Vanmorgen ging ik naar de begrafenis van een landbouwer, weeral!    Was de schoonvader van de landbouwer van  die enkele weken geleden overleed op de leeftijd van  63 jaar.  

Deze man was bijna 99 jaar, wat natuurlijk veel meer aanvaardbaar is...   Een eerbaar man die een hele carriere uitbouwde met vrouw en negen kinderen, in een piepklein dorpje nabij Diksmuide.  Hij woonde op het grondgebied van Kaaskerke maar werd in de kerk van Diksmuide begraven, daar de kerk van Kaaskerke sinds enkele jaren een andere bestemming kreeg (zonder commentaar...).

Ik ben altijd graag overal op tijd en zo was ik een uurtje voor de begrafenis al in Diksmuide.  De corbillard stond al voor de ingang van de Sint-Niklaaskerk en het personeel van de begrafenisonderneming was nog een en ander aan het regelen in het kerkgebouw.   Daar er anders nog niemand in de kerk was ging ik even een kijkje nemen naar de rechterzijmuur, daar is een oude grafplaat in de muur gemetseld.  Een bordje vermeldt dat dit de grafplaat van Lieven Lowys is, in leven kerkmeester enz.  Wellicht in de 17e eeuw, de tekst is niet zo goed te lezen, ik onderzoek dit later wel.  Ik heb voorouders die zo heten en misschien is ook deze man familie.  Daarna wandel ik nog even op de Grote Markt en bewonder de vele huizen, nog geen honderd jaar oud, maar toch mooi heropgebouwd en nu een sfeervol geheel vormend.

Stilaan komen er meer en meer auto's op de Grote Markt, mensen die naar de begrafenis komen.   Ik ga terug de kerk in en neem plaats halverwege de kerk.  Heel wat stoelen zijn voorbehouden voor de familie van de overledene.  De begrafenisondernemer is uiterst behulpzaam en voorkomend.  Iedereen mag rekenen op een warme hand en enkele schouderklopjes.   Ik hoop dat het niet oneerbiedig overkomt wat ik nu zeg, maar ja, dit zijn allemaal potentiële klanten...  voor in de toekomst...   Hij en zijn medewerkers zorgen ervoor dat alles op wieltjes loopt (figuurlijk).   De familie, de kinderen en schoonkinderen dus, verzamelen achteraan en volgen de kist richting altaar.   Er zijn nog acht kinderen in leven, meer dan twintig kleinkinderen en nog meer achterkleinkinderen.  De kerk zit goed vol en de dienst begint.  Liederen, begeleid door het fameuze orgel (één van de meest uitgebreide qua aantal orgelpijpen, van het bisdom) en lezingen wisselen elkaar af.

Het kerkkoor zong mooie liederen en zeker een dozijn mensen met vaandels van vaderlandslievende verenigingen hielden vooraan een soort erewacht. 

Tijdens de preek bleek dat de overledene een graag geziene persoon was, met vele talenten.  Heel gelovig ook, zo hielp hij de restauratie van een mooi OLV-beeld bekostigen, OLV van Troost in Nood, beeld dat in een kapel staat niet ver van de Ijzer.  Men had voor de begrafenisdienst speciaal dit beeld hier in de kerk geplaatst, als een soort eerbetoon aan de weldoener.

Plots echter krijg ik het op mijn heupen, letterlijk!  Een hevige kramp in mijn linkerdij en heup.  Niet om uit te houden.  Dit is de tweede maal, op de vorige begrafenis had ik hier voor het eerst last van.  Maar toen zat ik op de achterste rij en viel het niet op toen ik noodgedwongen recht moest staan...    Vanmorgen hield ik het écht niet meer uit en de preek van de pastoor-deken kon voor mij niet vlug genoeg ophouden...   Daarna was er offerande en zou ik mijn benen kunnen strekken.   Maar de pijn verergerde en ik fluisterde tegen mijn buurvrouw : 'Ik ga recht moeten staan want ik verga van de kramp!'  De vrouw knikte begrijpende en siste me toe : 'Je moet méér bananen eten dan heb je daar geen last meer van!'  Ik siste terug : 'Bananen?  Ik ben geen aap he, ik heb geen bananen bij!'  En ik stond ineens op, iedereen gaapte me aan.   De offerande was intussen bezig, helemaal vooraan.  Naast me stond iemand van de rouwleiding en hij sprak me meteen aan en zei dat het nog niet aan mijn beurt was.  Ik zei hem dat ik last van kramp had en hij keek me vreemd aan.   Na enkele minuutjes mocht ik ook ter offerande gaan, en haastte me daarna zo vlug mogelijk naar buiten. 

Vanavond is er weeral niets deftigs te zien op tv, dan maar kijken naar Komen 'Eten'.   Terwijl ik lekker bezig ben met de akten van de burgerlijke stand van mijn geliefde Eggewaartskapelle.  

Ik zie een lelijk oud mens verschijnen, met massa's attributen ivm Eddy Wally, the (gewezen) 'voice of Europe'.   Bah, wat een lelijke vrouw, dat belooft!   Dan zie ik een man met klein sikje, ik ken die man precies van vroeger, volgens mij was hij samen met mij op de opnames van 'Stukken van mensen'.  Mediageil die man...  

Als de bezoekers dat mens met 'Marina' aanspreken heb ik plots in één klap door dat het de dochter van Eddy Wally is.

Benieuwd wat ze gaat klaarmaken...  het ziet er allemaal niet veel soeps uit.   Even lijkt het er op dat ze haar oven niet 'in gang' krijgt.

Ze zegt meteen al dat ze wil winnen, om dat dan te 'vertellen' aan haar papa.  Ze wil het spelletje dus 'hard' spelen en vooraf al duidelijk maken dat ze haar moeten laten winnen.

Terwijl ze de borden vult met hertfilet enzovoort speelt men het liedje ' Charel ik heb je g.. gezien!'   Hahaha, meer gat dan iets anders, inderdaad!  Het rimpelvrouwtje zegt : 'Met liefde gedaan!'   Straks zal ze wellicht proberen om de reststock van de saccochen van vaderlief te slijten.

De commentaren : heel lekker, heel geslaagd, blablabal!  Geen kwaad over de ... levenden!  Maria is enorm getroffen door de vele lieve woordjes, en intussen klinkt een liedje van de film 'Titanic'!   Daarna begint iedereen te zingen en te dansen, de pret kan niet meer op.  Ik kan het niet langer aanzien en neem pauze.

Dan gebakken fruit : goed bezig om haar gasten een ferme peer te stoven.   Massa's bananen in de braadpan, met "zeer veel liefde gemaakt', wellicht mierezoet om zoetgevooisde liedjes te brullen straks...

En de complimentjes blijven komen : 't is allemaal de magie van de Wally's, zegt er eentje.   En dan krijgen de gasten een boek over den Eddy, gesigneerd door Marina Wally!

En de punten?  Men noemt haar een 'show-BEEST'!!!!  En ze krijgt meer punten dan de collega's de dagen daarvoor.   Marina is in de wolken en moet dringend naar Diksmuide voor een optreden!  Dat zegt iets over het niveau van 'cultuurminnend DIKsmuide'!  Ik moest enkele jaren geleden zelf al aan de lijve ondervinden hoe 'rond' sommigen daar waren of misschien nog altijd zijn.  Maar deze twee laatste zinnetjes gaan enkel over enkele mensen, dus niet veralgemen, want daarvoor ik veel te veel respect voor de grond van mijn voorvaderen (mijn voorouders zijn afkomstig uit de streek, uit Oostkerke en Pervijze)!

Jaren geleden nam ik enkele malen deel aan een mooie antiekbeurs in de Expo te Waregem, waar ik een mooie omzet 'draaide'.

Gisteren was er een rommelmarkt en ik dacht opnieuw goed te verkopen.  Maar helaas, er was weinig interesse.  De vele allochtone bezoekers waren weer uit op superkoopjes en dachten alles voor een prikje mee te kunnen graaien.   Dit gold vooral voor ouwe kleren, speelgoed en huishoudgerei.  

Maar zoals altijd waren er ook van die mannen die enkel interesse hadden in brons en zilver en tin.  Dan tillen ze de voorwerpen om ze te 'wegen'.  En daar heb ik een gloeiende hekel aan.   Ik weiger aan hen te verkopen want zij gaan kapotmaken wat wij hebben gemaakt.  Wij maken kunstvoorwerpen en zij proberen alles voor een prikje aan te kopen om het daarna te laten smelten, ze kopen dus enkel per gewicht.  De kunstwaarde interesseert hen geen barst!  Natuurlijk kan je niet zeggen : ik verkoop niet aan jullie.  Wat wel kan is dan gewoon dubbel zoveel vragen als het voorwerp in gewicht waard is.  En dan lopen ze vlug verder.

Gelukkig waren er enkele leuke collega's, enkelen riepen ook de hele tijd 'Marie-Jeanne'!  Willy Naessens van The sky is the limit is hier immers nogal populair.   Ook mocht ik enkele leuke mensen ontmoeten, met grote interesse in geschiedenis.  Gelukkig had ik dan ook enkele historische kaarten bij waarvan ik eentje verkocht aan een échte liefhebber.  Altijd leuk als een bezoeker tevreden is met zijn aankoop!