Veel volk op de been in Brugge : de Vlaamse 'primitieven' ea
Vandaag was het razend druk in Brugge : opvallend veel van die typische kleine eenvoudige madamtjes uit eigen stad. Vaak wonen ze in kleine huisjes, godshuisjes, enz. Heel brave mensen maar gewoon wat simpel. Misschien zijn ze wel veel gelukkiger dan ons denk ik vaak. Commentaar op alles maar niet beledigend of zo bedoeld. Sommigen babbelen de hele tijd in zichzelf, soms hardop zodat ik buiten kom om hen te vragen wat ze willen weten van mij. Soms noem ik ze wel eens 'de Vlaamse of Brugse primitieven'... wat letterlijk gezien zeker geen verwijt inhoudt...
Ook hoorde ik veel Frans en Engels spreken. Aan die engelsen heb ik een gloeiende hekel want kopen dat doen ze niet. Wel veel commentaar, bewonderende kreetjes (OMG!), domme vragen (bv. Is this a museum of a shop?). Of ze vragen waar ik dat precies allemaal haal. Net alsof ik mijn bronnen zou prijsgeven...
Wanneer ik de deur wil openen rond de middag staat er een hele bus Chinezen voor mijn deur. Een soort verwijfde medechinees staat op een lacherige manier commentaar te geven op mijn vitrine. Ik vraag hem : 'Are you made in China of Japan?' De hele boel bru(o?)llacht en joelend stuiven ze uit elkaar, richting Burg en stadhuis. Die gids zie ik hier dikwijls, op een ludieke manier leidt hij hier vaak groepen rond.
Veel volk dus maar geen kopers. Met uitzondering van een jongeman die een leuk kadootje zoekt voor zijn lief in Boston. Het moet iets katholieks zijn maar binnen zijn budget van 20 euro. Hij is dolgelukkig als ik hem een heel oude paternoster in 'acre' (of zo) toon. Zijn vriendin zal heel gelukkig zijn, zo verzekert hij me.
Ook waren er opnieuw wat Spanjaarden te zien. Die lopen zomaar binnen rond om alles te bepotelen. Dan sta ik recht en ga gewoon bij hen staan om hen wat in te tomen. Het zijn precies deelnemers aan een freakshow. Lange magere en korte dikke, gasten met een afrokapseltje of met piercings, een raar zootje dus.
Net zoals vorige week wordt ik opgebeld door mensen die postkaarten willen komen verkopen, maar net als vorige week sturen ze hun kat. Misschien wordt mijn telefoon wel afgeluisterd door een of andere postkaartenverzamelaar en 'schieten ze onder mijn duiven'? Alhoewel, zo fanatiek is toch niet iedereen denk ik. Het is echter wel zo dat men vandaag het blijkbaar niet meer nodig vindt om te doen wat ze beloven. De wereld gaat om zeep?
Elk jaar wordt er in Namur Expo een grote beurs van oud papier en zo gehouden. De grootste en mooiste in zijn soort zo zeggen de organisatoren.
Groot ja, maar heel veel rommel. Veel 'Damme-kwaliteit' helaas, veel nieuwe boeken, veel waardeloze boeken ook. Ik zag een tiental handelaars uit Brussel, maar geen van hen had echt mooie boeken mee. Met uitzondering van iemand die ene mooi Homannatlas meehad, maar tegen een prijs... om van omver te vallen.
Tientallen standhouders boden postkaarten aan maar het was echt moeilijk om op je gemak de albums in te zien want overal verdrongen tientallen mensen zich om toch maar te kunnen zoeken naar dat ene kaartje dat hen nog ontbreekt... Dus had ik er al vlug genoeg van. Plots loop ik op een man met een kartonnen buis in de handen. Ik ken hem en vraag hem of hij iets moois op de kop heeft kunnen tikken. Wat een toeval : hij zegt me dat hij enkele oude kaarten meebracht om hier aan de man of de vrouw te brengen. Ik ken hem van op andere ruilbeurzen en ik bekijk zijn mooie handgetekende kaarten. Het gaat om de strijd tegen de duinen/ de verstuiving van zand. En de bescherming van de achterliggende polders tegen dat zand. Omgeving Wenduine-Blankenberge, zo kan ik opmaken uit de afbeelding van de zee, een aantal straten en de commentaar bij mooie plattegrondjes van huisjes en boerderijen. Alles mooi geacquarelleerd... De prijs viel mee en ik was weeral eens een gelukkig man. De rest van de standen kon me niet meer interesseren en ik vertrok uit Namen.
Via kleine weggetjes en kleine dorpen, ik reed over kasseibaantjes, op enkele onverharde wegen, ... Ik passeerde enkele merkwaardige gebouwen zoals een kerk met één huis naast, helemaal te lande... Of in een dorpje een stenen molenromp op een heuveltje, met een weggetje waarop het graag tot bij de molen gebracht werd (zoals die hellingen bij de molens langs de vesten te Brugge). Gelukkig was er geen kat op straat want op vele plaatsen waren de straatjes zo smal dat je zeker niet een ander voertuig veilig kon kruisen. Zo kwam ik uiteindelijk bij Walibi in Waver. Waver is een - in mijn ogen - lelijke stad maar wel rijk aan winkels, te vergelijken met Roeselare qua uitzicht.
Onderweg was ik aan het denken aan wie ik de kaarten kon verkopen. Dat was moeilijker dan gedacht want daar ik wat lang moet wachten op mijn centen bij sommige klanten wil ik hen niet nog meer 'belasten' (?) dan nu al het geval is. Dus dan maar iemand gezocht die altijd heel stipt betaalt. Het is bovendien ook zo dat ik met zo'n unieke stukken niet wil gaan rondleuren want dan heeft iedereen het gezien, dan is het stuk 'verbrand'. En ik wil iedereen ook de kans geven om zelf nog iets te verdienen wanneer hij het doorverkoopt. En dat niet iedereen weet wat de oorspronkelijk door mij gevraagde prijs is... Weer een tevreden klant dus.
Onrechtvaardige rechters, zo zijn er wel meer. Ik hoor dat veel van die 'rechters' benoemd worden via politieke vriendjes. Dat velen bovendien rechter worden omdat ze niet veel voorstellen als advocaat. Om uit de krotte en miserie te geraken.
Ik kan me trouwens heel goed inbeelden dat goeie advocaten - ik denk hier aan bepaalde schitterende advocaten uit Gent - veel meer aan een rechtvaardige wereld kunnen bijdragen dan ambetantenaren die alles hun gangetje laten gaan en elke maand hun zuurverdiende centjes op hun rekeningetje krijgen van vadertje Staat. Dat ze niet staan te springen om rechter te worden. Die echt goeie advocaten verdienen bovendien heel wat meer dan die rechters en maar terecht ook. Natuurlijk zijn er ook vele goeie rechters...
Zopas had ik contact met een zo'n soort betweter, ik vermoed dat hij rechter is of was. Niet echt taalvaardig maar dat verwondert me niks... Heel trots meldde hij me dat hij onlangs een beeld verkocht aan iemand die het in een kerk wou plaatsen. Die charlatan kennende stel ik me daar niet veel bij voor, het zal wel een derderangsbeeld zijn of zo'n gipsen beeld. Hopelijk weet dat ventje dat je geen plaasteren beelden tegen een nattte kerkmeur moet zetten...
Sommigen kopen van die lelijke overschilderde plaasteren beelden...
Het zijn soms lastige tijden van handelaars. De hele dag wroeten en werken om mooie dingen te zoeken. Soms vele kilometers afleggen om weinig te vinden. Dan alles uitstallen in de winkel zodat de liefhebbers alles kunnen komen bekijken.
Af en toe vraagt men foto's door te mailen. Dat is meestal natuurlijk geen enkel probleem, zeker niet als het trouwe klanten zijn die hierom vragen. Af en toe heb ik echter de indruk dat men niet echt geïnteresseerd is in aankoop en men enkel maar wat fotootjes verzamelt. Enkele malen maakte ik het al mee dat ik mijn eigen spullen te koop zag op internet, bij anderen, bij zogezegde handelaars. En dat kan natuurlijk niet...
Sommige mensen willen ook geen enkele inspanning doen om eens tot in mijn winkel te komen, op zicht van een foto alleen kan je immers toch niet overgaan tot aankoop? Maar ja wat baten kaars en bril... ? Wat moeite doen is toch niet te veel gevraagd?
Het ware gezicht van de kalkoen, bezin dus eer je begint...
Gisteren en vooral deze namiddag waren de mensen helemaal in de ban van Kerstmis, ik bedoel hiermee van wat ze zouden eten op die dag. Vandaag zag ik rare dingen : mensen die anders nooit buitenkomen of een 'frank uitleggen' stonden nu met 'grote manieren' aan de kassa met grote koude en warme schotels, mooi in een grote plastic bak opeengestapeld. Met een grote geste halen ze dan 'al' hun geld uit en zwaaien er mee naar de kassajuffrouw : M'as tu vu? Precies of er nu eventjes geen crisis meer is. Nu nog enkele dagen geld buitengooien tot aan Nieuwjaar en dan is het weer sparen geblazen.
A Christmas Carol. Een oude en verbitterde vrek krijgt in de kerstnacht bezoek van enkele geesten en komt tot inkeer.
Ook vandaag lopen er van die oude vrekken rond, en ik heb het dan niet op enkele bezoekers op de kunstbeurs in Brugge die gisteren eindigde...
Ik heb het hier over onmensen die hun hele gezin in de steek laten om er van onder te muizen met een of andere vrouw van nogal lichte zeden, van dat tuig type 'echtbreekster'. Voor wie het gras aan de overkant altijd groener is. Die elke euro in twee bijt. Die zoveel mogelijk mensen in het ongeluk wil storten. Die twee stenen met elkaar kan doen vechten... Die denkt dat hij later al zijn geld mee in zijn graf of asurne kan meenemen...
Laten we hopen dat er toch nog wat menselijkheid rest in deze 'mensen', dat ze vanavond of morgen niet stikken in hun dikke kalkoen op hun bordje, dat ze uiteindelijk tot inkeer komen.
Vroeger thuis werd dit niet zo special gevierd. Wel een extra lekker maal de vooravond. En dan op de hoogdag zelf naar de hoogmis in de Sint-Niklaaskerk in Veurne.
Toen ik in het seminarie studeerde was er de vooravond een feestelijk maal, daarna een viering in de grote kerk en om 24u00 de middernachtmis in de kathedraal. Door de donkere straten trokken we met de fiets of te voet naar de Sint-Salvatorskathedraal. Een halfuurtje voor de aanvang van de viering begonnen de klokken oorverdovend en zalig te luiden. De kerk zat stampvol. Monseigneur Vangheluwe ging voor in deze dienst die zeer verzorgd was en opgeluisterd door koren. Een stralende Ignace Michiels aan het grote orgel. Zalig! De ochtend nadien, een ponticale mis.
Spijtig genoeg is er sindsdien veel veranderd. Plots was er voor mij geen plaats meer in de stal. Met 'stal' bedoel ik dan niet zozeer de kathedraal die in de volksmond vaak 'stal' genoemd werd doordat het interieur er nogal verloederd uit zag. Neen ik bedoel hier figuurlijk dat er geen plaats meer gegund werd in het seminarie, dit omwille van een onverlaat die dacht en nog denkt boven God en de wet te staan. En de ene onnozelaar steekt de andere aan... En dat heeft dan gestudeerd... O ijdelheid der ijdelheden!
En ook de diensten zelf zijn niet meer als vroeger. Een nederige voorganger die op een zeer menselijke wijze, op een 'heel eigen wijze' om diens eigen woorden te gebruiken, zorgde voor een aangename en deugddoende en vredebrengende viering. Vervuld van mooie woorden en zang keerden we dan in de stille nacht terug naar ons seminarie.
Ook al neem ik me elk jaar weer voor naar die middernachtsmis in de kathedraal te gaan, op het ogenblik zelf besef ik dan dat er zo veel veranderd is en ik er me eigenlijk niet echt meer thuis kan voelen...
Eclectic Art Fair in belfort : volgende keer beter!
Afgelopen week was er vanaf woensdag de Eclectic Art Fair in het Brugse belfort. Een schitterende locatie voor een beurs met antiek en moderne kunst. Centraler kan je niet zitten.
Maandag ging ik een kijkje nemen. Dinsdag en woensdag stelde ik mijn stand op. Heel ver moest ik niet lopen met mijn materiaal want de beurszaal ligt nauwelijks honderd meter van mijn winkel af. Maar door het eenrichtingsverkeer dien je een paar kilomtertjes af te leggen.
Op de beurs was er een grote diversiteit aan kunst te zien : van alles wat. Antiek maar vooral ook veel moderne kunst. Een diversiteit die door velen gesmaakt werd. Collega's-antiquairs en wat oudere mensen hadden liever wat meer antiek gezien maar ja...
Maar de opkomst van het publiek viel dik tegen... Slechts weinig mensen vonden de weg naar de bovenzaal van het belfort. Trappen zijn natuurlijk altijd een drempel maar de echte reden was volgens mij dat er te weinig publicteit werd gemaakt vooraf. Dat kost stukken van mensen maar je kan niet zonder. Volgend keer zal er hier dus wel aan moeten gewerkt worden, ik ben er van overtuigd dat een tweede editie veel succesvoller kan worden op die manier.
Toch ben ik blij deelgenomen te hebben. Ik kreeg veel positieve reacties van de bezoekers.
Een brave man uit Brugge werd door een zwarte vermoord. Het lichaam werd teruggevonden langs de autosnelweg, ergens ter hoogte van Merelbeke. Hij was gekneveld en er zat een plastic zak om zijn hoofd. De dader, de lafaard, vluchtte naar Portugal en is intussen verhoord.
Ik kende de man al jaren. Vaak was hij op weg met groepjes toeristen. Soms passeerde hij ook aan mijn winkel en dan kwam hij steeds goeiendag zeggen. Hij was 'koekegoed', zo zei iedereen, te goed voor deze wereld.
Hopelijk wordt de dader het land uitgezet en mag hij daar zijn straf uitzitten. Als allochtonen hier onze brave Vlamingen komen vermoorden is het ver gekomen, te ver...
Sommigen kopen van die lelijke overschilderde plaasteren beelden... 
Het ware gezicht van de kalkoen, bezin dus eer je begint...
