In de vooravond werd ik een speciale geur gewaar in mijn nederige woning.   Eventjes poolshoogte nemen dus...  Enkele honderden mensen, vooral getinte mensen, drummen samen in de hoek bij de H. Bloedkapel.  Een betoging?  Een héél stille dan wel!   En die geur?   Die was afkomstig van massa's kleine kaarsen die op een doek op de kasseien geplaatst waren.   In de vorm van de letters van 'HELP'. 

Het waren allemaal Nepalezen die hun verbondenheid kwamen uitdrukken, hun zorg om hun landgenoten (of vroegere landgenoten???) die getroffen werden door een aardbeving.  Misschien om de leden van de gemeenteraad in het stadhuis wat onder druk te zetten om met geldelijke steun voor de getroffenen over de brug te komen?   In elk geval zullen er blijkbaar geen centen ingezameld worden hier ter plaatse...   ik zie geen inzamelpunt...   dus het geld zal weer moeten komen van het rijke Westen.   Wat niets afdoet van de ernst van de miserie uiteraard.

Zoveel Nepalezen zag ik nooit eerder samen op één plaats.  Zouden die allemaal in Brugge wonen?  Eventjes kwam er een ietwat stoute idee in me op...   moest ik van de politie zijn zou ik wel graag eventjes een algemene identiteitscontrole uitvoeren...  wedden dat er 'ontdekkingen' gedaan worden?   Maar goed, het werd wat frisser intussen en tegen dat het donker werd was er geen kat meer te zien...

28-04-2015 om 23:02 geschreven door Lieven Moenaert  

Op 24 overleed mijn nonkel, Charles Depuydt, te Kaaskerke.  Hij werd geboren te Pervijze in 1926 en werd 88 jaar.  Landbouwer geweest en gehuwd met mijn tante Rosa Moenaert.  Pas kortgeleden overleden mijn laatste grootnonkels en groottantes, dus de familie die een generatie ouder was dan mijn ouders.   Er was heel veel leeftijdsverschil : de oudsten waren geboren kort na 1900...   Maar goed, de meesten hebben lang mogen leven...   Een hele generatie dus die uitgestorven is.

Maar nu is er dus een nonkel overleden, uit de generatie dus van mijn ouders (maar wel een heel stuk ouder).  En dat is iemand die ik goed heb mogen kennen en dat doet wel wat raar...  Gelukkig voor hem heeft hij lang mogen leven en heeft hij als landbouwer een vruchtbaar leven gehad.   Tientallen jaren boerde hij op de Torenhoeve, vlakbij de Ijzer.  Zijn vader, Medard Depuydt, was soldaat in de Groote Oorlog en staat afgebeeld in verschillende boeken over WO I.  Ik heb hem nog gekend toen ik klein ventje was.  Mijn nonkel kwam na zijn actieve beroepsleven rentenieren in Kaaskerke.  

De begrafenis zal uiteraard niet plaatsvinden in de kerk van Kaaskerke want daar gebeuren heel andere dingen nu...   Vrijdag 1 mei wordt hij om 11 uur 'begraven' in de dekanale kerk te Diksmuide, waarna hij in strikte familiekring op het kerkhof ten grave wordt gedragen.  Moge hij rusten in vrede.

28-04-2015 om 22:53 geschreven door Lieven Moenaert  

Op VTM was er net een reportage over kloosterzusters. De Zusters van Liefde van Kortemark.  Er zijn een grote twintig zusters waarvan een drietal pas ingetredenen en nog enkele andere jonge zusters.

Stuk voor stuk jonge vrouwen van de wereld.  Hun leven speelt zich dus af in het landelijke Kortemark.  Een groot klooster, een groot domein met vele gebouwen.   Verschillende keren bidden ze samen in de mooie grote kapel en blijkbaar hebben ze ook nog een priester die de mis komt doen in het klooster.  Ook de maaltijden worden samen genomen.

Opvallend hoe 'wikkelachtig' de jongedames zijn, ze zijn dan ook jong natuurlijk...   Allen vertellen ze op een heel open manier over hun roeping en verlangens, over hun toekomstplannen die plots wijzigden toen ze geroepen werden om in het klooster te gaan.  Ze hadden elke een kinderwens en hebben dat alles achter zich gelaten om hun leven aan God te wijden.

De zusters werken in een rusthuis of in de school.  Het Maria Margaretainstituut is wijd en zijd bekend als een heel degelijke school.  Er is een internaat ook en het is ook daar precies dat enkele van de 'nieuwe' zusters het klooster en het kloosterleven leerden kennen.  Het is inderdaad belangrijk en zelfs ontontbeerlijk volgens mij dat kinderen/jongeren religieuzen aan het werk zien.  Dat is ook zo met priesters.  Jongens die op school een priester aan het werk zien zullen vlugger de stap durven zetten naar het seminarie.  In mijn tijd (!) waren heel wat seminaristen die jonge priesters kenden van op school...

Ik hoop van harte dat die zusters heel gelukkig zijn en dat ook blijven.  Dat ze goed overeenkomen samen...  wat niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt...  want in één huis samenleven met zoveel verschillende mensen kan soms moeilijk zijn.  Mooi trouwens dat ze spreken over een soort gewetensonderzoek 's avonds voor het slapen gaan.  Wat is goed geweest die dag en wat kon beter?  En dat dan meenemen de volgende dag en telkens opnieuw weer herbeginnen.  

Mooi dat de religieuzen op deze manier op een heel realistische en aanstekelijke wijze in het licht worden geplaatst.  Het gaat hen goed!

28-04-2015 om 22:39 geschreven door Lieven Moenaert