Vandaag weer rommelmarkt in het Fabriekspand te Roeselare. Een mooie zaal maar met moeilijke toegang voor de auto. Iedereen wil zo dicht mogelijk van de poort rijden om eerst binnen te kunnen. Enfin, na een paar uur staat alles binnen.
Heel veel bezoekers, maar meestal niet met de intentie om iets te kopen, ik word het al wat gewoon. Het is werkelijk onmogelijk om te peilen naar wat mensen op zoek zijn. Vele bezoekers zoeken er spullen ... om weer door ter verkopen. Mij om het even trouwens, als ze maar iets kopen.
Vandaag het bezoek gekregen van twee Poperingenaars; Twee ambetanterikken die het hele land afdweilen op zoek naar koopjes. Het ventje hoort niet goed en het dametje ziet niet goed, zo zeggen de tachtigers toch maar ik geloof er niets van. Ze zien en horen alles... ze hebben een selectief gehoor en zicht.
De twee schuifelden geluidloos mijn winkel in en ik schrok me een hoedje. Een echte nachtmerrie, ze vergapen zich steeds aan mijn hele intterieur, vragen wat prijzen en gaan er dan weer vandoor. Dus ik verwachtte dit keer niet anders.
Ze waren op zoek naar een 'heiligenkop' want ze hebben thuis een OLV'tje staan zonder hoofd. Of ik dat nergens had liggen... Ik zei hen dat ik momenteel geen OLV-hoofden liggen had (wat een vraag zeg!!!) en toonde hen daarop enkele beeldjes. Toen zei ik hen dat ik mits betaling van een intact beeldje wel kon helpen om het gevraagde te bezorgen. De daad bij het woord willen voegend strek ik mijn arm uit en neem een beeldje vast tussen twee vingers. Verbijsterd en als door het Lam Gods geslagen keken ze elkaar aan en schuifelden de winkel weer uit.
Vlug stak ik hen nog een foldertje met daarop alle antiquairs van Brugge en omliggende in de grijpgrage handen. Beniewd hoe ze daar zullen ontvangen worden.
Ik hou niet van madammen met een bontjas, madammen met een bontjas zijn (soms) gemeen.
Een Brugse dame, met een groot gedacht van zichzelf, die denkt dat ze goed kan schilderen, kocht de laatste jaren regelmatig allerlei zaken aan in mijn winkel en op rommelmarkten. Soms een deel betalen en veel beloven... Intussen duurde het spelletje al een jaar of drie en ik besloot de 'dame' te vragen om haar schulden te laten vereffenen. Ze stelde - over de telefoon - voor om een mooie zilveren monstrans te brengen om die schuld van 600 euro af te lossen. Ik zei hem dat dat veel meer waard was en ik enkel die 600 euro wou.
Een uurtje later kwam ze bij de winkel en zette een groot voorwerp, mooi ingewikkeld in bubbeltjesplastiek, neer naast mijn winkeldeur. Ik kreeg niet de kans om opnieuw gewoon mijn 600 euro te vragen want ze vroeg me onmiddellijk een verklaring op papier te zetten dat alle schulden vereffend waren. Ze krijgt dit van mij en verlaat de winkel. Ik verwijder plastiek van het pak vast en zie dat er een ordinair gipsen beeld in steekt.
"Te lope' zet ik de achtervolging van dat mens in en kan haar aan haar 'vellen' mantel grijpen net voor ze de galerij wil verlaten. Vriendelijk (zoals ik altijd ben) maar kordaat trek ik haar met heel haar mantel mee naar mijn winkel en knal de deur dicht zodra we binnen zijn. Ik zei haar dat ik zoiets niet van haar verwacht had en vroeg mijn blaadje met kwijting terug. Ze weigerde dus zei ik dat ik de politie zou opbellen. Dit maakte geen indruk op haar en ik eiste dan dat haar vriend die voor de deur wachtte onmiddellijk geld moest afhalen in de bank. En toen zei ze : 'Ah, heb je geld nodig misschien? Had dat dan meteen gezegd!' Wat een onbeschaamdheid!
Haar vriendje snelde onmiddellijk naar de bank en een kwartioertje later bracht hij me het geld. Madam zie toen dat ze waarschijnlijk niet veel meer zaken zou doen met mij. Waarop ik repliceerde dat ze geen stap meer binnen mag zetten bij mij. Vervolgens begon ze weer te reclameren. Ik zei haar dat ze beter zou zwijgen of dat ik haar met naam en toenaam op mijn blog zou plaatsen. Wat dus niet gebeurd is, ze mag dus van geluk spreken.
Telkens als ik haar nu tegenkom bij collega's of in andere plaatsen, zie ik dat ze zich schaamt voor wat ze mispeuterd heeft. Ik ben alvast blij dat ik haar niet meer in de winkel zie.
Een collega zei me enkele dagen geleden dat ik 'korte metten' moet maken met wanbetalers of slechte betalers. Want terwijl ze nog schulden bij je hebben komen ze toch niets meer kopen. Beter de 'korte pijn' en dan het maanden- of jarenlang wederzijds ongenoegen cultiveren.
Alhoewel het niet echt warm was vandaag was ik op een bepaald ogenblik ingedommeld in de winkel. Om het niet te koud te krijgen zette ik de deur maar half open. Een kalme dag, je kon een speld horen vallen.
Plots was ik in één ruk wakker. Voor de vitrine zag ik een tiental grijze, witte, lichtgroene en roste (rosse bedoel ik) haardossen (of wie zal het zeggen : pruiken?) bewegen. Dit vergezeld van een luid 'Moa vint toch!' en 'Beuh Amai Kiek doar e keer!'. Wat een kabaal was me dat...
Ik wrijf mijn ogen uit, krabbel recht uit mijn gemakkelijke 'nieuwe' stoel en schrijd geluidloos naar de deur die ik in één beweging opentrek. De menigte tachtigers was op haar nest gepakt en keek me verrast aan. Daarom nam ik het woord : 'Ewel madammekes, veel commentaar hoor ik, komen jullie om te kijken of om te kopen? Is het mogelijk om de blokkade hier op te heffen zodat er ook nog jonger volk door kan? De koffieklets kan hiernaast gebeuren, in het koffiehuis.''
Eerst keken ze me verrast aan en dan stoven ze uiteen. Ik knal de deur dicht en zucht.
Maar nog is mijn lijdensweg niet ten einde voor deze dag. Voor ik mijn stoel kan bereiken hoor ik een luide knal. Een jongedame van een jaar of 30 die ze niet op een rijtje heeft en ondanks mijn opmerkingen nog steeds op de fiets door de galerij rijdt, wil blijkbaar haar remmen wat sparen of ... weet niet eens waar ze haar rem moet zoeken. Ik draai me verstoord om en doe de deur open. 'Ewel, waar is je verstand? Je weet toch dat je hier niet mag fietsen. En dààr staan je remmen, onthou dat als je wil.
De dame heeft beperkte verstandelijke vermogens en haalt soms de gekste dingen uit. Vorige week zat ze op de bank aan de overkant chips te eten uit een grote zak. Met beide handen zat ze haar mond vol te proppen en de voorbijganges bleven stilstaan om het tafereel gade te slaan. Omdat ze niet luistert naar normale argumenten zei ik haar dat ze daar geen chips mag eten omdat ik niet tegen al dat stof kan;.. Iedereen schoot in de lach en de dame muisde er van onder.
Op woensdag komt er soms nog een ander 'mirakel' langs. Een tachtiger van allochtone afkomst die hier lange tijd geleden een tijdje een winkeltje zou gehad hebben, komt hier regelmatid zijn op de markt gekochte kip binnenspelen. De hele kip wordt been voor been binnengewerkt en na een half uur raapt hij - terwijl het vet nog van zijn kin druipt - raapt de kiekenfretter dan alle beentjes bijeen
Niemand die me kent zal ontkennen dat ik nogal Vlaamsvoelend ben. Zo zou iedereen eigenlijk mogen zijn, het is een eer zich Vlaming te mogen noemen. Heel de wereld kent de Vlamingen omwille van hun werkkracht en welstand, opgebouwd doorheen de eeuwen, dikwijls in moeilijke omstandigheden.
Al jaren verzamel ik allerlei objecten ivm de Vlaamse Beweging. Dit zijn oa afbeeldiingen van de Ijzertoren : schilderijen, gipsen en stenen Ijzermonumenten, glasraampjes.
Ook bustes van Cyriel Verschaeve in verschillende groottes, glasraampjes met zijn afbeeldingen, spreuken, boeken. Verschaeve werd door velen nogal verguisd. Reeds voor WO I werd hij als Vlaamsgezinde priester naar afgelegen Alveringem (naast mijn dorp Eggewaartskapelle gelegen), daar zou hij 'niet veel kwaad kunnen doen'. Maar WO I breekt uit en Verschaeve zit midden het kleine stukje onbezet gebied dat nog overblijft, midden de vele duizenden Vlaamse soldaten die aan de Ijzer vechten, mooier kon niet;.. Tijdens de tweede wereldoorlog roept hij jonge mensen op om tegen de communisten te gaan vechten, dus samen met de Duitsers. Hij forceert of verplicht dus niemand om mee te gaan, elk maakte voor zichzelf uit of hj tegen de Russen wilde vechten. Verschaeve wordt tenslotte veroordeeld voor collaboratie, hij wordt zelrs ter dood veroordeeld. Hij moet naar het buitenland vluchten en verblijft tot aan zijn dood in Sollbad-Hal in Oostenrijk. Wat erg voor een verdienstelijk en diepgelovig priester om zo van zijn vaderland gescheiden te moeten zijn. (Ook heden werd onlangs nog een priester verbannen, ook deze man is niet meer welkom in zijn geboorteland... maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal), Hij sterft in 1948 en wordt aldaar begraven.
Enkele decennia later, rond 1970 geloof ik, worden zijn stoffelijke resten uit dat (tijdelijke dus) graf weggenomen en naar Vlaanderen gebracht, verborgen gehouden en tenslotte begraven op het kerkhof te Alveringem. Alveringem, waar hij onderpastoor was.
Vandaag mist Vlaanderen grote redenaars en volksleiders die de mensen kunnen toespreken en aanmoedigen als Verschaeve en Verriest. Als priester kenden zij hun Vlaamse volk en wilden het doen herleven, terug tot volle glorie komen.
Wat jammer eigenlijk dat ik Verschaeve niet gekend heb, ik hoorde al vele mensen (Alveringemnaars, priesters, ... ) getuigen over hun ontmoetingen met deze priester. Telkens ik in Alveringem ben bezoek ik zijn graf, gelegen naast de adembenemende mooie Vlaamse hallenkerk.
Afgelopen weken stonden de kranten weer vol sensationele artikels rond kindermisbruik.
Vooreerst meen ik dat elk kindermisbruik misdadig is, ongeoorloofd, en moet worden bestraft. Ook kijken hoe dergelijk misbruik kan voorkomen worden.
Belangrijk ook dat beschuldigingen eerst onderzocht worden vooraleer deze onmiddellijk in alle kranten te publiceren. Een negenzeventigjarige meent plots misbruikt geweest te zijn ... vijfenzeventig jaar geleden! Sommigen zullen vooral uti zijn op een royale schadevergoeding.
Ook eventjes opmerken dat er véél meer misbruik gebeurt door niet-religieuzen, bv. in gezinsverband. Maar dat is natuurlijk niet zo interessant voor de roddelkranten.
Schadevergoeding vragen na misbruik lijkt mij logisch alhoewel de gepleegde feiten daarmee niet meer ongedaan gemaakt kunnen worden. Eigenlijk meen ik dat het bisdom als werkgever op moet draaien voor eventuele schadevergoedingen. Eigenlijk moet men de misbruiker zelf beboeten, desnoods zijn persoonlijke eigendommen aanwenden om de schade te vergoeden.
Ik vraag me af waar Mgr Vangheluwe nu zit. Maanden al is hij precies van de aardbodem verdwenen. Allerlei wilde verhalen doen de ronde. Ontvoering uit de abdij is de meest populaire denkpiste. Ontvoering in de letterlijke zin van het woord lijkt me echt onwaarschijnlijk. Wellicht zal de bisschop wél onder druk van zijn confraters een andere bestemming gekozen hebben. Best eigenlijk voor de abdij van Westvleteren want hun gastvrijheid werd door heel velen niet in dank afgenomen.
Hopelijk is hij nu op een plaats waar hij rust kan vinden, wachtend op een officiële reactie uit Rome. Vermits de feiten al lang verjaard zijn kan er enkel nog een sanctie komen vanwege de paus. Het wordt nu wel tijd voor meer duidelijkheid.
Indien men Mgr Vangheluwe terugplaatst in de lekenstatus mag Roger Vangheluwe geen vieringen meer voorgaan. Priester blijft hij echter in eeuwigheid. Net zoals niemand zich echt kan laten ontdopen : elke gedoopte blijft gedoopt, enkel wordt zijn naam doorschrapt in het doopregister. In beide gevallen verandert er wezenlijk niets fundamenteels.
Vandaag naar Zeeland geweest. Wat een verschil met West-Vlaanderen!
Allemaal grote kale stukken grond, voornamelijk akkers. Door de vele regen zijn er overal grote plassen, gelukkig is er nu geen werk op het land. Het landschap is doorkruist met hoge dijken. De hoeven bestaan meestal uit grote gebouwen, groter dan bij ons. Wat vooral opvalt is dat de hoeven er veel verzorgder en netter uitzien. De gebouwen zijn er ook veel recenter, echt oude gebouwen zag ik niet.
Persoonlijk hou ik veel meer van onze boerderijen. Meestal zijn er mooie oude pittoreske gebouwen te zien. Ook al zijn ze economisch vaak maar van weinig of geen nut meer, toch worden ze nog behouden. Zonde trouwens om oude boerderijgebouwen af te breken. Allerlei bijgebouwtjes maken de hoeve nog mooier. Boomgaarden en beplanting liggen er bij ons mooier en ongedwongen bij. Gezellige moestuinen en bloementuinen naast elkaar. Oude mooie fruitbomen naast jongere. Allerlei hagen, niet alleen op het erf maar soms ook nog rondom weilanden.
In Zeeland is alles meer berekend : je ziet er enkel moderne functionele gebouwen. Ook de beplantingen zijn er strakker en minder verscheiden. Zelden zie je beweging rond de gebouwen. De straten zijn er kraaknet.
De winter zorgt er voor dat alles er nog doodser en meer verlaten uitziet. Er is bijna geen verkeer. In Zeeuws-Vlaanderen zijn er weinig echte steden. Sluis, Aardenburg, Breskens, Axel, Terneuzen, Hulst ... lijken meer op grote dorpen.
Vele Zeeuwen willen aansluiten bij Vlaanderen in België, misschien wel een goede zaak voor ons. Dat vele mooie landbouwland zou een grote aanwinst zijn voor ons die steeds meer landbouwgrond zien verdwijnen om woongebieden en natuurdomeinen aan te leggen. Nu nog Wallonië afstoten en Vlaanderen krijgt weer meer ademruimte (in alle betekenissen).
