Heel vaak kom ik niet in deze streek, en dit tochtje leverder dus tal van mooie ontdekkingen op.    Na een bezoekje aan een collega, voor de aankoop van een groot aantal boeken ivm kadaster en lokale geschiedenis, en na een bezoekje aan een zus van mijn jammergenoeg veel te vroeg overleden soldatenmakker Werner Oerlemans (+1991), maakte ik een ritje langs enkele mooie bezienswaardigheden in Herentals en Diest.    In Herentals valt niet veel te zien in het centrum, maar aan de rand is er een mooi en nogal groot begijnhof.  Net als in Brugge geplaveid met mottige slechte kasseistenen zodat het moeilijk wandelen is, gelukkig is aan de zijkant van de kasseien een strook pad dat makkelijker begaanbaar is.  Het mooiste gebouw is een heel mooie kerk, in uitstekende staat.  Op de deur stond dat op 24 april hier de laatste H. Mis werd opgedragen, ook hier is er natuurlijk een groot tekort aan priesters. Aan de zijkant van de kerk een mooi traliehekken, waarin afbeeldingen zoals zeisen verwijzen naar de dood.

Mijn bezoekje aan Diest startte in de kerk op de Markt in Diest.  Een collegiale kerk, een kerk dus waaraan een kapittel van kanunniken aan verbonden was (zoals in W-Vl. in Kortrijk, Ieper, Brugge (St-Salvator en OLV), Gistel en Harelbeke.   Het kerkgebouw oogt in heel goede staat. Binnenin écht een enorme schat aan mooie houten beelden, vele tientallen heiligenbeelden in hout (waarvan een aantal buitenbeentjes zoals de beelden van de H Martinus en H. Nicolaas).  Ook liturgische gewaden, relieken, enz. enz.   alles mooi gepresenteerd in de ruime kerk.  In bruikleen enkele mooie negentiende eeuwse glasramen met afbeelding van bisschoppen (oa H. Denijs), eigendom van Fernand Hutse nu, oorspronkelijk uit deze kerk.  Hutse zal de glasramen later laten overbrengen naar een museum dat in de Boerentoren te Antwerpen komt...

Het begijnhof van Diest is een pareltje, de kasseien echter zijn weeral een vloek.   Jaren geleden ontmoette ik hier priester Piet Peeters, hij stelde zich aan mijn voor als de 'Wulpse' (niet 'wulpse'!!!) pastoor... voordien was hij legeraalmoezenier in Koksijde en was hij pastoor in Wulpen.  Piet Peeters was een graaggezien priester en haalde graag grapjes uit.   Zo was ik ooit getuige op de bedevaart naar Baldjes Kruis in Koksijde, hoe hij de mijter van de abt van Bornem eventjes moest vastnemen, en hoe hij dan deed alsof hij de mijter op zijn eigen hoofd wou plaatsen.  Alle aanwezigen 'lagen' plat van het lachen...   het duurde enkele minuten voor de bedevaart weer ernstig verdergezet kon worden...

Tenslotte een bezoekje aan de abdij van Tongerlo.  Het was van 1992 geleden...  ik was er toen op bezinning als seminarist, we waren met drie in ons jaar... ik ontmoette er toen pater Decroos (afkomstig van Leisele) en er was ook een pater afkomstig van Veurne (pater Debruyne).   Ik had een leuk gesprek met een pater, hij vertelde mij dat pater Debruyne overleden was en dat pater Decroos momenteel een rondleiding gaf aan een paar Veurnaars.   Ze hebben een heel rijk archief maar het aantal paters is heel sterk gedaald.  In 1992 waren er vele tientallen (mss 50 of 60) paters, nu wonen er - als ik het goed begrepen heb - maar een 12-tal meer.   Op het domein is een grote winkel met tal van boeken en religieuze voorwerpen.   De vele mooie gebouwen worden onderhouden met subsidies, de kleine gemeenschap zou die centen natuurlijk niet kunnen ophoesten.    Ik besluit om de vespers bij te wonen.  In de kerk zijn een drietal jonge zusters in een opvallend donkerblauw gewaad aan het bidden.  Om 17u20 een feestelijk klokkengeluid en wat later schuifelen 8 paters binnen.  De vespers worden gezongen zonder orgel of instrument, a capella dus, de zang is niet denderend en na tien minuutjes muis ik er van onder, trop is teveel!  Het oor wil ook wat!

Bokrijk, een heel bekend begrip in de wereld van de heemkunde.  Een zalig oord vol oude gebouwen, van de ondergang gered door de inzet van velen.

Ik was al vaak hier in de buurt, telkens ik deelnam aan de antiekbeurs in Hasselt, maar in januari/februari is Bokrijk niet open voor het publiek.

Tegen 10u rijd ik de parking op en begeef me naar de ingang, maar geen kat te zien in de omgeving.  Een dame bezorgt mij een toegangskaartje en een kaartje om straks de parking te kunnen verlaten, kostprijs samen = 20 euro.

Ik ben werkelijk de enige bezoeker op dat moment, hoe is dat mogelijk?    Ik zie vooral bomen en lange kasseiwegen en besluit om tegenwijzerzin het domein te verkennen.   Eerst kom ik op een oude boerderij (mooie reconstructie), met wat kippen en een oude eend die op de kleine mestvaalt zit.   In een stal het luide klaaglied van een stelletje oude geiten, aangevuld met de kreten van hun jongen.   Buiten een groot perceel grond waarvan elke vierkante centimeter is omgewoeld, duidelijk het werk van een stelletje varkens.  Varkens die het geluk kennen (of niet weten hoe gelukkig ze mogen zijn) om buiten te mogen lopen en géén 'draad' door hun neus kregen zoals vele varkens vroeger.   Varkens wroeten alles ondersteboven, dus ook de graszoden.  Hierdoor kunnen planten niet overleven en groeit er geen gras meer.  Om dat woelen te voorkomen, kregen de varkens vroeger een stuk ijzerdraad door hun snoet, en zodra ze dan door de grond woelden prikte die draad door hun snoet en staakten ze het woelen...   Ik herinner me als kind dat we een soort dunne elektriciteitskabel door een stuk waterleiding duwden zodat we een lus bekwamen, die lus deden we rond de bek van het varken en zo konden we dat varken stevig vast en stil houden.  Dan stak vader een stuk scherpe ijzerdraad door de snoet van het varken, en met een nijptang plooide hij de twee uiteeneinden samen.  Dit was natuurlijk heel pijnlijk voor die beesten en ze schreeuwden zo hard als enkel varkens kunnen schreeuwen.   Resultaat : een relatief mooi weide, zonder putten door woelende varkens.

Daarna richting gebouwen uit West- en Oostvlaanderen.   Eerst via een soort 'stad', gebouwen die afgebroken werden in Antwerpen en hier heropgebouwd.  Samen met andere gebouwen een mooi geheel van hoge bakstenen gebouwen.   Binnenin een permanente tentoonstelling over de sixties-periode, wat nogal vreemd was : eeuwenoude gebouwen opvullen met oud kinderspeelgoed, oude radio's, enz.   Een personeelslid van het domein gaf wat uitleg maar dit kon me weinig bekoren.

Dan het interessantste stuk : reconstructies van gebouwen uit de Westhoek : een mooie hoeve met rieten dak, uit Abele.  Gebouwen uit Oostvleteren.   Herberg De Dolfijn uit Sint-Rijkers.   Dan een oude hoeve met bakstenen woonhuis uit Lo, een rossekot (= indoor-paardenmolen) uit Lampernisse en een grote schuur.  Ik was net op dat erf beland toen ik opeens werd weggejaagd want er waren tv-opnames voor 'Repair-shop'...  Verder een duiventoren uit Ingelmunster en een kapelletje uit Rollegemkapelle.  Deze gebouwen stonden nogal eenzaam en ongebruikt, alle deuren en schuurpoorten potdicht.   Verder een klein boerderijtje ('postje') uit Loppem, met een bakkeuken.   Verder gebouwen uit Oostvlaanderen oa een grote schuur uit Oorderen aan de Schelde, deze moest ooit afgebroken worden omwille van de uitbreiding van de haven van Antwerpen.   Dan de twee grootste concentraties aan gebouwen : twee dorpjes (eentje met kerk en eentje met een kapel).   In het eerste dorpje een heel mooi klein kerkje. Daarin enkele heel mooie oude houten beelden, waaronder de bekering van de H. Hubertus...   Niet alle naamgenoten hebben zich ooit bewust geweest héél verkeerd bezig te zijn geweest, en bijgevolg zich niet willen bekeren zoals hun patroonheilige...  Buiten de kerk een aantal blijkbaar originele stenen grafkruisen uit oa begin 18e eeuw.  Merkwaardig oud.

Enkele mooie windmolens... Eentje was toegankelijk, toch de onderste verdieping.  

Op deze plaatsen was wél veel volk, na twee uur moederziel alleen gewandeld te hebben, stikte het hier van de schoolkinderen, wellicht wordt het domein door 'normale' mensen in 'wijzerzin' verkend, vandaar dat ik de eerste uren mooi op mijn eentje op pad kon.   De meest luidruchtigen waren enkele groepen joodse kinderen, herkenbaar aan een keppeltje op het hoofd, enkele begeleiders waren in traditionele kledij, met hoge hoed en pijpekrullen dus.   

Ik kan iedereen een bezoek aan Bokrijk aanraden, je moet er zeker 4 à 5 uurtjes tijd voor nemen, en goede wandelschoenen meenemen want het parcours is soms wat hobbelig (veel kasseipaden).