In december van vorig jaar nam ik deel aan de Damse Polderbeurs, deze vond plaats in het mooie stadhuis van Damme. Het weer viel nogal tegen, het sneeuwde. Ook het aantal bezoekers viel dik tegen, ik geloof dat er nog geen tweehonderd waren gedurende drie dagen... Maar de verkoop hangt niet af van de hoeveelheid bezoekers of van het weer alleen. Als bezoekers echt geïnteresseerd zijn, kan je rekenen op een goeie beurs.
Voor de meesten viel de beurs dik tegen, de mensen kwamen zich gewoon wat bezighouden en zich warmen in het stadhuis. Zelf verkocht ik helemaal niets tot aan het einde van de beurs. Een onderwijzeres op rust uit Knokke kwam met een vriendin kijken en kocht enkele zaken. Haar vriendin probeerde de koop te verhinderen maar ik wees er haar fijntjes op niet te veel commentaar te geven op zaken die ze blijkbaar zelf niet kende. De klant gaf me 50 euro voorschot op een veel groter bedrag, eigenlijk een te klein voorschot dat geen waarborg was voor de betaling van de rest van het bedrag. Een voorschot moet doorgaans toch 25 of 30 procent van de totale koopsom bedragen. Maar ik was weer veel te goed en ging akkoord. De volgend morgen belde de dame, waarschijnlijk beïnvloed door die ambetante vriendin, of ze met die 50 euro iets anders kon kopen in mijn winkel. Ik toonde mijn verwondering en ook eigenlijk wel wat verontwaardiging en ze beloofde me dat de verkoop toch doorging. Het was inderdaad haar vriendin die de boel wilde opblazen.
Een paar weken later mocht ik alles leveren. Bleek toch wel niet zeker dat het mens niet het volledige bedrag bijhad, ze was 'zodanig aan het kijken naar de mooie jurk van de bankbediende dat ze een te klein bedrag afhaalde...' Heb je van leven!!! Ik had zin om alles terug mee te nemen tot het volledige bedrag betaald was maar liet me toch maar weer vermurwen. Ze zou de rest spoedig overschrijven.
Intussen was het einde maart en ik drong aan op de betaling van het saldo. Toen begon madam me allerlei zottigheden naar het hoofd te slingeren zoals 'Best dat ze je geen pastoor lieten worden met zo'n mentaliteit' en 'Waar zijn je scrupules om me zo op te jagen?' Wat een onzin. Ik drong aan en uiteindelijk zou ze naar de winkel komen om te betalen. Ze wilde een papiertje met daarop wat uitleg over de aard en ouderdom van de aangekochte goederen.
Gisteren, de 1e april dus, kwam ze eindelijk betalen. Nu had ze weer zo'n straffe vriendin met echtgenoot mee, ze keken nogal misprijzend en vijandig. Ze gaven volop commentaar en ik verzocht hen onmiddellijk (letterlijk) wat afstand te nemen van mijn winkel. De klant probeerde nog wat af te pingelen maar ik herhaald haar dat ik de goederen aan inkoopprijs verkocht aan haar omdat ik op de beurs van drie maand terug verder niets verkocht had. Met een reeks diepe zuchten haalde ze 450 eurootjes uit en wilde nog eens kijken in de winkel. De vrienden wilden niet en ik zei tot mijn klant : 'Je zou toch beter betere vrienden zoeken, die zuurpruimen van jou doen niets anders dan je leven vergallen, je hebt vrienden nodig waarop je je op kan trekken'. De 'vrienden' keken me nogal zuur aan maar dat nam ik er graag bij. Ik vroeg haar ook nog om die luizige schoolmeestermentaliteit achterwege te laten in de toekomst. Ik doe veel zaken met mensen uit het onderwijs, de meesten zijn heel aangename en correcte mensen, maar er zijn natuurlijk altijd rotte appels in de mand.
