Avond van de laatste beursdag : aanbod van beelden in Namen + twee bezoeken aan huis
Een uurtje voor sluiting kreeg ik bezoek van een sympathieke heer die in de loop van de beurs mijn stand bezocht en zelf vier houten beelden te koop had. Zijn familienaam deed me onmiddellijk denken aan een heel bekende kunstenaar uit het begin van de twintigste eeuw en inderdaad het bleek nogal dichte familie te zijn. Aangezien de bezoekers geen zaken mogen binnenbrengen in de beurs ging ik mee in de koffer van de auto kijken. Ik bekeek deze eerder al op foto's die me doorgemaild werden maar ik moet natuurlijk alles 'met eigen ogen' kunnen bekijken. Twee beelden interesseerden me enigszins, de andere twee leken me wat minder interessant. Ik vroeg de prijs en de man toonde de aankoopbonnen van dertig jaar geleden. Oefff... nogal serieuze bedragen die nu bij lange niet meer haalbaar zijn, vooral omdat de 'markt' vandaag echt overspoeld wordt met houten beelden. De beelden waren herschilderd of de polychromie was nogal beschadigd. Ik deed een prijsvoorstel maar mijn bod bleek voor de aanbieder wat te laag en we kwamen niet onmiddellijk overeen wat de prijs betreft. Ik vond het spijtig want de man kwam speciaal voor mij naar Namen op een zondagavond... misschien komen we later nog wel tot een akkoord.
Vorige week, bij het begin van de beurs, sprak ik met bezoekers af om vanavond te gaan kijken naar boeken die ze wilden verkopen, kerkboeken of zo zeiden ze. Meer uitleg konden ze niet geven... En deze vooravond sprak ik af met mensen in Ghlin bij Mons om naar een beeldje te gaan kijken.
Dan naar Ottignies voor die oude boeken. Ik keek op internet hoe welke weg ik diende te volgen. Eerst richting Brussel en dan afslaan ter hoogte van Louvain La Neuve, Ottignies, enz. enz. Dan richting Mont St Guibert : ik zie een bordje en draai in. Maar dan loopt het mis : ik zie allerlei straatnamen maar niet degenen die op mijn blaadje staan... Ik vlam maar verder, héél die berg op en er aan de andere kant weer af. Allerlei kronkelende kleine landwegjes met hier en daar heel hoge hagen waarachter zich waarschijnlijk kasten van villa's verscholen... Ik baal en overweeg om mijn laptop te nemen en een nieuwe weg uit te stippelen vanaf de straatjes waarvan ik af en toe de naamborden voorbij flits... Maar dan beslis ik altijd maar een zelfde richting aan te houden en jawel, ik kom weer op mijn beginpunt terug... Nu laat ik die afslag naar die berg achtelloos voor wat ze is en vlam verder : nog zo'n naambord, om de 'krul' te krijgen... Dan straat in straat uit... en ik bereik Ottignies. Maar owee, heel wat straten liggen opengebroken en ik kan niet de normale weg volgen naar mijn bestemming... Uiteindelijk bereik ik een grote straat en ik bedenk dat dit wellicht de 'Route provinciale' of zo is... Dan weer wegomleggingen, maar ik negeer die nu, het is al meer dan welletjes geweest. Dus door de opengebroken straten gehotst, eventjes tegen rijrichting in gereden en ... plots was ik gearriveerd. Ik stap uit en twijfel aan de juistheid van het adres want ik zie voor me een echt mottig half vervallen voorgeveltje met een raam en een deur... Toch bel ik aan want ik heb nu die heel die dodentocht afgelegd... Geen reactie, zijn ze niet thuis of is het dus wel degelijk een flauwe grap van die beursbezoekers? Na enkele minuten hoor ik een paar slepende voeten en ik weet meteen dat ik aan het juiste adres ben want die beursbezoeker sleepte ook nogal opvallend met de voeten. Ik wordt binnengelaten en een mottige weëe lucht overvalt me, ik denk onwillekeurig aan die arme frontsoldaten in WO I die te maken kregen met aanvallen met mosterdgas, het ieperiet. Maar ik had geen masker mee en die geur deed me naar adem snakken. Het was de geur van een grote smerige hond die nooit gewassen wordt en die wat (of meer dan 'wat') problemen had met vochtverlies... Ik vroeg me af of die mensen dat zelf niet in de mot hadden... Een hond zag of hoorde ik echter niet... Ik vroeg om die boeken te mogen bekijken. De man was nogal hardhorig en riep voortdurend 'Comment? Comment?' Ik dacht eerst dat hij met mijn Vlaamse voeten aan het rammelen was... Met alle Vlamingen maar niet met mij. Daarom begon ik dubbel zo luid te pratgen. Hij verdween langs een heel smalle (kan ook niet anders natuurlijk in zo'n huisje) naar de zolder of zo. Bij elke stap die hij deed schudde de luster boven de keukentafel weg en weer, de lampjes floepten aan en uit, echt angstaanjagend. Ik kijk bezorgd naar boven en de dame des huizes kijkt me wat verontwaardigd aan. Ik zei dat ik moe was en graag wou gaan zitten in de living (zo ver als mogelijk van die wiebelende keukenluster). De dame bood me een glaasje aan maar ik bedankte héél vriendelijk, ik viel nog liever dood dan uit een vies glas of zo te moeten drinken. In de living stonden mooie achttiende eeuwse meubeltjes en aan de muren hingen oude litho's, oa ivm mythologie en bekende Franse gebouwen en tuinen. Ook een mooie grote reproductie van het Lam Gods, gedateerd ca 1892. Mooie kwaliteit. Nu kwamen de stappen tot boven de living. Heel het plafond bewoog. Je kon goed zien waar de man liep, de balkjes zakten lichtjes in. Ook de luster begon te bewegen. Mens mens mens, ik wilde hier zo vlug mogelijk weg. Ik begreep trouwens niet waarom hij niet alles klaargelegd had voor mij want twee dagen voordien belde hij me nog op om onze afspraak te bevestigen... Na tien minuten rondcrossen stommelde hij al puffend de trap af. Hij had een houten doos mee en enkele zaken verpakt in plastiekfolie. In de doos stak een heel grote en mooie missaal, een boek dat heel veel geld zal gekost hebben, daterend uit 1920. Verder een kruisbeeld en enkele canonborden maar die konden me niet echt bekoren. De andere missalen vond hij niet. Hij vroeg of ik 'tijd' had en ik antwoordde dat ik nog naar Mons moest. Dus kocht ik dat ene missaal en zei hem dat hij later nog maar wat verder moest zoeken en dat hij me moest opbellen indien hij nog wat vond. Blij en op-ge-lucht verlaat ik dit hondenkot. De geur bleef nog een halfuur in de auto hangen... Via een lange rechte baan reed ik riching Nijvel, onderweg veel mist...
Dan op de autoweg riching Mons. Ik moest een bepaalde afslag nemen, maar het opgegeven nummer vond ik niet, wel de opgegeven namen Nimy en Mons. Intussen belde ik die mensen op en ze wachtten me op aan die afslag, oef, van de eerste keer de juiste plaats dit keer... De auto met de verkopers reed me voor, via het kanaal Nimy-Blaton (denk ik). Op het kanaal zie ik een fel verlichte boot passeren, wellicht de hard werkende Di Rupo die hier met zijn vriendjes aan het fuiven is. Eventjes denk ik : hopelijk wacht me op het einde van deze rit geen hinderlaag want achterin lagen mijn vijf Antwerpse engeltjes... en die zijn nogal wat waard... Maar even later stopten we voor een huis.
Op de foto zag ik een soort gemijterde bisschop met rechts een kindje, dus wellicht Sint-Niklaas. Ik nam het beeldje nu in handen en zag dat het nogal verweerd was, de 'tand des tijds' dus (en/of die van de houtwormen). Na het eerste kinde stonden nog twee andere, ik was onmiddellijk zeker dat ik hier een mooie vondst had gedaan en de prijs viel echt mee. Dus geld uitgehaald en afscheid genomen.
Nu naar huis. Zoals vroeger al twee gebeurde zag ik het bordje Tournai niet staan en reed ik richting Valenciennes. Nog had ik niets in de mot want het was immers pikdonker. Plots zie ik de afrit 'Dour' maar te laat ik ben er al voorbij. Dus de Franse grens overgestoken en kilometers verder de afrit genomen en langs de andere kant terug... Lap, niet te geloven, maar ik rijd nu te ver richting Charleroi of zo. Dus weer via afrit en oprit rechtsomgekeerd gemaakt. En net op het nippertje zie ik ditmaal het bord van Tournai...
Nu vlug gaan slapen want het was intussen bijna middernacht en morgen moest ik met een vrachtwagen terug naar Namen om alles op te halen.
Laatste beursdag. Tot nu toe ben ik gematigd tevreden over de beurs : mijn standgeld is immers terugbetaald... Natuurlijk was het flink 'balen' de laatste vier dagen, ik verkocht namelijk nada, niets! Gelukkig wel een en ander de eerste dagen.
Een beetje bang en verlangend afwachten dus. Enkele collega's verzekerden me dat er de laatste dag wel nog mensen zouden terugkeren, wachtend tot de laatste dag om nog een betere prijs te bekomen, ook al was er het risico dat het door hen beoogde stuk intussen al verkocht zou kunnen zijn... Enkele standhouders (of meer dan enkele... want fierheid weerhoudt sommigen om te zeggen dat ze nog niets konden verkopen...) wachten vol vertwijfeling op die ene klant die hun beurs toch nog goed kan maken... Ik hoop met hen mee.
Om 11u00 zijn er een veertigtal wachtenden aan de deur, niet echt een succes. Maar na de middag komen er veel mensen binnen. Opeens sta ik oog in oog met een heel knap meisje, ik schat haar op 16 of 17 jaar. Samen met haar moeder staat ze naar mijn beeld van Sint-Cecilia te kijken. Ze vraagt de prijs en ik zeg voorzichtjes dat dit beeld eigenlijk samenhoort met 4 andere beelden. Eerder waren er ook al enkele andere liefhebbers voor dit beeld maar ik weigerde het te verkopen zonder de andere. Maar betoverd als ik was door haar lieve kijkers die ietwat teleurgesteld kijken laat ik me vermurwen en zeg haar dat ik toch akkoord ga om dat beeld apart te verkopen. Ik noem de prijs en ze zegt dat zijzelf Cécile heet en het beeld héél graag wil hebben. Daarop gaan moeder en dochter beraadslagen en de man des huizes opbellen om diens mening te vragen... ik hoop echt dat ze terugkomen en toestemmen in de aankoop. Na vijf minuutjes die wel uren lijken komen ze terug, ik zie meteen dat ze goed nieuws meebrengen. De moeder vraagt hoe we de betaling zullen regelen en ik stel voor dat ze een voorschot betaalt en de rest betaalt morgen, bij het afhalen van het beeld. Dit morgen dus over de middag wanneer ik mijn vrachtwagen laadt. Ze tast in haar handtas en komt tot de vaststelling dat ze enkel haar portemonnee met kleingeld bij zich heeft. Ik stel voor dat ze me twee euro geeft en onmiddellijk doe ik een ander voorstel : 'Ik hou uw (beeldmooie!!!) dochter bij me tot morgen en dan rekenen we wel af.' De dochter kleurt nogal rood en ik lach : 'Grapje hoor, kom maar gewoon af morgen, tussen 11 en 13u00, terwijl ik mijn stand afbreek en alles inlaad in de vrachtwagen.' Natuurlijk weet ik dat dit enig risico inhoudt, het kan immers steeds dat mensen van gedacht veranderen en dat ik daar blijf staan met mijne Cecilia. Maar ik voel dat deze mensen oprecht en eerlijk zijn, en ik plak een rood bolletje op het beeld.
Daarna nog enkele zaken verkocht. En alles bij elkaar was ik nu toch heel tevreden want bij een eerste deelname aan een beurs weet je nooit waar je aan toe bent. Voor 'hetzelfde geld' verkoop je niets en scheur je je kleren aan zo'n avontuur...
Een héél saaie dag vandaag. De hele tijd mensen die hun rommel wilden verpatsen. Elke keer als men - niet geïnteresseerd in wat op mijn stand stond - onmiddellijk een kaartje van de zaak vraagt, weet ik hoe laat het is. Ze willen me opbellen om zaken ter verkopen. Meestal lopen ze de hele zaal af en ben je nummer 14 die komt kijken. Dus : vriendelijk afwimpelen en naar het containerpark sturen met hun rommel.
Ook positieve reacties gehad van toffe bezoekers. Enkele mensen die een kaartje kregen van mij zijn nog niet langsgekomen. Vreemd, ziek misschien of geen goesting of ... Volgende keer geef ik die kaartjes dan aan anderen...
Net voor sluitingstijd kwam iemand uit Eghezée wat relieken en andere zaken brengen, heel interessant, ik ben er echt blij mee want de vraagprijs was redelijk.
Afwachten nu wat morgen brengen zal. Mogelijks mensen die terugkomen en nu toch kopen...
Vandaag weer een rustige dag. Mijn eerste klant van op de openingsdag komt terug maar koopt niets extra. Allerlei kurieuzeneuzen komen de pieren uit mijn neus halen : vanwaar komt dat, hoeveel heb je er zelf voor betaald, enz.
Collega's komen praten over hun vreugdes en verdrieten. Sommigen hebben heel goed verkocht, enkele anderen zijn nog niet uit hun kosten. Ook klagen sommigen over de bedenkelijke kwaliteit van de aangeboden artikelen door sommigen.
Nu volgen nog twee drukke dagen, hopelijk ook veel verkoop...
Voor de grap stuurde ik een mailtje met de volgende vermelding : stort dat geld gewoon op mijn rekening en dan zorg ik er wel voor dat dat goede doel eveneens haar geld krijgt.
Een vriendelijk antwoord, nog meer woorden dan gisteren. Het mens dankt de Goede God dat ze mij gevonden heeft en hoopt dat ik, eens ik al dat geld heb gekregen, door niemand wordt bedrogen en zo die centjes afgepakt wordt... God wordt er weer bijgesleurd...
Het geld komt van haar man, zes jaar geleden overleden, die het verdiend heeft in oa Marokko, Egypte, Senegal en Mali. Allemaal van die apelanden dus... Haar schoonouders zorgden er echter voor dat de thans doodzieke echtgenote niet aan dat geld kon raken...
Ze wil dus 30 procent schenken aan de goede werken voor gehandicapten en arme weesjes...
Het kan moeilijk lijken, zo zegt ze, om dat geld te bemachtigen maar 'voor wie in God gelooft is niets onmogelijk'... Da's waar natuurlijk maar hier... En ik mag hierover met niemand praten : dit alles is héél vertrouwelijk!
Nu wil de zieke een antwoord van mij en mijn foto 'pour me sentir plus proche de vous'!!!! Maar ik wil helemaal geen doodzieke vrouw heel dicht tegen me aan, ik heb momenteel namelijk te kampen met een zware verkoudheid en ik wil niet nog een of andere bijkomende plaag of doodziekte oplopen!
Wanneer ik weer antwoord zal ze nadere details bezorgen over deze zaak.
Misschien wil ze dan ook nog wat onschuldige gegevens van mij zoals mijn bankrekeningnummer en bijhorende code....????
Vandaag en ook de twee voorbije dagen al regent het uitnodigingen tot deelname aan antiekbeurzen in binnen- en buitenland. Organisatoren kwamen immers mijn stand bekijken en menen dat mijn materiaal ook zou passen op hun beurzen. Natuurlijk is hun eerste doel : hun beursruimte vol krijgen, zodat ze zelf ook een eurootje kunnen verdienen.
Omdat er zodanig veel aanbiedingen zijn zal ik enkele weken nadenken voor ik toehap. Ook zijn de meeste beurzen héél duur : veel standgeld, verblijf, vervoer, ... En op sommige rommelmarkten is meer te verdienen dan op bepaalde antiekbeurzen, de investeringen zijn er véél véél kleiner. Afwegen dus heel die handel.
Op de beurs was er niet al te veel volk, het was heel rustig, vooral dan in de portemonnee... Gelukkig net nog een bestelling via de telefoon gekregen.
Morgen vrijdag wordt het wel weer drukker en dan is er nog het slotweekend.
Er komt een oud wijf in een kledingwinkel, zegt ze: "Ik zoek kleding die goed bij mijn gezicht past." Zegt de verkoopster: "Dat kan mevrouw... ... de plooirokken hangen achter in de winkel!.." Dit grapje kreeg ik net doorgestuurd, ik kijk morgen op de antiekbeurs of ik het kan gebruiken...
Net een mailtje gekregen van Bouilloud Jeanne. Ze is doodziek en heeft een groot fortuin liggen. Daar ze zelf doodziek is - terminale kanker - kan ze zelf dat fortuin niet ophalen in de bank of zo. Dus heeft ze mij 'gevonden' op het www. En wil ze beroep doen op mijn diensten. Zelf heeft ze geen geld nodig maar 30 procent van de ongeveer 100 miljoen oude belgische franken moet naar een goed doel gaan en blijkbaar is de rest dan van mij... Gedaan met werken nu want de gebraden kiekens zullen binnenvliegen!!! De gulle schenkster verloor eerst haar gehoor en nu kan ze plots niet meer praten, maar ze kan wel mailtjes schrijven...
Dat ze een ander kieken zoeken!
(Ik kopieerde de volledige mail hier onder maar blijkbaar geeft dat weeral problemen : onleesbaar en zo. Daarom heb ik heel die brief vol zever moeten schrappen).
Vandaag een zestal aanbiedingen van 'waardevolle' zaken gekregen. Een hoop oude kruisbeelden met ivoren corpussen... toen ik de foto's bekeek zag ik al vlug dat het om gewone gipsen exemplaren ging. Ongelooflijk hoe hard mensen kunnen liegen. Denken ze nu echt dat de standhouders zo dom zijn? Heiligenbeelden, vooral gipsen beelden met beschadigingen. Ik verwees hen naar het containerpark. Wat moest ik ook anders? Dat is immers niets meer waard. Enkele brokkelanteurs kwamen zoeken naar koopjes...???
Ook de anderen werden lastiggevallen door allerlei aanbiedingen. Velen kwamen niet om te kopen maar om te verkopen, vooral rommel dan. Wat bezielt hen toch?
Gelukkig was er ook aangenamer bezoek. Mensen die echt geïnteresseerd waren in mooie dingen. Verkopen zat er vandaag echter niet in. Een koppel was aan het twijfelen en zei me dat ze eerst wat koffie zouden gaan drinken... ik heb ze niet meer terug gezien. Dat is nu al de tweede keer dat die mensen me dat lappen... Waarom standhouders ambeteren en aan het lijntje houden als je toch niet van plan bent om iets te kopen? Sommigen van die tiepen zijn al goed gekend, soms kwamen collega's me verwittigen dat ik geen enkele moeite moet doen om iets te verkopen aan bepaalde mensen die ze in de verte zagen naderen. Soms maakten ze me dit ook duidelijk met een voorzichtig gebaar indien er van die mensen met me aan het praten waren aan mijn stand.
Tussenin ruimschoots tijd om een prachtig boek over wereldoorlog II in Loppem te bestuderen. Massa's mooie originele foto's. Boeiende verhalen over een gruwelijke tijd...
Na de sluiting terug naar het hotel. Op het gelijkvloers weer dat intigrerend vreemdsoortig druk lawaai van al die speelautomaten. Je waant je in een vreemdsoortige wereld, je wordt als het ware aangezogen om de speelhal (?of rovershol?) te betreden... Maar gisteren zag ik al genoed en ik trok dan maar meteen naar mijn kamer waar ik verder werkte en nu nog werk aan het invoeren van de doopregisters van Eggewaartskapelle.
Het was vandaag dus 'vrouwendag' in de antiekbeurs. Massa's vrouwen wurmden zich gratis door de deuren en overspoelden de vele mooie standen. Boodschap was : 'Kijken kost geen geld' en 'Gierig is plezierig'. Al wat poten en oren had sloop hier rond.
Ik hield mijn hart vast want ik verwachtte eigenlijk heel deftig bezoek en ik wilde niet voortdurend onderbroken worden in mijn conversaties... Maar al bij al vielen de beproevingen nog mee : ik verkocht er een heel mooi eeuwenoud stuk.
Een viertal bejaarde dames ('oude kraken' om het met de woorden van een Vlaamse collega te zeggen) naderde mijn stand. Ik was benieuwd wat deze waggelende ganzen met grijze kuif in hun ... mars... hadden. De eerste tikte op een OLV-beeld en vroeg in het Frans of dat van plaaster was. Ik antwoordde dat ze voor plaasteren beelden naar de rommelmarkt moest gaan of naar de kringwinkel... Ze vroeg daarop uit wat dat beeld werkelijk gemaakt was. Ik antwoordde : 'In plastiek natuurlijk!' De andere dames zeiden dat ze dat niet geloofden. Ik antwoordde hen dat ze er niets van kennen en dat ik hier de specialist was... Daarop begonnen die andere drie madammen allen op het beeld te tikken met hun ringen. Ik moest OLV ontzetten en de aanranders wegjagen... Wat een lef zeg!
De dag duurde eindeloos en toen het 19u00 werd was ik heel tevreden. Terug aan het hotel gekomen besloot ik een kijkje te nemen in het casino, iedere dag immers zag ik massa's mensen binnengaan, sommigen nogal opzichtig opgetut, zo van 'M'as tu vu?' Eerst moest je je identificeren, daarna vroegen ze me of ik wilde pokeren want in dat geval waren er nog extra formaliteiten... Ik bedankte vriendelijk en trok de speelhal binnen. Vele vele tientallen gokautomaten, lijkend op de vele spelletjesautomaten uit lunaparken, lokten vele tientallen mensen. Vaak jongeren die er niet al te gezond uitzagen, enkele parvenu's of clochardachtige types, ook bejaarden die zenuwachtig aan hendels trokken of op knoppen duwden. Een heel rare sfeer door het vele lawaai : precies tientallen pianoklanken samen met af en toe het geluid als telefoongerinkel. Het geheel aan tonen gaf een soort broeierige effect, een sfeer van gejaagdheid en spanning. In de verste zaal een grote bar en grote tafels waaraan tientallen mensen zaten. Blijkbaar pokertafels of zo. Aan een van die tafels zaten allemaal Oosteuropeanen, ik voelde me niet echt op mijn gemak. Ik keek verder rond en zag machines, van die roulettes, waar je bankbiljetjes in kan steken, tot 500 eurootjes! De mensen die op de 'fruit'- en ander machines - speelden leken me allemaal nogal fanatiek en zenuwachtig, robotten zelfs... Zo je geld er door jagen lijkt me echt maf en ik voelde dan ook geen enkele aandrang om ook maar één euro buiten te gooien. Einde bezoek.
En daarmee doel ik zeker niet op het weer buiten. Neen, vandaag mogen dames gratis de antiekbeurs bezoeken. Op andere dagen ook natuurlijk als je een vrijkaartje hebt. Maar wie er geen kreeg, omwille bv. van te vervelend of te lelijk, wel die kan straks toch gratis binnen. En de standhouders zullen het geweten hebben. Gisteren sprak men over de dag van de 5e en 6e leeftijd. Ook zouden er veel schooljuffrouwen komen, zo van die heel vervelende eigenwijze verwaande chichimadamtjes... met die typische schoolmeestersmentaliteit. Gelukkig ken ik ook andere mensen uit het onderwijs, met een heel andere instelling, normale mensen dus.
Dus vandaag komt al dat poten en oren heeft naar Namen. Momenteel bereid ik me mentaal voor. Maar er komen ook heel toffe mensen en vrienden. Dus het wordt beslist een memorabele dag!
Maar nu op naar de brreakfastroom zodat ik de hond niet in de pot vind...
Waarom ik niet naar de boekenmarkt in Passendale ging op 11-11-11 en waarom ik verstek gaf zondag 13-11 op de genealogische boekenmarkt te Rumbeke...
De hoofdreden is dat ik geen zin heb om naast een onsympathiek ventje te staan die leugenachtig beweert dat hij het interessantste aanbod bij zich heeft. De manier waarop Jeromtje aan zijn boeken komt is soms ... op zijn minst gezegd dubieus...
Hier in Namen hoorde ik de afgelopen dan ook een zestal mensen die me zeiden dat ze me hebben gemist op die boekenmarkten. Dat ze dan maar de juiste conclusies trekken!
Het was een heel kalme dag op de beurs in Namen. Enkele mensen hebben me serieus liggen gehad : interesse veinzen en dan gewoon weglopen. Of alles bepotelen en zeggen : 'Heb ik zelf al allemaal.' Onzin natuurlijk.
Maar wat mijn dag meer dan waardevol maakte was mijn tocht naar de citadel. Een immens bouwwerk. De toegangsweg vanaf de Maas loopt in grote slingerbewegingen tot op de top, met onderweg meerdere monumentale stenen poorten waarmee de toegang vroeger hermetisch afgesloten kon worden. Boven een onwaarschijnlijk panoramisch uitzicht op de Maas en de stad.
Nadien de binnenstad ingereden. Vele mensen zeggen dat dit een enorm gezellig provinciestadje is. Tja, in elk geval is het héél moeilijk om een plaatsje te vinden om de auto te parkeren. Bij een vorig bezoek parkeerde ik mijn wagen in het grootseminarie, ik meende een openbare parking te zijn opgereden. Bij het verlaten ontdekte ik waar ik écht was en moest in de gebouwen van het seminarie zoeken naar iemand die me hier uit kon bevrijden door de slagboom te laten omhoog gaan... De kathedraal was potdicht, jammer. Er zijn enkele antiquariaten in de binnenstad maar echt de moeite is dit niet zodat ik de stadskern weer verliet.
Dan iets gaan eten in een zaak wat buiten de stad. En een bezoekje aan het stedelijk kerkhof dat ik plots opmerkte. Het kerkhof is heel uitgestrekt. Er staan een aantal arduinen grafkapellen maar echt indrukwekkende zaken zag ik niet. Blijkbaar worden maar weinig oude monumenten bewaard. Eén kapel viel me nogal op : eerder klein en met in sierlijke gotische letters de naam 'Vangheluwe'. Overal zag ik trouwens Vlaamse familienamen opduiken. Wat me opviel waren de vele tientallen of zelfs honderden houten kruisjes op begraafplaatsen. Blijkbaar allemaal mensen die niet in een kelder of onder een zerk begraven zijn. Onder een boom deden twee mannen alles wat in hun macht lag om een put te graven. Met een houweel kapten ze in de bruine grond, vastbesloten om heel binnenkort een medemens er 'onder' te krijgen. Kennen ze het spreekwoord 'Wie een put graaft voor een ander ...'?
Deze avond enkele zaken thuisgebracht die ik gisteren verkocht. Wat een eenzame ligging van dat huis... Even dacht ik dat ik ergens 'ingeluisd' was en bv. beroofd zou worden... Maar uiteindelijk kwam ik in een heel mooi ingerichte villa, midden honderden torenhoge bomen. Bijzonder hartelijke mensen die heel blij waren met hun aankoop. Ze zijn zodanig tevreden dat ze nu méér willen : morgen komen ze naar mijn engelen kijken...
