Om 18u00 worden twee nieuwe diakens gewijd.  Zoals steeds zorg ik er voor mooi op tijd te zijn.  Omdat het regent ga ik met de auto en vind er nog net een plaatsje aan de voorgevel van de seminariekerk aan de Potterierei.  Op de binnenplaats is nog plaats zat maar ik laat die voor de VIP's.

In de kerk zit al een vijftigtal mensen, allemaal vooraan natuurlijk om zoveel mogelijk van de plechtigheid te kunnen zien.  Een tiental nonnetjes van 'allerlei pluimage', daarmee bedoel ik : van verschillende congregaties.  Vroeger kwamen er massa's zusters maar die zijn er nu helaas niet meer.  Ik neem plaats helemaal achteraan, in het verdomhoekje als je wil...   Zo kan ik alles en iedereen zien, ik ben benieuwd wie er allemaal komt.  Een nonnetje, zuster Pascaline, komt me begroeten, deze zuster werkte decennialang in het seminarie en is nu op rust in Tielt.  Een 'kerkschat' zo wil ik haar noemen, héél haar leven in dienst van de Kerk, een en al opoffering.  Ze moet in de negentig zijn nu en straalt nog altijd van geluk!   Om halfzes komt het volk vlotjes naar binnen en een kwartiertje later zijn alle stoelen bezet.   Ik zie enkele tientallen priesters, sommigen zien er goed uit, zoals mijn vroegere studiegenoot Wim Seynaeve, hij kwam al enkele malen in het nieuws ivm het verplichte celibaat waar hij niet echt voorstander van is.

In het koor lopen er vele tientallen mensen rond, al dan niet in priestergewaad.  Veel te veel mensen...  iedereen die denkt belangrijk te zijn loopt er door elkaar, de sacristie in en uit, zonder al te veel buigingen voor het hoogaltaar.  Maar misschien is het tabernakel zo leeg als wat, in elk geval zie ik geen licht in de godslamp.  Waar is de tijd dat we met 33 seminaristen waren, en waar is de tijd dat er honderden waren...  Links boven het altaar merk ik een rood lichtje op, misschien ter vervanging van de olielamp voor het altaar?  Maar het knippert nogal en ik denk dat het eerder te maken heeft met brand(- of rook)beveiliging.

De religieuze gemeenschap uit het Putje te Gistel arriveert in lichtblauwe gewaden.  Een aantal mannen in lang zwart kleed.  Heel wat zwarte mensen, want één van de nieuwe diakens is geboren in Ivoorkust.  Hij was twee jaar bij de Augustijnen te Gent en volgde les in het grootseminarie en besliste om priester van het bisdom Brugge te worden, binnen één jaartje is het dus zover, hopelijk.  De ander is een Westvlaming.

De dienst begint en in processie komen misdienaars, seminaristen, enkele priesters oa president Koen Vanhoutte en professor Henk Laridon, gevolgd door de bisschop van Antwerpen(Bonny).  De belangrijkste mensen komen immers altijd achteraan.  De bisschop van Antwepen dus, vroeger hier prof aan het seminarie en nu als bisschop in vervanging van die van Brugge.  God weet wanneer we hier een nieuwe krijgen, er wordt nogal wat geruzied achter de schermen.  Probleem is dat er blijkbaar moeilijk geschikte kandidaten te vinden zijn.  De start van de viering wordt grondig verstoord door een gsm, die begint keihard te rinkelen.  Na vijf seconden nog eens en het oud mannetje vlucht de kerk uit, onder grote hilariteit.  

Het is vandaag de feestdag van de H. Petrus en Paulus.  Eén van de lezingen vertelt ons hoe Sinte Pieter wonderbaarlijk bevrijd wordt van zijn ketenen en zijn gevangenschap door een engel.  Ook de preek gaat over deze twee heiligen.  Mooie preek, de bisschop van Antwerpen heeft duidelijk de gave van het woord, al zijn woorden zijn doordacht en doorleefd. 

Het orgel weerklinkt en Inge Zutterman is sopraan en brengt hemelse klanken voort.  Een koortje uit Vichte zingt maar ik versta er geen gebenedijd woord van.  Intussen kijk ik naar de grijze muren waar de kruisweg ontbreekt, waar de ovale kaders hingen zie je een lelijke zwarte schaduw nu.  De schilderijen hoog tegen het plafond van het hoogkoor zien er heel belabberd uit, ferm gekreukt, heel schamel...  Een seminarist zei me net dat de kerk helemaal niet meer gebruikt wordt, wat hij heel jammer vindt.  Zelf ben ik ook van mening dat ze deze sobere maar sfeervolle ruimte beter zouden gebruiken, zelfs als er geen verwarming mogelijk is. 

Er zijn tien seminaristen dit (intussen afgelopen) schooljaar.   De examens die soms allesbehalve objectief waren (!!!) zijn voorbij en ik hoop voor alle studenten dat die goed verlopen zijn.  Ik herinner me dat sommige 'minder rappe' studenten de diakenwijdingen van hun oudere collega's vaak met minder grote vreugde bijwoonden...  zo jammer is dat. 

De wijdelingen werden voorgesteld.  De president bevestigt dat de kandidaten geschikt zijn, na consultatie van waardige getuigen.  Ze krijgen een reeks vragen te beantwoorden en beloven zonder enige aarzeling celibatair te gaan leven.  Celibatair leven zodat je je volledig kan wijden aan je taak als geestelijke, zo klinkt het...  En dan belofte van gehoorzaamheid aan de bisschoppen van Brugge, 't is te zeggen gehoorzaamheid dus vanaf dat er een nieuwe komt.  Dan de litanie van alle Heiligen.

Handloplegging en wijdingsgebed.  Dan overhandiging van de gewaden : diakenstola en dalmatiek.  Overhandiging van het evangelieboek.  Dan...  een enorm luide gil, een soort oerwoudkreet!   een Oewoewoewoe met de hand voor de mond, zoals bij de Indianen als ze ten strijde trekken...  Iedereen schrikt zich rot, ik vrees dat er een gek in de kerk zit!   Nadat iedereen van de schrik bekomen is begint iedereen te lachen.  Wat later begint een zwart non op dezelfde wijze te gillen, ze staat achteraan in de kerk, vlak naast mij en houdt een kelk met hosties in de handen.  Klaar om alles naar de bisschop te brengen.  Blijkbaar is dat gegil een traditie in Ivoorkust?  De nog jonge ceremoniarus krabt zich in de weinige haren die hem nog resten, ook hij moet zich herpakken want de show must go on, de dienst moest dus verder gaan natuurlijk.  Naast mij zit een gehandicapte vrouw, voortdurend maakt ze ongecontroleerde bewegingen en krijg ik stompen in mijn maag en nieren (?), zo wild enthousiast is ze de hele tijd, op het einde van de viering blijkt dat ze bisschop Bonny kent (volgens mij werkte hij jarenlang mee in de Arkgemeenschap in Moerkerke, waar mensen met en zonder handicap samen leven).

In de kerk zitten enkele tientallen priesters maar lang niet meer zoveel als vroeger...  alhoewel op woensdagavond priesters zich toch makkelijk moeten kunnen vrijmaken.  En de meeste priesters die ik zie behoren niet tot de gelukkigste van het bisdom, wel tot de hartelijkste.  Ze kennen mij en het doet deugd om hen te ontmoeten na de viering.  De receptie laat ik voor wat ze is want ik heb geen zin om bepaalde mensen tegen het lijf te lopen, misschien zou ik me dan uitgedaagd voelen om een té hartig woordje te richten tot ...