Gisterenavond kreeg ik een serieuze bestelling via email. Een zogezegde Italiaanse dame wil voor haar vriendje de 5 engelen op mijn stand kopen. Als puntje bij paaltje komt blijkt dat ik de engeltjes thuis moet brengen in Florence, daarna is dichterbij (Parijs) ook al goed. Betalen op een normale manier was niet aan de orde, wat me al snel de wenkbrauwen deed fronsen. Haar adresgegevens wilde ze niet doormailen, reden??? Plots veranderde de zeemzoete toon in harde verwijten, héél harde verwijten... zo iets in de zin van 'dikke Waal'. Dat eerste, tot daar nog aan toe, maar dat tweede is een brug te ver.
Deze morgen kreeg ik een mail waarin ze zei dat ze in plaats van de engelen een juweel of zo kocht in Parijs deze morgen. Afgezien van het feit dat de winkels toen nog niet open waren getuigt dit toch van een labiel gestel... Ik verzocht dat mens dan ook om me niet meer lastig te vallen met haar gezever. Er lopen immers al zeveraars genoeg rond. Ook heb ik ergens een gevoel dat die 'française' een achterlijk laf onnozelaartje uit Brugge is. Wee zijn gebeente als hij me nog verveelt met zijn geblaat...
Vandaag was echt een leuke dag. Redelijk veel volk en vooral goed volk! Een dame deed een mooie bestelling bij mij. Vervolgens bezoek gehad van goeie vrienden die me interessant leesvoer bezorgden. Alle standhouders die ik ken klaagden steen en been : mensen komen curieuzeneuzen maar kopen niet. Ze zijn bang voor de komende tijden. Ochgottekens toch, en dan maar drie maal per jaar op reis gaan, verschillende keren per week op restaurant gaan en met een grote auto rijden om de grote Jan uit te hangen.
Na sluitingstijd vandaag wilde ik een collega helpen om verkochte goederen in te laden in zijn aanhangwagen. Bleek echter dat men een stekker of zo gestolen had zodat hij de aanhangwagen niet kon meenemen. Zinloze diefstal.
Vanaf morgen zal er wellicht heel wat minder volk op de beurs zijn maar dan zullen dat wel mensen zijn die meer gemotiveerd zijn.
Omdat we niet altijd moeten klagen wil ik toch zeggen dat ik al redelijk tevreden ben van deze beurs.
Heel wat bezoekers komen enkel naar de beurs om hun eigen zaken aan de man te brengen. Dus hele mappen met foto's te bekijken. Meestal rommel of tweederangskwaliteit. Ik zeg hen dan ook dat ze brol moeten lozen in de dichtstbijzijnde kringloopwinkel of nog beter : in het containerpark... Enkele zaken lijken wel de moeite. Dan komt er een man en presenteert me een 'échte gouden monstrans van de pastoor'. Hij wil weten wat hij daarvoor wil krijgen en schrikt wanneer ik zeg dat dat geen goud is maar koper.
Plots verschijnt daar een mottig mannetje, hij woont in Bikschote of Poelkapelle. Als 'échte kenner van antiek' komt hij weer commentaar geven. Hij bekijkt mijn engelen en zegt : 'Niet echt speciaal, hoe oud is dat, ergens achteraan in de jaren achttienhonderd zekers?' De ambetanterik gaat ditmaal echt te ver. Ik trek hem aan zijn kraag mee acher het gordijn naast mijn stand. Ik duw de deur van de nooduitgang open, duw hem naar buiten en zeg koeltjes : 'Nu ist genoeg gewist, trap het maar af, en als je zo graag het onnozel varken wil uithangen dan had je beter meegespeeld in 'Het varken van Madonna', daar vlak bij je deur'!'' Ik klap de deur dicht en ga weer op mijn gemak mijn stand bemannen. In het eerste half uur zal ik dat ventje niet meer zien want het is een héél eind wandelen om weer vooraan het gebouw te komen. Gelukkig voor hem heeft hij zijn neus niet meer durven tonen...
Het is vandaag de feestdag van mijn patroonheilige, Sint-Livinus. Volgens de legende werd hij geboren omstreeks 580 uit een nobel Iers geslacht. Hij werd priester gewijd en later bisschop. Hij verliet Ierland en vertrok naar Gent en Zeeland om daar het christendom te preken. Daarna ging hij naar het land van Aalst, ondermeer in Houtem (nu dus Sint-Lievens-Houtem), tussen Gent en Ninove.
Hij verrichte wonderen en zou in 657 in Esse bij Geraardsbergen tijdens het preken aangevallen zijn door heidenen. Ze rukten zijn tong uit en sloegen hem het hoofd af. Zie het tafereel hierboven. Lieven liet zich, ondanks zijn hoge leeftijd, niet zo maar kisten. Er ging heel wat duw- en trekwerk mee gepaard... zoveel is mogelijk! Hij werd dus een kopje kleiner gemaakt maar Lieven maakte zich daar geen zeer hoofd in (alhoewel...) en nam zijn hoofd onder de arm en wandelde van Esse naar Houtem waar engelen een graf voor hem klaagemaakt hadden. In Sint-Lievens-Houtem zie je in de kerk - links van het altaar - nu nog de stenen sarcofaag waar zijn gebeente heeft gerust.
In 842 reeds werd hij heilig verklaard. Zijn gebeente zou later naar Gent zijn overgebracht waar het in 1578 verloren zou zijn gegaan tijdens de tweede beeldenstorm.
Blij dat ik zo'n een patroonheilige heb, echt iemand met een missie... met een straf leven. Met dank dus aan mijn lieve moeder, aan wie ik mijn voornaam te danken heb.
Vandaag opening van de beurs om 14u00. Ik arriveerde al rond 11u00 en ruimde nog wat stof op. Ook wat babbelen met collega's en iets gaan drinken in de bar. Om 14u00 komt een hondertal mensen op het gemak binnen. Wat later zie ik nog heel wat meer mensen en na een kwartiertje zijn de brede gangen goed gevuld. Die drukte zou voortduren tot een uurtje voor sluitingstijd (23u00). Ik zie heel wat antiquairs, brocanteurs, pseudobrocanteurs en 'schooljuffrouwen' die wellicht een gratis kaart kregen, passeren. Eentje dat van mij geen kaart kreeg in mijn winkel komt triomfantelijk mijn stand binnen en zegt : 'Kijk maar ik ben toch binnengeraakt!' Ik antwoord : 'Ik heb gefaald!'
Eentje komt er een reliekenkapel verkopen, de prijs is heel redelijk, maar de kapel is leeg. De relieken zijn gaan vliegen... Er is heel wat interesse voor mijn stand. Toen ik net 'even' iets ging drinken zijn de experts langs geweest. Geen rode stickers gezien, want dat zou betekenen dat de kwaliteit niet aan de beurs voldeed... De hele tijd was er volk aan mijn stand, 9 uur lang. Het was er zo druk dat ik vergat iets te eten. Veel geïnteresseerden. Sommige doken mijn stand in en wanneer ik hen wilde aanspreken kozen ze het hazenpad... geen geld in de zakken of gewoon komen curieuzeneuzen? Eentje bezocht blijkbaar mijn stand zonder dat ik het merkte. Geen tijd of goesting om een babbeltje te maken maar wel om achteraf piet wijsneus te spelen via email...
Wat de verkoop betreft kan ik kort zijn : enkele kleine zaken aan de man gebracht. Veel interesse voor mijn engeltjes en Bibzilla.
Toen ik - in een zeldzaam rustig maar ook zwak moment - eventjes mijn benen op tafel legde werden er prompt enkele foto's gemaakt door iemand die ik niet kende. Benieuwd of en waar deze foto's gepubliceerd worden. Misschien voor de komende kiescampagne in Wallonië : een fotootje van een hard werkende zelfstandige...
Mijn algemene indruk : een mooie gezellige beurs. Enkele standen vind ik minder geslaagd qua aanbod maar het zijn wel diegenen die goed verkocht hebben vandaag. Veel sympathieke collega's. Van iedereen hoor ik hoe moeilijk de handel is sinds een jaar. Velen zitten tot op hun 'tandvlees', hopelijk gaat het vlug wat beter zodat er niemand sneuvelt. Van alle collega's hoor ik hoe creatief ze moeten zijn om rond te komen. Ook hoeveel moeite ze moeten doen om aan goeie zaken te geraken. Ik heb dan ook veel waardering voor deze noeste werkers.
Mijn hotel valt toch beter mee dan ik eerst dacht toen ik incheckte. Heel rustig, lekker ontbijt en vriendelijk personeel. Vanavond ving ik even een glimp op van de casinozaal : vele tientallen flipper- of fruitmachines of zo met honderden lichtjes die constant aan- en uitfloepen. Eerstdaags ga ik toch even curieuzeneuzen en mijn gratis drankje ophalen.
Er hangen dus vijf schitterende barokke eiken engelen aan de wand van mijn stand. Een gerenommeerde collega-verzamelaar komt kijken en merkt schamper op : 'Spaatig da die engeln niet gepolychromeerd zin.' Dat ze dus niet geschilderd zijn. Ik antwoord : 'Ewel, 'k vind het ook echt spijtig dat gij nie gepolychromeerd bent!' Een boze blik en madame was 'partie'.
Vanmorgen in het hotel schrok ik mij een hoedje. Twee koppels wijzen me aan en zeggen : 'Aha, de man van Merelbeke!' Ze hebben me gezien op de rommelmarkt daar. Ik herkende hen niet want ik was aan het slapen toen ze me zagen 'zitten'... Ik zei hen dat ik mijn avonturen in Merelbeke, al die frustraties, probeerde te verwerken en dus niet meer aan die mottige rommelmarkt wil herinnerd worden. Dat ik nu met deftige zaken bezig was, nl. de antiekbeurs hier in Namen. De twee koppels uit Ardooie en Pittem konden hun pret niet op, ze kwamen bijna niet meer bij van het lachen...
Vandaag richtte ik de rest van mijn stand in. Ik heb me al heel goed geïntegreerd in Walenland : maximum drie uur werken per dag en dan word je niet moe... Eerst een uurtje gewerkt aan mijn stand, veel gestofzuigd want overal vliegt stof rond. Dan een uurtje een collega geholpen met uitladen van zware kasten enz. Dus schoot er nog een uurtje over om mijn stand af te werken. Intussen wandelde ik enkele uurtjes rond in de grote hal. De standenbouwer heeft echt mooi werk afgeleverd. De beurs oogt heel chique en iedereen is tevreden over de afwerking. Rustig wordt door iedereen allerlei antiek aangevoerd, ook kunst zie ik hier en daar. Er zijn enkele mooie beelden maar die zijn peperduur. Gelukkig want zo kom ik niet in de verleiding.
Er is heel veel belangstelling voor mijn engelen, wie weet zijn ze al de deur of poort uit voor de beurs opent...
Nog steeds heel wat beroering om het onverwachte heengaan van pastoor Fraeyman
Vandaag weer enkele mailtjes en een telefoontje gekregen van mensen die nu pas vernemen dat Hubert Fraeyman voorgoed weg is uit ons midden. Ik zeg wel : aardse midden. Lichamelijk is hij er inderdaad niet meer. Des te meer is hij echter reëel aanwezig in het hart van honderden en honderden mensen.
Op zijn eigen wijze, een heel eigen wijze, maar op een heel echte eerlijke levensnabije wijze heeft hij onze wereld een beetje beter gemaakt. En heeft hij mensen gesteund in de donkerste momenten die we kennen, zoals verlies van een geliefd persoon. Moge dit een troost zijn voor iedereen, nu net hij ons ontnomen werd...
Het telefoontje van een oud-leerling van hem kwam er, net toen ik over de hoge brug in Vilvoorde reed. Op dat moment waren mijn gedachten bij wijlen EH Emiel Coulommier, hij werd slechts enkele jaren ouder dan Hubert. Op zijn 65ste verliet hij Eggewaarts levend en wel, deed hij nog parochie- en admininstratief werk in zijn geboorteparochie Machelen (bij Vilvoorde dus), en overleed hij enkele jaren later. Intussen had hij heel veel heimwee naar zijn dorpjes in de Westhoek die hij acherliet.
Pastoors van Eggewaarts zouden niet mogen weggaan en zeker niet sterven! En zeker niet zo onverwacht en zo jong nog!
Boeiende dag in Namen : inrichten van mijn stand, te beginnen met vijf schitterende barokke Antwerpse engelen
Vandaag eerst de was gedaan in de wasserette want ik ben een tijdje weg van huis. Een achttal luid kakelende dames bezetten heel de ruimte. Gekwetter zoals 's morgens op de 'vismart'. Daar het enorm warm was binnen zette ik de buitendeur open om voor wat koelte te zorgen. Dat was niet naar de zin van de dames en 16 kwade ogen probeerden me te dwingen die deur terug dicht te doen. Maar dat was buiten de waard gerekend. Ik plaatste mijn stoel tegen de deur en bleef daar ... onverzettelijk post vatten totdat mijn was klaar was. Eentje vroeg of dat ik niet naar de antiekbeurs in Namen moest, ze kwam een paar weken terug in mijn winkel. En... of ik nog vrijkaartjes had. Ik zei van ja maar dat ik haar daar niet wil tegenkomen... De andere 7 dames gierden van het lachen, en nr 8 bewaarde verder het zwijgen.
Dan nog enkele zaken meegenomen : mijn Bibzilla, het betere boek dus. En een heel mooie zilveren monstrans en nog wat papierwaren zoals heiligenprenten en documenten op perkament. Eerst (nog een laatste keer?) lekker eten en dan richting buitenland (!), op anderhalf uur stond ik in Namen. Onderweg nogal veel agressieve chauffeurs, zonder 'pinken' of zal ik zeggen zonder 'verpinken', inhalen, plots remmen, enz. Ik slaagde er ondanks alles dus in heelhuids op mijn bestemming te komen.
Ongeveer de helft van de standen is al wat ingericht. Enkelen hebben heel mooie zaken mee, anderen zie ik niet veel verkopen met wat ze maar mee hebben... een paar zetels, een paar tafeltjes en een paar 'brokken van lampen'. Alle Müller-antiquairs zijn prominent aanwezig maar mijn stand mag er ook best zijn!
Eerst die engelen aan de muur hangen, wat een klus! Daar ik thuis nergen een hamer vond en er - omdat ik er zeker tien liggen heb, maar God weet waar - geen nieuwe wilde kopen, kreeg ik er eentje (een kleintje dus) van een buur die ik al jaren ken, hij is gespecialiseerd in ikonen. Met die fluthamer probeer ik kanjers van nagels (10 cm) door de dubbele wand te krijgen. Gevolg : iedereen komt kijken waar dat eindeloze getimmer vandaan komt. Elk middel is natuurlijk goed om volk te lokken, maar eens de beurs opengaat zal ik een andere manier moeten verzinnen in geval ik geen kat zou zien...
Daar ik me volledig wil integreren in dit vreemde land en ik me hun gewoontes eigen wil maken, besluit ik om niet te hard te werken, na een drietal uurtjes zal ik ongetwijfeld al veel meer gewerkt hebben dan de doorsnee inwoner hier in de streek... En omdat ik morgen ook nog een dag heb laat ik heel de boel zoals ze is en ga ik op zoek naar mijn hotel.
In de dienst van toerisme vraag ik een stadplannetje en de kortste weg naar mijn hotel, dat is makkelijker dan het zelf op te zoeken op het www. De dame geeft een omstandige uitleg en ik zie dat 'madame' me een hele omweg zou willen laten maken. Ik laat haar uitrazen en denk er het mijne over. Ik moet er gewoon voor zorgen dat ik dat grote kanaal (of is het de Sambre) en dan verder de Maas niet oversteek. En verder langs de Maas rijdend moet ik dan mijn hotel vinden, het ligt boven het casino. Het grote oude bouwwerk is heel weinig verlicht en ik zie gelukkig de naam van mijn hotel staan. De ingang is achterom. De ingang van het hotel wordt gedeeld met het casino. Men wijst me een grote marmeren trap aan : veel trap maar weinig lift. Onvoorstelbaar, hoe moet dat met oudere mensen, al die bagage de trappen opsleuren? Wanneer ik incheck zie ik meteen hoe het ouderen vergaat, met luid zuchten en kreunen en godferen (in het Duits, weinig fraai dus... Sch...) komt een koppel zeventigers boven en stelt aan het onthaal dezelfde vraag als ik : 'Waar is de lift?' Om me te paaien of om me aan te zetten tot gokken in het casino krijg ik een bonnetje voor twee gratis drankjes in de speeltent. Drankjes : ok, maar geld uitgeven neen, welk geld trouwens, ik spendeerde alles en nog veel meer om deel te kunnen nemen aan deze beurs... Nu weer een tiental treden, een lange gang, dan naar links en weer tien treden... dan een heel lange raar verlichte gang : een lange rij langwerpige blauwe lichten, precies een 'cabardouche'... Mijn kamer ligt op het einde van de gang, maar niet aan de Maaskant zoals ik had gevraagd op de mail. Maar de achterkant heeft ook haar voordelen : véél rustiger en met prachtig zicht op de enorme vestingmuren van de citadel. Heel mooi. Ik installeer me : eerst het boek met de parochieregisters van Eggewaarts uitstallen want ik wil hier elke avond verder aan werken op de laptop. Drank? Een waterkoker en zakje thee en koffie. Ik ga naar buiten en wandel... en wandel... en wandel ... tot ik een nachtwinkeltje vind. De stad hier is niet echt denderend verlicht en ik voel me er niet echt veilig. Maar de allochtonen die ik tegenkom zijn wel vriendelijk en heel beleefd, anders soms dan in mijn geliefde Brugge. Gepakt en geladen met allerlei drankjes en wat eten kom ik terug in mijn hotel. Op tv behalve één nederlandse 'post' allemaal franstalige zenders. Geen probleem want zo schaaf ik mijn frans wat bij...
Vandaag alle materiaal (nu ja... bijna alles toch) voor de antiekbeurs van Namen uitgeladen op mijn stand. Rond de expo is weinig ruimte om bestelwagens of vrachtwagens te lossen. Onbegrijpelijk want heel onpractisch. Enkele toezichters zeiden me binnen te rijden in het gebouw, maar ik ken het complex wel een beetje en besefte onmiddellijk dat ik honderden meter moest zeulen met alles. Maar die vlieger zou niet opgaan! Na enkele tochtjes was ik het echt beu. Gelukkig vertrok buur 'Antiek Rodenbach' uit Roeselare net en kon ik heel wat dichterbij komen met mijn voertuig. Een van de beelden weegt zeker kg en is net te zwaar voor mij om op te heffen, gelukkig kreeg ik wat hulp.
Er staan heel mooie standen en enkele standhouders kwamen héél discreet een kijkje nemen, ze zagen me niet staan (figuurlijk dan toch, wat letterlijk... dat kan gewoon niet!). Eens kijken bij de buren kan nooit kwaad natuurlijk. Zo zag ik alle antiquairs 'Müller'. Ook volslagen onbekende namen uit West-Vlaanderen. Allen kenden mij echter, iedereen knikte vriendelijk goeiendag. Dat begint al goed!
Dan terug naar mijn stand. Al gauw bleek dat ik hier niet wegraak zonder kleerscheuren. Tijdens het tillen van een zwaar beeld scheurde mijn broek gewoon doormidden. Zo discreet mogelijk glipte ik door de nooduitgang en zocht mijn reservekledij op...
Dan terug naar huis, het duurde minuten voor ik de stad Namen uit raakte, dan tot Brussel en op de ring weer van hetzelfde. Net haalde ik vijf schitterende eiken barokke Antwerpse engelen op, dat worden zeker blikvangers in de beurs. Zo'n mooi stel (vijf stuks!) heb ik nog nooit gezien. Eens kijken welke commentaar de collegaatjes daarop zullen geven...
De citadel van Namen
