Welwelwel! Aangezien mijn appartement binnen korte tijd helemaal gerenoveerd wordt en ik de laatste 18 jaartjes een en ander verzamelde en dus moet verhuizen, ben ik al maanden druk op zoek naar een nieuwe woonst.
Eventjes dacht ik een uiterst geschikte plaats gevonden te hebben. Een plaats waar ik een thuis zou hebben, een winkel en een opslagplaats. Jawel, u hebt het al geraden : de kerk van ...! Maar aangezien er daar enige complicaties waren waarvan we nooit het fijne zullen weten (vergelijk met de gangsters die de Ijzertoren hebben opgeblazen : ongekend maar toch gekend...) kwam hiervan helemaal niets in ... huis!
Dus zoeken maar in Brugge die Schone. Ik bekeek zeker een paar honderd appartementen op internet, bezocht al een twintigtal appartementen, en vond er ééntje die me echt interessant leek. Dus ik content als ik weet niet wat!
Maar eilaas, het heeft weer niet mogen zijn! Na me wekenlang aan het lijntje te hebben gehouden met allerlei formaliteiten zoals het opvragen van mijn 'cijfers' (om te bewijzen dat ik de huur kan betalen) lieten de eigenaars, een koppel ergens uit de boerenbuiten (Oostkamp), het immokantoor weten dat ze me daar niet willen. Zie de tekst hier onder :
Beste,
Ik heb ondertussen nieuws terug van de eigenaar.
De eigenaar gaat niet akkoord met de kandidatuurstelling.
De eigenaar wil geen man alleen zoals het nu is.
De eigenaar is op zoek naar een ouder koppel.
Ewel heb je van je leven!!! Zijn me dat een stelletje achterlijken! Ze 'gaan niet akkoord met de kandidatuurstelling'. Ze willen geen man alleen. Neen, ze willen een stelletje oude zeurpieten, misschien zoeken ze 'Chinese liefhebbers' die samen met hen kunnen gaan kaarten. Oude mensen die ze makkelijk kunnen tiraniseren? En wat als er één van die twee plots doodvalt? Zullen de eigenaars dan de overblijvende meteen verplichten om euthanasie te plegen? Binnenkort kan dat makkelijk, in een wip, door de nieuwe wetgeving op euthanasie...
Eigenlijk zouden ze tevreden moeten zijn met mij. Ik maak weinig lawaai thuis, want ik ben af en toe naar beurzen. Het appartement verslijt bovendien ook minder door mijn vele afwezigheden. Ik lees veel en naar mijn weten maakt dat ook geen kabaal. Ik praat niet in mezelf en in mijn eentje kan ik geen ruzie maken wat soms veel geroep met zich meebrengt en zo soms ambetant kan zijn voor buren.
Er is in mijn geval maar één enkele oplossing indien ik echt dat appartement wil hebben. Trouwen, binnen de kortste keren! Ergens een buitenlandse schone zoeken. Zo'n zwarte met bamboelippen, zoeentje dat 50 kilo weegt als ze Vlaanderen binnenkomt en na een jaar 200 kilootjes telt... Of een Filippijnse... kijk maar eens hoe mooi dat is als ze 50 is... Misschien moest ik een tijdje terug toch dat mens dat me een mailtje stuurde 'binnengetrokken' hebben. Of vlug een schijnhuwelijk aangaan zodat die Oostkampenaars content zijn. Mijn identiteitskaart laten vervalsen en de geboortedatum wat veranderen, zodat ze echt een oud 'petje' in huis kunnen halen...
Er was maar één minpuntje aan dat appartement en dat was de lokatie : Assebroek. Dit ligt toch een heel eindje van de autoweg, je doet er makkelijk een kwartier langer over om vanuit deze lokatie de autoweg te bereiken.
Ik hoop echt dat ze niemand vinden en dat ze binnen een paar jaar krotbelasting moeten betalen voor hun leegstand pand. Of dat ze echt ambetante mensen in hun kot krijgen, dan kunnen ze nog eens goed nadenken over hun keuzes.
Dus zoek ik nu verder. De kans dat er in de binnenstad van Brugge een kerk vrijkomt is uiterst gering. Ik denk hier eventjes aan de kathedraal waar toch geen volk meer komt naar de mis, of toch maar heel weinig volk. Ik zou er zeker geen probleem mee hebben om er concerten te laten blijven doorgaan... Of de OLV-kerk zou ik ook wel willen, er zijn immers een paar extra publiekstrekkers aanwezig zoals de Madonna van Michelangelo en de grafmonumenten van Maria van Bourgondië en haar vader... Natuurlijk is dit niet realistisch, ik droom maar wat...
Vanaf morgen hernieuw ik dus mijn zoekactie : wie zoekt die vindt!
23-01-2013 om 00:28
geschreven door Lieven Moenaert 
|
