Een week geleden belde mij iemand op om boeken te gaan bekijken : 'Massa's en massa's boeken!'  Dat beloofde!   Wanneer ik hem vroeg wat voor boeken hij in huis had, bleef hij me het antwoord schuldig.  'Kom maar gewoon kijken, je zal je ogen niet geloven!'

Vandaag was het dus zover.  Ik naar een dorpje in de buurt van Eeklo.  Na lang zoeken arriveerde ik op een kleine boerderij.  Onderweg werd de doorgang op de weg voortdurend belemmerd door landbouwers die met hun beerkarren op weg waren naar hun landerijen.   De typische geur...  tja die hindert me niet eigenlijk want ik ben zelf boerenzoon he!  Ik rij het erf op.  Zo'n 'vuil' erf zag ik al vele jaren niet meer : blijkbaar lopen er hier zowat de hele dag koeien over en weer, de hele binnenkoer was herschapen in een enorme modderpoel.  Ik rij zo vlug mogelijk naar de voordeur maar ik moet nu nog enkele meters overbruggen... 

Ik neem twee plastic zakken uit de auto en doe die rond mijn schoenen, tot aan mijn enkels, hopelijk bereik ik zo zonder veel erg tot aan de voordeur.  Net ben ik uit de auto gestapt en ik hoor enkele zware grendels wegschuiven op de voordeur.  De boer heet me hartelijk welkom en aan de voordeur gekomen laat ik de plastic tassen achter en stap naar binnen.  Het is intussen halftwee geworden, ik ben eigenlijk een halfuurtje te vroeg.  Ze waren net begonnen aan het middagmaal.  Daar ik enkel wat vuile kookpotten op tafel zie staan en helemaal niets ruik, besluit ik dat het eten hier niet veel om het lijf heeft, niet veel soeps is.  Er is inderdaad geen soep.  Ik zeg dat ik net van tafel kom, om in geen affronten te vallen moest ik het eten niet lusten. 

De twee beginnen dus te eten.  Midden op tafel staat een grote pot gekookte prei (denk ik...), zonder enige saus en reukloos.  Merkwaardig!  Op het aanrecht zie ik een lege plastic zak, het zijn dus opgewarmde groenten uit de diepvries.  Op een groot vuil bord ligt een berg spek, in dikke sneden. Ook reukloos.  Tenslotte een grote kom kleverige rijst, dampend maar zonder geur.   De man schept een groot soepbord vol met rijst, prei en lappen spek en begint luidsmakkend te eten.   Zijn vrouw wil of mag niet raken aan het spek.  Ze zit rond te kijken, staat recht en begeeft zich naar het vensterkozijn.  Daar staat een groot blik zonder etiket, ik schat dat er één kilo eten in zit.  De vrouw pakt uit een lade een roestige blikopener en met veel gekreun en gehijg krijgt ze dat blik open, en gooit heel de inhoud in een stenen soepkom. Lekker!  Dat belooft!  De kom gaat de microgolfoven in.  Makkelijk toch?

Intussen vraagt ze wat ik wil drinken.  Mijn maag 'keert' al bij het aanzicht op dat eten... en nu wil ze ergen drank te voorschijn toveren...   Ze brengt een geneverfles, de hals ziet er kleverig en vies uit, ik zie voor mijn ogen al hoe ze tien maal per dag met hun 'tote' (mond dus) aan de fles zitten te ...    Whalgelijk dus maar vluchten kan niet meer!  Ik zei A en moet nu B zeggen!   Een vuil druppelglas wordt voor vier vijfden gevuld en ik bedenk al een manier om het goedje ergens in een bloembak te kieperen, maar er zijn geen bloemen hier...  Ik besluit om door de 'zure appel' te bijten en drink het glaasje in één teug uit, niet te drinken...  Op de fles hangt geen etiket, vreemd...  De boerin vult mijn glas onmiddellijk opnieuw!  Mij krijgen ze géén derde keer want ik besluit om het tweede glaasje pas door mijn keelgat te gieten op het ogenblik dat ik het huis verlaat...

De vrouw gaat terug zitten en kijkt naar haar smekkende man.  Zou ze niet van het vlees mogen eten misschien?   Intussen heeft de microgolfoven zijn werk gedaan en triomfantelijk ploft ze de kom op tafel, ze vloekt want ze heeft haar handen verbrand aan het hete goedje.  Die troep is rood en wit...  een soort pasta dus.  Wat een rotzooi, maar blijkbaar is het superlekker, want de boerin lepelt smakelijk héél die kom naar binnen.  Af en toe zit ze met haar vork in de preipot, bwah!   Ik kan mijn ogen niet geloven...  boeren die zo'n troep eten.  Zelf ben ik dus boerenzoon en ik herinner me dat we heel lekker eten op tafel kregen : de meeste dagen zelfgemaakte soep met heerlijke groenten, een lekkere biefstuk, lekkere aardappelen en superlekkere groenten uit de eigen tuin.  Eigen kweek! 

De man 'boert' enkele keren, het 'heeft hem gesmaakt'.  Tijdens het eten brabbelen hij en zijn vrouw de hele tijd door, een soort naar dialect.  Zowat onverstaanbaar, dat Maldegems...  En ze doen geen enkele moeite om ABN te spreken, net als vele Antwerpenaars.   De helft van dat gebrabbel is onverstaanbaar maar om geen ongenoegen op te wekken knik ik maar alsof ik alles begrijp en ik hun redenering kan volgen.  Het gaat over de beerproblematiek.  Over een buur die een ferme boete kreeg omdat hij twee dagen te vroeg beer begon 'uit te voeren' op zijn grond.  Over satelieten en helikopters die de hele dag door over de streek vliegen om te kijken of de boeren geen overtredingen begaan...  'Het is geen leven meer!'  Ze spreken ook over de geurhinder voor de omwonenden.  Elke dag wordt de politie opgebeld omdat er te veel geurhinder zou zijn.  Of de buren kijken toe of de beer op een correcte manier wordt 'uitgestrooid'.  Tja, in de stad hebben we natuurlijk niet veel hinder van dergelijke geurtjes, al is er soms wel eens geuroverlast, afkomstig van de stadsriolen.   En dan is er vlakbij mijn winkel ook regelmatig geurhinder.  Voorbijgangers vragen me vaak om aan een bepaalde buurman in de galerij te vragen om zijn deur dicht te houden, omdat er een kwalijke geur hangt...  Maar dat is natuurlijk een zaak van de dienst volksgezondheid van de stad Brugge...

De boer heeft toch nog wat honger of dorst, hij plaatst namelijk een grote soepkom in de microgolf.  Blijkbaar gevuld met water.  Dan neemt hij een zakje soeppoeder en giet die in het water.  En daarna slurpt hij heel die tas poedersoep op.  De vrouw kijkt verlekkert toe maar kan geen woord meer uitbrengen na die schranspartij.  

Man en vrouw hebben allebei een 'lui' oog, zo'n oog dat zijn eigen gangetje gaat...  Ietwat verstopt achter dikke vettige brillenglazen.  De boer staat op en geeft me een paar hoge laarzen zodat ik zonder veel gespetter de stallen bereik.  Op een plankenzolder liggen massa's boeken.  Geteisterd door de tand des tijds, om het zachtjes uit te drukken...  Meestal scheefgetrokken door de 'wakte', vaak beschadigd door muizengeknabbel - of zitten er hier ratten?  Uit beleefdheid probeer ik met een stuk 'pannenlat' de boeken wat om te draaien om te zien welke boeken hier liggen.  De boer vraagt me wat ik vind van die boel, wat ik er voor wil betalen.  Ik zeg hem dat ik niet veel kan doen met die boeken (ik denk : 'rotzooi') en dat ze niet echt verkoopbaar zijn.  Toch vraagt hij me adressen van mensen die misschien wél interesse kunnen hebben.  Ik wil echter niemand laten lastigvallen want niemand kan zoiets nog verkopen.

Ze hebben me dus weer goed liggen gehad!

En in welk dorpje ik precies te gast was?  Over het dialect van dat dorp werd een dik boek geschreven.  Volgens mij is het één van de meest onverstaanbare dialecten die er bestaan.  Het gaat hier om Kleit.  De lezer weze dus verwittigd!!!

24-03-2015 om 22:54 geschreven door Lieven Moenaert