Deze morgen deed ik een toertje door de streek. Eerst naar Geeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeennnnnnnnnnnnnnkkkkkk. Een foeilelijke stad met niets anders dan nieuwe gebouwen die het afbreken niet meer waard zijn. Een grote kerk met vele deuren die allemaal gesloten zijn.
Dan naar Waterschei en andere voormalige steenkoolgemeenten. Soms heel grote kerken, overdreven groot, wellicht werd de bouw gesponsord door de mijnbouw... De kerktoren van Waterschei lijkt heel sterk op die van de Sint-Niklaaskerk van Veurne maar is uiteraard van véél jongere datum. Onderweg zie ik op twee plaatsen verkeersborden die er op wijzen dat het hier vol padden zit. Padden op doorreis... In de berm staat een afsluiting in plastic, honderden meters lang. Regelmatig zal men hier de padden komen zoeken en die over de weg helpen... Als je daar voor tijd genoeg hebt... heel leuk natuurlijk. Overal zie ik grond die niet bebouwd is, begroeid met heidestruiken. Wat een verschil met de vruchtbare landbouwgrond in de Westhoek!
Ik zie door de bomen het bos niet meer en rij terug naar Haaaaaaaaaaasssssselt. Onderweg passeer ik het vlooienkasteel, het hotel waar ik vorig jaar verbleef. Met van die uitbaters die meer klanten zouden hebben moesten ze wat beleefder zijn...
Vandaag is het 'Ladies Day'. Alles wat poten en oren heeft én een rok draagt mag er gratis in. Dat belooft... Ik ben een uurtje voor de opening in de antiekbeurs en zie aan de ingang massa's volk staan... het regent oude wijven!!! Daarmee doel ik natuurlijk op van die zuur en luizig kijkende dames, waaronder veel onderwijzeressen op pensioen... die geen geld in hun zakken hebben (dat zeggen ze toch) en die zich enkel wat komen bezighouden. Vrouwen die de broek dragen...
Om twee uur drummen ze binnen, gelukkig zijn er ook enkele mannen die zich vandaag tot hier waagden. Ik voer heel aangename gesprekken met enkele bezoekers, ze komen oa uit Poperinge (en ik heb het hier niet over die twee kabouters uit de hoppestad, die kabouters die hier al de eerste dag langs kwamen). Neen, dit was deftig volk. Ze hadden het de hele tijd over een tiran, een bruut die zijn gelijke niet kent in Poperinge en omstreken. Niemand durft iets te ondernemen tegen deze rare Karel.
Een zeer aangename man, wat ouder dan ikzelf, komt een babbeltje slaan. Hij vraagt wat ik hem zou aanbevelen om aan te kopen. Hij zoekt een mooie boek. Natuurlijk is hij hier aan het goede adres. We babbelen over mijn vak en over mijn 'zwaar' seminarieverleden. Uiteindelijk koopt hij een pareltje van een boek, een overvloedig geïllustreerd religieus werk. De man is apetrots met zijn aankoop. Zo'n mensen maken mijn dag goed... en ik heb het dan niet over de winst die ik kon maken. Neen, tevreden klanten zorgen er voor dat ik zelf ook veel voldoening heb van mijn job.
Eergisteren zaterdag kreeg ik op de antiekbeurs het bezoek van een gezin uit Genk. Ze toonden me wat foto's van houten heiligenbeelden en schilderijen die ze wilden verkopen. Ik maakte een afspraak voor deze avond want de beelden leken me wel interessant. Aangezien ik vlak voor de grote zaal stond en die mensen net arriveerden, en na mij gesproken te hebben vertrokken, zag ik de zaak heel positief tegemoet want doorgaans lopen die gasten de hele beurs af en lieten een hele stoet van handelaars komen kijken. Resultaat is dan dat je bot vangt... en dat meestal de laatste bezoeker de zaken kan aankopen, mits iets meer te bieden dan de reeds gepasseerde handelaars.
Daar er nog niet veel verkocht was had ik bijna geen geld op zak en daar ik mijn bankkaart niet terugvond was ik verplicht om tijdens de openingsuren van de bank geld af te halen aan de loketten.
De Fortis ligt vlakbij de kleine stadsring. In Hasselt is het soms een hele heksentoer om met de wagen je bestemming te bereiken want veel centrumstraten zijn autovrij en meestal is er eenrichtingsverkeer van toepassing. En ja, natuurlijk had ik het straatje waar ik in moest slaan net gemist... Resultaat : rondom heel die stad rijden en dit maal het straatje tijdig opmerken. Dan de auto geparkeerd op het voetpad want alle parkeerplaatsen waren volzet. Binnen in de bank zie ik maar één dame aan de vier loketten, dat belooft... En er zijn een achttal wachtenden. En de dame aan het onthaal vraagt me waarvoor ik kom en voegt er meteen aan toe dat "ze alles doet maar niets dat te maken heeft met geld!' Wat is dat nu voor gebazel??? Weet ze wel dat ze in een bank werkt?
Ik wacht dus geduldig op mijn beurt, en na een kwartier wordt ik ongeduldig. Al vijftien minuten is de enige loketbediende bezig met een stokoud dametje dat tientallen kleine diepvrieszakjes vol koperen muntjes uit haar saccoche en binnenzakken van haar konijnenvellen mantel haalt. Met een engelengeduld en trage limburgse zinnen spreekt ze minzaam met het madamtje. Ik vraag aan een andere wachtende of de bank ook over de middag open is, op een voldoende luide toon zodat de loketbediende het goed kan horen. De dame is volgens mij al de zestig voorbij, dus zowat 'over datum', bijna op pensioen bedoel ik. Ze kijkt me nijdig aan en praat nu nog langzamer. De wachtenden beginnen te morren. Ik heb gelukkig een boek bij. Ondertussen maak ik de hele tijd grapjes en al gauw heb ik de lachers op mijn hand. Zo vraag ik me hardop af hoe ik het vlugst aan geld zou kunnen geraken... Misschien met een overval? Iedereen giert van het lachen, behalve de loketbediende die doet alsof haar neus bloedt.
Na veertig minuten, het is intussen bijna middag, is het mijn beurt. Ik spurt naar het loket en de dame vraagt : 'Waarmee kan ik u van dienst zijn?' Ik : 'Ik kom hier een hoop geld halen!' Zij : 'Gebruik misschien uw bankkaart.' Ik : 'Heb ik niet bij me.' De vrouw vraagt met een zuinig en zuur gezicht hoeveel geld ik wens. Om zeker genoeg te hebben vraag ik 4000 euro. De vrouw kijkt me raar aan en vraagt men identiteitskaart. Ze zegt dat de foto niet lijkt op mij en hoe dat dat kan. Ik : 'Mijn coiffeur is dood!' De vrouw kijkt me nu ronduit boos aan en zwijgt. Ze hamert met de vingers op haar toetsenbord. Blijkbaar problemen. Het geld bevindt zich in een kleine metalen of kunststoffen bak, links van haar stoel. Je kan er enkel geld uit toveren via de computer. De vrouw bakt er echt niets van en roept luidop in de richting van een muur waarachter zich blijkbaar nog personeel bevindt : 'Wie eeft er ier die cursus gevolgd om geld uit dat machien te krijgen?' Vier andere vrouwen snellen het oudje te hulp, en elk geeft tips om de klus te klaren. Intussen bestudeer ik de bloempotten aan de loketten : sansiveria's of zo, in echte plastic, maar met echt uitziend mos op de bodem... Wat een kitsch! Voor mij staat zowat 300 jaar ervaring te prutsen met de computer. Ik zeg hen dat ze iets vergeten zijn. Vijf paar wantrouwige ogen staren me aan... Ik vervolg : 'Je moet dat spel schudden voor gebruik!' De dames vormen nu één front tegen mij en zeggen dat ik me niet moet moeien. Dus ik besluit geen woord meer te zeggen tot ik mijn centen heb. Eerst halen ze 3000 eurootjes uit die bak, meer komt er niet uit. Dan vragen ze of er wel geld genoeg op de rekening staat. Ik zeg niets meer en knik van ja, geld moet er genoeg zijn want het geld voor de deelname aan de antiekbeurs 'Eurantica' is nog niet gestort. De rest van het geld wordt te voorschijn getoverd, na lang zoeken en prutsen. Intussen is het middag... Wat een service!!!
Dan gaan middagmalen in de Lunchgarden. Normaal vind ik het eten daar helemaal niet super maar ik heb niet onmiddellijk een alternatief. Tijdens het eten krijg ik telefoon uit Genk. De bezoekers van eergisteren laten me weten dat ze de beelden nog niet willen verkopen en dat onze afspraak van deze avond dus niet door gaat. Nu ben ik kwaad, al die moeite in de bank voor niets. Ze zeggen me dat ze me terug zullen opbellen moesten ze die zaken later toch willen verkopen. Ik bedank hen om mij te verwittigen. Enkele uren later, wanneer het kalm is in de beurs, spreek ik hierover met enkele collega's en wat blijkt? Ze toonden de foto's aan verschillende collega's die tussen de ingangsdeuren en mijn stand stonden. Omdat de verkopers geen prijs wilden noemen vingen ze telkens bot. Ik stuurde daarom een smsje met de boodschap : Indien onze afspraak van deze avond niet doorgaat hoeft u me later niet meer op te bellen. Dat ze maar met een ander zijn voeten rammelen!
De hele dag is het redelijk kalm op de beurs, het is namelijk week- en werkdag. Toch had ik enkele aangename gesprekken met bezoekers. Mensen die oprecht interesse hadden in mijn waren en ook in mijn job.
Morgen is het Ladies Day, alle dames mogen er gratis in. Dat belooft... Veel gepensioneerde schooljuffrouwen zullen opnieuw hun opwachting maken... Een wreed publiek, wreed vooral voor de exposanten.
Voor de tweede keer neem ik deel aan de antiekbeurs te Hasselt. Een drietal jaar geleden bezocht ik de antiekbeurs hier en vond het een gezellige bedoening. Opvallend is dat het grootste deel van de standen bestaat uit allerlei meubels : van heel gewone meubels tot het betere werk. Ook stonden er nogal wat heiligenbeelden te koop wat mij persoonlijk het meest aantrok.
Vorig jaar was voor mij de vuurdoop. Ik kreeg een stand helemaal achterin de grote zaal, op zich niet echt een goed plaats maar er was wel het grote voordeel dat ik niet ver hoefde te sleuren met mijn boeken en antiek. Op het einde van de beurs was ik net uit mijn kosten geraakt. Bedoeling was uiteraard om winst te maken maar dat heb je niet steeds in de hand. Net als voor de beurs van Luxemburg gold hier volgens collega's 'dat de bezoekers je moeten kennen'. Ze moeten je zaak dus leren kennen...
Welnu, ik kom nu voor de tweede maal... En inderdaad, vele tientallen mensen zeiden me al : ah ja, je was hier vorig jaar ook al!
De opstelling van de standen is gewijzigd. Vroeger had je een kleine zaal bij de ingang, waar je de mooiere antiek vond. In de grote zaal vond je dan vooral meubels. Nu staat alles door elkaar. Een lange gang met tientallen standen voert de bezoeker naar de grote zaal. Naast antiek is er ook plaats voor moderne kunst, restauratieateliers en een wijnhandel uit Brussel. Een gezellige mengelmoes dus.
Het opstellen van mijn stand duurde zowat een hele dag. Een mens heeft immers hoe langer hoe meer materiaal dat hij wil aan de man brengen. Het is een gezellig weerzien van vele collega's. Enkele collega's haakten af en er kwamen nieuwe standhouders in de plaats.
De eerste dag was gereserveerd voor de handelaars. Zoals altijd zijn er onder die 'handelaars' veel particulieren : verzamelaars en voortverkopers. Er werd echter heel weinig verkocht aan die 'collega's'... iedereen is voorzichtig, bang om te veel aan te kopen, bang omdat de verkoop tegenwoordig zo moeilijk geworden is. Tja, daar zijn we natuurlijk vet mee... Later op de avond, om 18u00, gaan de deuren open voor het grote publiek, voorwaarde is wel dat ze hiervoor een uitnodiging ontvingen. En een uurtje later was er een receptie.
Geloof het of niet maar net als in Luxemburg werd ik opnieuw geconfronteerd met een (bloed?) dorstige massa profiteurs die enkel kwamen om zich te bezatten, op onze kosten dus... De tafel waarop de glazen werden gevuld werd tot tegen mijn stand geschoven en het drinkfestijn kon beginnen. Iedereen greep wat hij kon, daartoe werd gedrumd en geduwd... Net een bende halve wilden. In gedachten zie ik hier een bende oude Belgen met Ambiorixhelmen op het hoofd... Drinken zoveel men kan... Een zeventiger grijpt vier glazen en zegt me dat dit voor zijn klanten is. Ik geloof er niets van want deze man is geen standhouder... Ik volg hem enkele meters en zie hem achter een gordijn duiken, hij kiepert alles naar binnen en komt opnieuw glazen jatten. Na een dik uur is hij 'mule patat' en hij wil naar de uitgang. Ik pak hem bij de arm en duw aan de achterzijde van het gebouw naar buiten. nu moet hij een wandelingetje maken rond heel Plopsa Indoor of rond de ethiasarena en zo. Tegen dat hij dan zijn auto zal bereikt hebben zal hij hopelijk al wat klaarder beginnen zien...
Veel bezoekers dus maar weinig verkoop. Even erg als in Doornik de week voordien.
De tweede dag verloopt wat beter, er is al meer verkoop...
De derde dag is zondag. Het regent zachtjes buiten, ideaal weer dus voor de beurs. Er is heel veel volk op de been. Maar opnieuw minder verkoop. De bezoekers komen meestal met een gratis kaart en hier kunnen ze zich wat opwarmen en opdrogen.
