Zondag was het weer zo ver : de eerste van drie rommelmarkten op het Zand te Brugge. De eerste markt is altijd de beste want heel wat mensen hebben een heel jaar materiaal verzameld om hier aan de man of de vrouw te brengen. En natuurlijk zijn er weer honderden handelaars of pseudo-handelaars die na een eerder zwak werkjaar hopen hier heel veel te verkopen. Iedereen deed duidelijk zijn best om zo veel mogelijk antiek en spijtig genoeg ook zoveel mogelijk rommel en rotzooi te verzamelen.
Kopers komen van heinde en verre, opvallend is steeds het grote aantal Nederlanders dat hier alles voor een prikje willen 'afdrogen' om het dan voor een hoog bedrag aan te bieden in hun eigen land. Natuurlijk zijn er ook Nederlanders die graag een goeie prijs betalen voor goeie spullen, ik heb daar enkele heel toffe collega's.
Zelf kocht ik een paar zaken maar daar hing een serieus prijskaartje aan... Voor deze gelegenheid huurde ik een kleine vrachtwagen met laadbrug en was anderhalf uur in de weer om alles uit te laden. Daarna uren werk om alles uit te pakken maar het resultaat mocht gezien zijn : velen zeiden me dat ik de mooiste stand had van heel de markt.
De verkoop van de boeken vlotte redelijk, ik had dan ook een enorm aanbod mee, ik schat ongeveer een tweeduizend stuks. Dus voor elk wat wils. Boeken van twee euro (koopjes) tot ... Tientallen mensen waren duidelijk niet van plan om méér dan 1 euro te spenderen aan een boek. Wanneer ze bv. 15 of 25 euro zagen op de eerste bladzijde betrok hun gezicht en leken ze opeens twintig jaar ouder, de sukkelaars. Sommigen waren echt verontwaardigd dat men op een rommelmarkt zoveel geld durfde vragen... en verlieten dan ook terstond mijn stand. Maar best ook... Ook waren er zoals gewoonlijk een aantal collega-genealogen, mensen dus die hun stamboom opmaken. Enkelen daarvan zijn van de grootste gierigaards (sorry voor het gebruik van dit woord maar ik vind niets passenders) die ik ken : ze hebben andere hobby's zoals het maken van wereldreizen die vele duizenden euro kosten maar 20 euro voor een goed boek kan er echt niet van af. Ze zeggen dan dat ze 'dat niet kunnen betalen' en dat ze het boek wel zullen vinden in de bib. Wat niet realistisch is want tweederden van mijn boeken vind je in geen enkele bib of kan je zeker niet ontlenen... Nu, die commentaar ken ik al zo'n beetje en ik maak me er dan ook niet druk om. Gelukkig zijn er ook veel andere bezoekers die graag wat uitgeven voor een goed boek. Ze weten dat ik me geen enkele moeite bespaar om voor een goed aanbod te zorgen en dat koken geld kost.
Tientallen kennissen en vrienden komen goeiendag zeggen. Ook familie die me heel nauw aan het hart ligt. Soms mensen die ik maar enkele malen per jaar zie, en dat doet dan extra deugd.
De meeste klanten zijn heel dankbaar : heel blij omdat ze eindelijk dàt boek vonden dat ze al jarenlang zochten. Omdat ze er foto's van voorouders in vinden of foto's van hun geboortedorp. Omdat ze het niet konden kopen op een veiling omdat het daar veel te duur was. Een aantal bezoekers kent me van op foto's in de krant en komen eens 'curieuzeneuzen'.
Iemand vertelt me dat er nog iemand staat met deels dezelfde boeken en dat hij erg opdringerig is. Héél enthousiast storend luid zijn waren aanprijzend, zich opdringend aan potentiële klanten. Ik ken het ventje van op veilingen : hij wil alles voor een prikje kopen en laat échte handelaars zoals ik niet graag een koopje doen. Resultaat : we bieden tegen elkaar op. Met als resultaat dat hij dikwijls al te hoge prijzen moet neertellen... Veel mensen in de veilingzaal klagen dan ook dat ze door zijn schuld niets kunnen kopen. Het ventje pakte enkele jaren geleden al mijn standplaats af op de rommelmarkt in Wingene, waardoor ik daar niet meer wil komen. Ook in Loppem moest ik hem een hele dag naast mij gedogen... door een stand naast mij aan te vragen dacht hij mijn klanten te kunnen afsnoepen. De schreeuwlelijk met roodgloeiend hoofd riep luidop dat hij de mooiste boeken meehad. Ik maakte er hem op attent dat dit niet waar was, dat ik dat was. Dat hij mocht dénken al wat hij wou maar dat hij slimmer ware moest hij wat meer zwijgen. En dat ik - indien hij zijn mond nog zo ver open zou 'trekken', ik hem telkens met mijn bronzen antieke schoolbel zou overstemmen. En het ventje uit het Ieperse kon zich nog steeds niet beheersen zodat ik verplicht was wat vrolijke klanken rond te strooien... Maar ja, dat ze maar proberen hé. Ik heb geen probleem met anderen die (voor een deeltje toch in vorig geval...) dezelfde dingen verkopen maar het moet op een eerlijke manier gebeuren. Bovendien is de vrouw van bovenvermelde pseudoverkoper nogal dom. Ze kan daar natuurlijk zelf niet veel aan doen, maar als je zo dom bent als haar zwijg je beter. Dit opdat ze met haar dommigheid niet nog meer mensen ambeteert...
Rond achttien uur begon het volk te 'minderen' en ik begon in te pakken. Dat inpakken duurtde totdat het duister was en dan alles weer uitpakken. Het was bijna drie uur deze maandagmorgen toen ik thuis arriveerde.
Van uitslapen kwam niet veel in ... huis, want een buurman, om 'even' weg te zijn van zijn nogal bazige vrouw, was van zeven uur al bezig met timmeren in zijn werkplaats : nageltjes in een plank slaan en ze dan weer uithalen, en dit vermoedelijk herhalen tot in den treure. Arme man. Door dit getimmer van de man (door het gezaag van diens vrouw) besloot ik op te staan en in mijn winkel dit verslag te maken.
Een uurtje geleden kwam een bezoeker me zeggen dat er vandaag een priester wordt gewijd 'ergens in de Westhoek'. Toen ik zelf aan het grootseminarie studeerde was ik natuurlijk heel goed op de hoogte van alle priesterwijdingen en ik ging er dan ook steevast naar toe. Ook toen ik uit het seminarie voor de tweede keer verbannen werd kende ik iedereen die de komende vijf-zes jaar gewijd werd. Sommigen keken me vreemd aan als ze me in de kerk zagen zitten, zo van 'Wat doet die hier nog?' Zelf was ik toen nog heel kwetsbaar, de wonde die de tweede verbanning gemaakt had zou nog jarenlang nodig hebben om enigszins te helen.
Toen mijn vroegere jaargenoten gewijd werden was ik niet overal uitgenodigd wat me redelijk hoog zat... ik was afgeschreven... Naar eentje ben ik willen gaan maar toen ik de kerk wou binnengaan viel het me zo zwaar om weer aan alles te worden herinnerd, de negatieve ervaringen uiteraard en niet de vele mooie dagen die ik er kende, dat ik terug in de auto stapte en naar huis reed. Twee anderen werden op eenzelfde dag gewijd. Ik had het parochieblad niet goed gelezen en ik wilde in de namiddag naar de wijding in Bredene gaan. Ik arriveerde er over de middag en groot was mijn verwondering dat er net massa's volk uit de kerk kwam... ik was te laat, de wijding was net voorbij.
Eventjes googelen dus en ik zie dat Bikschote vandaag een nieuwe priester krijgt. Ik ken de man van zien, ik ga immers af en toe naar de vespers in het grootseminarie op zondagavond (= de zondagen dat de seminaristen vrij weekend hebben en pas om 21u00 terug binnen moeten zijn). De toekomstige priester staat afgebeeld met 'Romeinse boord'. Velen zullen daar commentaar op hebben maar persoonlijk vind ik het mooi en zinvol. Beter dan sommige, nu vele, priesters die het kruisje op hun revers wegstoppen of er helemaal geen meer dragen. Een priester mag en moet herkenbaar zijn. Spijtig dat ik niet op de wijding aanwezig kan zijn want het zijn echt heel mooie vieringen. Vooral de litanie van de heiligen is indrukwekkend : vele tientallen heiligen wordener aanroepen. En dan natuurlijk de wijding zelf met handoplegging door alle aanwezige priesters...
Hier het lijstie met de drie priesterwijdingen in onze mooie Westhoek. 1 mei : Poperinge (St-Jan) : Dominiek Moens 1 juli : Bikschote : Mathias Parret 27 augustus : Ieper (kathedraal) : Igor de Bliquy
Dat mens uit Nederland zou vandaag aankloppen om 14u00. Collega's hier waren eveneens overtuigd dat deze dame niets anders op het oog had dan mij bij het vijfennegenste te zetten...
Om 17u40 was ze daar, tegen sluitingstijd om de boel te kunnen forceren natuurlijk. Ze beende recht naar mijn bureau en keek me met vranke blik aan en zei : 'Nou ben ik er!'. Ik antwoordde : 'Inderdaad, nu je het zegt..'. Ze kwam dus haar geschenk ophalen voor de rest was betaald. Maar dat feestje zou dus niet doorgaan, zo zei ik haar. En dan begon ze over de vele kosten in haar huis, er was namelijk huiszwam ontdekt, wat haar tienduizenden euro zou kosten. En doordat ze daardoor geen geld meer had zou een vriend van haar overmorgen, vrijdag dus, alles komen betalen. Die vriend is antiquair maar ze kende zijn naam niet van buiten... is dat dan een vriend? Ze probeerde alles om alsnog met dat geschenk te gaan lopen zonder te betalen. Tot slot zei ze : 'Ik heb eigenlijk veel haast en u ook, het is tegen zessen. Laat ons de zaak vlug regelen.' Ik antwoordde dat ik helemaal geen haast had, en dat ze de zaak enkel kon 'regelen' door te betalen. Nu werd ze boos en ze vroeg me of ik haar niet vertrouwde. Waarop ik haar duidelijk maakte dat ik vroeger al eens bedrogen werd door een landgenote van haar en dat ik nu inderdaad altijd boter bij de vis wil.
En toen zei ze dat het eigenlijk om het even was of haar vriend vrijdag zou gaan pinnen of zij vandaag... en ze vroeg naar de dichtstbijzijnde geldautomaat. Vijf minuutjes later was ze daar terug mét geld en de zaak werd beklonken. Wat een lef om me zo te willen bedotten... Goeie rekeningen maken goeie vrienden of zoals ze in Nederland zeggen : goeie maatjes maken goeie vrienden.
Gisterenavond kreeg ik een raar telefoontje van ... het spijt me dit te moeten zeggen... van een Nederlandse dame. Op de rommelmarkt van Blijmare kocht ze bij mij voor 1200 euro, ze zou later komen betalen. Daarbij kreeg ze nog een ander stuk ter waarde van 120 euro cadeau.
Twee weken later zou ze een voorschot van 500 euro komen betalen en wat later de rest. Toen ze het voorschot kwam betalen had ze slechts 200 euro bij, het begon dus al goed. Wat later belde ze dat ze de rest zou komen betalen en het gekochte goed ophalen een week later. Ik zou net op reis zijn naar Italië maar ik zei haar dat ik de spullen bij een buur kon plaatsen en dat ze daar het saldo kon betalen. Ik hoorde echter niets meer van haar en vertrok op reis. Ze belde me op toen ik in Firenze was en zei dat ze aan mijn winkel stond en de zaak niet open was. Dan beloofde ze om de week daarop terug te keren. Nu, drie weken later dus dit telefoontje. Ze stelde me doodleuk voor om haar geschenkje te komen ophalen vandaag. Omdat ze thuis met 'de zwam' zat, volgens mij de huiszwam of zo, en ze daardoor veel kosten had, zou een kennis van haar dan vrijdag de overige 1000 eurootjes komen betalen... Wat een gezwam zeg, het is niet de eerste keer dat Nederlanders me willen oplichten, maar het zal haar beste dag niet zijn straks! Ze mag een kleine preek verwachten...
Gelukkig heb ik met veel Nederlanders heel goeie contacten. Kwestie om het kaf van het koren te scheiden nu.
Soms kan je vooraf al wantrouwen koesteren wanneer je iemands gezicht ziet : foto hieronder bv. Vertoont veel gelijkenissen met de klant die ik straks verwacht...
Heel wat mensen vroegen me sinds mijn reis naar Rome meer info rond de begraafplaats van paus Johannes Paulus II.
Karol Woytyla werd geboren te Wadowice in Polen op 18 mei 1920. Toen hij op 2 april 2005 overleed en begraven werd drukten heel veel mensen de wens uit dat deze opmerkelijke man zalig zou verklaard worden. Op zondag 1 mei 2011, dus zowat zes jaar na zijn overlijden, was het dan zover. Naar schatting 100 000 Polen en natuurlijk vele anderen woonden de plechtigheid in Rome bij. Hij werd zaligverklaard omwille van het feit dat de aan de ziekte van Parkinson lijdende Franse zuster Maria Simon-Pierre door voorspraak van de overleden paus genezen zou zijn. Indien er nog een wonder gebeurt kan Johannes Paulus II heilig verklaard worden.
Naar aanleiding van de zaligverklaring werd het lichaam van de paus verplaatst van de crypte naar een tombe in de Sint-Sebastianuskapel in de Sint-Pietersbasiliek, in een kapel naast de beroemde Pieta van Michelangelo, vooraan rechts in de basiliek. In die tombe lag voordien paus Innocentius XI (1609-1689) begraven, paus van 1676 tot aan zijn dood. Zalig verklaard in 1956. Diens gebalsemde lichaam werd overgebracht naar een andere kapel.
De grafsteen van het eerste graf van Johannes Paulus II wordt overgebracht naar Polen waar een nieuwe kerk ter zijner ere wordt gebouwd, meerbepaald in Krakow waar hij van 1964 tot 1978 aartsbisschop was. Polen kreeg ook een belangrijke relikwie : een ampul met bloed.
Het graf van de paus is heel gemakkelijk te bereiken, vooraan rechts in de basiliek, zoals ik reeds vermeldde. Toen ik tijdens mijn reis aan het graf kwam stonden vele tientallen mensen te bidden en foto's te nemen. Zijn feestdag valt jaarlijks op 22 oktober, datum van het begin van zijn potitficaat.
Hierboven de ontgraving van de kist in de crypte onder de basiliek.
kist in oorspronkelijk graf De kist die je hierboven ziet is de buitenste van drie. De binnenste kist, waarin het lichaam van de paus rust, is in cypressenhout, de tweede in zink en weegt vierhonderd kilo. Deze buitenste kist is in eik gemaakt. Bij het lichaam steekt een loden houder met daarin een op perkament geschreven biografie.
Hieronder de kist die opgesteld staat in de basiliek, voor de tweede en definitieve begraving in de marmeren graftombe.
Gisteren was er weer de jaarlijkse rommelmarkt in Male. Een parcours van vele kilometers wandelplezier(???). Vele honderden zetten hun beste(?) beentje voor om deze mooie groene bomenrijke wijk om te toveren tot een enorme stortplaats van oude kledij van hun overleden ouders en grootouders, babykledij (bach, kledij van een ander dragen...). Huisgerief zoals oude talloren, soepkommen, tassen, bestekken en rijstkokers. Lelijke triestige kruisbeeldjes, oude kaders, foeilelijke oude tafels en stoelen, je kan het zo gek niet bedenken of je vond het daar allemaal. Gelukkig bleef het bewolkt tot een stuk in de namiddag, zo werd het niet te warm. Toen de zon rond 15u00 door het wolkendek piepte werd het stukken warmer, gelukkig stond ik onder een dubbele rei eiken zodat het draaglijk bleef.
In de vroege morgen zag ik enkele tientallen opkopers rondkoersen. Vooral de Nederlanders waren weer prominent aanwezig. Iedereen klaagde over het geringe aanbod van mooie zaken. Dus kochten ze dan maar minder waardevolle prijzen, op voorwaarde dat ze er bijna niets voor moesten betalen. Lelijke schilderijen van een meter hoog en twee meter breed uit ca 1960, valse gietijzeren haardplaten, monsterachtig grote Chinese nepvazen, niets was te lelijk of te groot of te zwaar om mee te zeulen. Na tien uur waren de meeste opkopers en Nederlanders op fietsjes met kleine wielen verdwenen uit het straatbeeld. Tegen de middag was het de beurt aan ... ik weet niet waar ze allemaal vandaan kwamen... een grote massa lelijke dwaaskijkende mensen, moddervette figuren, familie Flodder-figuren, en noem maar op. Ook vele invaliden die rondkoersten in hun elektrische wagentjes. Tientallen mentaal gehandicapten die met of zonder begeleider doelloos rondslenterden. Ook twee mannen die in Beernem wonen... in parakostuumpjes. En af en toe ook meer gewone mensen zoals een ex-collega uit de bib in Knokke met haar man, altijd welgezind. Standhouders die zich vervelen en zelf een toertje doen. Kennissen van overal die gedag komen zeggen. Politiemannen en -vrouwen die hier overuren komen kloppen en ondertussen hun ogen goed de kost geven. Nederlanders???
Rond halfzes in de vooravond heb ik echt genoeg van. Voorzichtigs pak ik alles in en een uurtje later verlaat ik het parcours. Zoals elk jaar opnieuw besluit ik hier nooit meer terug te keren.
Zoals voorspeld is het snikheet vandaag. Geen wolkje aan de lucht en overal mensen die zich zwetend en puffend om boodschappen te doen. Eigenlijk blijft iedereen beter thuis als de warmte zo drukkend is. En zo is het hier erg rustig.
Busladingen met ouwe Jappen, koele Duitsers en lawaaierige Spanjaarden slepen zich voort achter de gidsen. De gidsen zien er vermoeid uit en praten/roepen minder dan gewoonlijk.
In de galerij is de sfeer wat doods. Vier zaken hier zijn gesloten : eentje is waarschijnlijk naar de zee, een ander heeft zijn wekelijkse sluitingsdag, eentje is in vakantie in het buitenland (Ardennen) en een ander zijn kostuum zit in de was. Twee winkeltjes staan gewoon leeg en wachten op een nieuwe huurder. Diegenen die wel open zijn : eentje probeert haar chocolade en pralientjes koel te houden, een ander leest de krant, ik zit achter mijn ventilateur en een ander hoor ik de hele tijd kwebbelen met haar zus en met klanten.
Een madamtje komt ikonen aanbieden. Nu is het zo dat ik een gloeiende hekel heb aan ikonen : ik kan ze in mijn ogen niet zien, ik verkies een mooi Vlaams houten beeld boven de waardevolste ikoon. Ik vertel dit eerlijkheidshalve aan de dame en ze zegt dat dat niet erg is. Wat ze me toont is echte rotzooi : rommel die ze meebracht uit Rome en Lourdes, prentjes die op houten blokken zijn gekleefd. Ik raad haar aan alles te droppen in een kringloopwinkel. Madame is niet tevreden en verlaat me met opgeheven hoofd. Sommigen van deze brolverkopers worden door collega's doorgestuurd naar hier. Ze mogen er dan ook op rekenen dat ik hen ook van die interessante verkopers doorstuur.
Zaterdag was er weer veiling van boeken en grafiek in Damme. Vroeger kon je hier interessante zaken op de kop tikken voor een redelijke prijs. De laatste jaren zijn er echter steeds minder mooie boeken op veel veilingen. Vooreerst door de concurrentie van andere veilinghuizen en ook door de verkoop op internet. Zeker als handelaar is het niet gemakkelijk om bovenop de hamerprijs en ca 20 procent opgeld nog winst te maken.
Zelf koop ik mijn boeken liever particulier, de prijzen liggen er stukken lager. Sommige kopers daar zijn mensen die nooit in een winkel komen en die denken dat op een veiling alles goedkoper is...
Vertoont veel gelijkenissen met de klant die ik straks verwacht...
kist in oorspronkelijk graf
