Op tv zag ik daarnet hoe Raf Coppens (doet mij een beetje denken aan een neanderthaler of een volslagen dronkaard of eentje die enkele jaren in een concentratiekamp doorbracht) zijn moeder meelokte naar de Filippijnen.

Eerst vernemen we dat zijn moeder vaak ziek is geweest en dat haar lijf vol zit met metalen platen en zo.  Dus geen mens om overal mee op avontuur te trekken!

Vooreerst mag ze niet door een metaaldetector anders onploft er iets in haar lijf, zo vertelt moederlief.  

In de Filippijnen moet ze allerlei zotte dingen doen waaronder het verkeer regelen op een heel druk kruispunt, een beetje gaan duiken tussen grote lompe vissen, enz.   allemaal prachtkansen om je moeder om zeep te helpen als haar gezondheid niet top is...   

Het toppunt is een bezoek aan een enorm kerkhof waar 1 miljoen mensen leven.  Heel verrijkend eigenlijk maar ook een beetje raar of zelfs een beetje decadent als je ziet dat ze mensen begraven in monumentjes in een keuken...  En op de zesde verjaardag van de dood van hun zoon is er o^p dat kerkhof een karaoke, geen rust dus voor de doden.   Dan nog een lekker eetfestijn met allerlei hapjes zoals gevulde kippendarmen.   Zoonlief Staf duwt die rotzooi gewoon in moeders strot, walgelijk.   

Tekenend is dat zijn moeder hem 'lelijken mens' en 'lelijkaard' toe roept!

In wat voor een wereld leven wij?   Wat een waardeloze rotzooi tonen ze op tv?  Sommige avonden is het urenlang zoeken om iets leuks en deftigs te vinden... en tegen dan is het tijd voor bed.