Een tijdje geleden las ik de biografie van Will Tura, Arthur Blanckaert dus, geboren in Veurne in 1940.  

Een écht monument, een man die een heel mooie carriere uitbouwde, een man die zielsveel houdt van zingen en zielsveel ook van zijn familie!   Een écht voorbeeld voor vele anderen.  Misschien ook een voorbeeld voor andere leeftijdsgenoten die ook in Veurne geboren werden in datzelfde jaar, ik ga hier geen namen noemen...

En vandaag, op Valentijnsdag, zal hij zijn vrouw zeker met een speciale attentie gelukkig gemaakt hebben.    Wat je van bepaalde leeftijdsgenoten dus echter niet kan zeggen.  Voor sommigen is het gras aan de overkant al altijd groener geweest...   maar als je dat gras aan die overkant bekijkt zie je enkel schijn en bedrog...  Hoe meer je er van eet hoe zieker je van wordt...  

Maanden geleden was ik een hele dag te gast in Edegem, in het kasteel.   Voor opnames voor het programma 'Stukken van mensen' (de titel van het programma stond toen echter nog niet vast).

Het kasteel maakte een verlaten indruk.  Dit gebouw werd onlangs door de gemeente aangekocht en moet gerestaureerd worden.  Het voorplein bestaat uit heel slechte kasseien, nog erger dan die van het begijnhof van Brugge.  Dus risico te over om je benen te breken vooraleer je het kasteel bereikt.

De opnames duurden véél langer dan vooropgesteld.  Nadien waren er nog meerdere opnamedagen voorzien.  Zelf was ik er met een viertal anderen : de man van de kerstballen, die van het zeteltje van Decoene, het koppel met een publicteitsbord van de film Rocky V en nog iemand met een oude parachute (als ik me niet vergis).  Zelf had ik een heel mooie houten sculptuur mee, een pieta met acht engeltjes bovenaan, een uniek stuk daterend uit ca 1500.  Tot nu, na de tweede aflevering, zag ik zeker nog geen mooiere stukken.  Maar ja, misschien past antiek niet tussen die decoratiestukken...

Vandaag keek ik naar de tweede aflevering en eigenlijk was het niet veel soeps : rommel van La Esterella, een zeepkist en een fles drank.

Een soort perkamentendametje dat regelmatig 'gevraagd' wordt om rusthuiskamers op te ruimen nadat de bewoner overleden is, had zich meester gemaakt over de spulletjes van ocharme La Esterella, oude vergane glorie dus.   Het luizige dametje had La Esterella nooit gekend en blijkbaar gratis heel die kamer leeggeroofd.   'Het viel wel mee', vervolgde ze. En dan 15 000 euro vragen, het lef!   De opbrengst zou dienen 'om uit te delen'!!!!!!!  Want zijzelf heeft geen tijd om geld op te doen!???!    En antiquair Degrande vroeg : hoeveel wil je?  Dat mens : 'Ik durf het bijna niet zeggen, 15000'.  En Paul : 'Ik kan het geloven dat je dat niet durft zeggen!'  Eentje bood zomaar eventjes 10 000 maar dat was nog niet genoeg voor dat inhalig mensje!  Geen deal dus.

Dan volgde nog een rijdende zeepkist en een flesje drank die beide voor een mooie prijs werden verkocht.

Dus : het kijken niet waard.   Intussen probeer ik bij die triestigaards van dat productiehuis voor VIER nog uit te vissen waarom ik niet in beeld mocht komen.