Vorige nacht werd ik opgeschrikt - ik wil zeggen wakkergemaakt - door dichtslaande autodeuren. Doordat het nog zo vroeg was besloot ik even te gaan kijken wat er gebeurde, misschien een buur die op reis vertrok en voor de files de baan op wou.
Bij de overburen stond een lange zwarte wagen die ik niet kende, misschien een huurwagen om een tripje te maken? Maar al vlug zag ik witte gordijntjes hangen aan de zijruiten achteraan... en wist ik onmiddellijk hoe laat het was. Het was dus een corbeillard, een 'lijkwagen' van enkele decennia oud.
Ik wist dat de uren van de overbuur geteld waren, hij leed immers aan botkanker. Spijtig want hij was altijd heel vriendelijk. Hij was al jaren op pensioen en zat ferm onder de slof van zijn vrouw die trouwens hier en daar nog een aanbiddertje rondlopen had en heeft. Hij dronk graag een pintje maar op veel drink-geld van zijn gade moest hij niet rekenen. Daarom namen zijn kroeggenoten het hem niet kwalijk dat hij zelf niet kon tracteren...
Merkwaardig dat de lijkwagen zomaar midden in de nacht een overledene komt oppikken, blijkbaar kon hij voor zijn weduwe niet vlug genoeg de deur uit! Verdriet zag ik niet, ze hielp de brancard met de doodskist zelfs nog buitenduwen toen die even haperde aan de voordeur...
Deze avond hoorde ik van - uiteraard - nog levende - buren dat zijn lichaam geschonken werd aan de wetenschap. Allemaal goed en wel maar deze 'schenking' zal niet enkel gemotiveerd geweest zijn door wetenschappelijke bekommernis maar vooral : dat kost dan geen cent. Het lichaam wordt dan onderzocht door wetenschappers en toekomstige dokters en zo. En uiteindelijk volgt de laatste reis : begrafenis van wat nog overschiet op kosten van de unief. Dus geen kerkelijke begrafenis, geen doodsbrieven, nada ... nieten! Toch weinig respectvol naar mijn mening, benieuwd wat de kinderen daarvan vinden...
In elk geval hou ik mooie herinneringen over aan de brave man. En eigenlijk ben ik in zekere zin blij voor hem dat hij niet te lang heeft moeten afzien, botkanker schijnt uitermate pijnlijk te zijn, ook al bestaan er heel wat pijnstillende geneesmiddelen.
Belevenissen van een collega in het zonnige Zuiden (2)
Wat voorafging : Mr X. koopt wat relieken en een houten heiligenbeeld, en wordt tegengehouden door de douane nabij Arles.
De douane vraagt Mr X. om hun combi te volgen naar hun kantoor. Heel discreet volgen twee motards van dezelfde brigade met zwaailichten en loeiende sirenes. Heel even voelt Mr X. zich heel belangrijk : wat leuk toch zo'n speciale escorte! Maar al vlug beseft hij de ernst van de situatie, door onwetendheid moet hij nu alles gaan uitleggen in het kantoor van de douanebrigade. Hopelijk kan alles vlug uitgeklaard worden (uitgeklaard : hier uiteraard figuurlijk te nemen!). Morgen de facturen opvragen, alles meenemen en wegwezen naar huis.
Maar zo vlug gaat dit niet! Mijn teergeliefde collega dient zijn autootje te parkeren op een afgesloten parking aan de achterzijde van het douanegebouw. Voor àlle ramen staan er dikke ijzeren tralies, precies een gevang. Met zo'n tien man, dus acht man en twee vrouwen, allen tussen de 25 en de 40, staan ze rond de auto. Alle spulletjes worden uitgepakt, opnieuw worden dezelfde en andere vragen afgevuurd, op een heel vriendelijke maar kordate toon. Vanwaar kom je, wat doe je van beroep, wat doe je hier, waarom heb je geen factuur want als handelaar moet je toch weten dat dit wettelijk verplicht is, waar ga je hierna naartoe, heb je nog andere zaken mee die we nog niet gezien hebben? En dan over die reliekjes : wat is dat, hoe oud is dat, bestaan er daar veel van, vanwaar komt dat, wie heeft dat gemaakt, wie is daar nu eigenlijk in geïnteresseerd, hoeveel kost dat en hoeveel is dat waard? Allemaal vragen die de evidentie zelf zijn maar ja, Mr X. is de vriendelijkheid zelf en gaat graag uitvoerig in op al die schrandere vragen...
En dan : 'Mag ik nu weg?' Geen antwoord. Alles wordt meegenomen naar binnen en uitgestald op een tafeltje. Eigenlijk allemaal niet zoveel zaaks want zelf - dus uw ootmoedige dienaar die hier het relaas van Mr X. neerpent - ken ik toch ook een en ander van relieken... En wat er daar uitgestald wordt is echt niet om over naar huis te schrijven, ik heb toch wel wat andere en belangerijkere stukken gezien... Maar ja, wie ben ik hé, ik heb daar geen vinger in de pap te brokken en kan enkel maar neerpennen wat ik vernomen heb...
Dan vragen de douaniers : 'Mr X., heb je nog andere dingen in de auto liggen?' En Mr X. : 'Ja massa's, ik bedoel : massa's papiertjes en tickets van dieselpompen enz. Mr X. heeft namelijk niet zoveel orde in zijn wagen en laat gewoon alles rondslingeren. Dat belooft : hij ziet de bui al hangen : die mannen en vrouwen hier gaan elk papiertje bekijken maar daar hebben ze helemaal niets aan, waarom niet 'to the point' komen en de zaak oplossen? Nu gaan ze met een achttal man naar zijn wagen, doen alle portieren open en beginnen inderdaad alle papiertjes te bekijken, sommige liggen daar al jaren... Een donkerhuidige douanier doet zelfs plastieken handschoentjes aan en Mr X. vraagt of hij bang is om hier een of andere plaag te 'vangen'. Net alsof hij bang is om Aids te krijgen of zo. De aangesprokene lacht zijn witte tanden bloot en begint ijverig te zoeken alsof zijn leven er van afhangt. Mr X. begrijpt het allemaal niet meer, wat heeft dit toch voor zin? Maar ja die mensen doen toch ook gewoon maar hun werk. Nu vuren ze tientallen vragen af : Wat is dit en wat is dat? En Mr X : een visitekaartje van de pastoor van mijn dorp, van een klant, van enkele winkels waar ik de voorbije jaren op bezoek was... Van de Carrefour in mijn stad, een ticketje van een of andere tombola van drie jaar geleden, enz. enz. Dan heel betekenisvolle vragen maar aanvankelijk snapte Mr X. niet waarom men hem bepaalde zaken vroeg... Zo bv. Waarom al die foldertjes van kerken en kathedralen en abdijen en kloosters? Waarom ligt dat hier, ben je misschien zo geïnteresseerd wat voor antiek er allemaal in die kerken staat? Dus doelde men op het feit dat ze Mr X. mogelijk als een 'kerkedief' mochten bestempelen... Mr X. antwoordt heel verontwaardigd dat hij gewoon heel graag kerken bezoekt maar dat men zeker niet moest denken dat hij die bezoeken koppelde aan diefstal of zo. De douaniers bleven vriendelijk, ze knikten nog van ja noch van neen, de verdenking bleeft dus rusten op die arme Mr X. Wanneer na een uurtje alles bekeken is, Mr X. geeft hen nog een breekmes in handen, denkend dat ze de voering van de zetels ook nog willen onderzoeken, stoppen ze de werkzaamheden.
Nu via de achterdeur van het gebouw met zijn allen gezellig naar het kantoor. Iedereen neemt een stoel. De verdachte zit in het midden en antwoordt op tientallen vragen. Hij vraagt zich af waarom ze altijd maar dezelfde vragen blijven stellen, misschien hebben ze wel last van een 'korte memorie'... Dus antwoordt hij tien keer hetzelfde. Vragen zoals bv. Hoe is de voornaam van je vader, hoe heet je moeder, waar wonen ze , weten ze dat je hier bent, wie weet er nog dat je hier bent, ben je hier al eerder geweest en zal je hier nog vaak komen, is dat jouw auto, ...
Dan : heb je kledij mee voor vannacht? Lap, Mr X. ziet het al voor zich : een nachtje of meer in een koude donkere cel... Maar het blijft gelukkig bij die ene vraag, wellicht wilde men hem bang maken. Het was duidelijk dat deze ambtenaren al onmiddellijk wisten welk vlees (een mager beestje in elk geval) ze hier in de kuip hadden : dit zou geen vette kluif worden, dit is gewoon een brave antiquair die zich beter vooraf goed ingelicht had wat hij moet doen bij aankoop...
En dan : Heb je geld mee en hoeveel? Kom, we gaan dat hier eens mooi tellen! Had je meer dan 10 000 euro mee? Blijkbaar mag dat was hier zeker geen probleem... want zoveel geld had hij bijlange niet bij zich. Daarna werden alle papiertje uit de portefeuille mooi op tafel gelegd en minitieus bestudeerd, ochgottekens toch! Het waren blaadjes met de namen en adressen van de hotels waar Mr X. wilde overnachten. Ook enkele kattebelletjes, dingen vlug op een papiertje gekrabbeld om ze niet te vergeten. Ze probeerden alles luidop te lezen maar dat klonk nogal mottig, precies dat een of andere Waal probeert Vlaams te spreken... Maar dat kon Mr X. hen zeker niet te kwade duiden, Fransen dienen toch geen Nederlands te kunnen spreken! In elk geval, de lol kan nu niet meer op en er heerst zelfs een goed haast vriendschappelijke sfeer.
Mr X. is van zijn eerste grote schrik bekomen en helpt ijverig mee om een lijstje op te stellen van al de gevonden 'schatten'. Het is duidelijk dat men niet gewoon is dat de bezoekers zo vriendelijk meewerken aan hun onderzoeken. Maar ja waarom niet, Mr X. heeft niets te verbergen en het zoveel aangenamer om in alle vriendelijkheid om te gaan met deze mensen die gewoon maar hun werk deden...
Nu wordt alles in de computer gepropt, met twee vingers worden bladzijden commentaar ingegeven... Intussen, om het wachten aangenamer te maken, begint Mr X. vragen te stellen, vragen staat immers vrij, zo zegt het spreekwoord. Zo verneemt hij dat ze heel veel werk hebben. Ja, dat ziet hij wel, overal hangen foto's van de hele ploeg, met of zonder hun speurhond Rataplan, een nogal dikke schaper of is het een labrador? Hier wordt blijkbaar heel veel drugs gesmokkeld maar de douane kon al heel vaak kilo's en kilo's onderscheppen. Aan al die foto's te zien moeten ze al een paar honderd kilo binnengerijfd hebben... Mr X. ziet het al voor zijn ogen : binnenkort komt hier ook een foto van de héle ploeg, met voor hen op tafel die reliekhoudertjes, maar zonder hun speurhond want die had vandaag geen dienst blijkbaar.
Aan het getokkel op de computer komt maar geen einde. Dan wil men foto's nemen van die reliekkadertjes en dat beeld. Mr X. antwoordt daarop dat hijzelf ook foto's wil maken. Twee man vergezellen hem daarop naar zijn auto om het fototoestel te halen. Ze laten werkelijk niets aan het toeval over, Mr X. ziet dat deze mensen heel veel routine hebben in hun zaken. Hij is er gerust in dat alles goed zal komen, deze mensen gaan echt professioneel te werk!
Het is reeds over vijven en Mr X. ziet ze vliegen... de honger begint te knagen... Intussen smikkelen de douaniers de hele tijd van hun boterhammetjes en pizza's... Mr X. houdt zich kranig. Eindelijk is de tikker klaar en wordt alles uitgeprint op vijf exemplaren. Mr X. moet de tekst nalezen en dan een paraar zetten op elk blad en zijn volledige handtekening op het laatste blad. Het einde is nabij! Al de douaniers die betrokken zijn bij dit intense onderzoek doen hetzelfde, na een kwartier heeft iedereen alles en overal getekend. Mr X. krijgt een exemplaar en vraagt het telefoonnummer en adres van dit kantoor. Dit om morgen de facturen te komen brengen.
Nu worden alle 'schatten' naar een klein kamertje gebracht, volgens Mr X. leende die akelige kleine ruimte zich ook als cel voor verdachten... De deur gaat op slot.
De douaniers verklaren aan Mr X. dat een expert uit Parijs naar Arles zal komen om te onderzoeken of deze spulletjes niet gestolen zijn. Mr X. is er gerust in. Binnen hier en drie weken zal men Mr X. opbellen om zijn spullen te komen ophalen. Dus : binnen een paar weken moet Mr X. een paar duizend kilometers gaan bollen om zijn eigen eerlijk gekochte zaken terug te krijgen!
Met een 'merci' en (heel stil want niet gemeend!) 'au revoir' verlaat Mr X. dit oord van verschrikking.
Hij rept zich naar zijn hotel waar hij wat uit wil blazen, bekomen van de vele emoties... Wat een man toch lijden kan?
(En wat gebeurde er met hem? En wat er gebeurde er met hem?) Ja, wat nu? De dag nadien rept Mr X. zich van zijn hotelletje naar de beurs te Avignon. Hij vraagt en krijgt er alle nodige facturen. Hij belt de douane op die pas na twee uur tekenen van leven geeft. Ze zeggen aan Mr X. dat ze die facturen niet meer nodig hebben omdat de procedure inmiddels is ingezet... Dus : wachten maar tot de douane hem opbelt, maar dat kan nog een paar weekjes duren...
Zijn me dat vodden zeg! Probeert dan maar eens je best te doen!!! Ik hoop van harte dat ik dat zelf nooit moet meemaken! In elk geval houdt mijn collega mij op de hoogte en dan laat ik wel een bericht na op mijn blog over de afloop van dit echtgebeurde verhaal.
Belevenissen van een collega in het Zonnige Zuiden in Frankrijk : wat een antiquair toch lijden kan!
Terwijl er hier in Vlaanderen van die gasten zijn die slapend rijk willen worden, die als een échte fils-à-papa de 'leegaard' uithangen... zijn er ook echt gemotiveerde hardwerkende mensen.
Zo ken ik er eentje die net als ik naar het Zuiden trok om wat oude snuisterijen te vinden, een antiquair die ik redelijk goed ken.
Wat hij echter meemaakte was niet om mee te lachen! Alhoewel, wanneer hij 'in het vuur van zijn vertellen' bezig is houd ik het niet meer! Dat kan nu toch echt geen waar zijn! Net alsof ik een film voor mijn ogen zie 'afdraaien'. Ik leef zodanig mee met hem dat ik zijn betoog bijna woordelijk onthouden heb. Ik wil dit echt gebeurd verhaal aan mijn trouwe lezers zeker niet onthouden.
Omdat ik de identiteit van deze collega niet mag prijsgeven, omdat de man in kwestie toch niet echt trots is op zijn 'heldendaden', en omdat hij toch wat bang is om de rest van zijn leven uitgelachen te worden, kan ik niet veel gegevens lossen omtrent zijn persoon. Het enigste dat ik kan vertellen is dat hij niet van de dikste is en dat hij weinig haren op zijn hoofd heeft staan. Voorts dat hij al jaren antiquair is, door velen bejubeld en natuurlijk - zoals je jammergenoeg steeds merkt - door een aantal echte malloten verguisd wordt.
Zodus... Eerst bezocht hij de beurs te Béziers maar daar viel niet veel te vinden. Mijn teergeliefde collega is namelijk nogal kieskeurig. Geen brol in zijn zaak, enkele curiosa. Hij wil zijn klanten in de watten leggen met eerlijke en mooie antiek.
Dan Montpellier. Tijdens het wachten op de opening moet hij zich weren om niet platgeduwd te worden tussen al die kooplustige collega's. Hij ziet veel zigeuners en/of Oosteuropeanen en hij houdt zijn centen goed in het oog. Op de beurs koopt hij een en ander bij handelaars die hij al ontmoette in Béziers. De stukken die hij daar wilde kopen waren zodanig duur dat hij er niets meer kon aan verdienen. Hier echter kon hij dezelfde stukken nu voor de helft goedkoper inkopen. Mooie spulletjes (ik zal hier niet zeggen wat precies, op uitdrukkelijk verzoek van mijn teergeliefde collega) die zijn klanten dolgelukkig zouden maken. Klanten die echt geen zin hebben om 1200 kilometer naar het Zuiden te bollen, zonder vooraf natuurlijk te kunnen weten of ze iets interessants zullen vinden. Dus betalen de klanten graag wat extra als hun antiquair al die moeite doet voor hen... Leuk, zo'n klanten die niet zeuren over een paar eurootjes meer of minder...
Moe maar voldaan verlaat hij de beurs en zoekt zijn wagen die helemaal achteraan op de parking staat. Tijd om een hapje te eten. Mager als mijn collega is, hoeft hij geen karrenvracht eten, wat fruit is voor hem voldoende. Omdat het nog maar middag is besluit hij nog wat cultuur op te snuiven. Gewoon wat rondrijden en mooie oude stadjes bezoeken. Een man naar mijn hart trouwens want zelf doe ik dat ook graag...
Dus rijdt hij de autosnelweg op richting Arles, een mooie namiddaguitstap lag dus in het verschiet... Maar... en nu komt het... dat was nu eens echt helemaal buiten de waard gerekend... Pas heeft hij aan de péage wat muntstukken in de automaat gegooid of daar staat een vriendelijke meneer die iets wil vragen... Eerst dacht mijn collega dat het een ruitenwasser was, zoals er overal zoveel te zien waren in het Zuiden. Typen die je vensters van je wagen komen schoonmaken tegen een kleine vergoeding...
Maar neen, het was een douanier. Aan elke kassa van deze péage stonden vriendelijke douanebeambten die heel vriendelijk vroegen wat er zich in de wagen bevond. Natuurlijk wisten deze douaniers af van de deballage in Montpellier en wilden ze - voor Vadertje Staat natuurlijk - een graantje of zoveel mogelijk graan meepikken. Eigenlijk een noodzaak want de nieuwe president, Hollande, wil Kerstmannetje spelen... en natuurlijk niet met zijn eigen geld... dus : er moet geld in het laatje komen.
Mijn collega - ik zal hem voortaan Mr X. noemen - antwoordt heel eerlijk : ja ik kom van de antiekbeurs en heb wat kleine spulletjes gekocht, en ook een houten heiligenbeeld van een meter hoog. En dan gebeurt het : de douanier vraagt vriendelijk om wat verder rustig te gaan parkeren. Vier man, of beter gezegd twee mannen en twee vrouwen, komen nieuwsgierig kijken. Mr X. doet de deur van zijn auto open en vier paar ogen speuren naar opzienbarende zaken... en die schijnen ze quasi onmiddellijk te vinden.
Nu ga ik wat uit de biecht klappen en de dingen toch bij naam noemen : de vriendelijke ambtenaren hadden vooral veel aandacht voor enkele kleine reliekhoudertjes. Kleine houten kadertjes, achter glas enkele stukje bot (?) van heiligen of zo. De douaniers zijn heel sterk onder de indruk en ze roepen er nog een paar collega's binnen. Iedereen kan nu ongegeneerd de péage passeren, sommigen zullen een zware zucht van verlichting geslaakt hebben...
De controleurs weten niet wat relieken zijn of doen toch alsof, tot grote verwondering van Mr X. Iedereen kent dit toch en zo bijzonder of zo zeldzaam zijn zulke dingen toch niet! Maar dan... dan doen ze de ontdekking van hun leven : een halve doodskop, een echten dan nog wel, het bovenste deel van een eeuwenoude menselijke schedel. De onderkaak ontbreekt. Zoiets zie je bijna op alle rommelmarkten liggen. Een beetje luguber dat wel. Zo'n zaken dienen met respect behandelt te worden want zelf zou ik ook niet graag hebben dat ze jaren na mijn dood met mijn knokken beginnen te rammelen!!! Die halve doodskop is vernist en is zo wat donker gekleurd.
De douaniers kijken nu ietwat anders tegen het geval Mr X. aan, ze hebben misschien wel een lugubere ontdekking gedaan. Misschien denken ze wel met een (serie)moordenaar te doen te hebben : die schedel en dan al die stukjes bot 'achter glas'!!! Maar ze blijven vriendelijk. Met een zestal man (en vrouwen) beginnen ze verder te zoeken in de wagen, in afwachting dat hun grote baas komt. Na een kwartiertje is de grote baas daar en begint ook die vragen te stellen, de meest uiteenlopende en heel indringende vragen. Ze begrijpen het allemaal niet meer, wat is dit allemaal en waar komt het vandaag. Mr X. verklaart, geheel naar waarheid, dat hij die spullen in Montpelliers kocht, op de deballage diezelfde morgen. De douaniers vragen of Mr X. een factuur heeft van al deze aankopen. Mr X. kwam hier echter pas voor de eerste keer en was dus nog helemaal niet op de hoogte van deze geplogenheden. Hij wist helemaal niet dat je voor élk stuk antiek dat je koopt in Frankrijk een factuur moet vragen. Het is immers zo dat er in dit grote land zodanig veel wordt achterovergedrukt dat de overheid maatregelen moet nemen. Facturen maken dus bij elke aan- of verkoop. Voor Mr X. geen probleem, hij beloofde aan de douane dat hij de dag erop, in Avignon dus, facturen zou laten maken. En hij vroeg of hij nu verder mocht reizen... Maar dat zou dus geen waar zijn...
Deballages in het Zuiden : tweede bestemming = Montpellier
Montpellier. Van een stadsbezoek kwam niet veel in huis. Er was ongelooflijk veel verkeer en nergens ook maar één plaatsje om te parkeren, alle ondergrondse parkings waren eivol, dus... heb ik maar wat rondjes gereden... Wat mooie kerken gezien van de buitenkant, mooie gebouwen, een soort Arc de Triomphe, een reusachtig groot modern kantoorgebouw of zo, veel mooie beplantingen, enz. Na een uurtje was ik het hartgrondig beu.
Dan het hotel opgezocht : moeilijk vindbaar. Net als het 'Parc des expositons' van Montpellier. Telkens zocht ik de vooravond van de beurs de juiste ligging op om de dag zelf niet te veel te moeten zoeken. Daar de GPS niet steeds te vertrouwen was door de vele veranderingen in het straatbeeld gedurende de laatste tijd (nieuw rondpunten, nieuwe kruispunten, nieuwe straten, ...) wilde ik zekerheid. Montpellier ligt dicht aan de zee. Er zijn heel grote waterpartijen, omgord door nauwe of minder nauwe landstroken. Eens je de verkeerde kant op aan het rijden bent kan je makkelijk tien of twintig km terug moeten rijden... Enfin na lang zoeken heb ik het toch gevonden. Een straatnaam zag ik niet dus schreef ik de naam van een naburige straat op om morgen niet te verdwalen.
Ook in Montpelliers een grote 'bende' handelaars van de partij. Hier geen drummen om binnen te geraken, ik arriveerde immers om vijf over acht. Gisteren was de toegang gratis, hier moest tien euro betaald worden. De meeste standen stonden binnen in een tiental grote zalen, veel handel herkende ik van de beurs in Béziers. Sommigen hadden 'nieuw' materiaal bij, anderen gewoon wat minder want een deel was - gelukkig maar - de eerste dag toch verkocht geraakt. Ook veel 'nieuwe' (meestal oude!!!) gezichten.
Ook hier constateerde ik dat vooral grote decoratieve zaken een nieuwe eigenaar vonden. En dat net als in Béziers de prijzen heel hoog waren. Wel is het zo dat je op het einde van elke beurs toch een flink stuk kon 'afpingelen'. De verkopers beseffen dan namelijk dat het 'nu of nooit' is, dat ze enkel door de prijs te verlagen nog wat kunnen verkopen. Voor de koper is het natuurlijk een risico, dat lange wachten... Ze kunnen enkel maar hopen dat de dingen die ze echt willen kopen geen andere afnemer vinden. Soms is het wachten de moeite waarde, zo ervaarde ik zelf.
Rond twaalf uur, 's middags dus zie je de meeste mensen vertrekken, het is dan heel rustig geworden, het wordt ook steeds maar warmer en de handelaars die geen schaduwplaatsje vinden zie serieus af. Zelf kan ik niet tegen die grote hitte en het is dan ook het ogenblik om de site te verlaten en vlug in mijn wagen te stappen en de airco haar werk laten doen.
(Ter info : deze bijdrage wordt later nog aangevuld : bezoekjes op de heenweg - foto's - enz.)
Omdat vele collega's me al jaren aanraden om eens naar de befaamde deballages van 'het Zuiden' te gaan ben ik vorige week afgereisd naar Zuid-Frankrijk. Drie grote verkoopdagen van antiek stonden op het programma : enkel door en enkel voor handelaars. Telkens vele honderden verkopers die met al hun materiaal op de proppen komen : in opliggers, kleinere vrachtwagens en bestelwagens.
Zelf was ik vooral benieuwd wat er te vinden was op vlak van boeken en allerlei zaken in papier + religieuze zaken : heiligen beelden dus. Het resultaat was echt niet om over naar huis te schrijven of om een blog mee te vullen... Qua boeken lag er bijna niets, of ze waren in een heel slechte staat van bewaring. Veel standen die gravures meehadden, maar de kwaliteit en vooral de staat lieten veel te wensen over. Misschien weten ze niet dat vochtigheid en straf zonlicht vijanden zijn van papier, dat alle papier kapotgaat aan die zaken... Er waren ook heel veel postkaarten, en hiervoor waren veel liefhebbers. Het was moeilijk om inzage te krijgen want overal stonden groepjes verzamelaars te wachten... Bijna alle beelden in hout waren lelijk of nep, onverkoopbaar dus. Ongelooflijk dat 'handelaars' met zo'n materiaal durven naar buiten komen.
Verder waren er veel meubelen te koop, grote tafels, monumentale stukken decoratieve zaken, stenen beelden, ijzerwerk, enz. Eerder voor wie een groot landhuis heeft of een grote tuin.
De verkoop? Was heel matig, ik zag weinig tevreden handelaars. Ik hoorde dat er enkele opkopers waren die alle min of meer specaculaire zaken, in de betekenis van monumentale/grote decoratiestukken van de markt haalden. Tientallen mannen waren dan ook de hele tijd bezig om met grote karren al de verkochte stukken op te halen om alles in grote opleggers te proppen. Vervoerfirma's die hun diensten aanboden aan iedereen die zelf over geen vervoer beschikte. Handig. Ook enkele Westvlamingen stelden zich zo ten dienste van streekgenoten.
De standhouders. Meestal doorgewinterde handelaars, vele tientallen ken ik van op markten in België. Belgen, waaronder enkele Westvlamingen, enkele Nederlanders, Duitsers en natuurlijk vooral Fransen. Ik bewonder hun moed om zoveel tijd en moeite te steken in een verkoop van een artikel dat niet zo vanzelfsprekend is.
De vele duizenden bezoekers waren echter allemaal gemotiveerd om te kopen, het was geen rommelmarktpubliek. Natuurlijk wilde iedereen koopjes doen en dààr wringde het schoentje : de prijzen vond ik hoog tot zeer hoog ('des prix de malade' of zo, zoals ik de hele tijd hoorde mompelen of roepen...
Zelf vond ik een paar kleinigheden, vooral zaken die ik voor mezelf wil houden.
Beschrijving van de drie deballages : 1. Béziers. Nabij het voetbalstadion op het 'Parc des expositions'. Veelal is de straat niet vermeld zodat het nogal wat zoeken is om de deballageplaats te vinden. Eigenlijk moet je gewoon kijken waar alle auto's naar toe rijden om het parkeerterrein te vinden. In Béziers was het even voor achten één grote chaos, steeds zijn er van die Franse heethoofden die zich in alle mogelijk bochten wringen om toch maar enkele collega's voor te kunnen steken, om enkele seconden vlugger op het terrein te komen. Gevolg : alle verkeer wordt gestremd en de gemoederen geraken verhit. Ik zag de bui gelukkig tijdig hangen en stapte even uit de auto om een alternatieve weg te zoeken. Toeval!!! maar achter mij stond een collega-antiquair uit Brugge en hij nam een andere weg en in twee minuutjes vonden we een goede parkeerplaats op de parking van het voetbalstadion. Een paar duizend man stond elkaar te verdringen voor de ingang van het beursterrein. Om acht uur werd een poort geopend en iedereen drumde naar binnen, ik was op mijn hoede voor gauwdieven want hier kon men makkelijk het geld uit je zakken toveren zonder dat je er iets van voelde. Enkele grote gebouwen en de rondliggende terreinen stonden vol voertuigen die alle op het zelfde moment uitgeladen werden. Eigenlijk een eerlijke manier om iedereen de kans te geven iets te vinden. Gejaagd liep iedereen vele kilometers op zoek naar koopjes. Ik liep op mijn duizend gemakken langs de vele honderden standen. Eerst tijdens het uitladen en daarna nog eens rustig een rondje maken wanneer alles mooi uitgepakt was op de grond en op tafels. Ik zag er verschillende antiquairs en handelaars uit het Brugse en het Kortrijkse. Op het einde ook nog twee goeie kennissen uit Damme, échte BD'ers (bekende Dammenaars), aan wie ik een paar dagen voordien vertelde dat ik naar hier zou komen...
Ik bezocht ook de stad zelf, met zijn mooie kathedraal en mooie oude centrum. Daar het openmonumentendag was kon je overal binnen, althans in de kerken.
Als je tot me spreekt, doe het dan : kalm, bezadigd en zonder mij te kwetsen...
Zoniet :
krijg ik hartkloppingen mijn bloeddruk stijgt mijn maag trekt samen mijn zenuwen raken overspannen mijn lever zwelt mijn nieren weigeren dienst mijn bloedsomloop raakt van slag
en zonder het echt te willen verlies ik dan mijn aangeboren vriendelijkheid en word ik snel ongenietbaar! Bij voorbaat sorry ( een verwittigd man/vrouw is er twee waard)
