Vandaag 41 jaar geworden. Heel veel leuke en ook lieve attenties gekregen, vooral via facebook.
Op de beurs vandaag heb ik me de helft van de tijd serieus zitten ergeren. De voorbije dagen werd mij vanalles gepresenteerd : interessant oude atlassen, heiligenbeelden, enz. Twee van die aanbieders belden af. Neem ons niet kwalijk hoor maar we doen da nie meer weg. Onze kinderen willen niet dat we dat verkopen. En.. een paar dagen geleden zeiden ze nog dat ze geen kinderen hadden. Wat een smoeltrekkers.
Een vrouw, alvast veel intelligenter blijkbaar dan ze er uit ziet : 'Neen, ik ga dat zelf verkopen, dan krijg ik er vast méér voor. Jij zou daar nog op moeten winnen!' Niet te geloven, die afgunst... Straks belt ze me wellicht opnieuw op, nadat ze vaststelt dat ze het zelf niet kan verkopen. En dan zal ze natuurlijk verwonderd zijn dat ze van mij - enkel figuurlijk natuurlijk - het deksel op de neus krijgt.
Op deze beurs ontmoette ik heel wat sympathieke mensen maar ik zag ook enkele ambetanterikken, van dat volk dat zich komt bezighouden, geld genoeg maar met een dikkop die er voor zorgt dat ze geen cent willen uitgeven. Neen, liever met geld gooien op veilingen... Ik vertik het dan ook om nog enige moeite te doen om iets voor die mensen te vinden... Alhoewel... als ze niet bij mij willen kopen in de winkel of op de beurs, dan steek ik het gewoon op een veiling zodat ze - ze noemen dat ezels - dan lekker veel geld kunnen uitgeven op de veiling, vaak een veelvoud van wat ik er zou (durven) voor vragen. Als de commerce maar draait, zeg ik dan!
Ook vandaag waren er van die 'schartelaars' op toer. Ik gooide stukjes van 1 en 2 cent op het tapijt, op zo'n vijf meter van mijn stand. Eens kijken wie het geld in zijn zakken zou stoppen. Twee gierige oudjes passeerden, met een kromme rug, handig om de vloer in het oog te houden. Een geluk met een ongeluk zeg maar. En ja, het ventje zag met zijn lodderig oog het centje liggen. Hij laat zijn vrouw los en probeert te bukken. Hij kreunt en in mijn verbeelding hoor ik zowaar botten kraken en piepen... Hij kreunt nog meer en met een gvd gaat hij door zijn knieën en grist het muntje mee. Weer een gelukkige mens, is dat niet prachtig? Alle standhouders in de buurt zitten te kijken en schudden van het lachten. Of, hoe je met 1 cent 10 euro plezier kan hebben.
Op het einde van de beurs komt er wéér iemand met een pakje foto's van boeken en antiek dat hij wil verkopen. Ik doe alsof ik doofstom ben, ik begin met handen en voeten uit te leggen dat ik hem niet versta, dat ik potdoof ben. En dat ik niet kan spreken. Dit laatste is eigenlijk wel een beetje waar... ik ben echt sprakeloos... de 'antiek' waarvan hij foto's maakte is van zo'n mottige kwaliteit dat ik op de achterkant van zijn foto's een passende bestemming voorstel : 'stort' of 'kringloopwinkel'. En ik wijs naar hem en tik met een vinger tegen mijn hoofd. Blijkbaar verliest de man nu eveneens zijn spraakvermogen want hij beent weg zonder nog een woord in de mond te nemen.
Het enige wat hier 'draait' is de cafetaria, die zit eivol. Ook in de inkomhal is er gelegenheid om wat te eten en te drinken. Ook daar is het volle bak.
Ik verlang er naar om zo snel mogelijk thuis te zijn, om 'zoals Johan Vandenberghe' ooit zong, verlost te zijn 'van alle gezaag en gezever'. Aangezien de dag bijna te einde is besluit ik het vieren van mijn verjaardag wat uit te stellen. Aangezien er geen cadeautjes waren zal ik mezelf maar een mooi cadeau doen.
In het weekend is weer rommelmarkt, georganiseerd door de werkgroep 'Oekraïne', al jaren een van de betere rommelmarkten in de streek. Nogal duur qua standgeld maar er komt dan ook heel veel volk, 'goed' volk. Mensen met centen dus. Het spijt me echt dat ik er niet bij kan zijn maar ja, ik kan me natuurlijk niet in tweeën delen. Naar het schijnt liggen er heel veel boeken maar ik heb niets kunnen zien want ik was vanavond te laat in Brugge. Sommigen zullen tevreden zijn dat ze geen concurrentie hebben van mij of denken dat ze lekker mijn klanten kunnen inpalmen. Dit laatste spruit uiteraard enkel uit zieke geesten. Voor mij mag iedereen daar staan. Hoe meer boeken'handelaars' er een stand hebben hoe meer aantrek voor de bezoekers. Al zullen velen me daar vandaag wel missen, want hun 'dikste' klant is er niet. Tja, ik heb al boeken genoeg eigenlijk en kan deze veel goedkoper kopen bij échte particulieren. Hier op de beurs probeert men het onderste uit de kan te halen, op veel begrip moet je als handelaar niet rekenen, velen gunnen het je niet dat je één cent wint op boeken die je bij hen koopt... Wat een mentaliteit zeg! Dat ze er hun plan mee trekken.
 Foto van een dom blondje dat ik in het weekend echt zal missen, ze zal het hele weeken op de rommelmarkt in Brugge paraderen. Je kan haar enigzins herkennen aan haar lange wenkbrouwen en haar zwoele stem en met het verstand van een bosmier! Rara, over wie heb ik het hier?
02-03-2012 om 23:12
geschreven door Lieven Moenaert 
|
