Valse noten in Te Deum in Brussel en mottige sfeer in Brussel vandaag.
Op hotel kijk ik - niet met gemengde gevoelens - dus met een zeker onbehagen naar het circus in Brussel vandaag.
Aartsbisschop Leonard repte zich vandaag wellicht vanuit zijn woninkje in Anderlecht bij de Walen naar de kathedraal van St-Michiel en St-Goedele. Bij het aanheffen van het Te Deum slaat zijn stem over of hapert hij in elk geval aan die paar eenvoudige woorden. Het klinkt in mijn oren ook niet plechtig genoeg... maar wie ben ik hé? Twee dagen eerder zag ik op een computer hoe het Te Deum klonk twee jaar geleden in de kathedraal in Brugge, dat klonk veel mooier, gemeender en vooral waardig!
Waar is de tijd dat ik in het leger zat, om hahahaha... het vaderland te dienen... Als het oorlog zou worden zou het wel weer worden zoals in de Eerste Wereldoorlog, de Vlamingen die de boter mogen eten, kanonnenvlees. In mijnen tijd was er de crisis in Iran of zo en de dreiging om te moeten gaan vechten was toen heel reëel. Gelukkig bleef het bij ons beperkt tot een strenger bewaken van de kazerne in Dellbrück (Keulen). Precies twintig jaar geleden moest een groot deel miliciens van onze kazerne naar het défilé in Brussel. Weken voordien werd hard geoefend, gedrilld. De luitenanten brulden dat alles perfect moest zijn : één enkele verkeerde beweging tijdens het drillen en we vlogen er uit, en dan dus geen optredentje in Brussel. Dit was bij mij duidelijk niet in dovemansoren gevallen en ik smeedde onmiddellijk boze plannen. Het idee om vele uren in de bus te moeten zitten tijdens een helse rit naar Brussel, daar mottig eten krijgen en dan uren wachten voor de parade begint, en dan een uurtje marcheren... en dan heel het eind terug in die oude legerrammelbakken... Neen hoor, mij niet gezien. Nu nog kijken hoe ik deze dans kon ontspringen. Dus harkte ik al mijn moed bijeen en probeerde ik uit de maat te geraken tijdens het marcheren. Niet eenvoudig om anders te doen dan alle anderen... maar na een drietal pogingen lukte ik in mijn kwaad opzet. Luitenant Snijckers, een heel sympathiek beroepsmilitair en onze pelotonsoverste ('bravopeleton'), brulde : 'Soldaat milicien Moenaert, godverdomme, je ligt er uit! Je mag niet mee naar Brussel!' Ik trok een verbouwereerd gezicht en betoonde me uiterst teleurgesteld en ik riep 'T'is toch geen waar hé!' En ik mocht lekker in Dellbrück blijven een paar dagen later.
Ik bracht onmiddellijk mijn schietgeweer terug naar het wapendepot. En repte me naar mijn werkplaats : het bureau van de legeraalmoezenier. Padre Ward Heymans lachte zich onnozel toen hij mijn kapriolen hoorde. En toen zei ik : 'Daar ben ik nu eens mooi vanaf, de 'krabbers' die zich lieten afbeulen tijdens het drillen zouden 's morgens héél vroeg uit bed gelicht worden om naar Brussel te gaan, geen pretje dus voor hen. Maar ze krijgen daar wel allemaal een dag extra verlof voor!' Daarop zei de padre dat al wie de mis op juli zou bijwonen en er in het koortje zou meezingen ook een dag verlof kreeg. Ik had dat héél goed gehoord en bracht enkele vrienden op de hoogte waarop die de volgende dag ook 'schuinmarcheerden' en het koor zouden 'versterken'. Die 21ste juli hoorde ik voor het eerst het Te Deum zingen en dat was een buitengewone belevenis. Het werd - als ik me goed herinner - gezongen door de nieuwe padre, Para Johan Vandeneeckhout, afkomstig uit Oost-Vlaanderen. Indrukwekkend en perfect. Sindsdien heb ik heel wat Te Deum's gehoord, maar afgezien van deze in de Brugse kathedraal waren deze niet om over naar huis te schrijven.
Na de volkse dansen van gisterenavond, wellicht vooral uitgevoerd door de grote Waalse krekeldanskampioenen, en bijgewoond door onze jolige prins Laurent en gezinnetje, was het vandaag tijd voor een ernstige noot. Alhoewel dat er vandaag helemaal geen reden was tot vieren... De koninklijke familie, zonder prins Laurent, en het gros van de politiekers, en vele anderen woonden in de kathedraal van Sinte Michiel en Sint Goedele het Te Deum mee. Deze dag en dit Te Deum startten alvast met een verschrikkelijk valse noot. Mgr Leonard geraakte er bijna niet uit : de woorden Te Deum klonken echt vals en bovendien sloeg zijn stem plots over. Als je niet honderd procent zeker bent dat je die eerste zin (op een correcte manier) kan 'uitzingen' dan moet je dat aan een ander overlaten. Ik herinner me hierbij hoe een andere bisschop zich liet vervangen, niemand die daar problemen had.
Wie segd kij dat iek bin?
Vooraan in de kathedraal staan dan dat stelletje muletrekkers, die we politici noemen. Als ze zelf niet gelovig zijn of enkel maar deze dag in een kerk komen dan moeten ze hier ook geen comedie komen spelen. De meesten kwamen duidelijk om 'hun tronie' te laten zien op tv. Di Rupo met zijn blinkende smoel... toen ik vanmorgen rond 7u00 aan zijn deur passeerde (de stad Bergen dus) was hij waarschijnlijk al bezig met het ombouwen van zijn smikkel en aan het trainen om een brede grijns op zijn gezicht te toveren later op de dag... En ja, Di Rupo leek wel de gelukkigste mens ter wereld toen hij de trappen van de kathedraal besteeg... Wat later toont de tv Joëlle Milquet, net La Vache qui rit, ook zij heeft de afgelopen maanden vooral doorgebracht in een reeks Beauty-farms, het valse kreng denkt werkelijk dat ze belangrijk is. Op de voorste rij van de kathedraal zie ik een vreemd schouwspel : terwijl iedereen netjes voor zich uitkijkt zie ik Didier Reynders staan. Net zoals bij de hazen staan zijn ogen aan de zijkant van het gezicht... Terwijl het lijkt of hij naar voren kijkt zitten zijn beweeglijke oogjes het gebied schuin achter hem te bespieden. En zoals iedereen weet is het héél moeilijk een haas te vangen. De beste pensjagers zijn diegenen die wat scheel kijken... Wie Reynders dus wil vangen zal dus best wat scheel kijken of scheel zijn...
Allo, en weet kij ook wie kik ben?
Zoals elk jaar werden weer enkele mensen opgevoerd die het nationaal volkslied moeten zingen voor de camera. Vandaag heeft de pers zichzelf overtroffen : een ongelooflijk oude lelijke opgetutte halfdemente kwezel werd bereid gevonden het volkslied uit te schreeuwen. Wanneer ze plots iets lijkt te twijfelen wordt de camera op ... iets mooiers gericht... Een andere dame begint te zingen en wanneer ze het vervolg niet meer weet gaat het van tralalala tralalala enz. Echt lachwekkend. Dan een jongen van een jaar of twaalf, uit een krekel-familie... die begint te kwelen in het frans... Niet normaal toch? Ik heb dat lied nooit geleerd op school en wil het nu ook niet kennen want ik heb nu eenmaal een andere overtuiging.
Wat voeren ze nog op voor het oog van de camera? Een oude dikke boerin die achterstevoren gezeten is op ...!!! het achterste van een dikke koe. Waar eindigt het eerste en waar begint het tweede wezen??? Wat wil dat mens daarmee bewijzen? En hoe is ze met die koebeeste tot bij het koninklijk paleis geraakt? Misschien is de oorzaak te vinden bij de politieke koehandel. Koeien genoeg dus en dan valt het niet op dat er tijdens de nationale feestdag ook zo'n dame rondwaart in de straten van Brussel.
Opvoering van de parade. De koning kijkt heel nukkig, nijdig zelfs. Waar is de tijd dat onze vorst de hele tijd grapjes maakte en soms giert van het lachen? Alhoewel ik niet koningsgezind ben koester ik toch wel respect voor de mens achter de vorst, hij heeft het nooit gemakkelijk gehad. Vroeg zijn moeder verliezen, de koningskwestie, na het overlijden van zijn broer vorst worden en dit toch op latere leeftijd, en nu die politieke waanzin in zijn landje... Ook Flipke doet zijn best nu, hij doet er alles aan om zijn imago op te krikken, tenslotte wordt hij onze volgende koning... En Laurent vind ik een sympathieke tiep, hij is wat extravagant, loopt graag in de kijker maar heeft een goede inborst. Spijtig dat hij niet welkom was bij zijn vader vandaag. En Paola, die mag leren Vlams klappen... En Astrid mag bij haar Duits blijven. Het gevoel dat vandaag alles wat in mineur verloopt wordt volgens mij nog versterkt door een muziekkorps die eerder ingetogen deuntjes speelt.
Stilaan heb ik genoeg krekelmanieren gezien en besluit ik het niveau van mijn namiddag wat te verhogen. Ik vlam verder door berg en dal. Uiteindelijk zie ik een wegwijzer 'Redu'. Geen enkele andere wagen in de buurt op deze nationale feestdag, een Belgische driekleur hangt als een ordinaire vod uit een venster. Omdat het vod niet op de grond zou terechtkomen hebben ze er een paar bloempotten op gepoot. En de kleuren hangen niet juist, de vlag is een kwart gedraaid en eventjes denk ik dat hier een Duits woont...
Ik rijd het dorpje binnen en zie nauwelijks tien wagens staan. Dat belooft. Dat wordt hier weer een heel mager beestje... Ik zie de bui al hangen als ik een eerste winkeltje binnenstap, ik ben er helemaal alleen. Ook in een andere winkel ben ik de enigste gast. En aangezien dat ik thuis niet echt met een groot tekort aan boeken kamp, ben ik uiterst kieskeurig. Toch wil ik niet buitengaan zonder één enkel boek en ik zoek tot ik iets vind. Daarna nog een tweetal winkeltjes bezocht : eentje is niet te spreken over de verkoop het laatste jaar. Elk jaar gaat de verkoop achteruit maar dit jaar is het werkelijk héél moeilijk aan het worden. Niet dat het veel zal uithalen maar ik koop toch een heel interessant werk die ik nog dit weekend zal kunnen verkopen, het tijdschrift Illustration over WO I. Het mottige gevoel dat ik meestal overhoud aan Redu is nu veel minder dan anders want ik vermijd de mottigste winkels vandaag.
Armoede troef dus voor boekhandelaars die volledig moeten leven van hun boekenwinkel. Niet te vergelijken dus met de meeste andere winkels, waar gepensioneerden een centje proberen bij te verdienen, maar kunnen terugvallen op hun pensioen... Ook in Damme is dit zo, bijna alle handelaars en 'handelaars' zijn gepensioneerden die van een mooi pensioen genieten en die nog 'wat' bijverdienen. De handelaars hebben zodanig veel concurrentie van bijverdieners dat het heel moeilijk is om goed hun brood te kunnen verdienen. Dat geldt ook in andere branches zoals de antiekwereld : iedereen verkoopt tegenwoordig antiek, ik hoorde gisteren nog hoeveel omzet een aantal particulieren haalden op de rommelmarkt op het Zand : om te duizelen gewoon... Aan de andere kant mag voor mij iedereen wat bijverdienen natuurlijk.
Maar niet enkel boekhandelaars hebben het moeilijk in Redu : bij het verlaten van het dorpje zie ik aan de fontein enkele jongere mensen staan die grote kuipen water vullen en die in hun wagen hijsen. Weer wat geld uitgespaard... des Walens duivelszak is nooit gevuld!
Antiek (- en rommelmarkt) in Ciney, in de adem-benemende Ardennen.
Vanmorgen héél vroeg heb ik mijn wagen ... volgeladen ... met .... oude ... antiek dus. Ik wilde het eigenlijk gisterenavond al doen maar door de feestelijkheden in de stad was het moeilijk om bij mijn winkel te geraken. Om 5u00 en het volgende uurtje propte ik dus de wagen vol. Rond 6u00 op naar de Ardennen. Ik zou aanvankelijk via Gent en Brussel rijden maar koos uiteindelijk voor de langere maar rustigere weg via Kortrijk, Mons en Namen. Ruim twee uurtjes later arriveerde ik in Ciney. Omdat ik de vorige edities nogal last had van halsstarrige en arrogante Waalse en Nederlandse kettingrokers die voortdurend de elektrische poort naast mijn stand wilden openen om te gaan paffen, vroeg ik een andere standplaats. Op mijn plaats staat nu dus een ander die me zegt dat hij daar geen problemen mee heeft en die eigenlijk vooral tevreden is dat hij mijn plaatsje helemaal tegen de parking kon inpikken. Afwachten maar tot zondagavond, dan piept hij wel anders... Voor mijn part doen de Walen en Hollanders weer ambetant de volgende dagen, het is nu aan de Piet Wijsneus aan de poort om de kastanjes uit het vuur te halen.
Terwijl ik op mijn dooie gemakjes alles uitpak, doe ik af en toe een rondje door de zaal om te zien of er niets interessants ligt voor mij. Neen dus, da's nieuw, maar ik ben dan ook uiterst op mijn hoede. Dingen waarvan ik niet honderd procent zeker ben dat ze ik ze kan verkopen moet ik niet en als de lieve collega's te veel vragen mogen ze het houden. Eerst verkopen en als er geld over is zien we wel... In de zaal loopt 'Babyface' zenuwachtig rond, hij heeft hier geen stand en mag hier dus niet komen. Ondanks zijn nogal dik hoofd, vandaar de naam 'babyface', komt deze arrogante Westvlaming overal binnen zonder toelating. Een tweede ambetanterik, een Waal..., zie ik ook dikwijls voortijds binnensluipen, zo oa in de antiekbeurs in Luxemburg begin dit jaar. Vandaag zag ik hem nog niet en dat vind ik raar. Vermoedelijk is hij samen met alle andere Walen ferm feest aan het vieren op onze kosten!
Opvallend trouwens hoeveel nationale vlaggen uithangen op de nationale feestdag. In Brugge zag ik deze morgen slechts één lelijke driekleur hangen. In de Walen echter krioelt het van die ondingen. En Walen weten wel waarom. Zolang er geen nieuwe regering is kunnen ze rustig verder rusten op hun 'lauweren'.
Overal in Wallonië is men vandaag duchtig aan het feesten. Op de baan is er gewoonweg geen kat hier. Na het opstellen van mijn stand ben ik wat gaan crossen in de streek. In het dorpje Ave was er een rommelmarktje. Ik parkeer de wagen en ga uiteraard een kijkje nemen. Enkelen waren al hun stand aan het opruimen, het was immers al 16u00 gepasseerd. Zoals op elke markt komen op het einde de profiteurs en gierigaards opdagen om op het laatste van de markt nog wat 'koopjes' te doen. Ik zie inderdaad nog grote stukken van eigenaar vervangen. Zelf zie ik een oud kadertje met met drie foto's van feestelijkheden in Rochefort ca 1920. Mooi en raar dat dat nog niet verkocht is op dit late uur. Ik neem het kadertje vast om de foto's van nabij te bekijken en na enkele seconden vraagt een Waalkop naast mij hoeveel men vraagt voor het kadertje dat ik in mijn handen heb. Drie euro, klinkt het. Ik denk ok ik koop dit maar dan begint de Waal aan te dringen en zegt dat hij het wil kopen voor de lijst alleen, dat de foto's hem niet interesseren. Ik wil mijn arme landgenoot helpen en zeg hem : ik koop het kader en neem de foto's, de lijst mag je gratis hebben. De Waal begint op mij te foeteren en ik overhandig het kadertje en zeg dat hij alles voor zich mag houden en dat hij in het vervolg wat eerlijker moet zijn, hoe moeilijk dat dat ook is voor een Waal. Het ventje werd woedend maar nam het kadertje toch aan. En omdat hij zo ongenietbaar is mag hij het zelf betalen. Die Walenmentaliteit maakt me ziek...
Maar geen erg, waar er Walen zijn is het (altijd wel ergens) feest! Ik rijd verder en kom aan in Transinne. Het hele dorp is afgesloten van de buitenwereld omdat ze een feestje willen bouwen. Ik laveer tussen de versperringen en rijd tot dicht bij de kerk, zie je wel dat ik overal door geraak! Maar ... dat is buiten de waard gerekend. De hele straat is afgezet met twee meter hoge ijzeren hekkens. Geen doorkomen aan. Ik kijk nader toe wat er hier eigenlijk te beleven valt : overal zijn kinderen aan het dansen. Dat belooft! De kinderen worden al van jongsaf klaargestoomd voor het liederlijke Waalse feest dat heel hun leven is... Op affiches lees ik dat er in deze dagen maar liefst twee dagen naeen vuurwerk afgeschoten wordt. Geld zat hé?
Ja, overal in Wallonië zijn er vandaag van die plezante Krekelfeesten. De krekels dansen trouwens heel het jaar door, ze zaaien niet en ze maaien niet... en toch zijn ze getooid met de mooiste veren... De donkere (vandaag gelukkig voor hen, enkel nog maar regen)wolken boven hun hoofden kunnen hen niet deren. Ze zijn zich van geen kwaad bewust (alhoewel???). Ze dansen lustig verder tot plots het (Vlaamse) geld op zal zijn. Hopelijk laten de Vlamingen zich niet nog eens bij het eenenvijftigste zetten bij de regeringsvorming. Eigenlijk moeten de Vlamingen één front vormen en zeggen : 'Vrienden Walen, wees heel goed bewust dat jullie op onze kap leven, dat jullie elke dag opnieuw ongelooflijk veel onverdiend geld binnenrijven, en dat dat grapje niet kan blijven duren. Dus, vrienden krekels, luister naar ons - mieren - en bereid je voor op moeilijkere dagen. Er zullen tijden komen dat het dansen zal gedaan zijn, dat jullie zelf zullen moeten werken. En... als de krekels niet luisteren moeten de mieren de geldkraan dichtdraaien. Benieuwd of de krekels dan anders gaan zingen. De Walen draaien de hele tijd rond de pot, ze willen de waarheid niet bekennen, ze profiteren van ons Vlamingen, punt uit! Dus, Walen, wees eerlijk en verzamel zélf het geld om te gaan dansen!!!
Uniek manuscript over Karel de Goede is de deur uit.
Tot spijt van wie het benijdt en ook een beetje tot spijt van mezelf is het mooie verluchte manuscript over Karel de Goede nu van eigenaar veranderd. De stad Brugge kreeg de eerste kans maar ging niet in op mijn voorstel, nu is het in handen van een verzamelaar die enkel topstukken in huis haalt... Proficiat aan de nieuwe eigenaar!
Wie segd kij dat iek bin?
Allo, en weet kij ook wie kik ben?
