Vandaag zou ik op de rommelmarkt van Loppem staan. Aangezien ik maanden geleden eerst te vroeg en dan te laat was om een mooie plaats in de hoofdstraat te krijgen moest ik me nu tevreden stellen met een plaatsje in een zijstraat, in 'the middle of nowhere' (sorry, ... en ... da's niet op jullie bedoeld hoor!).
Ik dus gisteren afwachten of ik eigenlijk zou gaan want met dat rotweer de hele dag. Dan toch maar vanalles klaargezet. Deze nacht regende het nogal en om vijf uur besloot ik niet deel te nemen want als mijn waren nat worden heb ik veel te veel schade en dat is het me niet waard. Dus enkel gaan kijken maar.
Zoals gewoonlijk en zoals het woord het zelf zegt lagen er weer bergen rommel en rotzooi te wachten op een (argeloze?) koper. Oude muftige halfvergane pruiken van oude madamtjes uit het rusthuis, kapotte fietsen, pompoenen aan twee euro, appelboompjes ... met appeltjes aan..., tomaten, druiven, oude kleren van grootmoeder en overgrootmoeder. Gebraden kippen, eerder piepkuikens zo klein waren die... Iemand dacht zelfs dat het croissants of boterkoeken waren!!! Verschillende crematoria waar men bratwursten bakte... lekker het varken uit-hangen, heel lekker om er eentje te proeven maar de hele dag door die schroeiwalmen over je hoofd krijgen... Je moet er maar tegen kunnen zeg ik... Nu, crematoria bestaan al lang... en de mensen leven nog...
Antiek hoef je in Loppem echt niet te zoeken, althans niet de mooie zaken. Eigenlijk toch wel spijtig voor mij want er was hier totaal geen enkele concurrentie. Twee standen met boeken. Eentje van mensen uit Wevelgem die daar vroeger een winkel hadden. Héél sympathieke mensen en altijd wel wat speciaals in huis. Maar dan... nog ene, met een kop als een rode biet... Een halve charlatan... Ook uit onze provincie... Ik zal hier geen namen noemen... iedereen kent hem wel. Een zeer agressief ventje, zowel als het gaat om aan te kopen want dan werkt hij letterlijk met de ellebogen en loopt blauw aan als hij ergens net ietsje te laat komt. En zeker agressief tijdens het verkopen : als iemand een boekje in handen neemt dan begint hij onmiddellijk in te praten op de potentiële klant. Aandringen en forceren... de praatmajoor uithangen... heel veel praatjes heeft die babyface. En dan zijn vrouw! Ze kijkt heel dom en ze is het ook. Ze is werkelijk het summum van dommigheid. Van boeken kent ze niets. En als je haar iets vraagt dan is het van ... aja? Kweetniewi? Istwoar? Moa vint toch' Mo gie wit vele! Ik zon't nie weetn. Ik gon mun vint roepen wi, de denen wit dadde vele beter! Ongelooflijk, te dom om hooi te eten en te dom om te helpen donderen... Maar dat forceren en zich van de domme gebaren heeft hen blijkbaar geen windeieren gelegd. De mooie bestelwagen waar ze vandaag mee stonden te pronken, dat kan ik niet betalen! Maar ja, 't bijzonderste is dat ik niet naast hen hoef te staan want dat doen ze graag : proberen naast me te staan en proberen mijn klanten af te luizen (al is hun aanbod toch van een ietwat andere kwaliteit). Zo stonden ze enkele jaren geleden gewoon pal naast mij, ongelooflijk toch! En bietenkop maar roepen : 'Hier vind je de mooiste boeken!' Totdat ik hem aanmaande om onmiddellijk te stoppen met liegen. Zoniet zou ik de grote middelen aanwenden : telkens hij leugens rondstrooide zou ik met een ferme klasbel luiden... En aangezien ik luider kon bellen dan hij roepen was het vlug beklonken. Dan restte nog die heel vervelende zagende domme stem van zijn (en vroeger was dit van een ander... indien ik goed ingelicht ben, van zijn beste vriend...) halve trouwboek. Ik maakte er haar fijntjes op attent : 'Madam, spreken is zilver en zwijgen is goud.' En dan dat kind van hen dat zo schamel gekleed was... ik werd er niet goed van. En als bietenkop de kans ziet dan komt hij niet enkel naast je staan maar pakt hij zelfs je plaats af. Zo stond ik in Wingene op een mooie plaats, de enige overdekte plaats van heel de markt. En raad eens wie op mijn plaats stond toen ik daar arriveerde een paar jaar geleden? Inderdaad... Ofdat zij zelf gelukkig zijn weet ik niet, maar ik heb medelijden met beiden : het moet niet meevallen elke dag de hele tijd op elkaars lelijke kop te zitten kijken! Dus, ze mogen het hebben.
Gelukkig ook veel aangename mensen gezien. Velen die verwonderd waren mij te zien rondlopen in plaats van zelf te staan. En een groot geluk bij een ongeluk. Door daar wat rond te lopen tussen al die brol kwam ik een kennis tegen die zeer veel mooie oude documenten en heiligenprenten bezit. Ik ken de man al vele jaren maar kon nog nooit iets kopen van hem. Normaal gezien zou hij bij zijn familie hier in Loppem staan maar door omstandigheden ging dat niet door. Gelukkig voor mij want alles zou weg geweest zijn. Nu ga ik morgen bij hem thuis op bezoek, dat belooft...!
En als kers op de taart... wat kwaliteit aub! Een mooie tenttoonstelling met onwaarschijnlijk veel oude bidprentjes van Loppemnaars die overleden voor 1900. Honderden stuks, magnifiek. Ik zag zelfs een echtgenoot van een Moenaert hangen, ik krijg er een kopie van. Mijn dag is al were goed daardoor alleen. Van mijn dorp Eggewaartskapelle zijn er veel minder dergelijke prentjes, het is dan ook tien keer kleiner dan Loppem.
Zo, het probleem is opgelost. Simpelweg door dat ene stomme berichtje over die bedriegster te verwijderen. Sorry voor het ongemak en bedankt iedereen voor het melden van het probleem want ik op mijn computer was het probleem niet echt zichtbaar.
Een groep kwetterende, ja bijna 'mekkerende' dames van rond de zeventig komen pardoes mijn winkel binnenvallen. Een hele bende 'grote maten' zal ik maar zeggen.
Uit dat luide gekwetter van deze Nederlandse 'schonen' kan ik na enkele minuten opmaken dat ze op zoek zijn naar een herder en wat schapen. Ik snap er niets van. Zoeken ze een herder of een priester? Welke schapen? Grote of kleintjes, echte of ...
Welnu de situatie is als volgt : in hun kerk in Nederland, Brabant of zo, hebben ze een kerststal met heel grote beelden. Maar... de beesten zijn gaan ... lopen! Gestolen of zo wellicht. Nu kwamen ze mij vragen of ik van die beesten in huis heb. Niet eenvoudig natuurlijk maar vriendelijk zoals ik altijd ben dokter ik toch vlug een oplossing uit. Ik stel hen het volgende voor : 'Jullie zin een leuke bende kwebbelende dames, jullie lijken wel een kleine kudde schaapjes op zich, waarom dan niet een schapenvachtje aantrekken en een levende kerststal maken? Alleen nog wat repeteren voor de stemmen : 1 2 3 ...' De bende mekkert nu nog veel luider dan voordien, de pret kan niet meer op, het gemekker stijgt ten top. Ik klap in de handen : Mooi, repetitie geslaagd, veel succes!' elke dag opnieuw. En een kameel, kijk daar loopt er een! En ik wijs op een oud madamtje dat zich voortsleept met haar laatste (?) krachten. ze trekt hierbij rare en pijnlijke grimassen...
Nu gaan de dames gewoon plat. Ik vrees voor de fundaties van het gebouw want geen enkele architect kan zoiets voorzien!!! Ik wuif hen uit opdat er plaats vrijkomt voor de normale mensen. 'Opzouten, jullie, doeiiiii!' Ik dacht eventjes aan die boektitel 'Zonsverduistering boven Brugge'...waarover gaat dat boek eigenlijk?
Nog een woordje nu over die dromedaris... Oud brugs vrouwtje Daar gaaaaat ze, en zoveel lelijkheid heb ik nog...
Ze loopt dus nogal voorovergebogen, da's werkelijk geen gezicht en lijkt zo nogal op een kameel, of beter op een dromedaris want die hebben één bult... Schijn bedriegt hier echter : dit is niet zomaar een arm oud braaf vrouwtje, nee dit is een wolf in schaapsvacht, of beter in dromedarisvacht. Een on-mens, een ongestampte onbeschofte luiaard die rap rijk wil worden... want haar dagen zijn geteld... toch zeker als je de negentig gepasseerd bent zoals zij! Haar man was wereldberoemd in héél Brugge en was de braafheid zelve, zij echter... werd blijkbaar zijn dood... vijftig jaar geleden al... En ze zeggen 'Hoe ouder hoe erger' of 'ze verslechtert nog met te veroederen', wel dat is allemaal juist, deze dame bewijst dat. Ze kwam me verschillende malen ambeteren... en ik wordt niet graag geambeteerd! Of ik geen mooie antiek wou komen kopen... Mooi ja, maar die prijzen... Moest het oorlog zijn zou ze wellicht nog lekker meewoekeren... proberen geld te verdienen als slijk... Dat ze dat maar met een ander probeert... Uit respect voor haar leeftijd, al ziet ze er al ouder uit dan ze ooit kan worden, heb ik haar uiterst vriendelijk, nu al drie maal, de deur gewezen. Men zegt : 'De aanhouder wint', maar hier is ze aan het verkeerde adres en ik heb geen aanhouders nodig!' Of ze moeten minstens vier maal jonger zijn!
Momenteel is er een probleem bij het lezen van e blogs van de laatste weken : er is blijkbaar geen rechterkantlijn meer ingesteld. Ik ben aan het onderzoeken hoe dit probleem opgelost kan worden want dit is flink vervelend...
Een uurtje geleden kreeg ik een telefoontje van een man, die zijn naam niet wilde zeggen. Hij zei : 'Ik ben pietje Dien met hoar op zijn knien'. Héél grappig hoor!!! Hij had vanalles te koop, oa een hoop leggers van de ¨Poppkaarten van een zestal dorpen uit de Westhoek.
Net stond hij hier aan de deur en inderdaad : heel mooi materiaal. Voor één maal niet om door te verkopen maar voor de eigen collectie.
Woensdagavond was er weer een mooie wandeling in een mooi plekje in het Houtland. Samenkomst op de parking van het Herdershof. Van daar langs de voormalige spoorweg van Torhout naar Oostende, de groene 62 genoemd. Eerst werd wat uitleg gegeven over de spoorweg. Deze dateerde van ca 1867 en bestond ongeveer 100 jaar. Zowat elk dorpje langs deze 'ijzeren weg' had zijn eigen stationnetje. De gids toonde enkele fotocopieën van verdwenen gebouwtjes. Iemand lachte in zijn vuistje : 'Pff, kopies...' Op onze duizend gemakjes volgden we de spoorweg richting Torhout. Allerlei plantjes en bloemetjes werden ons aangewezen, hier en daar werd een bloemetje geplukt... foei! Wat verder een tabaksplantage. Goed wellicht dat het wat afgelegen ligt anders kwam iedereen zich hier in het donker bevoorraden. Keuze genoeg : groen van het veld of mooi gedroogd in speciale overdekte droogstallen... Lekkere braambessen, overheerlijk. Tientallen soorten grassen. Distels ook. Bij ons in de Westhoek was het verplicht om alle distels te verdelgen, voor ze in bloei konden komen en uitzaaien. Tegenwoordig zie ik vaak distels staan, mooi om naar te kijken maar heel vervelend als deze terecht komen in het hooi voor de dieren. Blijkt dat sommige distels met uitsterven bedreigd zijn, maar zo erg vind ik dat niet. Onderweg zagen we ook ongelooflijk veel boerenwormkruid. De gele bloemen kunnen gebruikt worden voor droogboeketten, ook hebben ze bepaald helende eigenschappen. We passeerden een oude bunker. Eikels bij de vleet (...). Na een paar kilometer zwenkten we naar rechts en na een eindje belandden we op de wijk 'Den Engel', nabij de baan Wijnendale-Oostende. Een wijkje met school en kerkje, ik wist dat er hier een kapel of kerkje was maar had het nog nooit gezien.
Daana terug naar de Herdershoeve waar we nog wat nakaartten bij een 'Tzelfde' en andere geestigheden. Je kan er ook iets eten. De hele avond zat ik met een mooi kattejong in mijn armen (voor de duidelijkheid : een echt kattejoeng hé). Een kwajongen in de buurt zat het beest de hele tijd zot te maken, en meermaals voelde ik de venijnige kleine klauwen in mijn armen prikken.
Weeral was ik heel tevreden, de hele wandeling in aangenaam gezelschap vertoefd en mogen wandelen in een mooi stukje natuur. Het doet me telkens weer wegmijmeren naar mijn mooie jeugdjaren in Bachten de Kupe, in de mooie dorpjes Eggewaartskapelle waar ik opgroeide en het verblijf op het mooie boerderijtje te Lampernisse waar ik enkele jaren heb gewoond.
Hieronder wat info over de groee 62, gevonden op Wikipedia :
De Groene 62 is de voormalige, 22 kilometer lange spoorweg tussen Oostende en Torhout. De lijn had nummer 62, en is vandaag een natuur-, wandel- en fietsgebied.
Het traject loopt langs volgende gemeentes: Snaaskerke, Gistel, Moere, Eernegem, Ichtegem en Wijnendale. Elke drie km was er een stationnetje waarvan alleen het station van Moere nog in zijn oorspronkelijke staat is bewaard gebleven. Alle andere stations zijn ondertussen afgebroken of verbouwd.
Tussen Oostende en Torhout waren er stopplaatsen in Stene, Snaaskerke, Gistel, Moere, Eernegem, Ichtegem en Wijnendale. Ten behoeve van de opheffing van het station Oostende Stad (opgebroken in 1959) werd een nieuwe lijn aangelegd tussen Snaaskerke, over Zandvoorde naar Oostende Kaai.
Het nummer 62 (vroeger de lijn Moerbeke - Sint-Gillis-Waas) werd pas toegekend na 1955 toen op het deel Torhout - Ieper het personenvervoer werd gestaakt.
Geschiedenis
De lijn was gepland vanaf Oostende Stad naar Armentières over Torhout, Kortemark en Ieper, zie ook spoorlijn 63, en was een privé-initiatief om Parijzenaars in enkele uren naar de Belgische kust te brengen. In april 1867 stoomde de eerste stoomtrein van Oostende naar Torhout. Behalve door Parijzenaars werd de lijn ook gebruikt door Belgische seizoensarbeiders die naar Noord-Frankrijk trokken. Geleidelijk aan vestigde zich ook industrie langs dit traject. In 1897 werd een tweede spoor aangelegd.
Na de Eerste Wereldoorlog ging het echter bergafwaarts. Tussen de twee wereldoorlogen reden er nog internationale treinen van en naar Frankrijk in de zomerperiode. In de dienstregeling van de zomer 1933 reden de volgende internationale treinen op het traject:[1]
Twee dagelijkse treinen met doorgaande rijtuigen naar Parijs, die in Torhout aansluiting gaven op een trein uit Knokke, Blankenkerge en Brugge. Na Torhout reed een daarvan zonder stop door naar Moeskroen. De ander stopte nog in Roeselare en Ingelmunster. Na ongeveer een halfuur van grensformaliteiten bij Tourcoing, volgde de trein de normale route naar Parijs via Rijsel.
Een dagelijkse trein met doorgaande rijtuigen naar Rijsel. Deze trein stopte ook in Lichtervelde, voor een aansluiting van een trein uit De Panne, en in Kortrijk. In Rijsel was aansluiting op de nachttrein naar Parijs.
De Duitsers braken het tweede spoor in 1940 op. In 1955 werd op het deel Torhout - Ieper het personenvervoer gestaakt. In 1963 reed de laatste passagierstrein tussen Torhout en Oostende. Deze werd vervangen door een buslijn die tot en met 2004 het nummer 62a droeg. In 1967 reed de laatste goederentrein. Precies 100 jaar na de opening werd de spoorverbinding opgeheven. De sporen werden in 1984/1985 opgebroken. De provincie West-Vlaanderen vormde het traject over een lengte van 22 km om tot een fiets- en wandelpad.
Bezienswaardigheden langs dit traject zijn onder meer de statieput in Eernegem en de bruggen over de spoorweg in Wijnendale, waar de uitgegraven spoorwegbedding het Plateau van Wijnendale diep doorsnijdt. De speciale ondergrond van de spoorwegberm laat toe dat zeldzamere planten en dieren zich er komen vestigen.
Gisterenavond ging ik kijken naar het vuurwerkfestival op het Albertstrand tussen Duinbergen en Knokke. Heel gekend en altijd de moeite waard om te gaan kijken. Het was de laatste dag van dit festival. Het was een mooie zwoele avond en vele duizenden mensen liepen op de dijk van Knokke richting Duinbergen. Zelf stond ik nabij het casino. Het was donker en veel mensen keken vanuit hun appartement op de dijk naar het schouwspel. Wat me erg opviel dat waren de heel kale muren van die appartementen. Veel blablabla dus en weinig ... boekenrekken tegen of schilderijen aan de muur... Zo triestig, wat doen die mensen dan de hele dag???
Maar ja, ik kwam niet kijken naar die triestigaards natuurlijk. Het vuurwerk duurde niet erg lang maar was wel fantastisch. Met een tweetal hoogtepunten waarbij de hele hemel gevuld werd met schitterende steren van vuur, steren die enorm pinkelden of hoe zeg je dat. Net duizenden diamanten die door de lucht vlogen.
Voordien was ik onder de weg in enkele plaatsen gaan kijken voor boeken, oa naar boeken die men erfde van een nonkel pastoor die ooit dienst deed in de wijk Madonna in Poelkapelle. Voornamelijk religieuze werken natuurlijk en ook wat literatuur van oa Streuvels en Gezelle.
Waar is de tijd? Delbrück, 6e Genie in 1990-1991. Bezoek van een 'oude' legermakker.
Mijn teergeliefde moeder kwam op bezoek rond 16u00 en we waren gezellig aan het babbelen toen er plots een koppeltje binnenkwam. Ik veer recht en zeg aan moeder : 'Mag je voorstellen aan mijn boekhouder?' En ik begin over mijn zaken te spreken maar de 'boekhouder' antwoordt niet en fronst de wenkbrouwen. Ik draaf maar door en door en plots zegt hij : 'Ik denk dat dit een vergissing is!' Ik kijk nader toe ... en ... inderdaad hij lijkt echt héél erg op mijn boekhouder maar die vrouw die bij hem is ... Ook het tijdstip voor een boekhouder om op zijn duizend gemakjes een wandelingetje te maken midden in een werkdag... En dan snap ik het, die stem, dat Oostvlaamse accent...
Het is verdorie een oude legermakker uit Oordegem bij Wetteren. We 'lagen' in de kazerne van Dellbrück bij Keulen op dezelfde kamer, met nog 4 anderen. Ik verontschuldig me voor het misverstand. Vroeger droeg hij een snorretje en daardoor had ik hem niet meteen herkend. Hij is een jaar ouder dan ik en heeft drie kindjes waaronder een tweeling. En een echtgenote die van hem houdt en nav zijn verjaardag een dagje Brugge cadeau gaf. Het werd een heel gezellige babbel.
Voor volgend jaar proberen we een reunie te plannen met alle soldaten die in onze 'NBC'-compagnie zaten. Een aantal van die legermaten kunnen we vlug lokaliseren want ik heb contact met een kleine tien man van onze 'bende'.
Eind september 1991 zwaaiden we af, dat is dus al 20 jaartjes geleden. Tijd dus om herinneringen op te halen. Niet in het minst herinneringen aan Werner Oerlemans. Deze sportieveling en hartelijke legermakker verongelukte op 1 november 1991, nauwelijks enkele maanden na ons afzwaaien dus. Ook zijn vader overleed enkele jaren later.
We proberen foto's te verzamelen om dan misschien een fotoboekje te maken voor iedereen...
Mijn verslag is er nog niet, ik ben nog aan het zoeken naar mijn programmaboekje waar ik aantekeningen in maakte. Toch eventjes mijn ongenoegen uit over Het Laatste Nieuws : zij wijden nauwelijks enkele regeltjes aan het hele gebeuren...
Groepsfoto van mijn bezoek deze namiddag.
Daar gaaaaat ze, en zoveel lelijkheid heb ik nog...
Een levende kerststal...
De Herdershoeve te Eernegem
