Het is intussen meer dan een week geleden dat priester Jacques Hamel werd vermoord in St Etienne du Rouvray, nabij Rouen.  Gruwelijk : afgeslacht als een beest.  In hoeverre moet je verdraagzaam zijn tegenover onverdraagzaamheid?

Ik vond de begrafenisdienst op YouTube, zie mijn Facebook.  De grote kathedraal van Rouen zat nokvol treurende gelovigen.  Buiten het gebouw werd de rouwstoet gevormd.  Eerst de diakens, dan zeker 100 priesters en dan een tiental bisschoppen, zoals het hoort want de belangrijkste mensen komen achteraan. 

De eenvoudige kist wordt binnengedragen en met de voeten naar het volk geplaatst zoals gebruikelijk is bij de begrafenisdienst van een priester.  Hij kijkt als het waren naar zijn kudde...  naar zijn gelovigen in de kerk.    De religieuzen komen in een heel lange processie langs te kist om hun broeder-priester te groeten.

De dienst begint met volgende woorden : 'De vrede (!!!!!!!!!!!!!!!!!) zij met u!'  Een duidelijke boodschap.   De mensen in de kathedraal worden begroet : de familie, de vele priesters, iedereen van welk geloof dan ook.   Er zijn vertegenwoordigers van de Joodse en islamitische gemeenschap.

Nu wordt de kist  bedekt met een albe (wit priesterkleed) en een paarse stola.  Wellicht de eigen stola waarmee de priester gedurende zijn bijna 60-jarig priesterschap vele honderden mensen zal begraven hebben en de biecht heeft afgenomen.  Een kleine goede gewone priester, ° 1930 dus 87 jaar, vermoord voor zijn geloof.  Tijdens de mis, waar hij voorging ter vervanging van een andere priester.  Een zus en nichtje getuigen over het leven van de priester.  Het nichtje heeft het heel moeilijk om haar tekst af te lezen.  Vier kaarsen rond de kist worden aangestoken met het licht van de paaskaars.  Dit doet me denken aan een begrafenis enkele maanden geleden, waar de drie kinderen ook een kaars laten branden rond de kist van hun teergeliefde vader.  Wat toen ook heel aandoenlijk was.   Deze priester laat evenwel geen kinderen na, wel een massa mensen die hem kenden als hun priester.

De lezingen zijn met zorg uitgekozen.  Ze gaan over de dood en de verrijzenis, christenen mogen immers geloven dat de dood niet het einde is.  In elk geval zullen velen deze priester nooit vergeten, en altijd dankbaar blijven voor zijn mooie levenswandel.  Verder ging het over vergevingsgezindheid : als men op je rechterwang slaat moet je ook de linkerwang aanbieden.  Helemaal niet eenvoudig om van je vijanden te houden...  Moeilijk om te begrijpen en nog veel meer om te vergeven aan iemand die een onschuldige onweerbare priester het hoofd afsnijdt!

Zeven kelken en heel wat patenen (met hosties) staan op het altaar.  Alles wordt bewierookt, daarna de priesters en alle kerkgangers, iedereen staat dan even recht en buigt het hoofd (zeker de oudere mensen buigen, zij dus die dit gebuik nog kennen).    Wat later de vredesgroet, die duurt véél langer dan gewoonlijk, iedereen neemt de tijd elkaar vrede te wensen, hard nodig in deze tijden.

Op het einde van de rouwdienst zijn er de laatste gebeden.  Alle priesters en de kerkgangers maken een kruisteken over de kist, sommigen knielen en raken de kist aan met de handen.  

Vermoedelijk zullen veel mensen het graf van de vermoorde priester bezoeken.  Hopelijk vergeten ze hem nooit.  Hij stierf voor zijn geloof, omdat hij priester was.  Hij is dus een martelaar zoals de vele christenen die in de loop van de voorbije 2000 jaar het leven lieten simpelweg omdat ze geloofden in Jezus.   Wellicht zullen mensen op zijn graf of elders voor en tot hem bidden.  Misschien gebeuren er mirakels, bijvoorbeeld mensen waarvan hun leven een merkwaardige wending neemt en waarvan men dit toeschrijft aan de voorspraak van de vermoorde priester...     In elk geval zoek ik - wanneer ik in de buurt van Rouen passeer - de laatste rustplaats op om daar voor hem te bidden.  Dat hij in vrede moge rusten.

Naar aloude gewoonte was ik gisteren in Veurne voor de jaarlijkse Boeteprocessie en kermis.   Het 'Bomtje', de zware luidklok van de St-Niklaaskerk begint langzaam te luiden wat betekent dat de Boeteprocessie is gestart.  Vele Veurnaars en ook veel mensen van elders stappen mee in deze eeuwenoude processie.  Het is nog een échte processie, dus zonder veel show en tierlatijntjes.   Ik herken heel veel mensen, sommigen verrassen mij door hun deelname want ik gis naar de reden...  Van sommigen weet ik heel goed waarom ze meestappen, ze doen het met een bepaalde intentie : bidden voor een ziek familielid, voor familieproblemen, voor problemen van kennissen... 

Ik kijk naar de vele houten beeldengroepen die op karren zijn gemonteerd en door boetelingen voortgetrokken.  Een aantal beelden zijn van nogal mindere kwaliteit, zeventiende-eeuws wellicht maar nogal volks.  Gelukkig zijn ze gerestaureerd en van een nieuw laagje verf voorzien wat de beelden behoedt voor verval.

Zoals steeds zijn er enkele  'boetelingen' die aan iedereen willen tonen dat ze goeie katholieken zijn, ze gebruiken de hoofdkappen niet en iedereen kan hun gezicht dus zien, ik heb dan mijn bedenkingen bij het echte motief van hun deelname.  Nemen ze deel uit overtuiging, of willen ze gewoon 'gezien worden'?

Een mooi groot en zwaar reliekschrijn wordt gedragen door een voormalige onderpastoor en voormalige deken van Veurne.  De eerste heb ik heel goed gekend in het seminarie, de tweede is diegene die me ooit buitengooide in hetzelfde huis van wantrouwen...  Slechts een tiental andere priesters namen deel aan de processie, ik kende er maar eentje van, wat me zeer verwonderde.  Tenslotte was er nog een 'witheer', een pater Norbertijn dus, vermoedelijk uit de abdij van Grimbergen.  Ooit werd immers een norbertijnerabdij gesticht te Veurne, vanuit die van Grimbergen.  Met de Franse Revolutie verdween deze Veurnse abdij.

Na de processie wandelde ik naar het huis waar ooit mijn teergeliefde grootmoeder woonde, een oud groot herenhuis dat eigenlijk bestaat uit twee aaneengebouwde panden, met een overdekte voormalige brandsteeg met heel een bevallige en beschermde stenen poort.  De grote tuin is omgetoverd tot een heel mooie stadstuin met zwembad.  Ten tijde van mijn teergeliefde grootmoeder-meter liepen er kippen rond en stond er een oude serre met druivenplanten.  Alles is nu veranderd en werkelijk met veel smaak heringericht.  Het was een kleine dertig jaar geleden dat ik er nog kwam.  Naast het huis van mijn grootmoeder woonde juffr. Rutsaert, een tante van minister Eyskens (junior).  Mijn grootmoeder kwam er vaak op bezoek en na de dood van voornoemde dame kwam dat gebouw in handen van het Annuntiatainstituut, waar ik vele jaren op school zat.  Ooit hielp ik bij opgravingen in de tuin, waar oa een kerkhof werd blootgelegd...

Stilaan werd het tijd om een hapje te eten op de mooie Veurnse Grote Markt.   Heel veel streekgenoten passeerden voor de terrasjes en het was zoals elk jaar dan ook een blij weerzien met oude kennissen.  Leuk om de vele 'kliekjes' te zien : 'kleine boeren' die proberen op te trekken met 'grote boeren'...  'grote boeren' die 'kleine boeren' negeren of proberen van zich af te schudden, te weren uit hun gezelschap.  Toeristen met onaangepaste kledij, heel veel lelijke mensen die anders niet buitenkomen, mensen ook die je elk jaar ziet verouderen, sommigen lijken ouder dan ze ooit kunnen worden...  kortom een bont allegaartje.

Tenslotte ook familieleden, de enen al veel hartelijker dan de anderen...  Vroeger zag ik er al mijn neven en nichten, nu slechts enkelen.  Ook wat nonkels en tantes.  Jammer genoeg is de traditie dat héél Veurne-Ambacht hier samen kwam op Veurne-kermis volledig verleden tijd geworden.