Voor wie rijk wil worden zonder een poot uit te steken....
Net kreeg ik volgend mailtje binnen... Wie heeft goesting om een miljoen euro binnen te halen? Hoe dom zijn ze dat daar één iemand in trapt?
Bonjour, C'est dans le feu que le fer se trempe et devient acier. C'est dans la douleur que l'homme trouve la révélation de sa force. En effet je suis atteinte d'une maladie qui dégrade ma santé de jour en jour et la médecine ne peut plus rien pour me sauver depuis trois. Consciente de ma décision j'ai décider de vous écrire afin d'avoir un accord avec vous pour la réalisation de vous projet Humanitaire. Je veux mettre à votre disposition une somme de UN MILLION D'EUROS que je vous offre pour aider les gens qui sont dans le grand besoin.Toutefois, je comprendrais votre étonnement quant à ma façon de procéder. Vous savez, il existe plusieurs organismes dans le monde que j'aurai pu contacter. Mais je ne préfère pas, j'aimerais plutôt que ça soit une personne comme tout le monde, à qui je confierai cette lourde responsabilité de créer une fondation et qui fera les bonnes uvres comme feu l'Abbé Pierre. Dans le passé, je faisais des dons à des associations déplorablement je n'ai jamais été satisfaite de la gérance de ces dons.Il y a beaucoup de souffrance dans le monde, et il faut que nous les êtres humains qui avons la possibilité d'aider un temps soit peu les personnes qui sont dans les difficultés le fassions.
Tout cet argent, je l'ai acquise toute ma vie et la seule chose que je pourrai faire de bien sur cette terre avant de m'en aller c'est de savoir que cet argent servira à rendre heureux des personnes qui sont dans le besoin. J'espère sincèrement que vous ne refuserez pas ma proposition et que vous m'aiderez à réaliser ce rêve. Ma vie professionnelle a été un véritable tourisme d'autant plus que j'ai toujours vécu loin de mon pays. D'abord au Koweït, où j'ai travaillé dans le secteur pétrolier pendant deux années. Ensuite j'ai été en République du Bénin (année 2001) où j'ai mise en place plusieurs entreprises (immobilières, Ingénieure...). C'est dans ce pays si accueillant que j'ai connu le vrai bonheur, celui du mariage d'avec un Français qui travaillait aussi dans ce pays. Malheureusement nous n'avons pas eu la chance d'avoir des enfants. Après Cinq années de vie commune, mon époux a perdu la vie suite a une longue maladie. Ainsi je suis restée à nouveau seule avec un majordome à ma disposition et un chien jusqu'à ce que ce cancer vienne limiter ma vie. Les jours passent et plus je sens que mes jours entre ces 4 murs de ma chambre d'hospitalisation ne tiennent plus à quelques semaines, alors je veux bien croire que je me suis pas adressée à une personne de mauvaise foi qui saura pas respecter mes derniers engagements et vux. Aussi Je tiens à vous informer que les procédures Juridiques et protocolaires sont préalablement définies et établies, afin que ma banque puisse vous adressez cette somme. Cela fait exactement trois ans que je me bats contre cette maladie et la médecine ne peut plus rien. Vous pouvez contacter mon Docteur D. Rock qui s'occupe de moi actuellement a Londres sur son numéro qui est le suivant : +44 70 111 83 582
J'attends votre réponse dans ma boite privée: mariebrigitteprouvost@hotmail.fr
Ongewenst bezoek op vierde dag van de antiekbeurs : Gerard de clochard en een 'droeve' (stoute) duvel
Gerard alias 'Ze(v)era(a)r' de clochard, vandaag gezien in de beurs.
Een oude Veurnenaar op bezoek..., kennis van Gerard de clochard
Onderweg naar de beurs deze morgen informeerde ik in het tankstation van Drongen even naar de twee autoongelukken gisteren daar in de buurt. Gelukkig waren er geen doden. Enkele dagen eerder was er ook al een zwaar ongeval gebeurd. Een oudijzermarchang stak nabij hetzelfde tankstation de autoweg over via de brug. Plots reed hij door de brugrailing en bengelde met zijn cabine boven de autoweg. Een deel van het oud ijzer vloog alle kanten op, op de voorbijzoevende auto's dus, en zorgde voor enkele gewonden. Stel je maar eens voor dat je een wasmachine op je dak krijgt...
Het brandje in het tankstation van Wetteren was nog niet geblust. Onblusbaar... dus men liet de boel maar ontsnappen en opbranden. Intussen is het tankstation nog steeds gesloten. De dronkaard die het ongeval veroorzaakte zal een Blankenbergse rekening voorgeschoteld krijgen!
Aangekomen op de Heizel, vlak voor elf uur, zag ik al onmiddellijk dat er bijna geen kat zou langs komen. Veel te mooi weer buiten! De verdere dag zou trouwens uitwijzen dat er behalve weinig ook ongewenst bezoek zou komen...
Een Brusseleir zag een gravure met wat Turken in een boek op mijn stand, het betrof één gravure in een oud boek over alle godsdiensten. Hij vroeg me om méér info over de Turken. Ik wilde hem antwoorden : 'Ewel, lees dan toch de krant onder de rubriek...' maar ik zweeg wijselijk. Hij zei me dat ze in Turkije grof geld geven voor boeken over hun volk. Ik vroeg hem hoe dat ze dan aan al dat geld kwamen... maar dat was weer bijna een brug te ver... Mag je dan verdorie nergens meer mee lachen???
Dan was er een bezoekster, een bewonderaarster blijkbaar, die een foto van me wilde maken 'omdat ik toch zo een hoop mooi haar heb'. Ik zei : Non, non et non. Moest je veertig jaar jonger zijn misschien! Het mens kon er gelukkig mee lachen en vervolgde haar weg.
Rood is duidelijk in de mode : één op drie draagt een rode broek. Sommige kindjes zijn volledig in het rood gestoken, heel mooi eigenlijk.
Enkele anderen liepen rond als halve clochards : haveloos gekleed, een lelijke klak op het hoofd, met een ongewassen mu.e, echt niet te doen. Bovendien luizig om zich heen ziend, misschien kijkend om een en ander achterover te drukken. Ik was meteen op mijn hoede.
Plots schrik ik me het lazarus. Een van die minder aangepasten meen ik ergens van te kennen. Hij kijkt me aan met valse koude ogen. Hij doet me denken aan iemand die al decennia geleden aan lager wal geraakte. Opgegroeid voor galg en rad. Heeft een doodarme moeder die zelf wees is geweest en haar hele leven al een half hondenleven heeft moeten leiden. Maar... gelukkig heeft hij een héél rijke papa. Een papa die als het ware al slapend rijk is geworden... een papa die vanalles heeft 'uitgemeten' maa ook heel hard heeft gewerkt en veel zomaar heeft gekregen van de een en de ander, die zelf goed kon commanderen en een ander aan het werk zetten. Maar om een lang verhaal kort te maken : snotrijk dus.
Het ventje trekt rare gezichten, hij kijkt zo ongelukkig dat de tranen mij in de ogen schieten. Is dat nu fake of is dat echt? Is dat ventje echt wie ik denk dat hij is? Hij lijkt fel verouderd maar onkruid vergaat niet zeggen ze. Hij kijkt tevens schuldig, alsof hij een en ander op zijn kerfstok heeft. Hier zit meer achter... Het ventje heeft meer in zijn mars dan men op het eerste gezicht zou zeggen. Hij heeft immers heel wat 'verdiensten' op zijn naam staan... geen verdiensten echter om heel trots op te zijn... maar zijn snode daden hebben hem alvast geen windeieren bezorgd. Al vele jaren lang is hij hierdoor in staat om een liederlijk leven te leiden, om de krekel uit te hangen. Gelukkig heeft hij die heel rijke papa die hem alles geeft wat hij wilt.
In elk geval lijkt hij héél erg veel op dat ventje die zijn moeder heeft betoeterd, belogen en opgelicht. Hij bedondert dus werkelijk iedereen. Gelukkig dat hij zo'n brave eerlijke gulle vader heeft die hem aan de nodige centjes bezorgt als beloning voor al zijn lelijke manieren... Dat komt het ventje heel goed uit want zelf heeft hij een broertje dood aan werken. En wat is de moraal van dit verhaal??? De paarden die de haver verdienen krijgen ze niet!!!
Opeens is dat sujet van het toneel en uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik twijfel wie dat nu werkelijk was...
De rest van de namiddag is nogal eentonig. Om de tijd wat te doden bekijk ik wat moderne schilderijen bij de buren. Ik poog te snappen wat de kunstenaar bezielde om zo'n gedrochten te maken. Ik probeer te snappen wat hier staat afgebeeld maar dat lijkt onbegonnen werk.
Een oude Veurnenaar verschijnt ten tonele. Hij verzamelt vanalles maar 't mag duidelijk geen geld kosten. En vriendelijk of hartelijk is hij ook al niet. Ik voel dan ook niet de minste aandrang om wat dan ook aan woorden aan hem te verspillen. Het ventje heeft een bloedrode kop, zo rood als die van een duivel die al veertig jaar kolen stookt in de hel. Je ziet het vuur in zijn ogen branden... Hij begint te praten over bepaalde kastaars in het Veurnse, mensen die ik ook al lang ken. Hij vraagt of dat familie is die de (censuur!) gekocht heeft... Lap, daar heb je het weer. Het gaat weer over die 'schone' familie. Ik antwoord gewoon niet meer op die idiote vragen. Als het ventje wil lachen dat hij dan naar het circus gaat of daar zelf de clown speelt, een masker heeft hij alvast niet nodig! Plots lijkt het mannetje in rook opgegaan... Wat voor raar volk is dat hier toch allemaal vandaag?
De resterende tijd wil geen zeveraars meer zien aan mijn stand, dit is enkel haalbaar door een oogje dicht te knijpen en aan leukere dingen te denken (oa aan een bezoeker die een bod doet op mijn hele stand...).
Derde dag van antiekbeurs : heel wat hinder'palen'...
Vandaag vertrok ik om tien uur naar Brussel, ik verwachtte niet veel verkeer en in een uurtje moet je toch vooraan in Brussel kunnen geraken. Maar toen ik net in de auto zat hoorde ik dat een zatlap een gasleiding van het tankstation in Wetteren geraakt had en dat de autoweg afgesloten was. Net dat station waar ik normaal gezien enkele belegde broodjes wilde halen...
Er dreigde voor mij dus reêle hongersnood en een laattijdig arriveren op de beurs. Op de expressweg hier in Brugge moest ik vlug beslissen. Ofwel via Kortrijk en Doornik naar Brussel rijden, wat een hele omweg betekende. Ofwel in Wetteren de autoweg verlaten en anderhalf uur opgehouden worden want de alternatieve wegen lagen ook plat door het onverwachte hoge aantal auto's en vrachtwagens... Ofwel via Antwerpen rijden. Omdat ik maar een uurtje had koos ik voor de rit via Antwerpen. Ter hoogte van het tankstation van Drongen waren twee ongevallen gebeurd. Het eerste met een dikke Mercedes, heel de kap was er af, het leek wel op een nieuw en mij onbekend cabriomodel... Een collega uit Brugge die er rond dezelfde tijd passeerde zag kinderschoentjes liggen op het asfalt... wellicht zijn er doden gevallen... Vierhonderd meter nog een auto die nogal beschadigd was. Een ongeluk is echt héél vlug gebeurd, twee seconden afgeleid zijn en je kan er geweest zijn... Nu volle gas tot op de ring van Antwerpen en dan via Mechelen richting Brussel, grote ring naar de Heizel. Ik arriveerde een kwartier na de opening van de beurs, dat viel dus nogal mee.
Maar wat zou ik vandaag eten? Ik hoopte immers in Wetteren enkele broodjes te halen. Alhoewel ze daar enkele gegrilde zaken zullen geserveerd hebben vandaag, gezien de metershoge steekvlam boven hun gastankje... Maar geen nood : ik had nog een en ander aan de kant liggen op mijn stand, een appeltje voor de dorst zeg maar.
De hele dag verliep nogal langzaam : bijna geen volk en voor mij niet de minste verkoop. Iedereen liep er rond met een lang gezicht. Toch had ik enkele aangename gesprekken met bezoekers, mensen die informatie vroegen over van alles en nog wat, oprecht geïnteresseerd in de mooie antiek en boeken. Ook liepen er enkele rare kwibussen rond : een heel gezin in versleten joggingspakken, een lelijk vrouwmens in een soort Friese klederdracht, wellicht al weken op de dool geraakt na deelname aan een of andere carnavalstoet... Ook een dame, verschrikkelijk verminkt in haar gezicht, wellicht weer het resultaat van een jaloerse echtgenoot die een 'pulle' vitriool over haar hoofd goot... Deze vrouw had een grote opening in haar gezicht, op de plaats waar normaal mond en neus zitten. Luguber eigenlijk, te meer daar er toch hulpmiddelen bestaan... zie maar naar Michael Jackson, die had toch een leuke neusprothese? Dat gat in haar gezicht was groot genoeg om er een croque monsieur of een croque madame in één keer binnen te werken, echt gruwelijk! Net een wandelende broodrooster... Met mijn excuses natuurlijk voor mijn woordkeuze maar ik wil de situatie zo duidelijk als mogelijk voorstellen...
Vandaag schitterende aanbiedingen gekregen : allerlei heiligenbeelden, van mottige gipsen exemplaren tot schitterende houten engelen... Ik ben benieuwd wat ik ter plaatse zal aantreffen. Hun gipsen rommel mogen ze alvast houden.
Om het uur passeerde, net zoals de afgelopen dagen, een vriendelijke zwarte man met een kar vol drankjes en hapjes. Eergisteren wilde ik een koffie bestellen maar hij zei dat hij enkel koude koffie meehad, waarop ik hem vroeg waarom hij dan nog bleef rondhuppelen... Vandaag vroeg ik hem of hij nog steeds rondliep met koude kaffie. Hij antwoordde prompt : ja, monsieur. Ik wilde hem toesnauwen dat hij mocht ophoepelen met zijn flutkoffie toen ik ineens besefte dat hij me wellicht verkeerd begrepen had. En inderdaad, 't was zo'n een typische ja-knikker... die bijna geen woord Vlaams verstond. Ik betrouwde het hele zaakje niet meer, wie weet had hij daar in die koffiekannen enkel 'opgewarmde kost' mee, dus bestelden ik gewoon een frisdrankje.
Verschillende collega's uit Knokke, Brugge en het Gentse waren vandaag nog later gearriveerd dan ik, ze namen namelijk een binnenweg via Sint-Niklaas. Daar kan je echter niet echt doorvlammen en dus hadden ze beter net als ik wat meer kilometers afgelegd maar dan aan een iets steviger tempo.
In het terugkeren deze avond hoorde ik op de radio dat de snelweg tussen Brussel en Gent berijdbaar was maar dat je ter hoogte van dat nog steeds brandende gastankje maar 70 per uur mocht rijden, niet omdat er ontploffingsgevaar zou zijn maar louter omdat men veronderstelde dat iedereen zou blijven gapen naar dat vuurtje en dat je dan beter je snelheid aanpast. Ewel, dat was het kijken echt niet waard. Blij dat ik weer heelhuids thuisgeraakt ben!
Over 'schartelaars' en domme opmerkingen vandaag op Eurantica
Zou je hen niet een frang geven? Enkele bezoekers vandaag...
Ik had heel veel aangename contacten met de bezoekers. En al babbelen win ik altijd : is't geen geld dan is't verstand, zoals men zegt.
Hier toch enkele opmerkelijke uitspraken van enkele bezoekers :
Twee oude kramikkels kijken naar een klein beeldje van Sint-Rochus en het ventje vraagt me : 'Menere, waar is da brood van dien oend (hond) naartoe?' En ik : 'Ewe, 't was gistern u lange dag en 'k en ik dat brood opgegeten!'
Tja die aandacht voor het detail... Wat later is een oud madamtje die ook naar dien oend zit te kieken en ze zegt met een zuur gezicht : 'Il manque le petit pain!' 'T is weeral van dat, dat soort mensen ziet werkelijk àlles! Ik antwoord haar dat ik het net opgegeten heb maar dat de bakker straks langskomt met verse pistolets. Al dat gezaag! En het is heel duidelijk : 'Gapers zijn geen kopers!'
Wat later kijken twee betweters naar een oude metalen koffer, onder het deksel zit een heel 'mekaniek' van hefboompjes enzovoort. De twee zeggen : 'Een mooie allaamkoffer!' Ze denken dat die hefboompjes een reeks schroevedraaiers en zo zijn die mooi naast elkaar gemonteerd zijn op het deksel... Ik raad hen aan om eens naar de oogarts te gaan...
'En waarom kiekt (kijkt) dien heilige zo raar? En waarom is dat zwientje van Antonius zo klein?' Ik antwoord dat ik het beeld nog maar pas binnen heb en dat dat zwientje nog vele moet groeien...
Een man gekleed in vrouwenkleuren, moet kunnen natuurlijk, bekijkt al mijn boeken. Met een hoog 'vrouwenstemmetje' vraagt hij uitleg over van alles en nog wat. Die gast trekt écht de aandacht en ik zorg er voor dat ik hem zo lang als mogelijk aan mijn stand bezighoudt want iedereen komt op dat schouwspel af. Enkelen lachen zich bijna onnozel en ik heb de grootste moeite van de wereld om me ernstig te houden...
'Meneer, spijtig dat die Onze Lieve Vrouw een kindje bij zich heeft, ik vind da echt nie mooi wi!' Niet geloven : als er geen kindje bij is kan je het niet verkopen en nu er wel eentje bij is vinden ze het niet mooi! Moet ik dan een bijl bovenhalen en dat mens haar zin geven? Geen haar op mijn hoofd (...) dat daar aan denkt.
Veel aanbiedingen ook van 'prachtige oude Davidsfondsboeken', allerlei tijdschriften die mooi ingebonden zouden zijn, oude kerkmissaaltjes van uit de jaren 1950, een bijbel uit 1968, een hele collectie luciferdoosjes, postzegels, suikerzakjes uit hotels, een verzameling van honderden 'zeepjes', enz. enz. Sommigen hebben tientallen foto's mee van echte rotzooi van meubels en zetels, schaamte kennen ze niet, eigenlijk toch wat grof dat ze die onverkoopbare rotzooi hier op een antiekbeurs durven aanbieden. 'T is hier nog erger dan op de rommelmarkt. Ik raad hen allemaal aan hun rotzooi te dumpen in de plaatselijke kringloopwinkel, of beter nog : op het containerpark!
Het is de derde dag, de dag van de opbouw meegerekend, dat ik hier in de Heizel kom en ik ben het al helemaal gewoon.
Vandaag weinig volk over de vloer gehad. De helft ken ik van andere beurzen en van in de winkel. Iedereen is vol lof over mijn stand, wat me veel deugd doet. De beurs start tijdens de week pas om 14u00 en duurt tot 19u00. Die vijf uurtjes waren dan ook vlug om. Heel veel interesse was er voor mijn oude boeken, als enige standhouder biedt ik boeken aan al zijn er wel een drietal standen die prenten en oude landkaarten meehebben.
De verkoop is héél héél zwak hoor ik van collega's, dus een herhaling van het scenario van gisteren... Wel hoor ik weeral dat de meeste juweliers... gouden... (of zilveren?) zaken doen. Achtduizend eurootjes voor een oude (of nieuwere...) keten om rond je nek te drapperen, dat is toch geen geld?
Vandaag, voor de opening deed ik een toertje door de zaal, om eens te kijken wat er zoal aangeboden wordt. Natuurlijk een groot aantal antiekstanden, ik zie een aantal 'grote' namen maar de prijzen zijn navenant... Houten beelden, oude schilderijen, mooie keramiek, Aziatische kunst, enz. Ook wat meubels. Veel zaken verkopen 'decoratie', ze richten huizen in volgens de wensen van de klant. Hierin kan me heel wat creativiteit kwijt maar... ik zie het eerlijk gezegd ook wat als het niet in staat zijn om of geen zin hebben in het zoeken naar waardevolle antiekstukken. Makkelijker is het om bv. allerlei stoffen aan te voeren uit fabrieken en die aan de man te brengen... Actief zoeken naar antiek kost veel meer moeite dat is zeker. Maar iedereen doet of laat uiteraard wat hij wil.
Wie ik allemaal zag vandaag? Een groot aantal Westvlamingen, de enen al wat toffer dan de anderen. Enkelen die ik een heel warm hart toedraag (ja hoor!), en ook enkelen die ik liever zie gaan dan komen. Gasten brengen immers altijd vreugde aan : is't niet bij 't komen dan bij 't gaan! Ik ben blij dat ik dat stel kabouters die me overal komen ambeteren, nog niet gezien heb. 't Zijn trouwens eerder een soort kwaadaardige dwergen die de pieren uit je neus willen halen... : 'En waddis dadde? En is dat echt zo oed? En waar eje da gekocht? En oevele vraag je doar nog voor?' Grrrrrrrrrrrrr! Ik vrees dat ik nog niet van hen af ben. Denkelijk komen ze zondag plots uit het niets opdagen. Ze zijn al zo klein van gestalte en ze springen altijd als een duiveltje uit een doosje. Vrijkaarten krijgen ze van niemand want niemand wil hun kaboutergezicht aan hun stand zien... Misschien kunnen ze gratis binnen als ze geen 1m20 meten? En als ze wél moeten betalen dan zal dat voor die aartsgierigaards een zwaar offer vergen...
De omzet gisteren bedroeg zoals eerder gezegd 60 eurootjes. Een collega vroeg me hoeveel ik verkocht had. Toen ik '60' zei antwoordde hij : 'Ik ook!' Hij verkocht namelijk heel goed en dacht dat ik 60 000 eurootjes bedoelde... Ja, was dat maar waar!
Begrafenis van busongevalslachtoffers in Leuven : gelukkig toch in de kerk
De slachtoffertjes van de busramp uit Heverlee werden in Leuven begraven, waarom eigenlijk niet in de eigen gemeente? Er zijn toch mogelijkheden genoeg om schermen te plaatsen zodat mensen ook buiten het kerkgebouw kunnen meevolgen?
Maar dat dan terzijde gelaten, ik ben toch blij dat deze afscheidsplechtigheid in een kerk gebeurde... Tien maal meer sfeer, aangepaste sfeer. En ik hoor dat de klokken luidden als teken van rouw. Een heel mooi en heel oud gebaar. Vroeger werden de klokken al geluid van zodra geweten was dat iemand was overleden. Meteen wist heel de parochie dat er in het dorp iemand overleden was. In archieven las ik dat de duur van het luiden veelal afhing van de status van de overledene. Zo kon iemand die bemiddeld was de klokken urenlang laten luiden.
Het luiden naar aanleiding van een overlijden en begrafenis kon en kan heel veel bijdragen tot het creëeren van een passende sfeer van rouw. Als je maar één klok in je toren hebt hangen kan je natuurlijk niet veel uitrichten. Gelukkig kan men dan wel vaak kiezen tussen gewoon en traag luiden. Traag luiden staat dan voor rouwen. Als je meerdere bv. een drietal klokken hebt, kan je een mooi akkoord vormen, dat luiden kan heel traag of op een gewoon tempo verlopen. Zo geloof ik het nog gehoord te hebben in de Sint-Walburgakerk te Veurne, of de Sint-Niklaaskerk. Heel indrukwekkend, het is alsof dan de héle stad meetreurt met de famili en huilt om de overledene. Hier op Sint-Baafs in Sint-Andries heeft men maar één manier van luiden : een zware klok, je weet eigenlijk nooit waarvoor geluid wordt, je kan het enkel vermoeden en afleiden uit het tijdstip van luiden. Vermoedelijk om de omwonenden niet te veel te storen wordt door de week om 8u30 een heel klein klokje geluid.
Over de klokken nog het volgende : ze kunnen ook luiden tijdens een processie. Het 'Bomtje', Veurne's oudste klok (weliswaar hergoten tijdens de vorige eeuw) luidt héél traag, trager dan tijdens een begrafenis zou geluid worden, gedurende héél de Boeteprocessie. Héél mooi!
En natuurlijk zijn er de beiaarden. Woensdag viel me onmiddellijk op dat de immer onvolprezen Brugse stadsbeiaardier, dhr Frank Deleu, héél rustige en ingetogen melodieën liet neerdalen boven de Brugse daken en de hoofden van de vele bezoekers aan de markt. Zalig wat die man allemaal uitstrooit boven onze hoofden, oa elke woensdag van 11 tot 12u00.
Klokken die luiden voor feest en rouw, voor alle belangrijke momenten in een mensenleven.
Eurantica : voor de eerste keer naar deze schitterende antiek- en kunstbeurs
Eurantica, een naam die in de Belgische antiekwereld klinkt als een gong. Nog mooier dan de antiekbeurs Antica in Namen.
Eergisteren heb ik mijn stand opgesteld, nadat ik op de Heizel na wat zoeken de juiste ingang vond, er zijn immers nog andere beurzen lopende in dit uitgestrekte beurscomplex. Er was een heel strenge controle op iedereen die het terrein wilde betreden en maar goed ook.
Dinsdag was de derde en laatste dag dat je je stand mocht komen inrichten, bijna iedereen was al klaar met deze klus en ik kon op het gemak al een eerste wandeling maken doorheen de grote beurszaal. Ik zag mooie antiek maar ook veel standen met eerder decoratie, met meer moderne zaken om je huis in te richten.
Ook heel wat moderne kunst. De organisatoren hebben het niet zo makkelijk meer om genoeg antiquairs aan te trekken... oa wegens het feit dat er hoe langer hoe minder antiquairs overblijven en ook omdat deelnemen veel geld kost. Er wordt dan ook nadrukkelijk beweerd dat een mengeling van oud en nieuw heel goed samengaat... Nu ja, moderne kunst... hoewel het niet mijn ding is kan ik het veelal wel waarderen. Maar of ik er ook massa's geld zou aan kunnen besteden, dat is een andere vraag!
Gisteren woensdag was er 'vetting', experts dweilden heel de zaal af om er op toe te zien dat er kwaliteit op tafel zou komen. Enfin, in elk geval dat de deelnemers een kat een kat noemen en een hond een hond, zodat de bezoeker geen kat in een zak zou kopen. De bezoekers bedriegen heeft uitsluiting tot gevolg, wat ook heel begrijpelijk is. Mensen moeten in vertrouwen kunnen kopen. Daarom moet de verkoper zijn antiek correct dateren en wijzen op eventuele restauraties. Wanneer bepaalde verkoopsobjecten afgekeurd worden voor de beurs, worden deze zaken gemerkt met het verzoek deze onmiddellijk van de stand te verwijderen daags nadien, de experts bezorgen steeds een motivatie in geval van afkeuring. Op mijn stand wordt alles goedgekeurd.
Vandaag donderdag arriveerde ik rond halftwaalf op de Heizel, ik nam uit Brugge nog wat extra boeken mee. Tegen veertien uur moest alles af zijn want dan werden de poorten geopend voor de vooropening, voor de genodigden dus. Een kwartiertje voor tijd waren er nog geen vijftig man te zien aan de deuren, dat beloofde... Maar tegen veertien uur stonden honderden mensen klaar. Tot tweeëntwintig uur was er constant enorm veel volk : de gangen tussen de standen werden gevuld door duizenden kijklustigen... ik herhaal : 'kijk-lustigen' en dit is zeker geen synoniem met 'koop-lustigen'. De hele dag door zag ik weinig mensen met plastic tassen of ingepakte schilderijen of zo rondlopen. Wie wél heel goede zaken deden waren de juweliers. Oudere mannen met jongere vrouwen drumden rond de blinkende hebbedingetjes in de toonkasten. Stukken van enkele tienduizenden eurootjes gingen vlot over de toonbank. En ik maar wachten op mijn eerste klant!
Vele tientallen bekenden passeerden aan mijn stand : antiquairs, antiquairs op rust, vele klanten en kennissen, ja zelfs een nonkel van mij, landbouwingenieur op rust en hier in de buurt wonende. Velen wisten dat ik hier stond want ze kregen massaal uitnodigingen van mij, anderen waren aangenaam verrast en prezen mijn durf om deze uitdaging aan te gaan. Veel bejaarden hoog-bejaarden, na achttien uur ook veel jongere mensen. De 'tofste' en 'slimste' bezoekers, de 'piet-wijsneuzen' van dienst, waren vooral gepensioneerde onderwijsmensen. Alles beter weten, onophoudelijk commentaar spuien, zagen en blijven zagen... ik beklaag de kinderen die daar les van gekregen hebben!
Sommigen kwamen al 'duikenekken' mijn stand binnen. Curieuzeneuzen zonder een 'goeiendag' te komen zeggen, mijn boeken vermassacreren, de prijzen zoeken en dan onophoudelijk met het hoofd schudden... misschien de eerste sympthomen van Parkinson?
Enkele tientallen mensen kwamen oude bucht en rommel aanbieden : heel oude missaaltjes uit de jaren '60, oude tijdschriften, oude go-carts, oude radio's, zelfs een soort van 'riemen waaraan de paters hun peper- en zoutvaten hingen' (vroeger). Dit laatste voorwerp was immers te zien op TEFAF in Maastricht en was daar enorm duur. Nu wilden ze mij hun 'kleinnood' opsolferen voor een gekke Tefafprijs... Plaasteren heiligenbeelden zonder hoofd en armen, houten beelden die het opbranden niet waard zijn, oude kerkkandelaars die geen 'frang' meer waard zijn, ongelooflijk hoe ze zulke vuiligheid durven presenteren. Ik stuurde ze allemaal naar de kringloopwinkel.
Ook kreeg ik heel wat foto's te zien, sommigen hadden vele tientallen foto's mee van rommel die ze van de hand wilden doen, ik bedankte voor de eer!
Alhoewel er dus heel veel volk was kwam de verkoop maar niet op gang. Op het einde van de dag stond de teller, ocharme toch, op 60 eurootjes, net genoeg om mijn parkeerkaart voor de komende tien dagen te kunnen betalen.
Waar is God op de begrafenis van de in Zwitserland verongelukte kinderen
De ramp in Zwitserland laat niemand onberoerd, zo veel is duidelijk. Héél België en veel mensen daarbuiten leven intens mee met de familie van de slachtoffers en gekwetsten.
Het is lente, 21 maart, een stralende dag. Maar voor ons land was het een indroeve dag.
De begrafenisplechtigheid in Lommel was pakkend, ik kon het grootste deel van de dienst volgen in de winkel. Alhoewel ik van Bart Peeters vindt dat hij vaak al te veel opgehemeld wordt en zijn liedjes bulken van de 'karamelleverzen' moet ik toch zeggen dat hij de herdenkingsdienst mooi geleid heeft. Pakkende getuigenissen en zang wisselden elkaar af. Pakkend, die mensen die plots uit hun woorden niet meer raakten, ook volwassenen die - overmand door diep leed - heel veel moeite hebben om te praten over hun geliefden.
Eén ding vind ik wel raar : God kwam niet echt ter sprake, al werd er wel eens 'tot weerziens' gezegd. Het viel me enorm op dat er geen mis was of zo, dat stoorde me wel wat. Misschien is een aantal van de ouders niet katholiek, de Nederlandse ouders kunnen protestants zijn, of sommige ouders zullen geen religieuze viering gewild hebben. Men zal een beslissing genomen hebben die voor iedereen aanvaardbaar was. Ik geloof dat er voor één kindje elders een apparte religieuze afscheidsdienst gehouden werd. De organisator, de stad Lommel, zal bewust gekozen hebben om de afscheidsviering heel neutraal te laten gebeuren.
Persoonlijk vond ik dit een rare ervaring, God is niet meer van doen, zelfs niet op het einde van een (jong) mensenleven... De dienst morgen, in Leuven, vindt wel plaats in de kerk (St-Pieters).
Nu begint voor al die ouders en familie en vrienden een zware periode van (hopelijk) rouwverwerking en afscheid nemen. Mooi vond ik de gedachte dat de kinderen, waar ze ook mogen zijn, niet alleen zijn, want enkele leerkrachten zijn bij hen...
Net gespot te (censuur!)... Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld?
