Wie Affligem zegt denkt meteen aan de abdij en het bier. Terecht natuurlijk al stelt deze abdij, qua gebouwen althans, volgens mij niet veel voor. Mooi is anders. Vandaag was ik de hele dag op de rommelbeurs in de zaal Bellekouter, georganiseerd door de immer onvolprezen Eddy De Dapper. Onlangs hoorde ik in het nieuws dat er in het Brusselse heel wat scholen moeten bijgebouwd worden. Welnu, na vandaag weet ik dat ook Affligem en omstreken blijkbaar de nodige scholen missen en dit al tientallen jaren. Het is namelijk zo dat ik honderden boeken had uitgekozen om hier aan de man of aan de vrouw te brengen. Boeken over lokale geschiedenis, over de bende van Jan de Lichte en andere boeken van Louis Paul Boon. Oude kookboeken en boeken over de eerste en tweede wereldoorlog, vrijmetselarij, enz. enz. Ook wat strips. Er was heel veel volk maar... er bleek quasi geen interesse voor welke boeken dan ook. Met uitzondering van de twee kruidenboeken van Dodoens, deze werken genoten heel wat belanstelling. Wat kocht men dan wel? Ouwe kleren van overleden oude dametjes en oude ventjes, oude en nieuwe saccochen, Africkaanse 'kunst', tournaviezen, patattemesjes en potloden, plastieken koeien en zwiens, opgezette eekhoorns, plaatjes van Michael Jackson, lelijke schilderijtjes. Het moest niet mooi of waardevol zijn, als het maar goeikoop was. Tegen de middag had ik al meer geslapen dan dat ik wakker was geweest. Gelukkig (?) kwam er een madamtje bij me die me vroeg om boeken (honderden boeken zo zei ze) aan te kopen bij haar. Ik vermoed dat er in de buurt opendeurdagen waren in een gekkenhuis en een bejaardentehuis. Een aantal zombieachtige figuren en oudjes in rolstoeken of met een looprekje (en steevast met een keunevellen mantel) zorgden voor wat animatie, alhoewel waarschijnlijk zonder dat ze zich daar nog bewust van waren... Grote afwezige vandaag was de 'Koningin van de rommelmarkten', een dame die zeer buitensporig gekleed is, met massa's roze textiel en een grote vlingerbril. Na de beurs reed ik dus naar de Brusselse Baan of zo en toen ik bij de dame met de boeken aanbelde werd het mij al snel duidelijk dat ik weer een verloren rit had gemaakt. Wat een rommel : verouderde boeken over programmeren van computers, wat sprookjesboeken van Lekturama, woordenboeken enz. Het werd me trouwens al snel duidelijk dat een ander me al voor geweest was, de boeken lagen allemaal door elkaar in grote dozen. Toen ik de dame zei dat ik niets kon doen met deze boeken was ze lichtjes gepikeerd en toen ik zei dat ze best de kringloopwinkel opbelde om verlost te worden van deze rommel werd ik vlug uitgeleide gedaan. Met als afscheid nog een zuur lachje van mijn gastvrouw.
Het is vandaag Palmzondag. Misschien was ik beter in Brugge gebleven, zo kon ik de mooie liturgische dienst bijwonen in de kathedraal. Palmzondag en de hele Goede Week zijn trouwens de mooiste dagen van het kerkelijk jaar. Mooie zwaarbeladen diensten, het herdenken van het lijden, de dood en de Verrijzenis van Christus. Heimwee vervult nu mijn hart. Door mijn werk werk ik meestal op zondag zodat ik de kerkelijke diensten vaak aan mij voorbij moet laten gaan. Doch met mijn hart ben ik toch aanwezig in de kathedraal. De mooiste diensten vinden volgens mij plaats in de Brugse kathedraal. Hier de onverkorte liturgie ipv de - met alle respect - flauwe afgietsels die in de meeste parochies van het bisdom plaats vinden. Deze diensten duren soms uren en zijn zeer indrukwekkend. Op Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Paaszaterdag en Pasen zelf is het echt intens vieren, meeleven en bezinnen. Waar is de tijd dat deken Stanislas van Outryve d'Ydewalle met zijn prachtige zware weemoedige stem Christus vertolkte in het gezongen lijdensverhaal. Onvergetelijk, op Palmzondag en op Goede Vrijdag. Op Witte Donderdag de H. Chrismamis met wijding van de oliën voor ziekenzalving, vormsel en doopsel. 's Avonds evocatie van het Laatste Avondmaal met de vele lezingen uit de bijbel. Witte Donderdag is trouwens de feestdag van alle priesters. Ook al werd het mij niet gegund priester te worden toch voel ik deze dag ook aan als een feestdag voor mij. Op Goede Vrijdag dan is er de ingetogen maar toch zo mooie dienst van het lijden en sterven van Christus, om drie uur in de namiddag. Tijdens mijn seminarietijd begon de bisschop de dienst altijd met een overweging in de zin van : Luister, in de winkelstraat hiernaast is heel wat volk op stap om te gaan winkelen en zo, maar ze beseffen niet dat dit het uur is waarop Christus voo hen aan het Kruis sterft. Op Paaszaterdag is er de Paaswake. Heel mooi hoe de dienst in het donker begint, in alle stilte. Het vuur wordt ontstoken buiten de kathedraal of achteraan onderaan in de toren. Het licht wordt doorgegeven aan alle kerkgangers via kleine kaarsen. De diaken zingt tot drie maal toe en op steeds hogere toon : 'Dit is het Kruis' waarop de anderen antoordende zingen 'Waaraan de Redder van de wereld heeft gehangen'. Dan gaan de lichten aan in de donkere kathedraal, beetje bij beetje. Tijdens de dienst zegt de bisschop met trotse stem : Hoor, de klokken zijn terug en dan begint het ....... alle klokken komen in beweging en luiden al wat ze kunnen.... Het Eer aan God wordt aangeheven, feestelijker dan ooit, met daverende oorverdovende orgelklanken, wat mooi!!!!! En dan is er ook de speciale paaslitanie (de juiste benaming schiet me nu niet te binnen), door een tenor gezongen, hemels....Enig storend element is het klokengelui van de OLV-kerk. Die beginnen altijd een halfuurtje vroeger en dus ook het luiden van hun klokken begint vroeger, wat wel erge storend is voor de bezoekers in de kathedraal. Op Paaszondag is er dan een pontificale viering. Met koor en orgel. In mijne tijd zongen én het kathedraalkoor met ons de seminaristen én de Schola Gregoriana. Het kathedraalkoor werde toen geleid door de nooit volprezen monumentale ZEH Paul Hanoulle. Wie beneden zat of in het hoogkoor kon de dirigent heftig zien zwaaien boven de armen van God de Vader (groot beeld op het doksaal). Zo leek het bijna of God de Vader zelf aan het dirigeren was. De bulderende stem van de dirigent kwam soms uit boven alle andere stemmen samen, zo kon hij - denk ik toch - af en toe foutjes van het koor rechtzetten of toch tenminste een beetje verdoezelen. De Schola Gregoriana is een wereldvermaard gregoriaans koor onder leiding van de eminente Roger Deruwe, wat een prachtmens, een heel zachtmoedige en zo rijkbegaafde man. Letterlijk met heel zachte hand begeleidt hij zijn koor bij het zingen van eeuwenoude hemelse gregroiaanse gezangen. Toen ik in het seminarie zat mochten de seminaristen bij hoge uitzondering meezingen met de Schola. De Schola en wij, het merendeel van de seminaristen, waren gehuld in een witte albe. De processie bij de aanvang van de Paasviering was indrukwekkend : eerst de tientallen priesters (meestal kanunniken van de kathedraal en de professoren van het grootseminarie en de deken, gevolgd door de permanente diaken dhr Luc Neels en tenslotte de bisschop zelf), daarna de Schola en de seminaristen. Ik geloof dat er een zestig al zeventig mannen meestapten, indrukwekkend. Je zag op vele gezichten de vraag : Wie zijn dat in die witte gewaden? De priesters en de schola en wij namen plaats in de koorbanken. Voor mij was dit de mooiste paasviering ooit. Ik vind dat het feest moet zijn op de feestdagen. Alle registers openzetten, het is de Kerk op zijn best, op zijn paasbest. Ook was er dan extra belichting van het grote schilderij op het hoogaltaar : de Verrijzenis van Christus.
Wat ik hier allemaal zeg kan verwondering opwekken maar het is allemaal een zaak van geloof. Wie niet gelooft zal dit niet veel betekenen, maar voor wie wel gelooft zijn dit heel mooie intense dagen, eigenlijk de mooiste van het hele jaar. Wat ben ik blij dat ik dit allemaal mocht meemaken, ik ber er van overtuigd dat mijn vier jaren in het grootseminarie mij enorm hebben verrijkt (figuurlij welteverstaan), ik heb er dingen mogen meemaken en meevieren die ik mijn hele leven lang zal koestern en met me meedragen.
Iedereen weet het al, het is echt crisis. Vele zelfstandigen gaan overkop, dikwijls is het hun eigen fout, zo hoor ik. Wanbeheer noemen ze dat dan. Meer uitgeven dan dat er binnenkomt. Heel verleidelijk natuurlijk om als je een grote samk geld binnenkrijgt die dan vlug weer buiten te gooien en er allerlei gekke dingen mee te kopen. Zo hoorde ik dat een caféuitbater uit Brugge meer op reis gaat dan dat hij achter zijn toog staat. Telkens hij een paar duizend eurootjes binnenkijgt is hij naar het buitenland. Maar als de rekeing van de brouwer binnenkomt en allerlei lasten te betalen vallen dan is de leute snel over. Sommige failissementen ontstaan doordat klanten hun leverancier niet betalen. Als je bv. tien klanten hebt die je nog 10 000 eurootjes schulcig zijn dan is de rekening vlug gemaakt en kan je op enkele maanden tijd failliet zijn. Andere zelfstandigen gaat het voor de wind - gelukkig voor hen - ze krijgen bakken geld binnen en hebben alles wat hun hartje lust. Maar sommigen hebben nooit genoeg want 'duivels zak is nooit gevuld.'.. Zo ken ik een zelfstandige, Helga, die nooit genoeg heeft. Ze opent haar zaak tegen de middag en begint dan te klagen over hoe moeilijk haar stiel wel is... Moest ik haar niet kennen ik zou medelijden krijgen en haar een frank geven. Haar man - ik denk dat hij vroeger in het onderwijs gestaan heeft - moet sinds zijn penionering de hele dag karweitjes opknappen voor haar : drank halen naar de brouwer, eten bijhalen naar de traiteur als de klanten dingen vragen dat madam zelf niet kan bereiden, de toileten kuisen. Het zwaarste karwei volgens mij is het aanhoren van de onmenselijk lange klaagzangen van zijn vrouw. Hoe dat de man elke dag zoiets kan overleven is mij al jaren een raadsel. Maar alles kan altijd erger : als de kinderen langskomen op vrijdag dan beginnen die ook te zagen en te klagen over het wel en vooral over het wee in hun eigen zaak. De klanten mogen de hele dag 'meegenieten'. Het ware niet moest Helga en heel haa rmooie familie wat dankbaarder kunnen zijn. Dat ze content zijn dat ze een bloeiende zaak hebben. Dat ze wat meer respect opbrengen voor hun klanten, niet iedereen staat te springen om tijdens het eten niets dan gekreun en tandengeknars te horen. Helga, denk aan je klanten, vriendelijkheid kost geen geld.
Vandaag beleefde ik weer een hoogtepunt of moet ik zeggen een dieptepunt in het vijfjarig bestaan van mijn zaak.
Net toen ik een uiltje wilde knappen achter mijn bureaau, nog moe van de belevenissen gisteren te Wevelgem, komt er daar... een dikke zwarte madam af, helemaal in het zwart gekleed, met een hoge zwarte buishoed op. Wanneer ze ziet dat ik haar met één (zij het scheef) oog bekijk begint ze zowaar enkele danspasjes uit te voeren. Ik geloof mijn ogen niet, wat is me dat voor een zot mens? En alsof dat nog niet genoeg was begint ze te zingen : 'Als moeder zong, was héél het huis vol vreu-eu-eugde....' Omdat ik vreesde dat plots een klant kon opdagen en dat mens hier live bezig zou zien sprong ik vlug recht en repte me naar buiten. Blijkt dat madam uit een zeer muzikale familie stamt en graag optredens verzorgt voor bejaarden. Waarop ik fijntjes opmerk : 'Ik geloof dat je je grenzen aan het verleggen bent... zou je het niet beter bij je bejaarden houden in plaats van mij hier te komen ambeteren?' Da's natuurlijk niet erg beleefd van mij maar als ik een dansende aap als verrassingsact voor mijn klanten wil dan bel ik wel naar het circus of de dierentuin. Gelukkig vielen er weinig andere mensen te prooi aan dit uiterst - in mijn ogen dan toch - smakeloos optreden. Omdat ik toch niet heel ondankbaar en hardvochtig wilde overkomen bij dat mens tracteerde ik dat mens op een koffietje... op twee voorwaarden : die buishoed op de grond plaatsen en stoppen met zingen. Ik gaf haar een gouden tip : in La Palma in Gits kon ze wellicht fortuinen verdienen met het zingen van schlagers en oude smartlappen. De bezoekers daar zouden daar gek op zijn. Een geluk met een ongeluk, na haar koffietje verkocht ik haar nog drie boekjes, liedboekjes natuurlijk...
