Ooit zei de Brugse bisschop Emiel-Joseph Desmedt over de kloosterzusters : 'Jullie zijn de schatten van de Kerk!'     Waarmee ik volledig akkoord ga... of beter 'ging'...   Tijdens en na mijn seminarietijd heb ik de eer gehad vele honderden zusters - nonnetjes dus - te hebben mogen kennen.  Stuk voor stuk (vergeef me de uitdrukking 'stuk') prachtmensen, vrouwen die hun leven wijd(d)en aan God en de mensen.  Die volledig belangeloos werkten voor het welzijn van kinderen, zieken, ouderen,...    Met als beloning een plaatsje in de hemel...

Vorige week echter moest ik dit mooie beeld wat bijstellen!    Ik maakte immers kennis met een heel ander soort non : een dame die beter gendarme geworden was (met alle respect voor de échte gendarmes).   

Terwijl ik in mijn tienduizenden boeken aan het snuffelen was thuis hoorde ik de bel en zag voor door de deur een damesfiguur.  Ik dacht dat het weeral een jehovahgetuige was die me wilde komen lastigvallen of een of andere politica die niets anders te doen heeft dan belletje-trek om heel het stad te overtuigen van haar gelijk.   Wat later kwam ze terug en de derde keer dropte ze iets in mijn brievenbus.  Het was een nonnetje die mijn adres gekregen had van een illustere onbekende.

Op het briefje zei ze dat ze Zuster … was van de zusters van …   in Brugge.   Ze wilde dat ik haar terugbelde voor het aankopen van de inboedel van hun klooster.  Dit omdat de kloostergemeenschap zou verhuizen.   Ik belde haar op en moest onmiddellijk langskomen want ze was al van vroeg in de morgen aan het werk en wilde geen tijd verspillen.  Ik repte me dus in zeven haasten naar het grote klooster.

Het klooster is werkelijk zeer groot en oogt verlaten.  Na een tijdje wachten in de hall komt de zuster die ik had opgebeld opdagen.  Ze was heel vriendelijk en zeker dertig jaar jonger dan ik had verwacht, blijkbaar de jongste zuster van de kloostergemeenschap.   Ze wees me op een karretje dat vol met gekleurde papiertjes lag.  Het was de bedoeling dat ik op alle meubels en andere zaken een prijs zou 'plakken', zij zou dan een geel papiertjes op die zaken hangen met daarop de prijs die ik bood.   Ik zei dat ik dat liever niet deed : het zou immers nogal dom zijn om 'een prijs te maken voor een ander' : als ik bv 100 zou bieden, dan kan de volgende 110 bieden en ben ik het 'kwijt'.   Ik probeerde dit voorzichtig aan dat mens haar verstand te brengen.  Ze knipperde even met de ogen en ik zag dat dit haar niet aanstond.  Ze zei dat dit haar methode van werken was.   Waarop ik zei dat ik dat liever niet deed, maar als ze écht die werkwijze wilde doordrijven, dat ze dan eerst alle anderen (ze zei immers dat er nog andere handelaars/mensen waren aan wie ze alles wilde tonen) een prijs zou laten opgeven.  Dan zou ik wél kans hebben om zaken te doen.  Ik voegde er echter onmiddellijk aan toe dat volgens mij geen enkele handelaar zomaar een prijs zou opgeven...

We doorliepen heel het klooster.  Er stonden heel wat mooie eeuwenoude meubels, ook in de kapel waren mooie antieke stukken zoals een groot houten Mariabeeld en een zilveren godslamp te bewonderen.  Maar al dit moois was niet te koop.  Ook enkele tientallen prachtige zilveren reliekhouders waren niet te koop.

Wat was er dan wél te koop?  Een paar duizend boeken met etiketten op de rug (weinig waardevol dus door deze beschadigingen), volledige encyclopedieën, heiligenlevens, enz.    Allerlei tafeltjes, sokkels waar heiligenbeelden op gestaan hebben, moderne kasten in de sacristie, voorraden kaarsen, kerststalletjes in was, een paar portretten van zusters, wat ivoor, houten olifantjes, enz.   Heel wat grote kasten waren nog gevuld met allerlei zaken.  Deze kasten waren te koop dus deed ik de deuren open om even te kijken.  Meermaals kreeg ik echter een giftige opmerking dat ik eerst aan haar de toestemming moest vragen om die deuren te openen.    

Ik moest echt op mijn woorden letten want ik kreeg heel de tijd 'giftige' antwoorden...   Haar gendarmemanieren ergerden me mateloos maar ik bleef heel beleefd en deed alsof ik haar beledigende woorden niet hoorde.   Toen ik vroeg waar naartoe de zusters zouden verhuizen kreeg ik wééral een 'scheef' antwoord : 'Dat zijn eigenlijk jouw zaken niet, er zal op tijd wel gecommuniceerd worden over de plaats waar de zusters naartoe gaan!'    Waarom zo'n antwoord?  Ik vroeg het uit beleefde nieuwsgierigheid...  wat was daar nu geheim aan?

De gendarm vroeg waar ik interesse in had en we bekeken alles nog een tweede maal.  Ik nam afscheid en de zuster zei me te zullen opbellen de week daarna, ik was immers naar een beurs voor enkele dagen (lang paasweekend).   

De woensdag daarop probeerde ik de gendarm te bereiken want ik vond het raar niets van haar te horen.  De telefoon werd niet opgenomen en ik stuurde dan maar een smsje.  Na enkele uren kreeg ik een smsje terug : 'Dag Lieven, we vroegen je een prijs te noemen, maar dat was moeilijk voor jou en voor ons.  We vonden een veiling die alles wou verkopen voor ons.  Bedankt voor de interesse die je had.'     Niet te geloven!   Nu sprak ze in de wij-vorm...   de pretentie!    Blijkbaar waren er geen andere handelaars...   Heel raar trouwens dat de persoon die mijn naam had doorgegeven aan de zusters helemaal anoniem wilde blijven...  Misschien iemand die daar heel de boel wilde opladen en de bedoeling had dat de zusters mij de waarde zouden laten bepalen en dan zélf weglopen met alles???   De bedoeling was dus dat zij anderen zou laten komen en dan mij laten terugkomen, althans dat wilde de gendarm mij laten geloven!    Blijkbaar is dat mens mega-achterdochtig en wil ze het onderste uit de kan krijgen.  Dus maar aankloppen bij een veilinghuis, deze zullen haar overtuigd hebben dat je de hoogste prijs krijgt als je iets in een veiling te koop aanbiedt.   De gendarm heeft dit blijkbaar geloofd...  

Jammer dus van mijn tijd.  Maar vooral jammer dat die gendarm mij niet eerlijk heeft behandeld.   Daarom en ook vanwege haar 'manier van klappen' stuurde ik haar deze morgen het volgende smsje : 'Zuster …, jammer dat u mij geen eerlijke kans gegeven hebt.  Bovendien gaf je reeds tijdens mijn bezoek meermaals blijk van minachting en misplaatste hoogmoed.  Een beetje nederigheid en hartelijkheid zou ik zeker gewaardeerd hebben.  Goed bezig!'    Wellicht zal ze niet blij zijn met dit berichtje, maar misschien biedt dit kansen om even na te denken en haar leven te beteren!