Vandaag werden Zuster Yolande en Zuster Lucrèse, die met twee andere zuster samen leefden in rusthuis Westervier te Brugge (St-Kruis).   Om 10u30 was er een afscheidsviering in de Sint-Annakerk, vlakbij het vroegere rusthuis Jeruzalem, waar de zusters vele jaren gezorgd hebben voor de rusthuisbewoners.

Aangezien er geen publiek toegelaten was in de kerk besloot ik om naar het kerkhof te gaan voor de teraardebestelling na de mis.   Ik was al rond 10u00 op het kerkhof en hou er van om te wandelen tussen de vele duizenden grafmonumenten, ook speurend naar familienamen en speciale laatste rustplaatsen.   Veel grafmonumenten zijn in slechte staat of totaal overdekt met groen mos.  Je ziet er ook veel foto's op porselein, vaak uit de 19e eeuw.   

Op de grafconcessie van de zusters van Ruiselede waren twee grafputten gemaakt, eentje was een heel stuk dieper dan het andere, aangezien er heel wat zusters begraven liggen is het wellicht precisiewerk om nog een paar lege plaatsen te vinden.  De diepste put ging zelf een stukje onder de grote rechtstaande arduinen grafplaat, de ondiepere put bevond zich midden in het veldje.   Ik hoorde van de grafmakers dat ze de 'lichtste' zuster in de diepste put zouden laten zakken, en de 'zwaarste' in de ondiepere put...  een beetje rare discussie maar zo'n kist aan touwen laten zakken is geen eenvoudige klus natuurlijk.

Omstreeks de middag kwamen twee lijkwagens met de kisten van de zusters aan, de kisten dienden door middel van karretjes van het poortgebouw aan de ingang tot helemaal achteraan gebracht te worden.   Priester-directeur van de zusters van Ruiselede, een diaken uit Sint-Kruis, twee oude nonnetjes en nog enkele personen vergezelden de kisten.  Ook was er een man die het hele gebeuren filmde.

Aan het graf werd er kort gebeden en de kisten werden ter aarde gelaten, de 'zinking' zoals men vroeger zei.   Het hele gebeuren laat een rare indruk na.  Echt afscheid nemen kon niet : het stoffelijk overschot kon niet begroet worden en ik kon niet naar de mis in de kerk.   Maar beter dit dan niets.  En na de coronacrisis zal er een herdenkingsmis zijn.

Zuster Lucrèse kende ik niet zo goed, ik had altijd de indruk dat het nogal een 'strenge' was, veel heb ik haar nooit zien lachen...   Zuster Yolande daarentegen was een altijd opgewekte lieve Zuster, die heel haar leven in dienst stelde van de Kerk en haar medemensen.   Ze zorgde ervoor dat de kapel van het klooster altijd tiptop in orde was, zorgde voor mooie bloemen aan het beeld van OLV en op het altaar, zorgde dat alles klaar stond voor de H. Mis.  Met veel liefde bezocht ze de vele bejaarden, met een grote voorliefde voor wie eenzaam was en weinig bezoek kreeg.   Zo herinner ik mij mevr. Schmidt-Vandevelde, een negentig-plusser die altijd nogal nors leek, blind aan het worden was en niet veel bezoek had.   Ze had een broer die dichter was, en die heel jong overleden was.  Zij woonde in haar jonge jaren in Sint-Andries en ik meen dat haar vader of haar familie er orchideeën kweekte.  Ze ligt begraven te Sint-Andries.  Welnu, Zuster Yolande zei me dat ze wou dat ik haar regelmatig zou bezoeken, en ja, na enkele bezoekjes ontstond er een hartelijke relatie met deze hoogbejaarde dame.   

Zuster Yolande waakte ook bij mensen die stervende waren, daar is heel veel geduld en liefde voor nodig.  Onnodig te zeggen dat heel veel mensen haar enorm dankbaar zijn en blijven voor wat ze voor hun familieleden gedaan heeft.  Ook mocht ze vele jaren zorgen voor haar eigen moeder, mevr. Boudry en voor de moeder van de aalmoezenier.

Ik zal haar echt missen maar ben vooral heel dankbaar dat ik haar zolang heb mogen kennen.  Bedankt!!!