Vandaag was er de jaarlijkse kunstboekenbeurs te Gent, een beurs die al vele jaren wijd en zijd bekend is in Vlaanderen en ook Nederland. Wim Drijvers zorgde weer voor een massa inschrijvingen en alle tenten stonden boordevol literatuur vooral ivm kunst.
Ik kwam naar Gent met gemengde gevoelens. Enerzijds stelde ik wekenlang een assortiment kunstboeken samen die de bezoekers zou moeten kunnen bekoren. Anderzijds kopen vele mensen minder onder het mom en de dooddoener 'Het is crisis'. Nooit eerder hadden mensen zoveel geld te besteden maar er zijn ook veel meer mogelijkheden om het geld ove rde balk te gooien. Bovendien is er de concurrenteie van het internet, velen denken echt nog dat ze beter en goedkoper kunnen kopen via internet. Maar de prijzen daar zijn dikwijls hoger dan in de winkel en de staat van het boek bij aankomst in de brievenbus kan serieus tegenvallen.
In elk geval had ik het grootste boek van de markt mee : mijn intussen, na één week al ruimschoots bekende Bibzilla mee. Het boek kreeg een mooie maar veilige plaats achterin mijn stand. Alhoewel het boekje opengewpreid 1 op 1 meter meet heeft de helft van de bezoekers dit kleinnood niet eens opgemerkt. Zo'n koeien van letters, wat wil je nog meer?
Er was opvallend veel volk, vooral Oostvlamingen maar ook veel Westvlamingen, Antwerpenaars, Brusseleirs en natuurlijk onze heel goeie vrienden uit Nederland. Iedereen zoefde de tenten door op zoek naar koopjes. Dat was dan ook de teneur van de rest van de voormiddag. Men wilde koopjes doen anders bleef de portemonnee stevig gesloten. Ofwel moesten de werken werkelijk heel zeldzaam zijn. Zo verkoht ik postkaartenboekjes over hondenkarren, het Belgisch vorstenhuis en ramvoertuigen, de moorden van Beernem, enz. aan een zacht prijsje. Soms moest ik de mensen duidelijk maken dat de prijzen in euro vermeld waren en ... niet meer in Belgische franken. Zo vooral wanneer ze de prijs vroegen van Bibzilla.
Ivm Bibzilla kreeg ik boeiende vragen en interessante opmerkingen voorgeschoteld. Enkele voorbeelden. Op hoeveel exemplaten is dat boekje gedrukt? Zijn dat (wijzend op de grote miniaturen) zelfklevers? Is dat oud? Is dat nog iets waard? Wie wil er zoiets in zijn kot? Heb je dat boek uit de kerke gestolen? Neem je dat boek volgend jaar weer mee? Vele vragen in het plat Gents begreep ik zelfs niet eens. Een of andere intellectueel (of priester denk ik) begon de tekst luidop te zingen... en vroeg me om tijdig een blad om te draaien... welk verzoek vriendelijk werd afgewezen.
De verkoop stond dus op een laag pitje zodat ik ruimschoots de tijd had om af en toe een oogje dicht te doen. Of om de bezoekers gade te slaan. Zo was zeker de helft van het publiek te situeren in de leeftijdsklasse van boven de 50 jaar. Boeken en zeker kusnboeken zoals hier kosten namelijk nogal wat geld. Soms zag je studenten afwegen waar ze wat zouden kopen met hun beperktere budget. Ook zag ik enkele punks ronthuppelen, misschien op zoek naar boeken over tattoeages, bv. het boek van Wim Delvoye met zijn getatoeeerde varkentjes. Mensen die soms vreemd gekleed waren, zoals die dame die - waarschijnlijk bij gebrek aan een passende outfit - een grasgroen gordijn om haar forse taille gedrapeerd had. Aan de overkant zag ik een dame die nogal vreemd deed. Ze gilde naar een collega : zeg me dat ik lelijk ben. De collega glimlachte. Zeg het want ik weet heus wel hoe ik er uit zie als ik in de spiegel kijk. Wat een vreemd schouwspel... Dan raaskalt ze verder : boeken kopen dat is een echte ziekte! Waarrop de collega minzaam opmerkt dat alle bezoekers hier in het zelfde bedje ziek zijn; gelukkig maar. Daarop grijpt ze met de linkerhand een boek vast en slaat met haar rechterhand op de linkerhand en roept : Neen, niet kopen, niet kopen! Is ze echt gek of vond ze de prijs voor het obek te duur en wilde ze er op een listige wijze van onder muizen? God weet het... Daarna liep ze verder, voortdurend slaand met haar rechterhand op de linker. Wat een situatie!
Uiteindelik verkocht ik nog een reproductie van een werk van Alechinsky, weeral voor een zacht prijsje. Het was intussen bijna middag geworden. De meeste echte liefhebbes waren intussen gepasseerd en werden afgelost door wandelaars en 'gapers' zoals we die in West-Vlaanderen noemen. Qua verkoop was deze dag niet echt succesvol maar ik ben blij heel wat collega's en boekenliefhebbers te hebben teruggezien. Ook heb ik nieuwe mensen mogen ontmoeten die me later zullen opzoeken in de winkel.
Als je een goed aanbod wil in deze branche dan moet je er heel veel voor doen. Ik denk dat iedereen nu wel ziet dat voor mij werkelijk géén moeite te veel is om mijn klanten in de watten te leggen met de meest vreemde en interessante boeken.
Vorig weekend was ik te gast te Utrecht, op de grote voorjaarsverzamelaarsbeurs. Een heel grote antiek- en rommelbeurs. Volgens mij met een paar duizend standhouders. Opvallend was dat er ... heel veel Nederlanders rondliepen. Ook heel veel nepgoederen. Weinig reliegieuze zaken, en bijna geen heiligenbeelden. Een heel verschil dus met België. Echt veel koopjes waren er niet te doen want de standhouders waren allemaal zelfstandigen of van die pseudo-zelfstandigen die soms meer zaken bij hebben dan hun professionele collega-standhouders.
De standplaatsen zijn er duur : van 180 tot 220 euro. De eerste dag was het entreegeld 50 euro, een bedrag dat ik toch wel heel hoog vind. De eerste dag werd er wel nogal wat verhandeld want veel bezoekers waren professionelen die waar zoeken voor hun winkel. Ook zag ik enkele Belgen maar die liepen nie dik gezaaid. Opvallend hoe zakelijk de Nederlanders zijn. Heel heel vriendelijk maar steeds uit op verkoop en zakendoen. De buren, ziende dat ik mooie dingen meehad, kwamen me drie dagen lang verwennen (?) met paaseitjes (van de Lidl of van een nog slechter merk???) brengen of zelfgebakken koekjesdie nergens naar smaakten. Onderwijl prezen ze hun koopwaar aan.
Gedurende die drie dagen ben ik wel wat vermagerd. Veel gegeten heb ik niet overdag want het eten op de beurs was gewoonweg niet te vreten. Er waren verschillende snackbars waar je terecht kon voor een broodje kroket of een broodje frikandel. Gewoon een minderwaardige vleeskroket of frikandel tussen een sandwich geplooid met een servetje erbij. Gelukkig kreeg ik in mijn hotel elke morgen een heel uitgebreid ontbijt voorgeschoteld, waaruit ik kracht putte voor de hele verdere dag. 's Avonds in de dorpjes rond Utrecht nog een bakkerij of winkel vinden viel niet mee. De meeste zaken sluiten om 18h00 en er is ... het éénrichtingsverkeer. Straten die doodlopen, onmogelijk veel heel vervelende verkeersdrempels, allemaal samen voldoende om de zoektocht te staken. Verder heel veel saaie buurten, allemaal gelijkkleurige gevels, appartemensgebouwen, het lijkt wel of héél Nederland nieuwgebouwd si. Heel anders dan de pittoreske dorpsje bij ons in Vlaanderen. Zo belandde ik zaterdagavond moe en hongerig in een MacDonald. Voor één keer at ik met smaak enkele hambrugertjes, als je honger hebt eet je immers alles, zo wordt gezegd.
Gedurende deze drie dagen heb ik veel geslapen. De buren-standhouders maakten me af en toe wakker om te vragen om minder hard te snurken want snurken aan je kraam vonden ze niet 'netjes'. Waarom ik zo vaak in slaap "zakte" weet ik niet maar telkens ik wakker werd voelde ik me ook letterlijk dieper en dieper wegzinken in mijn stoel, tot ik plots met een luide knal achterover tuimelde met een luide vl... Iedereen kwam verschirkt rond me staan en ik vroeg gepikeerd waarom de Hollanders zulke mottige breekbare stoelen ter beschikking stelden. Ik gooide de overblijfselen van mijn plastieken plooistoel aan de kant en nam plaats op een nieuw slachtoffer. Ook de tweede stoel gaf ieensklaps, in één 'klap", de geest. En zo nam ik mijn toevlucht tot een mooi designstoeltje uit de jaren '60, een stoeltje afkomstig uit mijn vroegere school, het college van Veurne. Echte goeie kwaliteit. Tot dan was niemand geïnteresseerd in dat stoeltje, nu sprak het boekdelen, aan de degelijkheid en de draagkracht kon niemand nog twijvelen...
Vandaag kwamen een zestal liefhebbers naar Bibzilla. Uiteraard liet ik niet zo maar iedereen het boek inkijken, ,enkel een paar goeie kennissen veiel deze eer te beurt. Ik wil immers niet dat het boek beschadigd wordt. Ook Engelse toeristen waagden hun kans. Uitroepen als 'O my God' waren niet uit de lucht. De Spanjaarden, van die ongekamde en ongeschoren typen, plooiden zich in alle standjes om foto's te kunnen nemen. Een 'Olla' langs hier en een 'Olla' langs daar en ze dachten dat ze alles mochten. Wanneer ik uiteindelijk zelf posteerde bij mijn boek was het blijkbaar niet meer zo interessant om portretten te komen trekken. Wat een arrogant volk.
Toen ik even zat te bekomen van het succces van Bibzilla, op het terrasje aan de overkant van de zaak, zag ik mijn boek plotseling niet meer. Allemaal donkere vlekken die bewogen. Eerst dacht ik dat het de stofwolk uit Ijsland was, de vele fijne stofdeeltjes die voortkomen uit de vulkaanuitbarstingen aldaar. Maar toen ik nader toekeek waren het een hele kude kolossale dikke lelijke vrouwen die in het zwart gekleed waren. Ik zag nauwelijks waar de voorkant en de achterkant zich bevonden. Zo rond als ... Zoveel lekijke vrouwen zie je niet elke dag. Natuurlijk passeren er elke dag wel enkele speciale tronies, of zie ik bepaalde collega's uit de galerij die weer eens extra ongelukki kijken (waarom toch???) maar zo'n een dichte concentratie, neen hoor. Toen ik een kluif van een arm omhoog zag gaan richting mijn boek riep ik : Enough, enough!!!' De kudee 'kachtelgaten' stoof verontwaardigd uiteen en vulde de gang langs beide zijden. Eventjes vreesde ik voor een ander gevaar, een methaangasaaval, maar deze vrees bleek gelukkig ongegrond.
Tegen sluitingstijd kwam één van de liefhebbers van eerder op de dag terug en nam een optie van één week op mijn boek. Ik ben werkelijk benieuwd wie de gelukkige koper wordt. Een professor emeriteus, kenner van oude handschriften, raadde me aan om het boek in het buitenland te laten veilen, bv. in Londen of New York. We zullen zien...eigenlijk geef ik er de voorkeur aan om het boek hier in ons land te houden want er ijn al te veel bleangrijke zaken naar de VS verdwenen.
Vandaag weeral processie naar mijn winkeltje om 'Bibzilla" te komen bekijken. De pers was massaal ... afwezig, ondanks de mailtjes dat ze zeker een interview zouden afnemen. Och ja, 't zal ook wel gaan zonder hen. Onder de belangstellenden waren er verschillende historici, een professor-emeritus van de KUL, drie handelaars uit Nederland en Duitsland, enkele verzamelaars van getijdenboeken en enkele goede klanten van mij. Enkelen hadden interesse om het werk aan te schaffen en deden een interessant bod. Maar ... ik verkoop nog niet want ik ben er van overtuigd dat het boek een flink stuk méér waard is.
Vandaag vernam ik ook meer over de herkomst van het boek. Het zou afkomstig zijn van de Augustijnerabdij van San Lorenzo in Spanje. In de buurt was een koninklijke residentie, verschillende Spaanse koningen zouden er resideren, ook na hun dood, want ze liggen er begraven. Het boek blijkt speciaal gemaakt voor een bepaalde abt, misschien met de voornaam Jozef, want deze heilige staat afgebeeld op het titelblad. De abtsstaf is vergezeld van een groot rood hart, wat dus ook wijst op de orde der Augustijnen. Hier en daar staan in het handschrift wat Spaanse teksten. Het klooster moet heel welstellend geweest zijn gezien de omvang en de mooie ornamenten van en in dit werk. Later is het boek veranderd van bewaarplaats, een veertig jaar geleden werd het gekocht in een stadje in de Pyreneëen, waar ook een Augustijnerklooster zou gestaan hebben en zo is he werk in onze contreien beland.
Zoals ik eerder al zei kreeg ik enkele interessante aanbiedingen maar deze waren volgens mij nog niet van die aard om het werk al te verkopen. Dus nog eventjes geduld.
Aanwinst : boek van een vierkante meter groot.... : bibzilla
Gisteren dinsdag een enorm boek aangekocht. Ik wist het al lange tijd staan maar door de hoge prijs duurde het een tijdje voor ik het volledig kon betalen. Maar nu is het dus zover en het boek mag gezien zijn : opengeslagen meet het ongeveer een meter op een meter. Het is rijkelijk versierd met vele tientallen miniaturen : een aantal grote en heel veel kleinere. Ook zgn. drolerieën, grappige figuurtjes zoals een geit, een kikker, een mug, een slak, ... Opvallend is het overmatige gebruik van bladgoud. Het was de hele dag 'processie' om dit boek te kunnen inkijken. Natuurlijk was het enkel ik die het boek opende en de miniaturen toonde, kijken mocht maar aanraken niet. Een schitterend missaal van een of andere abdij. Het gevaarte weegt zeker 30 kg. Door die afmetingen geef ik het de naam 'bibzilla'. De bieidingen komen binnen en zijn niet mis. Het is dan ook een unieke kans om zo'n 'monster' in huis te halen. Moest ik geld genoeg hebben ik hield het voor mezelf. Morgen komt de krant foto's nemen, ik verwacht heel veel liefhebbers. U komt toch ook?
Ik heb het de laatste tijd zo druk gehad dat ik geen tijd vond om mijn blog dagelijks bij te houden. Daarom eventjes bijbenen nu...
In het paasweekend vertoefde ik een viertal dagen in de mooie Ardennen, in het buitenland dus. Ciney, waar er meer beesten rondlopen dan mensen, althans meestal. Op Goede Vrijdag installeerden honderden mensen zich met hun antiek en rommel in en rond de koeistallen van de veemarkt te Ciney. Ze konden kiezen voor drie lokaties.
De bezitters van mooie antiek konden een plaatsje krijgen binnenin het Expo-gebouw. Dit zijn de duurste plaatsen. Ik stond er vorig jaar één maal. Voordeel is dat je hoog en droog staat, en dat deze beurs vier uur eerder opengaat dan de rest. Dus grote kans dat je goed kan verkopen... als je niet te duur bent natuurlijk. En dat zullen sommigen geweten hebben, enkelen meenden immers TEFAF-prijzen te mogen hanteren. Ook op het voorplein rond het expogebouw stonden enkele tenten met standhouders. Door hun hoge prijzen kreeg je soms de indruk een permanente collectie te zien : het aanbod was nagenoeg idenditek hetzelfde als een half jaar geleden. Een tweede plaats is de overdekte veemarkt, de koeistallen dus. Normaal gezien moeten de standhouders wachten tot de veehandelaars alle koeien buitengejaagd hebben op hun vrachtwagens. Dan wordt de hele hal met hogedrukreinigers min of meer schoongemaakt. Daarna, meestal rond 11h00, kunnen de standhouders de koeistallen volproppen met hun waardevolle en minder waardevolle spulletjes. Dit alles in een fijne natuurlijke geur van koeien... maar als boerenzoon heb ik daar natuurlijk helemaal geen problemen mee. Je betaalt er 180 euro voor een stand van 4 meter, wat niet niks is. Maar toch veel goedkoper dan een plaatsje in de expo waar je al gauw 1200 euorootjes moet ophoesten... De derde plaats is lekker buiten in de gezonde buitenlucht, voor 150 euro krijg je twee parkeerplaatsen voor dierenvrachtwagens. Een mooi pleintje dus.
Om 10h00 begint dus de antiekbeurs boven, omstreeks de middag volgt de markt in de koeistallen. De bezoekers kunnen na betaling van tien euro enkel binnen in de antiekbeurs. Alle standhouders kunnen echter al vanaf de middag rondkijken in de koeistallen. Ik vind dit ook maar redelijk, zo krijgen de standhouders de kans om zelf zaken te kopen bij hun collega's. Eigenaardig is wel dat ik steeds enkele tientallen mensen zie rondlopen die géén standhouder zijn. Dit zijn meestal Ollanders die over de omheining klauteren, die dus met andere woorden door de mazen van het net glippen... Niet zo netjes dus maar sommige Ollanders deinzen nu eenmaal nergens voor terug. Enkelen van hen zijn klanten van mij dus ik knijp dan eventjes een oogje dicht, het is trouwens niet aan mij om de 'gendarm' uit te hangen. Trouwens, niet enkel onze Noorderburen zijn heel bedreven om ongezien binnen de omheining te geraken, het volgende illustreert dit. Toen ik rond 9h00 aariveerde zag ik iets bewegen boven op een heel hoog opgeworpen muur van aarde aan de achterzijde van het expogebouw. Plots zag ik twee mensen boven op die aardehopen lopen en in het afdalen verloor eentje het evenwicht en donderde met zijn tien geboden en onder luid getier naar beneden. Ook de ander verloor zijn evenwicht. Ik bleef verwonderd stilstaan en zag - met enig leedvermaak - twee mannen naderen, twee allochtonen die blijkbaar niet van plan waren om die tien euro entree te betalen. De ene was lichtgewond aan het voorhoofd, er sijpelde bloed op zijn kledij. De andere was ook zo zwart als een mol, door de aarde natuurlijk die aan zijn kleren kleefde. Blijkbaar ongezien glipten ze de toiletten van het expogebouw binnen en probeerden zich wat te fatsoeneren. Niemand durfde een aanmerking te maken, wij zijn allemaal 'bange blanke mannen'. Ze keken me uitdagend aan om een reactie uit te lokken bij mij, maar ik trok mijn wenkbrauwen op en wendde mijn blik af om hen niet op mijn dak te krijgen. Spoedig waren er nog een achttal vrienden bijgekomen, ik denk dat het zigeuners waren.
Om 14h00 stipt mochten alle standhouders buiten hun stand opstellen, op hetzelfde moment mochten alle bezoekers dit terrrein op en in de koeistallen. Een ware overrompeling om koopjes te vinden.
De eerste dag stond ik buiten en kon ik goed verkopen. Doordat de lucht heel dreigend zwart werd, vroeg ik de organisatoren om de volgende dagen binnen in de overdekte veemarkt te mogen staan zodat ik een dak boven het hoofd zou hebben. Tijdens vroegere edities moest ik immers al verschillende regen- en sneeuwbuiten trotseren, ook is er meestal veel wind. Niet interessant natuurlijk als je boeken en breekbaar materiaal meehebt. De drie volgende dagen stond ik dus binnen maar wat was het daar koud... Dit gebouw is overdkekt met een speciaal dak : de twee helften schuiven over elkaar, maar met een vrije ruimte tussen de twee van zowat één meter. Dus over de ganse lengte kan de wind door die opening van 1 meter door de hal gieren.... Reden is wellicht dat men de zaal luchtig wil houden als er een paar duizend koeien gestald staan. Kwestie van de methaangassen af te voeren... Roken tussen de koeien kan ontploffingen veroorzaken... Bovendien zijn er een hondertal grote ijzeren poorten aan weerszijden van het gebouw om de koeien buiten te laten. En zelfs als deze gesloten zin komt er veel tocht binnen door de kieren. Kortom, het was er ijzig koud.
Ook de bezoekers hadden het koud en veel werd er niet verhandeld. Ik zag er een antiquair uit West-Vlaanderen die kwam kurieuzeneuzen op mijn kraam. Uit ervaring weet ik dat hij nooit iets koopt en vraag me af waarom hij hier rondloopt. Ook zie ik er een landbouwer uit Booitshoeke, niet te geloven. En de grootste gierigaard van West-Vlaanderen, ik hoorde dat hij van Poperinge komt... Gelukkig had ik enkele aangename buren, vriendelijke joviale Walen. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt??? Neen, deze Walen vormden de uitzondering die de regel bevestigt : harde werkers, zeventigers die al vijftig jaren brocanteur zijn. Mensen die naast hun pensioentje (karig maar wel grotendeels van Vlaamse herkomst nietwaar) nog wat wilden bijverdienen. Het was boeiend om de bezoekers te bestuderen : er waren zowel dames (of heren???) in boerka als blozende rijpere dames in keunevellen (?) dikke wintermantels. Zowel gierig kijkende schoolmeesters als rondborstige beenhouwers. Zowel kleine als grote kinderen als hoogbejaarden. Eén dingen hadden ze gemeen... weinig of geen gevulde tassen.... Ik vraag me af of iedereen zijn standgeld kon terugverdienen.
Zelf was ik gematigd tevreden maar ik heb er wel moeite mee dat het zo moeilijk is om interessante zaken aan de man te brengen...
