|
Het was al meer dan twintig jaar geleden dat ik nog eens op de rommelmarkt van Haringe (bij Poperinge) kwam snuisteren. Heimwee doet ons hart verlangen... Welnu, hier was altijd wel een en ander te vinden. Maar de tijden veranderen snel...
Alhoewel het niet regende voor een keer, kreeg ik toch onmiddellijk een koude douche. De grootste rotzooi van een land, de meest waardeloze rommel die je je kan indenken. En de prijzen waren niet om mee te lachen. Waarom hier niet investeren in doorgedreven afvalverwerking? Waarom geen containers plaatsen waarin men verplicht wordt alle 'bucht' te deponeren zodat de bezoekers niet elke keer op hetzelfde moeten staan kijken? Maar ja, ik heb in Haringe natuurlijk niets te zeggen.
De standhouders. Veel arme dutsen die hier nog een eurootje wilden komen bijverdienen. Rommel van het ergste soort. Tomaten en boontjes 'uit de eigen tuin' (?), dat was zowaar het enigste bruikbare die ik er zag. Ook enkele mensen met wat boeken over de oorlog en plaatselijke geschiedenis. Een goede kennis had mooie boeken in de auto liggen, omdat hij vond dat het publiek 'waardeloos' was wilde hij die niet op zijn stand leggen want hij wilde niet uitgemaakt worden voor 'jood' door ietwat hogere (maar eerlijke) prijzen te vragen (tussen 30 en 150 euro)... Er zaten heel wat zeldzame boeken in de wagen die ik nog nooit gezien had. Ook foto's uit de eerste wereldoorlog, foto's van soldatenkampementen achter het front, heel interessant. Foto's die ik wat later in de buurt al ruilde met andere zaken.
Een 'vader Abraham-figuur', een oudere man met immens lange witte baard, wenkte me. Hij riep 'voor heel de straat', dus met luide stem, dat hij belangrijk nieuws had over nonkel Roger. Tiens, tiens, ik heb inderdaad ene nonkel Roger een paar dorpjes verder, die met een boeredochter uit dit dorp gehuwd is... Maar omdat ik nog maar net gearriveerd was toen dat mens begon te roepen én omdat ik niet bijster geïnteresseerd ben wat die nonkel allemaal 'uitvreet' (met alle respect die hij verdient overigens) deed ik eerst de toer van de parochie om daar misschien interessantere zaken op te snorren. Bij het terugkeren nodigde ik de eerbiedwaardig uitziende man uit om zijn zegje te doen... Het ging echter niet over mijn eigen nonkel Roger... en de manier waarmee hij over die andere man sprak stond me niet erg aan. Dus kreeg vader Abraham een mooie preek op zijn dak. Wie zonder zonde is...
Heel wat standhouders ken ik al jaren, sommigen had ik echter al meer dan tien jaar niet meer gezien. Sommigen verwarden me met iemand anders, ik kon er niet echt mee lachen om vergeleken te worden met een 'lookalike'... Meermaals moest ik dan ook een en ander toelichten, wat ik deed met veel omhaal gezien het grote belang.
Anderen vroegen me of er hier familie van mij rondliep. Ik dacht het niet. Enkele rare snuiters, oa eentje op zijn velootje, zochten als gek naar koopjes. Geen probleem natuurlijk, als ze er maar voor betalen (!). Een haveloos typetje met een oude saccochezak op wieltjes probeerde medelijden te wekken door de hele tijd raar met zijn ogen te draaien, als eentje die ze niet op een rijtje had. De meeste mensen keken hem raar aan en hielden hem goed in het oog, je weet maar nooit met die rare snotters...
De grootste gek die daar rondliep, die met zijn grote saccoche op wielen, riep 'Mislukte paster' naar mij. Het is voor mij een eer als ze me 'paster' noemen, alhoewel ik die titel nooit heb kunnen bekomen door het toedoen van een nog grotere gek dan die die hier rondloopt. Ik zei hem : 'De pasters zijn er zo nodig voor grote zondaars als jij!'
Iemand vroeg me of ik volgend jaar zou terugkeren naar Haringe. Ik antwoordde hem dat ze mij daar de eerste twintig jaar niet meer moeten verwachten... behalve als men het niveau verhoogt.
De klokken begonnen vrolijk te luiden en blij als een kind met mijn vondsten vertrok ik naar Brugge.
30-09-2012 om 00:00
geschreven door Lieven Moenaert 
|
