Echt massatoerisme dus, vooral veel engelsen.  Een volk waaraan ik eerder een hekel heb, zeker als ze mij komen ambeteren in mijn winkel.  Want ik weet vooraf reeds dat ze niets komen kopen.  Ze komen enkel alles bepotelen en vragen stellen over van alles en nog wat.  Je voelt ze denken van 'Zouden we hier koopjes kunnen doen, kent hij er wel iets van?'   En dan polsen ze voorzichtig naar de ouderdom en het soort materiaal en ook soms naar de prijs.  En dan...  is hun nieuwsgierigheid voorbij.  Stiekem hopen ze natuurlijk 'een slag te kunnen slaan' zodat ze dan op televisie kunnen showen met een speciale ontdekking...  

Als ik dus engelstaligen in de winkel heb - en dat heb ik jammer genoeg veel te veel!!! - dan informeer ik altijd langs de neus weg van waar ze afkomstig zijn.  Zijn het dus weeral engelsen dan weet ik meteen genoeg, zijn het Amerikanen dan liggen de kaarten anders.  Die hebben altijd zin om speciale zaken te kopen.  Ze kijken met oprechte bewondering in de zaak rond, ze vragen de prijs en als ze de prijs acceptabel vinden dan kopen ze, en zo is het leuk zaken doen.  Wel spijtig dat er niet veel Amerikanen over de vloer komen, van collega's hoor ik dat er vroeger veel vaker Amerikanen in Brugge waren.  

Deze namiddag kreeg ik bezoek van 6 (zes!) betweterigen engelse dames, waarschijnlijk onderwijzeressen, want ze gaven de indruk échte antiekexperts te zijn.  Ook met veel kennis van boeken.  Zo pakten ze zomaar een boekdeel van een Sanderusatlas beet en begonnen luidop Vlaamse woorden te brabbelen, wat natuurlijk veel hilariteit bij de andere kletsmajoors veroorzaakte.  Ik was net met iemand anders aan het praten want anders had ik het zeker niet zo ver laten komen om een boek van duizenden euro wat te gaan laten doorbladeren...   Toen ik het euvel in de mot kreeg nam ik mijn boek vriendelijk uit haar pollen en vroeg haar om ze geïnteresseerd was in aankoop en wat zei dat mens toen?  'Just looking!'  Ik was dan ook blij wanneer het sluitingstijd was...

Maar ook thuis vindt een kat soms haar jongen niet meer terug...  of de kater zal ik maar zeggen he, in mijn geval...   Zo liggen er hier vele honderden boeken en boekjes op mijn bureau, een bureau die ik ooit nog kocht in de uitverkoop bij Philips een tiental jaar geleden.  Eigenlijk is het een vergadertafel voor tien man, dus zo'n drie meter lang en anderhalve meter breed.  Héél veel plaats dus in het begin en héél verlokkelijk om dat allemaal vol te stapelen.  Naast die boeken ook duizenden blaadjes papier met nota's voor mijn stamboom, papieren van de zaak, en duizenden bidprentjes die ik nog moet sorteren...  heel gezellig dus, in mijn ogen toch...  

Gelukkig dat ik geen poetsvrouw heb want die zou hier helemaal gek worden.  En ik wil er ook geen want er mag hier werkelijk geen blad verlegd worden zonder dat ik er bij ben...  ik weet ongeveer waar alles ligt en als een ander zich komt moeien is het gedaan met mijn orde in de wanorde! 

 En daarom heb ik nu de handen uit de mouwen gestoken de afgelopen week : alle boeken in een boekenrek en alle blaadjes en documenten geklasseerd in grote dozen, per onderwerp : stamboom, papierwerk voor de zaak, krantenknipsels en alles ivm mijn dorpje Eggewaarts, bidprentjes, enz.  Resultaat?  Mijn bureau is bijna leeg maar er staan nu overal volle dozen verspreid in mijn appartement...  Het probleem is dus gewoon wat verschoven maar het is toch een begin...

Ik ontdekte deze tekst net tijdens het verder opruimen van mijn bureau thuis, misschien moet ik het laten inlijsten, want bij mij heeft het gedicht wel degelijk heel veel betekenis...  elke keer leg ik wél de link naar ...   een intriest oud mannetje...

In de bijna tien jaar - ja de tijd vliegt ongelooflijk snel!!!! - dat ik mijn winkeltje heb kan ik me werkelijk geen enkele engelsman herinneren die bij mij iets kocht..  Alhoewel ja, één keer, een eigenaardige overjaarse dame die dacht dat ze ongelooflijk zeldzame gravures zag liggen, unieke stukken dus...  Het waren echter zichtjes van Brugge zoals je ze bij wijze van spreken nog bij hopen kan vinden, als ik het voorheb van ene 'Lanckneus'...   De dame vroeg eerst heel luizig of de prijs op het pakketje de échte vraagprijs was.  Ik vroeg haar om ze misschien méér wilde betalen dan wat ik vroeg.  Ze lachte fijntjes en riep toen al haar vriendinnen binnen, allemaal van die typische betweters en koopjesjagers die zichzelf al op tv zagen paraderen met een ongelooflijke vondst die ze in Brugge bij een simpele mens op de kop hadden kunnen tikken voor een prikje...  Ok laat ze maar denken...

De schamele 40 euro dat het stuk kostte kon de eerstgenoemde dame niet zelf ophoesten en allen haalden ze kleingeld uit hun plastieken saccochen...  triestig hoe die engelsen naar hier komen.  Ze kopen eerst een 'zak' pralienen, de goedkoopste liefst - en dus ook échte rommel uit een of andere misschien engelse fabriek - en drinken dan nog met zijn drietjes een koffie en het geld is er bijna 'door'...   Wanneer ik zelf zonder geld zit - en dat gebeurt wel meer dan velen hier zullen denken - ewel dan blijf ik thuis he, en dan ga ik niet op 'schok' om anderen te gaan 'ambeteren'...   

Jaren geleden had ik hetzelfde voor met een Japanese dame die eveneens wat gravuurtjes kocht, enkele uren later wilde ze die terugbrengen maar ik zei haar dat dit echt niet kon en dat ze zeker niet te veel betaald had.  Daarop zei ze me dat ze een heel belangrijke journaliste was en de macht had om mensen te 'maken of te kraken'...  dat ze toeristische gidsen maakte voor haar landgenoten...  En ze dreigde er mee mij in haar boekjes af te schilderen als bedrieger, afzetter, kortom als een gangster eerste klasse!    Ik toonde haar het 'gat' van de deur en smeekte haar dat inderdaad te doen, zodat er geen enkele Japanner het nog in zijn hoofd zou halen om mij te komen ambeteren...   Het is namelijk zo dat ze toch niet echt interesse hebben in westerse kunst of boeken, en als ze met een paar tientallen binnenstromen heb ik ogen te kort om hen in de gaten te houden, ik kan trouwens nooit echt zien waar ze naar kijken, die spleetoogjes gaan zowat alle kanten op...

Een weekje geleden werd de kerstmarkt geopend.  Leuk voor de toeristen maar ongetwijfeld héél nadelig voor de omringende horecazaken.  Als het niet regent is het 's avonds vaak echt op de koppen lopen.  En de kwaliteit van de aangeboden drankjes en snacks is vaak niet om over naar huis te schrijven...  Vorige zaterdag bestelde ik enkele gluhweins op twee standen en die rotzooi was echt niet te drinken : héél kleine bekertjes met weinig zoete brollewijn...  pure oplichting.  Uit beleefdheid en om de verkopers niet te schofferen en temeer omdat ik in gezelschap van vrienden was, heb ik de (bittere) beker (bekertje dus) telkens tot op de bodem geledigd...  Ik voelde me net Socrates die de gifbeker kreeg...   maar ik heb het dus overleefd!