|
Zondag was er weer de jaarlijkse Boeteprocessie op Veurne-kermis. Ondanks de dreigende wolken en de voorspelde buien zou het de hele dag quasi droog blijven. Via binnenweggetjes rond Zedelgem en Torhout ging het richting Veurne. In Diksmuide werd de Ijzer overgestoken en belandde ik in mijn mooie Westhoek. Maar meteen ook in het dorpje net verderop... (Censuur verbiedt me hier nog verder over uit te weiden, sorry.)
Dan via Oostkerke en Zoutenaaie naar Eggewaartskapelle, waar even halt gehouden werd aan de het kleine kerkhof rond de kerk. Zoals steeds als ik in 'mijn' dorpje ben ga ik eventjes bidden aan het graf van mijn grootouders. Mijn groootvader heb ik spijtig genoeg niet gekend, hij zou nu 107 jaar zijn. Had hij maar langer geleefd dan zouden veel dingen er nu anders uitgezien hebben.... Mijn grootmoeder, mijn teergeliefde meter, heb ik gelukkig wél lang mogen kennen. Zij overleed 3 jaar na mijn grootvader, in 2000 dus, en werd 97 jaar. Nu zou ze 109 zijn. Het kerkhof is mooi beplant met groene bodembedekkers. Het rechtse deel van het kerkhof ligt voornamelijk 'bezaaid' met de 'rijkere' (oud-)parochianen : pastoors, de rijkere landbouwers en burgemeesters. Aan de linkerzijde van het kerkhof, links van de kerk dus, liggen de andere mensen. Mensen die bij de landbouwers werkten, een ander beroep hadden. Ook enkele kindjes, de kloosterzusters. Enkele landbouwers ook waarvoor er aan de rechterzijde wellicht geen plaats meer was. Achteraan een kleine strooiweide en een columbarium waarin de asurnes staan. Achter de kerk een heel kleine militaire begraafplaats en daarachter gras en veel bomen. Zo vredig allemaal, zoveel herinneringen aan mensen die ik vroeger ooit gekend heb of mensen waarover ik gegevens terugvond in archieven en oude bidprentjes.
Dan eventjes naar de rommelmarkt in Ramskapelle aan de Ijzer. Er stond iemand met postkaarten. Trots verklaarde hij me dat hij honderden kaarten verkocht aan een handelaar uit Brugge. Ik wenste hem een dikke proficiat en zei hem dan dat ik niet verder moest zoeken omdat er wellicht niets interessants meer zou overschieten. Zijn vrouw siste hem toe dat hij een stommerik was om zo op te scheppen, dat hij op die manier niets meer zou kunnen verkopen... En gelijk had ze! Ik wandelde nog wat verder met mijn teergeliefde moeder. Ik zag een standhouder met vooral nieuwe waren. Zijn hondje herkende me onmiddellijk en kwam op me toegelopen. Spijtig dat ik zelf geen hond heb, ik zou er niet goed genoeg voor kunnen zorgen doordat ik nogal veel op de baan ben. Tonnen rotzooi stond daar uitgestald. Maar niet alleen de aangeboden materiaal was quasi waardeloos, ook het publiek dat vooral bestond uit kusttoeristen was niet van plan om veel centen uit te geven. Vele verkopers zeiden me nog niets verkocht te hebben. Zelf sta ik niet veel meer op zo'n rommelmarkten : het kost me meer dan dat het me opbrengt. En wie er op bezoek komt wil enkel koopjes doen...
Nu naar Veurne, ons einddoel. Geen enkele parkeerplaats te vinden. Pas na twintig minuten rondtoeren - en in twintig minuten heb je rond heel 't stad gereden - vind ik nog een gaatje... Daar het weer niet ideaal is om te gaan zonnen op het strand is er redelijk veel volk die naar de processie komt kijken. Normaal gezien huren we een stoel maar ik bedenk dat je voor hetzelfde geld beter op een terrasje kunt zitten. Die stoelen kosten geen geld, en je kan tijdens het wachten genieten van een drankje.
De processie is heel sober, zoals het ook hoort te zijn. Niet te veel pracht en praal. Een veertigtal groepen komen stil voorbijgeschreden. Sommigen dreunen een tekst af, bijna niet te verstaan want het is 'oud-Vlaams' van uit de 17e eeuw. Misschien moeten ze die teksten wat vertalen naar vandaag zodat het publiek weet waarover het gaat. De vele houten beeldengroepen worden bijna alle voortgetrokken op houten wagens. De beelden zelf zijn bijna alle gerestaureerd. Enkele koorgroepen passeren, oa de groep die het mooie lied van wijlen Karel Baillieul zingt : ' ...fiere stede en bied een hoffelijk onthaal...' Ik zie heel wat oude bekenden, oa uit het Sint-Niklaaskoor van Veurne. De groep boetelingen aan het einde van de processie is het meest indrukwekkende deel van de processie. Mensen stappen anoniem mee, velen op blote voeten, elk met hun eigen wensen en verzuchtingen...
's Avonds iets gaan eten. Veel mensen komen een babbeltjes slaan. Het onderwerp is veelal hetzelfde. Censuur verbiedt me nog zaken te vertellen hier over. Dus hier is al het varkentje met de lange snuit! En het verhaaltje hier is daarmee uit!
31-07-2012 om 17:20
geschreven door Lieven Moenaert 
|
'Hij verzette nooit geen poot en dronk zich dood!'
