Wapenstilstand, 11-11-1918, het einde (?) van een verschrikkelijke oorlog... Zoveel nutteloze doden, zovele jonge (vooral Vlaamse!) levens kostend...
Telkens ik in de streek van Ieper kom, en speciaal op deze dag, mijmer ik weg naar die grote slachting... En lees ik opnieuw het ontroerende gedicht 'In Flanders Fields'.
Hieronder de originele tekst en twee vertalingen :
In Flanders fields (luitenant-kolonel John McCrae, 1872-1918)
- In Flanders fields the poppies blow
- Between the crosses, row on row
- That mark our place; and in the sky
- The larks, still bravely singing, fly
- Scarce heard amid the guns below.
- We are the dead. Short days ago
- We lived, felt dawn, saw sunset glow
- Loved, and were loved, and now we lie
- In Flanders fields.
- Take up our quarrel with the foe:
- To you from failing hands we throw
- The torch; be yours to hold it high.
- If ye break faith with us who die
- We shall not sleep, though poppies grow
- In Flanders fields.
De kollebloemen van Vlaanderen (Rachel Schaballie, 1919)
- Vlaanderens hart bloedt in zijn kollebloemen open,
- tussen de kruisjes door, die, rij naast rij geplant,
- het simpel teeken zijn, waaronder wij steeds hoopen,
- dat onze milde dood de vree werd voor dit land.
- Bij rooden dageraad volgden wij in het blauwe
- den zoeten leeuwerik, wiens jubel werd gestoord
- door schroot en vloek en klacht. Tot men ons kwam houwen
- en op dit Vlaamsche veld ons streven werd gesmoord.
- Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen,
- verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held:
- verbreekt gij onze trouw, dan wordt in wreedste koortsen
- ons 't heilig verbod te slapen in dit veld:
- in elke kollebloem zouden wij blijvend bloeden!
In Vlaanderens velden
- In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen
- Tussen de kruisen, rij aan rij
- die onze plek aangeven; en in de lucht
- vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend
- ook al hoor je ze nauwelijks te midden van het kanongebulder
- aan de grond.
- Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden
- leefden we nog, voelden de dauw, zagen de zon ondergaan
- beminden en werden bemind en nu liggen we
- in Vlaanderens velden
- Neem ons gevecht met de vijand weer op:
- Tot u gooien wij, met falende hand
- de toorts; aan u om haar hoog te houden
- Als gij breekt met ons die sterven
- zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen
- in Vlaanderens velden.
11-11-2012 om 00:00
geschreven door Lieven Moenaert 
|
