De laatste dagen hebben de media weer een vette kluif : weer een priester die een minderjarige misbruikte. Maar niet die ontdekking is het hoofdgerecht van de media. Neen, ze focussen op de zelfmoord van de man. Moest die priester zekerheid hebben gehad over een eerlijk proces, over een behandeling zoals 'gewone' mensen zouden krijgen, dan had hij zichzelf niet van het leven beroofd. Wellicht dacht hij eenzelfde lot als Mgr Roger Vangheluwe beschoren te zijn : vervolging tot in den treure. En het gaat hier niet over de 'pastoor van Damme', er werken immers verscheidene priesters in deze federatie, enkele collega's zullen zich de laatste dagen nogal geviseerd geweten hebben. Onbewust (?) duurde het een paar dagen eer men preciezere gegevens over de priester vrijgaf. Hoedanook vind ik het ongelooflijk erg dat een priester zelfmoord pleegt... Moge God hem genadig zijn.
Naast mooie en waardevolle boeken komt men ook soms af met ongelooflijke rotzooi. Gisteren kwam een moeder met haar gehandicapt zoontje naar de winkel. Ze wilden de waarde weten van iets wat het zoontje geërfd had van zijn opa. Natuurlijk was ik nieuwsgierig... Toen de plastic tas geopend werd zag ik de bui al hangen : een plooimap met allemaal losse bladen in. Het waren allemaal krantenknipsels uit Antwerpse dagbladen, uit de twintiger jaren van de vorige eeuw. Alles slordig op grote bladen gekleefd. Zo waardeloos als wat. Met stijgende verwachting keken moeder en zoon me aan. Ik durfde echt niet zeggen : 'Gooi alles maar bij het oud papier.' Daarom zei ik hen dat het niet echt enorm waardevol was als handelswaar maar dat het wellicht wel een grote emotionele waarde kon hebben en dat ze het daarom beter niet verkochten. Beiden waren enigszins gelukkig met mijn woorden, en ik dus ook...
Vandaag kwamen twee oudere dames, graatmagere eind-de-zeventigers, de winkel binnengeslopen. Ze keken schichtig om zich heen en zagen mij niet zitten. Daarop begonnen ze overal commentaar op te geven in een bijna onverstaanbaar taaltje, ik denk dat het Maldegems was of zo. Ik dacht onmiddellijk aan een lijvig proefschrift over het dialect van Kleit bij Maldegem. Wellicht konden deze dames stof leveren voor een tweede boekdeel van dit werk. Toen de slimste van de twee mij uiteindelijk opmerkte slingerde ze een hele resem woorden naar mijn hoofd. Ik deed teken dat ik haar helemaal niet verstond en vroeg of we frans of engels konden spreken met elkaar. Begint dat mens mij daar uit te maken voor zeveraar en spotvogel. Ik stond recht en nam het boek over het Kleits dialect. Ik vroeg hen of ik hun praat mocht opzoeken in het boek zodat ik dat gebazel kon vertalen. Nu werden ze bijna razend en verlieten met hun hoofd in de nek mijn winkel. Ik ben vlot vijftalig : ik spreek Nederlands, Brugs, Veurns, Poperings en Iepers, en ik spreek natuurlijk ook Frans en Engels, maar het Maldegems valt niet aan te leren. En spijtig genoeg ... ook niet af te leren.
