Het is weer zover, de jacht is terug open... In verschillende bisdommen heeft men huiszoekingen uitgevoerd omdat er weer enkele ontdekkingen van misbruik zijn geweest.
Enerzijds vind ik het positief dat mgr Dekesel volledige medewerking verleent aan het gerecht. Als men zo verder doet kan het bisdom weer herstellen van al die herrie van het afgelopen jaar. De mensen zullen zien dat er goede wil is om dat heel bedroevend hoofdstuk kindermisbruik te laten verwerken. Elk misbruik moet bestraft worden. En hopelijk kan de Kerk in Vlaanderen en elders dan weer opnieuw beginnen met een propere lei.
Aan de andere kant ziet het er naar uit dat men nog voor jaren stof heeft om de kranten te vullen. Waarom iedere keer zo'n heisa maken in de media? Wordt dat ook gedaan wanneer 'gewone' mensen (buiten de Kerk) zo'n misdrijven plegen? En sommige kerkleiders gieten nog olie op het vuur, overtuigd dat ze op die manier binnen enkele jaren een nog hoger 'postje' kunnen grijpen!
En wat mij persoonlijk niet aanstaat is het volgende, en spijtig genoeg is het niet de eerste keer dat ik dit moet opmerken (en het zal ook de laatst keer niet geweest zijn) : Wie moet die misbruiken vergoeden? Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld? De Belgische bisschoppen hebben - met hun grote manieren als ik het zo mag uitdrukken - leukweg beslist om iedereen die ooit misbruikt is een schadevergoeding te geven.
Op zich is dat natuurlijk volkomen gerechtigd maar de plaats waar het geld wordt gehaald spoort niet! Men wil meteen uitbetalen : 2500 eurootje voor dit, 5000 voor dat en zelfs tot 25000 euro... Allemaal uit de grote pot... maar vanwaar komt dat geld, uit omhalingen? Ik zou zeker nooit één euro schenken voor dergelijk doel! De Kerk in België wil eerst uitbetalen aan de gedupeerden en dan... daarna... wordt aan de pedofiele religieuzen gevraagd om zelf een duit in het zakje te doen... zonder enige verplichting weliswaar. Echt belachelijk!
Ook is het belachelijk welke criteria men hanteert om rech te hebben op een vergoeding. Bewijzen van het aangedane leed hoeft niet... Dus iedereen die wat krap bij kas zit kan aanbellen op het bisdom...
Ik blijf er bij dat de dader zelf en enkel de dader zélf moet ophoesten voor de schadevergoeding. Indien de dader tot een klooster hoort moet de kloostergemeenschap een vergoeding betalen, want kloosterlingen bezitten persoonlijk doorgaans niets.
Wanneer de dader overleden is dan is dit natuurlijk bijzonder jammer voor het slachtoffer, maar in de 'gewone wereld' is dit ook zo!
En Mgr Vangheluwe, die persoonlijk al heel erg moeten boeten heeft voor zijn daden, welnu het wordt tijd dat men hem met rust laat. Als men iedereen gelijk wil behandelen wel dan heeft hij al véél meer dan zijn deel gehad. Laten we menselijk blijven! Proberen we eindelijk de knop om te draaien en het doemdenken te stoppen!
Laten we hopen dat de Kerk kan omgaan met fouten en daaruit leren. En dan proberen verder te leven en samen aan een nieuwe en mooie toekomst te werken.
Hopelijk vindt de Kerk nu wat rust en krijgt ze te kans om na te denken over haar toekomst. Een toekomst waarin heel veel zal veranderen : het tekort aan priesters en de kerken die gesloten zullen worden. Nieuwe wegen bewandelen. Zien wat de Kerk vandaag (nog) als meerwaarde te bieden heeft, wat is de zin van de Kerk en het katholieke geloof?
Enkele jaren geleden leerde ik Guy Bert kennen. Hij woonde in een groot herenhuis nabij de voormalige Jezuëtenkerk in de binnenstad. Beroepsmatig verkocht hij veevoeders en dergelijke. 'In het groot', een groothandel dus. Op die manier kende hij heel de wereld van veevoederhandelaars in Vlaanderen en was hij goed op de hoogte van alles wat zich afspeelde in de wereld van de landbouwers en veekwekers. Na getroffen te zijn door een hersenbloeding of zo, ik heb hem eigenlijk nooit echt gevraagd wat hem precies overkomen is, besloot hij zijn huis te verkopen en wat kleiner te gaan wonen. Ik leerde hem kennen omdat hij in mijn winkel kwam en me vroeg om naar zijn boeken te komen kijken. Ik merkte echter dadelijk dat anderen me voor waren geweest en ik hou er niet van om een ander zijn rommel op te ruimen, dus kocht ik er omzeggens niets.
Een paar maand later kwam hij op het terrasje aan de overkant van mijn winkel zitten en begon op een gezapig tempo Duveltjes te drinken. Hij riep me bij zich en vertelde dat hij in de buurt kwam wonen, meerbepaald in een heel mooie studio hoog boven de ingang van de galerij waar mijn winkel is. Op het derde verdieping heb je een uitstekend en uniek zicht op de Burg, Brugges mooiste plein met stadhuis en H. Bloedbasiliek. Een mooi terras aan de achterkant ziet uit op de zijgevel van de H. Bloedkapel en op het terras van de Opus Latino. Zalig 's zomers!
Tijdens de grote vakanties nodigde hij me vaak uit om vanuit een bevoorrechte positie (letterlijk) te genieten van de mooie optredens op de Burg. Vooral de taptoes de eerste zaterdag van juli zullen me bijblijven, ook verschillende operauitvoeringen. Steeds waren het gezellige en gesmaakte (...) onderonsjes. Steevast bracht ik hem dan ook een kartonnetje Duveltjes mee... De laatste keer vergat ik dit en ik hoop dat hij hierdoor nooit geen dorst geleden heeft...
Op het terrasje rechtover mijn zaak kwam hij zeker drie maal per week zijn Duveltjes drinken, bij het lezen van de dagbladen. Zo kende ik hem vrij goed en mag zeggen dat het een heel intelligent en ingoed man was. Vaak maakte hij me attent op bepaalde zakenkansen en gaf hij goede raad wat ik ten zeerste apprecieerde.
De laatste weken zag ik hem niet meer en ik dacht dat hij weer op uitstap was naar Frans-Vlaanderen of Zeeland... Hij immers een gewaardeerd lid van bepaalde verenigingen zoals de Koperen Passer en de Belgisch-Nederlandse Vereniging of zo, en was daardoor vaak uithuizig. Toen er vorige week vrijdag iemand van de Koperen Passer kwam vragen of ik Guy niet gezien had was ik dan ook niet meteen ongerust en adviseerde hem aan te bellen bij onderburen van hem. Misschien wisten zij wel waar hij was. En ver moest men eigenlijk niet zoeken want toen ze de deur van zijn woning openden vonden ze hem levensloos aan op de vloer. Aangezien we hem niet meer zagen sinds enkele dagen voor Nieuwjaar en daar de brievenbus vol zat met allerlei post denken we dat hij daar al meer dan tien dagen lag... Veel details hoorde ik niet maar hij lag daar precies of hij pas net tevoren gevallen was. Guy zal het me zeker niet kwalijk nemen als ik dit zou verklaren als zou hij 'goed bewaard' zijn gebleven doordat hij voldoende 'alcool' in zijn bloed had...
Guy was niet gelovig maar respecteerde iedereen zijn gedacht. Volgens mij heeft hij zeker - ook als is dit ongewild - dubbel en dik zijn hemel verdiend! Hoeveel duvels heeft hij niet naar de andere wereld geholpen met de woorden 'Weer een Duvel minder!'? En moest hij toch warmere regionen opzoeken nu dan zal hij geen last ondervinden van de bewoners hier beneden want hij kende de 'Duvels' als geen ander!
Ondanks zijn beperkingen door ziekte heeft hij zeker met volle, ja volle teugen genoten van het leven, is dat niet prachtig?
Aangezien er nogal wat lolbroeken zijn die graag lage scores geven heb ik daar een punt achter gezet... Een punt aan de mogelijkheid om als een gefrustreerde schoolmeester zijn leerlingen met een dikke ronde nul rond te oren te meppen!
Wie mijn blog zo slecht vind hoeft trouwen geen puntjes (lees : nullen) uit te delen maar zoekt andere literatuur op het www.
Zoals iedereen die me wat kent intussen al weet : ik ga hier rustig mijn eigen gangetje, ik praat niet iedereen lekker naar de mond (zoals zovelen die ik ken wél doen), neen ik zeg hier gewoon mijn eigen gedacht! Soms tot spijt van wie het benijdt...
Ik begrijp wel dat sommigen soms zullen denken dat ze in de blob zichzelf of anderen herkennen, maar dat is allemaal puur toeval natuurlijk. Alle gelijkenissen berusten louter op eigen fantasie of ... voor bepaalde mensen op schuldgevoel???
Iedereen blijft dus meer dan hartelijk welkom op mijn blog. Reacties worden zoals steeds met plezier aanvaard.
Vanmiddag ben ik lekker gaan eten met vrienden, bijna allemaal zelfstandigen. Een dagje er tussen uit, weg van de zaak en puur genieten... Het loont echt de moeite om eens met elkaar te babbelen over de vele vreugdes en zorgen van het zelfstandig zijn.
Velen verdienen goed en laat het breed hangen... Maar mooie liedjes duren niet lang. Als je je verstand er niet bijhoudt ben je er geweest voor je het weet ... en mag je weer gaan werken (...).
Het onderonsje bestond uit een zestal antiquairs, ikkezelve en nog een antiquaar. Ongelooflijk wat die allemaal meemaken. Enkelen zitten in de big business, ze verkopen enkel superdure stukken, zelfs aan de 'groten der aarde'... Ze verdienen veel maar krijgen ook serieuze mokerslagen als klanten niet betalen. Soms komen er dure en vooral eindeloze uitputtende rechtszaken van.
Mijn collega-antiquaar is een Nederlander, heeft geen winkel en is al dertig jaar actief in het vak. Wat hem vooral de keel uit komt is dat mensen soms hun woord niet houden. Zo ging hij een paar maand op bezoek bij een heel goede klant van hem. De man was terminaal ziek en hij wou alles terug verkopen want zijn familie had geen enkele interesse voor al zijn boeken en andere verzamelobjecten. Mijn collega ging dus kijken en zag een schat aan boeken, genoeg om een grote winkel te beginnen... Meestal geïllustreerde werken uit de 17e en 18e eeuw.
Maar ... ook een andere collega had lucht gekregen van deze buitenkans. Die man was ambtenaar in hoofdberoep en handelaar in bijberoep. Nogal berucht om zijn jaloezie en achterbaks gedrag. Wat bleek nu? Deze mol pikte heel de 'handel' in voor een prikje, hij betaalde nog geen derde van de handelswaarde, en mijn brave collega ving bot. Omdat hij heel erg geïnteresseerd was nam hij toch contact op met die koper om toch enkele zaken te kunnen aankopen. De mol beloofde van alles maar uiteindelijk hield hij voortdurend de boot af want hij kon niet verkroppen dat een collega winst zou kunnen maken... Ongelooflijk. Ook hoorde ik dat de mol overal rondbazuinde waar mijn collega de mosterd haalde en voor welke prijs... Jaloesie ten top...
Die mol komt ook enkele malen per jaar inkopen bij mij. Ooit heeft hij mij eigenlijk ook aan het lijntje gehouden. Hij zou me een groot lot boeken aan de hand doen, een interessant lot. Maar uiteindelijk kwam er niets van in huis. Als men niet echt wil verkopen moet men mij zoiets niet komen presenteren, dat ze er dan over zwijgen. Ik vind het echt schandalig. Tussen de soep en de patatten werd overlegd wat we hier aan konden verhelpen. Welnu, meneer de mol moet op niet veel meer rekenen bij ons : we verkopen niet meer aan hem. Dat hij maar elders gaat zoeken.
Spijtig dat ik zo moet handelen maar zo'n valsaards ben ik liever kwijt dan rijk. Gelukkig zijn dit uitzonderingen. Ik kende die mol al lang maar vermoedde niet dat het zo'n egoïst was. Wie aan mijn vrienden raakt raakt aan mij... Boontje komt om zijn loontje.
Gisteren ben ik naar de rommelmarkt in de beurshallen te Brugge geweest. Traditioneel heel veel volk maar weinig kopers. Dus ik had er niet echt een goed oog in... De vooravond de meeste zaken al uitgepakt zodat ik gisteren zondag meteen kon starten met verkopen. Bij aankomst bleek dat ik niet mijn vertrouwde plaatsje bij de ingang had gekregen, alhoewel ik echt veel moeite doe om mooie zaken mee te brengen. Veel mensen komen speciaal voor mij, mensen die niet naar de winkel komen verwachten me hier. Enkelen, waaronder een paar mensen die moeilijk te been zijn, komen zelfs enkel naar mijn stand. Eentje schakelt daarvoor zelfs een taxi in. Ik zag onmiddellijk de bui hangen, binnen om duidelijk te zijn (want buiten was er geen vuiltje aan de lucht...). Vrijwel zeker zou ik mijn beste klanten mislopen, want die zijn er steengerust in om heel de zaal af te dweilen en niets dan brol te vinden. Elk zijn goesting uiteraard, maar mijn klanten willen antiek en mooie boeken.
Er was heel veel volk maar inderdaad weinig kopers. En die goeie klanten zag ik helemaal niet, precies zoals verwacht. Een collega, die eigenlijk pal op mijn gebruikelijke standplaats stond, kwam me leukweg vertellen dat ze het spijtig vond voor mij. En dat ik elke keer moet vragen om dezelfde plaats te krijgen, wat zij zelf ook altijd doen. Zelf vind ik dat niet nodig, de organisatoren geven me sowieso altijd dezelfde plaats, uit waardering voor mijn inspanningen. Blijkbaar viel ik dit keer uit de boot... Om toch enigszins op te vallen bracht ik een twee meter hoge neogotische zuil mee waarop ik enkele grote beelden plaatste maar de goden waren mij niet gunstig gezind.
Gelukkig zag ik veel toffe mensen passeren waarmee ik een babbeltje kon slaan, ik kreeg bijna de kans niet om een tukje te doen. Maar er moet natuurlijk ook geld in het laatje komen. Ik moet leven van deze handel. Van al de standhouders doet wellicht 95 procent mee aan deze markten om wat bij te verdienen, en een heel kleine minderheid is hier beroepsmatig.
José de pr...ee was weer overduidelijk present, in haar opzichtige bontmantel en haar dure hoge hakken van 2500 euro (zo vertelde mij een kenster) paradeerde ze zaterdagavond de zaal rond. Gisteren kwam ze pas rond 15u00 aanhollen, ze moest immers werken over de middag en denkelijk ook weer later in de avond.
Muziek klonk er niet door de zaal, enkel een enorm luid gekrijs precies van een kindje die onder een trein gekneld zit... Bij nader toezien... en werkelijk iedereen zocht de geluidsbron... bleek het een madamtje van 65 jaar te zijn, mentaal gehandicapt. Haar hoogbejaarde moeder en een nog oudere ander dame duwden dat madamtje in een rolwagen rond in de zaal. De moeder heeft kanker hoorde ik en heeft niet lang meer te leven, de dochter beseft dit blijkbaar en af en toe moet ze enkele dagen in een home verblijven. Dit zodat de aanpassing minder zwaar aankomt als de moeder er niet meer zal zijn... Het madamtje heeft veel verdriet en krijst dat het horen en zien vergaat. Ik heb echt medelijden met haar. Als er een moedertje met krijsende baby passeert probeer ik de kleine altijd te doen zwijgen door wat 'gekke bekken' te trekken. Succes altijd verzekerd. Hier durf ik dat niet want het madamtje is stukken ouder dan ikzelf en de mensen zouden denken dat ik de gek houd met dat mensje. Enfin na een hele tijd is de batterij blijkbaar op en kan ze weer lachen. Arme moeder en arm (groot) kind...
Mijn buurvrouw op de markt, een heel lieve dame, had al heel veel tegenslag in haar leven. Ik denk dat ze hier echt uit noodzaak staat, om een centje bij te verdienen, om enkele familieleden financieel een steuntje te geven. Heel veel verkoopt ze niet want de bezoekers willen enkel rommel kopen aan een euro of zo. Spijtig voor haar eigenlijk. En tot overmaat van ramp heeft ze autopech. Ze moet een takelwagen laten komen en moet 250 euro betalen omdat ze geen lid is van VTB-VAB of zo... wat een pech... De dame barst meermaals in huilen uit en ik heb erg met haar te doen.
Wat verder komt er op het einde van de markt 'blauw' binnen. Een dame zou iets voor honderd euro gekocht hebben, een briefje van 500 euro gegeven hebben, en haar wisselgeld niet teruggekregen hebben. Dat geld kan ze echt niet missen want ze leeft van het OCMW beweert ze... De standhoudster en haar buur, José de pr...ee, worden gefouilleerd. Een heel kraam met vellen mantels wordt doorzocht, iets wat ik niet zou willen doen. Al die 'astrakangs', mollen- en keunenvellen fraks, daar wil ik mijn handen niet aan vuil maken. Bovendien denk ik altijd dat die lorren vol ongedierte zitten. Is goed mogelijk natuurlijk want zo'n rek met 30 vellen fraks, dat moet echt het aards paradijs zijn voor vlooien en consoorten... Iedereen heeft het beschamende toneel gezien en knikt afkeurend... foei... een arm vrouwtje beroven... Gelukkig is de politie héél doortastend... in die zin dat ze haar onderzoek heel grondig voert. Blijkt dat dat Ocmw-mens minder dan 500 euro in de maand opstrijkt, wellicht als aanvulling op andere inkomsten en dat het dus niet kan wat ze daar allemaal beweert. De verdachten zijn opgelucht, erg dat ze ten onrechte beschuldigd werden.
