|
Antiekbeurs te Luxemburg
Voor de derde keer nam ik deel aan de antiekbeurs te Luxemburg. Deze beurs is qua grootte te vergelijken met die van Namen. In deze drie jaar zag ik het niveau steeds stijgen wat nu resulteerde in een beurs met alle mogelijke antiquiteiten en moderne kunstvoorwerpen.
Zoals tijdens de beurs zou blijken werd er heel wat publiciteit gemaakt. Maar zoals altijd kwam de beurs heel traag op gang. Tijdens de vooropening, waar de professionele kunsthandelaars welkom waren, was er nogal weinig volk. De eigenlijke opening lokte gelukkig heel wat meer volk. Met een hapje en een drankje werd iedereen vanaf 19u00 welkom geheten. Ditmaal verliep de receptie wat anders dan vorig jaar. Alles werd ineens letterlijk en figuurlijk op tafel gezet en in een mum van tijd was alles opgesoupeerd. Dit jaar werden de hapjes met brokjes en beetjes aangeboden, dus niet meer alles in één keer. Zo kreeg iedereen de kans om te proeven van het lekkers.
De bezoekers waren heel geïnteresseerd. De verkoop echter verliep zoals steeds heel erg moeizaam, antiquairs die al meer dan twintig jaar deelnemen aan de beurs blikten met weemoed terug naar de betere tijden, toen er hogere prijzen betaald werden en de mensen echt op bezoek kwamen om een stuk te kopen. Vandaag verloopt de verkoop dus heel anders
Iedereen is heel voorzichtig : geld genoeg wellicht maar geld uitgeven??? In het Duits, Frans en Luxemburgs worden bakken commentaar gegeven. Meestal positieve kritiek. Sommigen vragen prijs en zeggen dan dat ze dat zelf ook in huis hebben en dat al dan niet willen verkopen. Enkelen tonen fotos.
Eentje heeft enkele heiligenbeelden in de auto liggen. Ze zijn eigendom van hem en zijn broer. De beelden erfden ze van hun ouders en ze willen die nu verkopen. De fotos zijn niet erg duidelijk en ik ga met de broers mee naar de parking om alles te bekijken. En zoals gewoonlijk valt dat dik tegen
Een van de beelden is foeilelijk, nieuw en dus waardeloos. Een ander is ferm beschadigd en een derde is van een erbarmelijke kwaliteit. Ik zeg hen dat ik ze niet hoef en wanneer ze me vragen wat ze er mee moeten doen antwoord ik kortaf : Brûler! Opstoken dus, dan hebben ze er nog wat aan. De broers kijken me verbijsterd aan en dan zeg ik dat ze ze in een antiekveiling moeten steken, dan zullen ze wel eens zien wat die prullen waard zijn. Na mij haalden de ongelovige thomassen er nog een collega bij die eveneens afzag van enige aankoop.
Enkele anderen beloven beelden en boeken te komen tonen maar ze sturen hun kat. Dat gebeurt wel vaker en ik kijk er dus niet meer van op.
Eigenlijk zie ik weinig mensen passeren met grote stukken antiek. Natuurlijk is het zo dat heel grote stukken niet meteen van de standen weggenomen worden, soms wordt er een rood bolletje op gehangen en deze worden dan s avonds meegenomen door de verkopers en veelal onmiddellijk thuisgeleverd. Kleine pakjes zie ik af en toe maar niet om te zeggen dat er heel veel van eigenaar verandert. Spijtig toch want de beurskosten lopen meestal hoog op en iedereen doet zijn best om mooie zaken mee te brengen.
Ik sta vlakbij de keuken. Daar verkoopt men allerlei broodjes, paninis, stukken taart en drankjes. De keuken draait goed, gelukkig maar voor die mensen want etenswaren kan je niet lang bewaren.
Van de standhouders ken ik lang niet iedereen, velen komen immers uit Duitsland en Frankrijk. Ook enkele mensen uit Nederland. Luxemburgers zijn er volgens mij maar weinig.
Naast me staat een meubelrestaurateur. Elk jaar neemt hij enkele oude zetels onder handen. Heel de boel hergarnieren, ongelooflijk hoeveel werk en vakmanschap dat vraagt. Sommigen willen alles nieuw laten maken : enkel het houten kader blijft. Anderen staan er op dat goede stukken bekleding moeten bewaard blijven, zoals de rug- en armleuning van een donkerbruine lederen zetel, omdat het een erfstuk is en er men heel erg aan gehecht is. De waarde van dat geërfde zeteltje als meubel is miniem maar de emotionele waarde is voor de eigenaar onbetaalbaar want zijn vader zat er zijn hele leven in... En dat verdient natuurlijk respect en de klant is koning.
De restaurateur lijkt op zijn dooie gemakjes te werken. Tijdens de vooropening doet hij geen klop, hij nestelt zich in een gemakkelijk zeteltje en bekijkt de bezoekers. Vrijdagmiddag schiet hij in gang en slaat er op los met zijn hamertje. Nageltjes worden in het hout gedreven om de stoffen banden vast te leggen. Daarop komen dan veren en opvulstof. En dan de uiteindelijke bekleding. Door al dat getimmer kan ik geen oog dichtdoen, misschien een geluk met een ongeluk? Langer dan een halfuurtje naeen beult hij zich echt niet af. Op tijd en stond een pintje, een worst met zuurkool, enz. Ook een babbeltje met mij, met andere standhouders babbelt hij weinig of niet want veel collegas spreken niet zo vlot frans. Duitsers en Nederlanders verkiezen dan eerder engels te spreken maar dat verstaat mijn buurman dan weer niet. Op zondag krijgt hij wat hulp van zijn zoon maar die heeft net als zijn papa ook een broertje dood aan werken, in elk geval toch aan hard werken. Met zijn tweetjes zitten ze het grootste deel van de dag naar jan en alleman te staren. Wij Vlamingen zouden zoiets nooit doen, zo bedenk ik glimlachend. Maar ja, als je nu werkt of niet, in Wallonië is dat allemaal eender
Ik vermeld hier echter nadrukkelijk bij dat ik ook andere Walen ken, mensen die heel hard werken zoals wij Vlamingen
Een collega zit de hele tijd naar mijn stand te loeren, ik denk dat hij wellicht op mijn klanten aast
Afloeren wie wat bekijkt om dan de eigen waren aan de man of vrouw te brengen zodra ze even later aan zijn stand komen. Anderen willen fotos nemen, wat ik niet toesta aan niet-klanten. Bedoeling is namelijk iets te verkopen, niet om te poseren met dit of dat stuk aan amateurfotograafjes. Ook komen er enkele journalisten langs, de dag daarna zie ik in de krant dat mijn buurman breeduit en glunderend afgebeeld staat
Het hotel. Een ruime vierpersoonskamer maar voor de rest enkel lucht. Ik reserveerde via booking.com en zoals telkens is er weer geen ontbijt in de prijs voorzien. Flauw om zo de prijs te drukken. Ik weiger dan ook altijd om extra te betalen voor een ontbijt, ik val nog liever dood dan 14 euro te betalen voor een brokke van een pistolet en een tasse kaffie! Dus doe ik elders boodschappen zodat ik lekker zelf kan kiezen wat ik eet en wat ik niet hoef. En wanneer ik binnenkort via email uitgenodigd word om mijn mening over het verblijf te geven zal mijn oordeel niet mals zijn. Op de kamer staat zelfs geen waterkoker en benodigdheden om koffie en thee te maken. Dat vind ik toch een minimum-service
Maar neen, ze willen dat de gasten aan de toog gaan hangen en zich onnozel betalen voor allerlei drankjes. Mis poes! Ik heb zelf voldoende drank mee. Aan de ontvangstbalie kijken ze wat misprijzend naar de tassen met mondvoorraad maar ik laat ze kijken natuurlijk. Stelletje moeials! De kamermeisjes zijn allemaal zwartjes : heel vriendelijk maar ze verstaan geen Vlaams, geen frans en ik versta hun a
taaltje niet
Als ze me wat vragen bij het verlaten van mijn kamer mompel ik maar wat. Wellicht sukkelaars die uitgebuit worden en hier werken voor een habbekrats.
De verkoop? Laat ons zeggen dat ik gematigd tevreden ben. Reden te over trouwens want nogal wat collegas verkochten heel weinig of niets. Het zijn geen gemakkelijke tijden, je moet echt heel goed materiaal aan goede prijzen kunnen aanbieden.
Maandag = Ladies day. Vooral duitsprekende kletskousen die het hoog in de bol hebben. Commentaar en nog eens commentaar. Meestal met hoge laarzen, misschien zijn ze per paard gekomen. Allemaal Bauern, die Luxemburgers, zeggen de standhouders. Ik lach
Om 19u00 eindigt de beurs maar rond 18u00 beginnen velen al in te pakken. Zodra ik één andere zie starten met de inpak vlieg ook ik er in. Zo vlug mogelijk alles netjes inpakken en wegwezen. Rond 20u15 rijd ik de autoweg op en na drie uurtjes rijden bereik ik het Venetië van het Noorden.
06-02-2013 om 17:11
geschreven door Lieven Moenaert 
|
