Dat er héél veel zotten vrij rondlopen is algemeen geweten.   Hopelijk denken jullie nu niet dat het over jullie lezers gaat...  alhoewel enkele lezers mogen zich eigenlijk wel geviseerd voelen.  En dan doel ik op enkele zotten in het wilde Westen van onze provincie, maar ook over eentje pal in het centrum van Brugge én nog over enkele zotten die tussen het wilde Westen en Brugge wonen (rand-gevallen dus)...

Wat ik meemaakte gebeurde in de Westhoek, in een klein kuststadje.  Een maat van mij liet me enkele dagen geleden weten in zware problemen te zitten.  Problemen met zijn vader vooral.   Een vader die hem wil laten opnemen in een psychiatrische kliniek (een zottekot dus).  Met dat doel stuurt vaderlief héél onverwacht, onaangekondigd dus, een psych naar de woning van zoonlief.  Mijn maat schrikt zich een hoedje en heeft niet meteen door wie hij voor zich ziet staan.  Meer dan enkele zinnen worden er niet gesproken.  Rare ontmoeting dus.

Een paar dagen later echter vindt hij een briefje in de bus, zo'n document waarin staat dat de postbode langs is geweest met een aangetekende zending.  En dat je de volgende dag vanaf een bepaald uur die aangetekende brief kan ophalen in het postkantoor.  Achteraf blijkt dat er nààst die aangetekende brief ook een andere brief verstuurd werd, via de 'normale' post.   Maar deze laatste is nooit ter plaatse geraakt, en daarmee bedoel ik dat de geadresseerde die brief nooit ontvangen heeft.  Een mysterie...  de postbode deed zijn werk goed...  maar wat gebeurde er nadien he...  een mysterie?  Feit is dat de geadresseerde niet op de hoogte was van de laagte...  van de kuiperijen van vaderlief.

Maar goed, mijn maat haalt dus die aangetekende brief op de volgende dag en verneemt dat enkele uren voordien in zijn eigen huis een soort rechtszitting zou moeten hebben plaatsgevonden hebben.   Die 'zitting' vond werkelijk plaats en daar mijn maat van toeten noch blazen wist, is hij natuurlijk bij wijze van spreken 'bij verstek' veroordeeld.  Hij heeft zich helemaal niet kunnen verdedigen.  Gevolg : een vonnis.  Mijn maat moest opgenomen worden in een psychatrische instelling.   Paniek natuurlijk want het is geen pretje dat je zot verklaard bent zonder dat je je hebt kunnen verdedigen.  Zot verklaard worden zonder dat je er zelf bij bent, hoe kan dat nu?

Nog langer in zijn eigen huis blijven was geen optie want daar zou hij stante pede opgepakt kunnen worden.  Dus uitwijken maar naar een familielid die hem heel genegen is.   En dan mij opgebeld, vandaag dus.  Dan samen naar het politiekantoor geweest want intussen bleek dat de politie bij hem was komen aankloppen deze morgen.   Daarom wat inlichtingen inwinnen.  Vlug bleek dat mijn maat niet 'geseind' was, geseind zijn betekent namelijk dat je overal meteen opgepakt wordt als de politie je in de mot krijgt.  Dan naar de politie van het adres van mijn maat gebeld.  Daar vroegen ze om morgenochtend 'langs te komen'.  Zonder verdere uitleg.  Allemaal raar natuurlijk, waarom zo geheimzinnig doen?  Er was toch geen misdaad gebeurd?  Ik stelde mijn maat gerust en we zouden wachten op de tussenkomst van zijn advocaat.

Ik was nog maar een uurtje thuis of mijn maat belde op.  De politie stond aan de deur van zijn opvangadres en hij moest meegaan.  Hij vroeg me hem te vergezellen omdat hij niet wist wat er zou gebeuren.  Ik me dus vlug terug omgekleed en in vliegende vaart voor de tweede maal vandaag naar het Wilde Westen.  Onderweg hoorde ik dat de politie hem ondertussen meegenomen had naar het politiebureau van een naburige gemeente.  Bij aankomst merkte ik een grote gele ambulance, een politiecombi en een soort landrover, ook met twee dienders.   Mijn maat zat vanachter in die ambulance.  Wat een vertoning!   Ze zouden naar Brugge rijden, naar het psychiatrische ziekenhuis van de Zusters van de Bermhertigheid Jesu, vooral het gekend als 'het zothuis' van Brugge.  Even later dus processie naar Brugge, eerst dien ambulance, dan twee politiemannen met hun 'Landrover' en dan ik in mijn 'blekgele' camionette.  Onderweg passeerden we de parochie waar mijn maat opgroeide, waar ook het huis staat waar die schijnheilige vader het 'heilig boontje speelde' ten aanzien van zijn brave vrouw.  Het arme mens moest eens (alles) weten...

Dan aankomst in Brugge.  De ambulance van de brandweer van Westkust vlamde het Venetië van het Noorden binnen maar verloor zelf het noorden.  Eerst passeerden we de voorgevel van de kliniek, dan richting stad, een rondje op het rondpunt nabij de 'voorkant van het station'.  Dan langs de spoorweg richting St-Andries.  Dan het domein van de kliniek opgereden, maar 'verkeerd adres' blijkbaar want kort daarna er weer af.  Dan zoeken naar een andere ingang van het domein.  Dan wat rondtoeren op het domein van het St-Lodewijkscollege, dan terug naar de voorgevel van de kliniek.  Daar aangebeld en terug weg.  We moesten aan de 'achterkant' van het domein zijn.  Eens het domein opgereden wat zitten zoeken in de wirwar van kleine straatjes tussen de vele woonpaviljoenen...   Van de Westkust tot Brugge reed de ambulance tergend traag, ik had toen het vermoeden dat de chauffeur per uur betaald werd.  Nu reed hij rondjes en verdacht ik hem er van per km betaald te worden... 

Maar goed, uiteindelijk zagen we in de verte een lichtje branden...  opflakkerende hoop!

23-01-2015 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert