Hongerstakers : waarom niet ingrijpen tegen deze onzin!
Ingebeelde zieke?
De laatste weken hoor ik veel praten over die hongerstakers in Brussel. Wanneer ik dan hun mening vraag hieromtrent hoor ik steeds weer hetzelfde antwoord. Een mening waar ik zelf ook achter sta.
Die hongerstakers willen zichzelf boven de wet stellen. Illegalen horen hier niet thuis. Als ze uitgeprocedeerd zijn moeten ze daar in berusten en ons land verlaten. Indien ze dit niet uit vrije wil doen moet de overheid ingrijpen.
Dat 'honger-staken' is trouwens in zekere zin een lachertje. Zeker wat betreft die onnozelaar die zijn mond dichtnaaide of liet dichtnaaien. Hij krijgt vloeibare voeding en kan het zo nog jaren uithouden, net zolang tot Magda Deblock nog een ons (= circa een halve kilogram) weegt!
Dat hongerstaken moesten ze trouwens verbieden. Jezelf laten kapotgaan en dan nog de schuld op een ander schuiven... Die illegalen geven aan ons land een heel slecht imago. Gewoon op het vliegtuig plaatsen en zien of ze in hun eigen land durven hongerstaken...
Van waar ik me nu bevind hoor ik de feestelijke paasklokken. Minstens een vier a vijf verschillende klokken strooien hun vrolijk en feestelijk lied, de Paasvreugde, uit over de daken van het stadje...
Deze tekst kreeg ik onlangs van iemand die me heel nauw aan het hart ligt. Hele mooie woorden, heel herkenbaar, heel diep... die uit het hart komen van een heel speciale priester, de abt van Westvleteren.
Wansmakelijk gewoon wat ik nu op tv zie : Franse 'restauranthouders' die enkel opgewarmde kost serveren. De mensen wijsmaken dat alles 'levende vers' is maar in hun keuken niets anders doen dan blikken en dozen en plastic zakken openen en die boel verwarmen in de microgolf. Met een stuk of vijf van die toestellen, of beter nog tien, kan je een groot restaurant 'runnen'.
Bij ons in Brugge zal dat soms ook niet anders zijn... Ik kijk wel uit voor ik mijn tanden zet in een lekker brokje eten. En indien ik dan zou vermoeden dat ik van die heropgewarmde kost geserveerd krijg dan zullen ze het goed geweten hebben! Dan zorg ik voor een passende publiciteit...
En dan is er nog dit : zowat twintig jaar geleden waren er in de streek van Veurne en Diksmuide hier en daar nog écht dorpswinkeltjes, nog vroeger ook soms 'schepwinkels' (je kon er bv. suiker of ik weet niet wat allemaal in de zelf gewenste hoeveelheid krijgen). Zo herinner ik me nog het winkeltje in Eggewaartskapelle, maar dat zal wel dertig jaar geleden zijn. Maar een vijftien of twintigtal jaar geleden dus doorkruiste ik de hele streek met de fiets, als hobby. Soms stapte ik zo'n winkeltje binnen om een reep chocolade en een drankje te kopen. Op een keer zag ik in een rek tientallen conservendozen staan, alle zonder etiket en sommigen waren precies wat aan het roesten of occideren... Heel vreemd en zeker niet appetijtelijk. Wat later hoorde ik dat haar kelder jarenlang onder water stond en dat de etiketten op die manier verdwenen waren. Toen het grondwater zakte (hahaha!) of - en deze tweede denkpiste zal dichter bij de werkelijkheid liggen - toen men het water uit de kelder pompte, werden de conserven netjes afgewassen en mooi in het rek in de winkel geplaatst. Toen het madamtje het een paar jaar later voor bekeken hield met haar handeltje stonden er nog steeds van die conserven... Veel van die handelaars aten hetgene wat niet goed verkocht zélf op, kwestie van niets te verspillen. Deze dame echter wist wel beter en was slimmer dan dat, zoiets lepelde ze zelf niet binnen! Sommige van die conserven waren bijna negen jaar over datum!!! Schmakelijk! Dat dametje leeft nog steeds, wie het water in de mond voelt komen of wie met een klein budget een horecazaak wil beginnen kan van mij naam en adres krijgen, al hoef je dan niet op mijn klandizie te rekenen!
De dag begon goed deze morgen... Een kwartier lang zat ik met de wagen vast in een begrafenisstoet. De auto's voor mij bleven stil staan en ik wist niet wat er scheelde en begon vrolijk te toeteren. Toen dat niets uithaalde stapte ik uit de auto om wat 'van mijn tak te maken' of tenminste de bestuurders voor mij wat aan te moedigen zich voort te bewegen... Honderd meter verder zag ik een corbeillard staan en toen viel mijn euro. De familie van de overledene was bezig in wagens te stappen om dan de corbeillard naar het kerkhof te volgen. Oeps!
Wat later, op de bus, richting winkel, volgde ik een gesprek van een bejaarde tegen een jonge dame met een puppie. Eén van de oren van de puppie hing wat naar beneden wat heel grappig was. Maar het oude mannetje zei dat dat niet mooi was en dat het meisje die oren moest 'inkorten'!!!!! Hijzelf had vroeger een dobberman en hij liet de oren 'inkorten' om dat die anders 'naar beneden hingen' en dat vond hij niet mooi. Arme hond!!! Ik was verontwaardigd en zei tot hem dat hij zijn eigen grote oude flaporen dan ook maar moest laten inkorten indien hij echt zo consequent was... De hele bus lachte hem vierkant uit.
Op de markt stond ik stil aan een groot 'fruitkraam', de verkoper was aan het roepen en tieren om zijn 'frezen' aan de man of aan de vrouw te brengen. Heel amusant telkens. Zijn gebrul zorgde er voor dat ik even bleef kijken naar de aangeboden aardbeien. De man tiert : 'Aaaaaaaaaaaa krullekop, da's lang geleden eeeeeeee? Eje int gevang gezeten de?' En ik : 'Jaak, want ik heb mijn coiffeur vermoord!' De brulaap : 'Ewe en eje een enkelbandje gevraagd?' Met dat brullen bereikte hij ruimschoots zijn doel, iedereen kwam aan zijn kraam luisteren en lachen. De buren keken wat kwaad en gelaten, want bij hen stond er geen kat...
Een oud dametje oefende deze namiddag blijkbaar voor een rol in de H. Bloedprocessief. Ze passeerde voor mijn winkel en stampte met haar voeten alsof haar leven er van af hing. In de processie zijn er immers altijd groepjes mensen nodig die in romeinse outfit soldaatje spelen en hard stampend rondhollen... Zonder onbeleefd te willen zijn vroeg ik de dame of ze misschien haar voeten kan opheffen als ze in de galerij passeert... kwestie om de rustige sfeer te bewaren... Het dametje is dementerende en gebaart zich doof. Na al die affronten van vandaag geef ik het op, dat ze maar verder blijft stampen met die voeten van haar, het is tenslotte goed voor de commerce (schoenverkoper)!
Als je geen ogen op je rug hebt... Opruiming van antiekbeurs in Brussel.
Vanmorgen haalde ik de rest van mijn stand leeg. Vroeg opstaan was dus de boodschap want de poorten in Brussel gingen open om 8u00 en de morgenstond heeft goud in de mond.
Wanneer ik arriveerde op de Heizel was de beurszaal bijna leeg, er restten enkel nog de houten, met stof aangeklede wanden. Op een twintigtal standen was men nog aan het werk. Wat me nogal verwonderde is dat vele standhouders derden inhuren om hun standen op te ruimen : alles inpakken en wegvoeren. Waarom dit niet zelf doen als de tijden wat moeilijker zijn, waarom al die extra kosten? Het is duidelijk dat al die inpakkers - veelal allochtonen - het heel goed gewend zijn antiek in te pakken (ik herhaal : IN), alles verliep heel vlotjes. Wel is het zo dat ze graag héél de gang gebruiken dus als je hen wil passeren is dat soms moeilijk. Iedereen moet voor hen wijken...
De kleinste en duurste zaken nam ik gisteren al mee naar huis, nu restten nog wat zaken die hoog aan de wanden hingen. Zo onderandere de Poppkaart van Waardamme. Ik maakte de kaart voorzichtig los en omdat ik nog een andere kaart wil afnemen terwijl ik boven op de ladder sta te wiebelen liet ik de Poppkaart voorzichtig vallen op een hoop dekens. Maar wat zag mijn lodderig oog??? Een inpakker van de stand tegenover mij snelt naar de ladder en raapt de Poppkaart aan en maakt aanstalten om die mee te nemen. Ik roep : 'Ewel ventje wat denk je dat je aan het doen bent?' De nozem antwoordt dat hij dacht dat ik die kaart niet meer nodig had gezien ik hem liet vallen op de grond. Waarop ik hem héél duidelijk uitlegde dat ik mijn materiaal leg waar ik wil, dat ik doe met het mijne wat ik wil en verzocht hem mijn kaart onmiddellijk terug te bezorgen, wat met hangende pootjes gebeurde. Het lef!
Bijna alle standen waren dus aangekleed met stoffen : rode, zwarte, paarse, grijze, enz. Na de beurs zou alles weggegooid worden dus scheurde ik hier en daar nog een mooie lap stof van de panelen om beelden en zo in te pakken (= inpakken).
Met een eerder wrang gevoel rijd ik voor de 14e keer (!) terug naar Brugge, het is nu echt welletjes geweest! Na alles uitgepakt te hebben kan ik de winkel openen. Er zijn veel Duitsers 'op toer', hopelijk zijn het geen 'Uhlanen', van die Duitse verkennners...
Ik ben blij dat alles voorbij is, het feit dat door de deelname aan deze beurs een flinke smak geld verloren ging is voor mij niet echt een aanmoediging om het volgend jaar nog eens te proberen. Tijd breng raad.
Vandaag is het Palmzondag. De eerste dag van een op liturgisch vlak héél mooie week, de Goede Week. Een heel zwaarbeladen week, smartelijk maar op het einde heel hoopvol. Om de misviering op de radio te kunnen volgen vertrok ik vanmorgen even voor tien uur naar Brussel voor de laatste beursdag. Drie mooie lezingen en de mis werd voorgegaan door EH Bart Rombouts, in de kerk van Hoogstraten. Ik ken die priester doordat ik aanwezig was op zijn wijding een tiental jaar geleden, dat was ergens in de buurt van Antwerpen geloof ik.
De woorden die me vooral bijbleven waren 'Heden Hosanna, morgen Kruisig Hem!' Woorden die ook vandaag heel actueel zijn, ik denk dat iedereen onmiddellijk snapt over wie ik het hier nu heel speciaal heb... Hoge bomen die veel wind vangen. Men ontdekte een fout, een menselijke fout en men wil hem meteen op het kruis nagelen. Dat nagelen gebeurde gelukkig niet letterlijk maar het resultaat is dat iemand totaal gebroken werd...
Op de beurs was het weer armoe troef. Ik snap helemaal niet hoe bepaalde bezoekers in hemelsnaam aan een gratis toegangskaart geraakt zijn... Een aantal bezoekers is zeker totaal niet geïnteresseerd in Christelijke kunst, ik zal hier geen verdere uitleg geven maar ik denk dat de reden voor de hand ligt... Ook opnieuw enkele blinden op bezoek gehad. Wellicht wilden hun begeleiders eens naar wat antiek komen kijken en moesten die slechtzienden blindelings volgen... Tja, veel keuze zullen die blinden niet hebben zeker? Nadeel was dat ze alles wilden betasten en dat was dus buiten de waard gerekend en de waard dat was ik... Gefrustreerd liepen ze verder...
Uren lang kon ik me gelukkig aangenaam bezighouden met het bekijken van de collectie bidprentjes die ik gisterenavond kon kopen aan een bezoekster van de antiekbeurs. Mijn belangstelling ging vooral uit naar de bidprentjes van begijntjes. Er zijn er werkelijk massa's geweest, ik ken een verzamelaar die al duizenden van die prentjes bezit, hij heeft er een fortuin aan uitgegeven hoor ik. Een oud ventje komt meekijken en vraagt of ik die prentjes verkoop. Ik zeg hem dat hij nog een uurtje moet wachten en nog een toertje door de beurs mag doen want ik wil zelf eerst alles eens op mijn dooie gemakjes bekijken. Het ventje verlaat me met tegenzin en ik geniet van de vele mooie gedachtenissen. Een negental begijntjes wordt afgebeeld met een soort tekening, de zantjes dateren allen van ca 1865-1885. Nogal zeldzaam in mijn ogen. Na een halfuurtje is het ventje daar al terug en ik laat hem dan maar meekijken. Hij koopt de mooiste exemplaren voor een zacht (!) prijsje en zo draai ik toch nog een klein beetje omzet. De man zegt dat hij eens per maand 'zuster' Marcella bezoekt. Dat is het laatste begijntje van de hele wereld! Intussen is ze 91 en verblijft ze in een rusthuis in Kortrijk. Ik heb wat moeite met dat 'gezuster', dat is immers niet de juiste term om een begijntje aan te spreken, ze is immers geen kloosterzuster of zo. Maar ja, als ze dat zo wil... Ook vond ik haar kledij niet echt mooi, zeker geen 'begijnenoutfit', eerder dat van een schamel arm sukkelachtig nonneke! Ik ken dat begijntje al ongeveer 23 jaar, van in de tijd toen ik in Kortrijk studeerde. Toen was er nog een ander - nogal dik - begijntje, Laura Deconinck, afkomstig van welgestelde landbouwers uit De Klijte (Heuvelland). Laatstgenoemde is echter al jaren pap met gouden lepeltjes aan het eten hierboven en het Kortrijks begijntje zal binnen afzienbare tijd wellicht ook haar valiezetje klaarzetten... Hopelijk bestaan er in de hemel ook brillen want het begijntje ziet al van in haar jeugd bijna geen steek voor haar ogen!
Dit is een foto van het laatste begijntje, Marcella Pattyn.
Voorlaatste beursdag Eurantica in Brussel : Oh my God!!!
Achterzijde van een oud bidprentje
Verschrikkelijk die verkoop op Eurantica, arm arm Vlaanderen en nog armer Brussel en het arme Wallonië... Vandaag was er redelijk veel volk op de been, wat wil je ook : koud weer buiten en gratis kaarten...
Ik arriveerde nochtans welgemutst, voordien bezocht ik immers de ruilbeurs in Sint-Michiels hier in Brugge en ontmoette er heel wat kennissen. Naast een drietal kleine boekjes vond ik er een viertal negentiende-eeuwse bidprentjes (overleden dus voor 1900) van Eggewaartskapellenaars. Een heel bescheiden maar mooie aanwinst. Jammer echter dat ik er dubbel zoveel moest betalen dan ik zelf vraag voor prentjes uit dezelfde jaren... En... ik moet er van leven en die verkoper niet, maar goed, elk vraagt natuurlijk wat hij wil. Dat ze echter nog één maal durft zeggen dat ik 'te duur' ben, dan zal ze eens wat meemaken... (voor alle duidelijkheid : dan krijgt ze een donderpreek!).
Dus ik welgezind plaatsnemende op mijn stand. De laatste zes dagen heb ik gewoonweg niets verkocht, ongelooflijk toch! Maar je blijft lachen... Hopelijk regent het pijpestelen vandaag en vriest het dat het kraakt, dan moet iedereen wel naar binnen komen.
En ja, er is nogal wat volk. Twee stokoude dames duwen karretjes met nog oudere dametjes voor. Zuchten en kreunen, zagen en klagen, krakend en piepend, snuivend en ... Wellicht zijn ze met zijn viertjes ontsnapt uit het rusthuis van Wemmel. De dames zien al lang niet meer klaar (letterlijk en figuurlijk)... ze kijken nog nooit scheef als ik hen hartelijk welkom heet tussen al de (andere) antiquiteiten. Lap, nog enkele voortvluchtigen, eentje heeft zo'n wit stokje mee, dus dat mens ziet geen meter meer voor haar ogen. Ze kijkt alle kanten uit : vooral naar boven, precies alsof ze denkt dat ze in het atomium rondhost...
De standhouders klagen en zagen dat het een lieve lust is. Alhoewel we reden hebben om niet supervrolijk te zijn ben ik het toch wel wat beu, al dat zagen en klangen brengt immers geen zoden aan de dijk. De zeer lage verkoopscijfers zijn het resultaat van verschillende elementen. Vooreerst is het heel de week warm weer geweest, dus de mensen komen dan niet in een donkere beurszaal. Ook is de paasvakantie begonnen sinds gisteren en velen vertrokken al een of meerdere dagen eerder... Er is de 'crisis' alhoewel de mensen nog nooit méér geld bezaten dan nu, ze zijn bang om geld uit te geven, de slimmerds. En dan heb je natuurlijk ook al die luizigaards en gierigaards die op hun geld zitten, die elke euro in twee bijten, die enkel superkoopjes willen doen. Die de standhouders willen doen lijden en enkel maar willen kopen als de verkoper verlies lijdt (of als ze dénken dat de verkoper verlies lijdt, hahahahaha!).
Op het einde van de beurs krijg ik het bezoek van een lieve dame van een stuk in de zeventig. Enkele dagen geleden beloofde ze me een hele hoop bidprentjes te brengen. Ik dacht al dat het dametje me vergeten was of gewoon zat op te scheppen zoals zoveel bezoekers de afgelopen dagen... Maar ik stond stomverbaasd bij de aanblik van de grote hoop bidprentjes : een zeshondertal stuks waarvan zeker een derde van edellieden, een dertigtal begijntjes en heel wat priesters, allemaal overleden tussen 1825 en 1875, formidabel!!! De keerzijden zijn vaak echte juweeltjes.
Onderweg naar huis kon ik er al een deel van kwijt. Dan verder op bezoek bij een goeie klant maar deze keer ving ik - met alle respect hoor - 'bot' : 'geen geld meer'. Pech dus voor haar maar nog veel meer voor mij. Daarna bij de buren aangeklopt, goeie vrienden van jaren ver, medestudent van de bibschool te Gent met zijn lieve vrouw, zalig om elkaar nog eens te zien.
Zo hier eindig ik vandaag mijn blog want ik kan nauwelijks wachten om mijn aanwinsten volledig te onderzoeken!
Twee tachtigplussers kwamen vandaag aan mijn stand. Ze gaven hun ogen goed de kost want kijken kost immers geen geld... En dat is blijkbaar het motto van de meeste bezoekers hier de laatste acht dagen! Ze kijken zich scheel op al die mooie antiek maar hebben helemaal geen zin om ook maar iets te kopen. Slechts enkele standhouders zijn tevreden : enkele verkopers van juwelen en van kasten.
De slimste van de twee oudjes kijkt met halftoegeknepen luizige oogjes naar een grote hoop oude documenten op perkament. Dan kijkt ze naar mij en probeert te peilen of ik zelf wel echt weet wat daar ligt. Dat kan plezant worden... Het mens vraagt me vriendelijk wat dat is en ik antwoord dat dat een grote hoop oud papier is. Het oudje bekijkt me nu heel aandachtig en vraagt wat ik daarmee wil doen. Ik zeg dat ik net een nieuwe open haard heb thuis en dat het 's avons frisjes is als ik thuis kom en dat ik - aangezien niemand dat papier wil - de hele boel in de fik steek vanavond. 'Meent u dat?', vraagt ze met een luizige blik. Ik beaam en het mens steekt haar handen al uit naar mijn perkamenten archiefstukken. Ze denkt echt dat ik zo achterlijk ben dat ik waardevolle documenten op wil branden.
Inwendig lach ik me onnozel maar kan me van de domme houden. Ze vraagt de prijs en ik zeg tien euro. Vlug opent ze haar dure saccoche en haalt er wat kleingeld uit. Dan zeg ik dat ik dat 'papier' niet verkoop omdat ik met die schamele tien euro mijn stove niet kan aansteken.
Het mens heeft eindelijk door dat de bedrieger bedrogen is en verdwijnt met stille trom.
Een lange beursdag - praatjes vullen geen gaatjes.
De beurs beloofde vandaag extra lang te worden. De voorbije dagen kwam er immers bijna geen kat langs en vandaag was er een nocturne : open tot 22u00...
Gelukkig was er aardig wat volk op dreef, wellicht omdat het buiten minder warm was dan de dagen voordien. Maar iets kopen, neen dat zat er niet echt in. Gelukkig had ik heel wat interessante gesprekken met antiquairs, restaurateurs die hier klanten kwamen ronselen onder de standhouders, allerlei kennissen en klanten. Ook nieuwe contacten werden gelegd.
De hele dag door liepen bezoekers te zeuren en te zagen. Zelfs tegen sluitingstijd regende het nog kritiek : 'Kijk naar al die houtworm in dat beeldje!' De dame doelde op een houten engeltje dat lange tijd geleden aangetast werd door houtworm. Nogal wat gaatjes waren hier de getuige van. Ik was al dat gezeur zodanig beu dat ik het mens wandelen stuurde met de opmerking 'Ja, maar praatjes vullen geen gaatjes!' En ik deed het licht uit ten teken dat de voorstelling voor vandaag afgelopen was.
Omdat ik vanmorgen de bui (figuurlijk) al zag hangen - het was namelijk weer schitterend mooi weer - en ik me dus voorbereiden wilde op opnieuw een saaie beursdag besloot ik deze morgen het Atomium te bezoeken. Elke dag van de beurs zag ik dat spel opdoemen een paar honderd meter van mij en ik had dat gedrocht nog nooit bezocht. Op het eerste gezicht vond ik het vrij belachelijk dat men niet het hoogste punt van de omgeving uitkoos om dat gevaarte op te richten, zodat je het heel duidelijk zou kunnen zien bv. vanaf de ring rond Brussel. Maar al bij al is het toch indrukwekkend.
Ik kon de auto vlakbij parkeren en keek vol bewondering naar al die mooi opgepoetste aluminiumkleurige ballen. Gelukkig is het niet al te druk : een honderdtal kinderen met hun begeleiders staan te wachten op de lift. Een ticketje kost 11 eurootjes, wat me aanvaardbaar lijkt. In groepjes van zo'n twintig personen worden we met een lift tot bovenin de bovenste bal getild. De liftgirl, een rondborstige zwarte deerne van zo'n 25 jaar, zegt ons naar boven te kijken. De bovenkant is grotendeels doorzichtig en we zien heel duidelijk de mekaniek van de metalen liftkoker. Deze lift zou sinds haar bouw tot 1970 de snelste ter wereld zijn geweest.
Bovenin is er een schitterend zicht op de ruime omgeving, ik geloof dat we daar zo'n 90 jmeter hoog zaten. Ik zie de beurszaal en de andere hallen van de exporuimte, Mini-Europa, een planetarium, het koning Boudewijn stadion en ook Kinepolis ligt daar elders. Richting centrum is het zicht nogal wazig want er hangt nog serieus veel mist. Het enige dat opvalt in die richting zijn de omtrekken van een groot Disneykasteelachtig gebouw, ik vermoed terecht dat dat de kerk van Laken is. Sprookjesachtig gewoon. Een lokale gids, een man van rond de 60, geeft een boeiende rondleiding aan een groep kinderen van rond de 16 jaar. Hij stelt voortdurend vragen om naar de kennis van de toehoorders te polsen. Onder andere begint hij over het Heizeldrama van 20 jaar geleden en vraagt of iemand weet wanneer die ramp plaats vond. 'In 1890', roept er eentje. De gids is eventjes enigszins uit zijn lood geslagen door dat zotte antwoord maar geduldig zet hij zijn betoog verder.
Nu gaat het weer helemaal naar beneden, terug dus naar de begane grond. Vandaar met een lange roltrap naar de hoger gelegen bollen. Door vensterstjes zie je links en rechts boven de andere bollen verschijnen, heel leuk. Er is hier en daar info te vinden over de wereldtentoonstelling. Wat het meest boeide was een film over de bouw van het Atomium, een hels karwei in voor ons vandaag primitieve omstandigheden. De bouwvakkers lopen heen en weer over metalen balken, op grote hoogte. Geen spraken nog van veiligheidsschoenen of helmen. Maar natuurlijk zullen aangepast schoeisel en een helmpje je niet redden als je 60 meter naar beneden dondert... Ik zie ook wat maquettes van andere gebouwen en affiches voor de wereldtentoonstelling. Eigenlijk had ik heel wat meer gadgets en zo verwacht, er bestaat namelijk nogal wat materiaal rond de wereldtentoonstelling van 1957. Sommige ruimten waren afgesloten. Na de roltrap kon je weer naar ene andere bol via een lange rode metalen trap. Daarna nog zo'n trap naar boven. Nu gaat het via andere trappen weer naar beneden, het laatste stuk met een roltrap. Boven onze hoofden in de smalle koker flitsen vreemsoortige blauwe en rode lampen aan en uit, leuk maar gedateerd. Precies alsof je in een maanraket uit een film uit de jaren '60 zit... Lachwekkend dus. Beneden gekomen kan je allerleid souvenirs kopen. Ook is er een hele stand met allerlei 'lekkers' : échte (?in het buitenland?) fabriekspralienen, wellicht Lidl- of Aldikwaliteit. Ook houten brochettestokjes met telkens twee kanjers van (?Spaanse?) aardbeien op gespietst. Geen reclame dus als men dat 'Belgisch' noemt!!!
Daarna ging het richting kerk van Laken. Ik wilde de kerk, die ik net in de verte ontwaarde, nu eens van naderbij bekijken. Deze kerk is in verschillende fasen gebouwd en men is het gebouw aan het restaureren, mooi gebouw om er een zaak in te beginnen, veel mooier alvast dan dat stulpje in Kaaskerke... Maar zo makkelijk of zo vlug zal deze kerk, blijkbaar een basiliek, dus een kerk gewijd aan een speciale verering, herbergt de graven van de leden van het Belgische vorstenhuis. De kerk is gesloten en blijkt enkel op zondag toegankelijk te zijn. Enkele jaren geleden beloofde een klant me een rondleiding te geven alsook een bezoek aan de koninklijke crypte en onderaardse gangen in de buurt. Er zouden gangen leiden tot in het paleis van Laken... Spijtig genoeg heb ik het telefoonnummer van die mens niet bij. Links van de kerk zie ik een mooi kerkhof. Tussen de graven zie ik wat allochtonen die een sigaretje opsteken, wat doen die daar eigenlijk, zij worden toch in hun eigen a...nland begraven? Met veel verrassend mooie grafmonumenten. Achteraan links wandel ik door rijen met grote, identieke arduinen grafmonumenten. Op een aantal liggen arduinen platen met namen en data, heel vreemd. Blijkbaar konden die losse platen vervangen worden na verloop van tijd, kon men de inhoud van de graven verwijderen. Misschien met het oog op de beperkte plaats die men heeft midden in de stad... In het midden van het wandelpad zag ik vierkante stukken beton met daarin stukken dik glas, blijkbaar was er hier onder een gang of zo... Op een plaats was een stuk glas weg en ik zag een diepe gang onder mij, wat had dat te betekenen? Helemaal op het einde van de gangen gekomen werd dit mysterie opgelost. Twee brede arduinen trappen leidden naar de ondergrond... wel griezelig, en nergens een levend wezen te bespeuren (of wat dacht je wel op een kerkhof?)... Ik huiverde toch wat, stel dat hier een moordenaar huisde of zo... Nu het hoekje om (letterlijk, gelukkig niet figuurlijk) en héél lange gangen met nissen in de muur, drie lagen boven elkaar, allemaal opbergplaatsen voor lijkkisten... Brrrrrrrrrrrrr... Soms zie ik drie of vier gelijke familienamen op cellen naast elkaar. Een twintigtal meter diep in de gangen staat een afsluiting met vermelding van 'Verboden toegang - gevaar', netjes in de twee landstalen. Aan vele afsluitplaten hangen metalen of plastieken bloemen van 40, 50 jaar oud. Heel fris zien die er natuurlijk niet meer uit. Het 'gevaar' waarop gewezen wordt wijst zeker niet op ondoden of zo, of rammelende knoken die uit de muur kunnen vallen, maar veeleer op het plafond, die betonblokken met glas, die naar beneden kunnen donderen. De sfeer is hier nogal akelig en ik voel me hier precies niet helemaal alleen. Ik spurt de trappen weer op en kan weer vrij adem halen. Zo'n kerkhof heb ik nog niet eerder gezien, ik kan deze manier van stapelen niet anders verklaren dan doordat men kampt met plaatsgebrek in dit knekelpark.
Nu wat verder wandelen. Achteraan, meer naar rechts nu, is een 'jong' kerhofgedeelte, met gewone moderne graven. Een rare tiep zit te paffen op een oud grafmonument. De arduinen plaat vooraan is weggenomen, de man was wellicht enkele uurtjes zoet met het graven van een groot gat om een kist van een onlangs overledene bij te zetten in het graf. Wat verder was een recent graf opengemaakt. De zerk boven het graf was met behulp van een graafmachientje (Bobcat) opgetild en een paar meter verder neergelegd. Hier moest de kist via de bovenzijde in de grafkelder bijgezet worden. De man had zijn werk gedaan en wachtte wellicht op de corbeillard... Het grootste gedeelte van het kerkhof bestaat uit mooie grafmonumenten, soms met treurende engelen of een treurende jonge vrouw. Heel roerend. Sommige namen komen ook voor in West-Vlaanderen, bv. Tant. Ook heel wat adelijke namen. Bv. enkele de Ligne's. Begraven in een mini-kapelletje, eentje van de kleinste die ik zag. En dat voor zo'n naam, de naam zoals de prinsen die het kasteel van Beloeil bewonen. Misschien waren dit verarmde familieleden. Dan een rare naam, ik dacht eerst dat ik 'Brulkieken' las, de naam was moeilijk te lezen. Toen ik mijn brilletje opzette zag ik 'Breuls de Tiecken' staan, zoals er ooit woonden op het kasteel in De Moeren bij Veurne.
De meeste grafmonumenten verkeerden in redelijk goede staat. Wel was er hier en daar wat schade aan kapelletje, misschien door vandalen of door de tand des tijds...
In elk geval loonde dit bezoek dubbel en dik de moeite, mijn dag kon niet meer stuk! Daarna passeerde ik het paleis van Laken. Toen ik wat trager reed om het paleis beter te kunnen zien kwamen twee gendarms of zo naar het hek kijken of ik snode bedoelingen had...
Wat ik al een week vreesde werd vandaag werkelijkheid. De drie dwergen of kabouters als je wilt kwamen vandaag naar de antiekbeurs. Op elke beurs komen ze de boel verzieken, letterlijk dus, want je kan ze met de ogen dicht voelen naderen... ze 'protten' de hele dag door... het is hun lust en hun leven. Hun taaltje lijkt soms wel chinees en na elke zin proesten ze het uit. Ze lachen de hele tijd maar ik heb echt geen flauw benul wat er altijd zo grappig is. Misschien vinden ze elkaar gewoon leuk of lachen ze elkaar de godganse dag uit... Echt een mysterie.
Alsof het nog niet erg genoeg is dat ze aan mijn stand kwamen 'protten', vroegen ze me of ze hun kabouteroutfit - hun rode jassen met witte stippen - op mijn stand mochten acherlaten want het werd hen werkelijk veel te warm. Omdat de geurhinder echt niet te doen was zei ik hen dat dat mocht indien ze hun jassen in plastic tassen zouden opbergen, zogezegd om mijn stand netjes op orde te houden. Ze stemden daarmee in en al lachend trokken ze verder, tot mijn grote vreugde.
Na drie uur kwamen ze hun voddekleren ophalen. Duidelijk waren ze van plan om nog een hele vertelling 'af te steken' over alles wat ze op de beurs hadden gezien maar ik 'poeierde' hen onmiddellijk af door te zeggen dat ik zelf ook heel goed wist wat er in de zaal te beleven viel. Al proestend verlieten ze mijn stand. Dit wordt werkelijk een memorabele beurs!
Ontmoeting met Daisy met de mooie ogen, een welkome afwisseling op de sleur op de antiekbeurs
Daisy
Vandaag een verrassende ontmoeting gehad met Daisy, het meisje met de lange haren en de mooie ogen. Ze viel me direct op, ze gedroeg zich duidelijk helemaal anders dan de meeste andere bezoekers. Heel geïnteresseerd, heel lief kijkend met die grote donkere kijkers van ogen. Heel elegant, hartelijk, kortom een lust voor het oog. Bovendien had ze heel lange oren en kwispelde ze onophoudelijk...
U raadt het al, ik heb het hier over een trouwe viervoeter, een hond die naar de mooie naam 'Daisy' luistert. Ze is heel blij dat ze de hele week mee mag naar de antiekbeurs. Haar baasjes zijn trouwens ook heel vriendelijke mensen, hardwerkende antiquairs die ook maar al te blij zijn met de afleiding die hun hond hun bezorgd. Daisy voelde zich hier onmiddellijk thuis. Alhoewel ze een mooie mand heeft verkiest ze zich te nestelen op de verschillende mooie lederen zetels, bij haar baasjes. Ze registreert elke beweging en volgt haar baasjes overal. Dat mis ik wel, een hond. Vroeger toen ik nog thuis woonde op de boerderij hadden we er vier of vijf, wat zorgde voor een gezellige drukte.
Wellicht door het mooie weer was er weeral weinig volk komen opdagen. Drie man en een paardenkop... Vooral vrouwen want het was 'Ladies day' vandaag, alle dames mochten er gratis in. Geen goed idee volgens mij. Zulke dagen trek je vooral van die betweterige types aan, van die oude commeren die zich hier komen amuseren. Met een schoolmeestersmentaliteit, en een aantal waren duidelijk actief in het onderwijs. Die schelle stem, alles beter weten, alles aan een streng onderzoek onderwerpen, over hun brilletje alle kanten uitloeren, die venijnige ogen, Delvaux-saccochen, ...
Eentje had haar mond vol over haar man zaliger, hij gooide een 'enorme' hoeveelheid kostbare antiek in de container, antiek waarvoor hier 'stukken van mensen' werd gevraagd. Blijkbaar ook boeken, boeken nog veel mooier dan wat ze op mijn stand zag liggen. Ik amuseerde me kostelijk. Maar toen ze begon over de vele antiek die in 'al' de kerken gestolen werd en ze zich vervolgens afvroeg of er hier ook gestolen zaken zouden te vinden zijn, kwam ik tussenbeide. Ik zei : 'Madam, gelukkig voor jou en ongelukkig voor mij dat je man zaliger jou ook niet in de container gedumpt heeft. Ik geloof dat je een 'indelijk' groot verstand hebt, je weet werkelijk overal het fijne van! Ik wens je verder, ik herhaal VERDER!!! nog een leuke dag!' En de dames sloegen resoluut andere wegen in.
Vandaag weer allerlei héél interessante aanbiedingen. Oude kerkmissaaltjes, oude boeken in het latijn over recht, oude bidbanken en kaders met afbeelding van het H. Hart van Jezus en Maria, werkelijk te veel om op te noemen. Ik stuurde ze allemaal vriendelijk maar kordaat wandelen... Dat komt hier gratis binnen.. ze krijgen een hand en ze willen een hele arm grijpen...
Met enkele bezoekers uit Limburg had ik een interessant gesprek. Ze wonen in Brussel-stad en hadden het over de verschillende kerkgebouwen die overal te koop zijn. Eentje lijkt echt heel interessant maar ik zeg hier op mijn blog geen gebenedijd woord meer over want de snotrijke boer Bavo (je weet wel, diegene die de katten knijpt in het donker en bij nacht) en zijn gehandicapt zoontje (eerder geïnteresseerd in katers) liggen voortdurend op de loer om onder mijn duiven te schieten. Ik heb mijn lesje wel geleerd intussen dus ik zwijg verder als het graf...
Intussen schreef ik me vandaag in voor een mooie antiekbeurs waar er hopelijk wat meer verkoop zal zijn want ik ben nog lang niet uit mijn kosten hier en we zijn al over de helft van de beurs...
Boer Bavo met zijn nieuwe bijzit, een dom blondje...
Zowat alle standhouders klagen steen en been, er is gewoon geen volk en geen verkoop tot nu toe.
Merkwaardig eigenlijk : zo'n mooie beurs, in de hoofdstad en toch geen deftige verkoop. Blijkbaar is iedereen bang om geld uit te geven.
Vandaag had ik nauwelijks twee bezoekers waarmee ik een deftig gesprek kon voeren. Enkele bezoekers kwamen me allerlei waardeloze rommel aanbieden, ik stuurde hen wandelen met de goeie raad alles meteen naar de kringloopwinkel te brengen. Voor de rest gelukkig geen charlatans zien passeren zoals gisteren...
Het mooie weer zal ons wel parten spelen denk ik. En dat mooie weer blijft nog de hele week duren...
Voor wie rijk wil worden zonder een poot uit te steken....
Net kreeg ik volgend mailtje binnen... Wie heeft goesting om een miljoen euro binnen te halen? Hoe dom zijn ze dat daar één iemand in trapt?
Bonjour, C'est dans le feu que le fer se trempe et devient acier. C'est dans la douleur que l'homme trouve la révélation de sa force. En effet je suis atteinte d'une maladie qui dégrade ma santé de jour en jour et la médecine ne peut plus rien pour me sauver depuis trois. Consciente de ma décision j'ai décider de vous écrire afin d'avoir un accord avec vous pour la réalisation de vous projet Humanitaire. Je veux mettre à votre disposition une somme de UN MILLION D'EUROS que je vous offre pour aider les gens qui sont dans le grand besoin.Toutefois, je comprendrais votre étonnement quant à ma façon de procéder. Vous savez, il existe plusieurs organismes dans le monde que j'aurai pu contacter. Mais je ne préfère pas, j'aimerais plutôt que ça soit une personne comme tout le monde, à qui je confierai cette lourde responsabilité de créer une fondation et qui fera les bonnes uvres comme feu l'Abbé Pierre. Dans le passé, je faisais des dons à des associations déplorablement je n'ai jamais été satisfaite de la gérance de ces dons.Il y a beaucoup de souffrance dans le monde, et il faut que nous les êtres humains qui avons la possibilité d'aider un temps soit peu les personnes qui sont dans les difficultés le fassions.
Tout cet argent, je l'ai acquise toute ma vie et la seule chose que je pourrai faire de bien sur cette terre avant de m'en aller c'est de savoir que cet argent servira à rendre heureux des personnes qui sont dans le besoin. J'espère sincèrement que vous ne refuserez pas ma proposition et que vous m'aiderez à réaliser ce rêve. Ma vie professionnelle a été un véritable tourisme d'autant plus que j'ai toujours vécu loin de mon pays. D'abord au Koweït, où j'ai travaillé dans le secteur pétrolier pendant deux années. Ensuite j'ai été en République du Bénin (année 2001) où j'ai mise en place plusieurs entreprises (immobilières, Ingénieure...). C'est dans ce pays si accueillant que j'ai connu le vrai bonheur, celui du mariage d'avec un Français qui travaillait aussi dans ce pays. Malheureusement nous n'avons pas eu la chance d'avoir des enfants. Après Cinq années de vie commune, mon époux a perdu la vie suite a une longue maladie. Ainsi je suis restée à nouveau seule avec un majordome à ma disposition et un chien jusqu'à ce que ce cancer vienne limiter ma vie. Les jours passent et plus je sens que mes jours entre ces 4 murs de ma chambre d'hospitalisation ne tiennent plus à quelques semaines, alors je veux bien croire que je me suis pas adressée à une personne de mauvaise foi qui saura pas respecter mes derniers engagements et vux. Aussi Je tiens à vous informer que les procédures Juridiques et protocolaires sont préalablement définies et établies, afin que ma banque puisse vous adressez cette somme. Cela fait exactement trois ans que je me bats contre cette maladie et la médecine ne peut plus rien. Vous pouvez contacter mon Docteur D. Rock qui s'occupe de moi actuellement a Londres sur son numéro qui est le suivant : +44 70 111 83 582
J'attends votre réponse dans ma boite privée: mariebrigitteprouvost@hotmail.fr
Ongewenst bezoek op vierde dag van de antiekbeurs : Gerard de clochard en een 'droeve' (stoute) duvel
Gerard alias 'Ze(v)era(a)r' de clochard, vandaag gezien in de beurs.
Een oude Veurnenaar op bezoek..., kennis van Gerard de clochard
Onderweg naar de beurs deze morgen informeerde ik in het tankstation van Drongen even naar de twee autoongelukken gisteren daar in de buurt. Gelukkig waren er geen doden. Enkele dagen eerder was er ook al een zwaar ongeval gebeurd. Een oudijzermarchang stak nabij hetzelfde tankstation de autoweg over via de brug. Plots reed hij door de brugrailing en bengelde met zijn cabine boven de autoweg. Een deel van het oud ijzer vloog alle kanten op, op de voorbijzoevende auto's dus, en zorgde voor enkele gewonden. Stel je maar eens voor dat je een wasmachine op je dak krijgt...
Het brandje in het tankstation van Wetteren was nog niet geblust. Onblusbaar... dus men liet de boel maar ontsnappen en opbranden. Intussen is het tankstation nog steeds gesloten. De dronkaard die het ongeval veroorzaakte zal een Blankenbergse rekening voorgeschoteld krijgen!
Aangekomen op de Heizel, vlak voor elf uur, zag ik al onmiddellijk dat er bijna geen kat zou langs komen. Veel te mooi weer buiten! De verdere dag zou trouwens uitwijzen dat er behalve weinig ook ongewenst bezoek zou komen...
Een Brusseleir zag een gravure met wat Turken in een boek op mijn stand, het betrof één gravure in een oud boek over alle godsdiensten. Hij vroeg me om méér info over de Turken. Ik wilde hem antwoorden : 'Ewel, lees dan toch de krant onder de rubriek...' maar ik zweeg wijselijk. Hij zei me dat ze in Turkije grof geld geven voor boeken over hun volk. Ik vroeg hem hoe dat ze dan aan al dat geld kwamen... maar dat was weer bijna een brug te ver... Mag je dan verdorie nergens meer mee lachen???
Dan was er een bezoekster, een bewonderaarster blijkbaar, die een foto van me wilde maken 'omdat ik toch zo een hoop mooi haar heb'. Ik zei : Non, non et non. Moest je veertig jaar jonger zijn misschien! Het mens kon er gelukkig mee lachen en vervolgde haar weg.
Rood is duidelijk in de mode : één op drie draagt een rode broek. Sommige kindjes zijn volledig in het rood gestoken, heel mooi eigenlijk.
Enkele anderen liepen rond als halve clochards : haveloos gekleed, een lelijke klak op het hoofd, met een ongewassen mu.e, echt niet te doen. Bovendien luizig om zich heen ziend, misschien kijkend om een en ander achterover te drukken. Ik was meteen op mijn hoede.
Plots schrik ik me het lazarus. Een van die minder aangepasten meen ik ergens van te kennen. Hij kijkt me aan met valse koude ogen. Hij doet me denken aan iemand die al decennia geleden aan lager wal geraakte. Opgegroeid voor galg en rad. Heeft een doodarme moeder die zelf wees is geweest en haar hele leven al een half hondenleven heeft moeten leiden. Maar... gelukkig heeft hij een héél rijke papa. Een papa die als het ware al slapend rijk is geworden... een papa die vanalles heeft 'uitgemeten' maa ook heel hard heeft gewerkt en veel zomaar heeft gekregen van de een en de ander, die zelf goed kon commanderen en een ander aan het werk zetten. Maar om een lang verhaal kort te maken : snotrijk dus.
Het ventje trekt rare gezichten, hij kijkt zo ongelukkig dat de tranen mij in de ogen schieten. Is dat nu fake of is dat echt? Is dat ventje echt wie ik denk dat hij is? Hij lijkt fel verouderd maar onkruid vergaat niet zeggen ze. Hij kijkt tevens schuldig, alsof hij een en ander op zijn kerfstok heeft. Hier zit meer achter... Het ventje heeft meer in zijn mars dan men op het eerste gezicht zou zeggen. Hij heeft immers heel wat 'verdiensten' op zijn naam staan... geen verdiensten echter om heel trots op te zijn... maar zijn snode daden hebben hem alvast geen windeieren bezorgd. Al vele jaren lang is hij hierdoor in staat om een liederlijk leven te leiden, om de krekel uit te hangen. Gelukkig heeft hij die heel rijke papa die hem alles geeft wat hij wilt.
In elk geval lijkt hij héél erg veel op dat ventje die zijn moeder heeft betoeterd, belogen en opgelicht. Hij bedondert dus werkelijk iedereen. Gelukkig dat hij zo'n brave eerlijke gulle vader heeft die hem aan de nodige centjes bezorgt als beloning voor al zijn lelijke manieren... Dat komt het ventje heel goed uit want zelf heeft hij een broertje dood aan werken. En wat is de moraal van dit verhaal??? De paarden die de haver verdienen krijgen ze niet!!!
Opeens is dat sujet van het toneel en uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik twijfel wie dat nu werkelijk was...
De rest van de namiddag is nogal eentonig. Om de tijd wat te doden bekijk ik wat moderne schilderijen bij de buren. Ik poog te snappen wat de kunstenaar bezielde om zo'n gedrochten te maken. Ik probeer te snappen wat hier staat afgebeeld maar dat lijkt onbegonnen werk.
Een oude Veurnenaar verschijnt ten tonele. Hij verzamelt vanalles maar 't mag duidelijk geen geld kosten. En vriendelijk of hartelijk is hij ook al niet. Ik voel dan ook niet de minste aandrang om wat dan ook aan woorden aan hem te verspillen. Het ventje heeft een bloedrode kop, zo rood als die van een duivel die al veertig jaar kolen stookt in de hel. Je ziet het vuur in zijn ogen branden... Hij begint te praten over bepaalde kastaars in het Veurnse, mensen die ik ook al lang ken. Hij vraagt of dat familie is die de (censuur!) gekocht heeft... Lap, daar heb je het weer. Het gaat weer over die 'schone' familie. Ik antwoord gewoon niet meer op die idiote vragen. Als het ventje wil lachen dat hij dan naar het circus gaat of daar zelf de clown speelt, een masker heeft hij alvast niet nodig! Plots lijkt het mannetje in rook opgegaan... Wat voor raar volk is dat hier toch allemaal vandaag?
De resterende tijd wil geen zeveraars meer zien aan mijn stand, dit is enkel haalbaar door een oogje dicht te knijpen en aan leukere dingen te denken (oa aan een bezoeker die een bod doet op mijn hele stand...).
Derde dag van antiekbeurs : heel wat hinder'palen'...
Vandaag vertrok ik om tien uur naar Brussel, ik verwachtte niet veel verkeer en in een uurtje moet je toch vooraan in Brussel kunnen geraken. Maar toen ik net in de auto zat hoorde ik dat een zatlap een gasleiding van het tankstation in Wetteren geraakt had en dat de autoweg afgesloten was. Net dat station waar ik normaal gezien enkele belegde broodjes wilde halen...
Er dreigde voor mij dus reêle hongersnood en een laattijdig arriveren op de beurs. Op de expressweg hier in Brugge moest ik vlug beslissen. Ofwel via Kortrijk en Doornik naar Brussel rijden, wat een hele omweg betekende. Ofwel in Wetteren de autoweg verlaten en anderhalf uur opgehouden worden want de alternatieve wegen lagen ook plat door het onverwachte hoge aantal auto's en vrachtwagens... Ofwel via Antwerpen rijden. Omdat ik maar een uurtje had koos ik voor de rit via Antwerpen. Ter hoogte van het tankstation van Drongen waren twee ongevallen gebeurd. Het eerste met een dikke Mercedes, heel de kap was er af, het leek wel op een nieuw en mij onbekend cabriomodel... Een collega uit Brugge die er rond dezelfde tijd passeerde zag kinderschoentjes liggen op het asfalt... wellicht zijn er doden gevallen... Vierhonderd meter nog een auto die nogal beschadigd was. Een ongeluk is echt héél vlug gebeurd, twee seconden afgeleid zijn en je kan er geweest zijn... Nu volle gas tot op de ring van Antwerpen en dan via Mechelen richting Brussel, grote ring naar de Heizel. Ik arriveerde een kwartier na de opening van de beurs, dat viel dus nogal mee.
Maar wat zou ik vandaag eten? Ik hoopte immers in Wetteren enkele broodjes te halen. Alhoewel ze daar enkele gegrilde zaken zullen geserveerd hebben vandaag, gezien de metershoge steekvlam boven hun gastankje... Maar geen nood : ik had nog een en ander aan de kant liggen op mijn stand, een appeltje voor de dorst zeg maar.
De hele dag verliep nogal langzaam : bijna geen volk en voor mij niet de minste verkoop. Iedereen liep er rond met een lang gezicht. Toch had ik enkele aangename gesprekken met bezoekers, mensen die informatie vroegen over van alles en nog wat, oprecht geïnteresseerd in de mooie antiek en boeken. Ook liepen er enkele rare kwibussen rond : een heel gezin in versleten joggingspakken, een lelijk vrouwmens in een soort Friese klederdracht, wellicht al weken op de dool geraakt na deelname aan een of andere carnavalstoet... Ook een dame, verschrikkelijk verminkt in haar gezicht, wellicht weer het resultaat van een jaloerse echtgenoot die een 'pulle' vitriool over haar hoofd goot... Deze vrouw had een grote opening in haar gezicht, op de plaats waar normaal mond en neus zitten. Luguber eigenlijk, te meer daar er toch hulpmiddelen bestaan... zie maar naar Michael Jackson, die had toch een leuke neusprothese? Dat gat in haar gezicht was groot genoeg om er een croque monsieur of een croque madame in één keer binnen te werken, echt gruwelijk! Net een wandelende broodrooster... Met mijn excuses natuurlijk voor mijn woordkeuze maar ik wil de situatie zo duidelijk als mogelijk voorstellen...
Vandaag schitterende aanbiedingen gekregen : allerlei heiligenbeelden, van mottige gipsen exemplaren tot schitterende houten engelen... Ik ben benieuwd wat ik ter plaatse zal aantreffen. Hun gipsen rommel mogen ze alvast houden.
Om het uur passeerde, net zoals de afgelopen dagen, een vriendelijke zwarte man met een kar vol drankjes en hapjes. Eergisteren wilde ik een koffie bestellen maar hij zei dat hij enkel koude koffie meehad, waarop ik hem vroeg waarom hij dan nog bleef rondhuppelen... Vandaag vroeg ik hem of hij nog steeds rondliep met koude kaffie. Hij antwoordde prompt : ja, monsieur. Ik wilde hem toesnauwen dat hij mocht ophoepelen met zijn flutkoffie toen ik ineens besefte dat hij me wellicht verkeerd begrepen had. En inderdaad, 't was zo'n een typische ja-knikker... die bijna geen woord Vlaams verstond. Ik betrouwde het hele zaakje niet meer, wie weet had hij daar in die koffiekannen enkel 'opgewarmde kost' mee, dus bestelden ik gewoon een frisdrankje.
Verschillende collega's uit Knokke, Brugge en het Gentse waren vandaag nog later gearriveerd dan ik, ze namen namelijk een binnenweg via Sint-Niklaas. Daar kan je echter niet echt doorvlammen en dus hadden ze beter net als ik wat meer kilometers afgelegd maar dan aan een iets steviger tempo.
In het terugkeren deze avond hoorde ik op de radio dat de snelweg tussen Brussel en Gent berijdbaar was maar dat je ter hoogte van dat nog steeds brandende gastankje maar 70 per uur mocht rijden, niet omdat er ontploffingsgevaar zou zijn maar louter omdat men veronderstelde dat iedereen zou blijven gapen naar dat vuurtje en dat je dan beter je snelheid aanpast. Ewel, dat was het kijken echt niet waard. Blij dat ik weer heelhuids thuisgeraakt ben!
Over 'schartelaars' en domme opmerkingen vandaag op Eurantica
Zou je hen niet een frang geven? Enkele bezoekers vandaag...
Ik had heel veel aangename contacten met de bezoekers. En al babbelen win ik altijd : is't geen geld dan is't verstand, zoals men zegt.
Hier toch enkele opmerkelijke uitspraken van enkele bezoekers :
Twee oude kramikkels kijken naar een klein beeldje van Sint-Rochus en het ventje vraagt me : 'Menere, waar is da brood van dien oend (hond) naartoe?' En ik : 'Ewe, 't was gistern u lange dag en 'k en ik dat brood opgegeten!'
Tja die aandacht voor het detail... Wat later is een oud madamtje die ook naar dien oend zit te kieken en ze zegt met een zuur gezicht : 'Il manque le petit pain!' 'T is weeral van dat, dat soort mensen ziet werkelijk àlles! Ik antwoord haar dat ik het net opgegeten heb maar dat de bakker straks langskomt met verse pistolets. Al dat gezaag! En het is heel duidelijk : 'Gapers zijn geen kopers!'
Wat later kijken twee betweters naar een oude metalen koffer, onder het deksel zit een heel 'mekaniek' van hefboompjes enzovoort. De twee zeggen : 'Een mooie allaamkoffer!' Ze denken dat die hefboompjes een reeks schroevedraaiers en zo zijn die mooi naast elkaar gemonteerd zijn op het deksel... Ik raad hen aan om eens naar de oogarts te gaan...
'En waarom kiekt (kijkt) dien heilige zo raar? En waarom is dat zwientje van Antonius zo klein?' Ik antwoord dat ik het beeld nog maar pas binnen heb en dat dat zwientje nog vele moet groeien...
Een man gekleed in vrouwenkleuren, moet kunnen natuurlijk, bekijkt al mijn boeken. Met een hoog 'vrouwenstemmetje' vraagt hij uitleg over van alles en nog wat. Die gast trekt écht de aandacht en ik zorg er voor dat ik hem zo lang als mogelijk aan mijn stand bezighoudt want iedereen komt op dat schouwspel af. Enkelen lachen zich bijna onnozel en ik heb de grootste moeite van de wereld om me ernstig te houden...
'Meneer, spijtig dat die Onze Lieve Vrouw een kindje bij zich heeft, ik vind da echt nie mooi wi!' Niet geloven : als er geen kindje bij is kan je het niet verkopen en nu er wel eentje bij is vinden ze het niet mooi! Moet ik dan een bijl bovenhalen en dat mens haar zin geven? Geen haar op mijn hoofd (...) dat daar aan denkt.
Veel aanbiedingen ook van 'prachtige oude Davidsfondsboeken', allerlei tijdschriften die mooi ingebonden zouden zijn, oude kerkmissaaltjes van uit de jaren 1950, een bijbel uit 1968, een hele collectie luciferdoosjes, postzegels, suikerzakjes uit hotels, een verzameling van honderden 'zeepjes', enz. enz. Sommigen hebben tientallen foto's mee van echte rotzooi van meubels en zetels, schaamte kennen ze niet, eigenlijk toch wat grof dat ze die onverkoopbare rotzooi hier op een antiekbeurs durven aanbieden. 'T is hier nog erger dan op de rommelmarkt. Ik raad hen allemaal aan hun rotzooi te dumpen in de plaatselijke kringloopwinkel, of beter nog : op het containerpark!
Het is de derde dag, de dag van de opbouw meegerekend, dat ik hier in de Heizel kom en ik ben het al helemaal gewoon.
Vandaag weinig volk over de vloer gehad. De helft ken ik van andere beurzen en van in de winkel. Iedereen is vol lof over mijn stand, wat me veel deugd doet. De beurs start tijdens de week pas om 14u00 en duurt tot 19u00. Die vijf uurtjes waren dan ook vlug om. Heel veel interesse was er voor mijn oude boeken, als enige standhouder biedt ik boeken aan al zijn er wel een drietal standen die prenten en oude landkaarten meehebben.
De verkoop is héél héél zwak hoor ik van collega's, dus een herhaling van het scenario van gisteren... Wel hoor ik weeral dat de meeste juweliers... gouden... (of zilveren?) zaken doen. Achtduizend eurootjes voor een oude (of nieuwere...) keten om rond je nek te drapperen, dat is toch geen geld?
Vandaag, voor de opening deed ik een toertje door de zaal, om eens te kijken wat er zoal aangeboden wordt. Natuurlijk een groot aantal antiekstanden, ik zie een aantal 'grote' namen maar de prijzen zijn navenant... Houten beelden, oude schilderijen, mooie keramiek, Aziatische kunst, enz. Ook wat meubels. Veel zaken verkopen 'decoratie', ze richten huizen in volgens de wensen van de klant. Hierin kan me heel wat creativiteit kwijt maar... ik zie het eerlijk gezegd ook wat als het niet in staat zijn om of geen zin hebben in het zoeken naar waardevolle antiekstukken. Makkelijker is het om bv. allerlei stoffen aan te voeren uit fabrieken en die aan de man te brengen... Actief zoeken naar antiek kost veel meer moeite dat is zeker. Maar iedereen doet of laat uiteraard wat hij wil.
Wie ik allemaal zag vandaag? Een groot aantal Westvlamingen, de enen al wat toffer dan de anderen. Enkelen die ik een heel warm hart toedraag (ja hoor!), en ook enkelen die ik liever zie gaan dan komen. Gasten brengen immers altijd vreugde aan : is't niet bij 't komen dan bij 't gaan! Ik ben blij dat ik dat stel kabouters die me overal komen ambeteren, nog niet gezien heb. 't Zijn trouwens eerder een soort kwaadaardige dwergen die de pieren uit je neus willen halen... : 'En waddis dadde? En is dat echt zo oed? En waar eje da gekocht? En oevele vraag je doar nog voor?' Grrrrrrrrrrrrr! Ik vrees dat ik nog niet van hen af ben. Denkelijk komen ze zondag plots uit het niets opdagen. Ze zijn al zo klein van gestalte en ze springen altijd als een duiveltje uit een doosje. Vrijkaarten krijgen ze van niemand want niemand wil hun kaboutergezicht aan hun stand zien... Misschien kunnen ze gratis binnen als ze geen 1m20 meten? En als ze wél moeten betalen dan zal dat voor die aartsgierigaards een zwaar offer vergen...
De omzet gisteren bedroeg zoals eerder gezegd 60 eurootjes. Een collega vroeg me hoeveel ik verkocht had. Toen ik '60' zei antwoordde hij : 'Ik ook!' Hij verkocht namelijk heel goed en dacht dat ik 60 000 eurootjes bedoelde... Ja, was dat maar waar!
Begrafenis van busongevalslachtoffers in Leuven : gelukkig toch in de kerk
De slachtoffertjes van de busramp uit Heverlee werden in Leuven begraven, waarom eigenlijk niet in de eigen gemeente? Er zijn toch mogelijkheden genoeg om schermen te plaatsen zodat mensen ook buiten het kerkgebouw kunnen meevolgen?
Maar dat dan terzijde gelaten, ik ben toch blij dat deze afscheidsplechtigheid in een kerk gebeurde... Tien maal meer sfeer, aangepaste sfeer. En ik hoor dat de klokken luidden als teken van rouw. Een heel mooi en heel oud gebaar. Vroeger werden de klokken al geluid van zodra geweten was dat iemand was overleden. Meteen wist heel de parochie dat er in het dorp iemand overleden was. In archieven las ik dat de duur van het luiden veelal afhing van de status van de overledene. Zo kon iemand die bemiddeld was de klokken urenlang laten luiden.
Het luiden naar aanleiding van een overlijden en begrafenis kon en kan heel veel bijdragen tot het creëeren van een passende sfeer van rouw. Als je maar één klok in je toren hebt hangen kan je natuurlijk niet veel uitrichten. Gelukkig kan men dan wel vaak kiezen tussen gewoon en traag luiden. Traag luiden staat dan voor rouwen. Als je meerdere bv. een drietal klokken hebt, kan je een mooi akkoord vormen, dat luiden kan heel traag of op een gewoon tempo verlopen. Zo geloof ik het nog gehoord te hebben in de Sint-Walburgakerk te Veurne, of de Sint-Niklaaskerk. Heel indrukwekkend, het is alsof dan de héle stad meetreurt met de famili en huilt om de overledene. Hier op Sint-Baafs in Sint-Andries heeft men maar één manier van luiden : een zware klok, je weet eigenlijk nooit waarvoor geluid wordt, je kan het enkel vermoeden en afleiden uit het tijdstip van luiden. Vermoedelijk om de omwonenden niet te veel te storen wordt door de week om 8u30 een heel klein klokje geluid.
Over de klokken nog het volgende : ze kunnen ook luiden tijdens een processie. Het 'Bomtje', Veurne's oudste klok (weliswaar hergoten tijdens de vorige eeuw) luidt héél traag, trager dan tijdens een begrafenis zou geluid worden, gedurende héél de Boeteprocessie. Héél mooi!
En natuurlijk zijn er de beiaarden. Woensdag viel me onmiddellijk op dat de immer onvolprezen Brugse stadsbeiaardier, dhr Frank Deleu, héél rustige en ingetogen melodieën liet neerdalen boven de Brugse daken en de hoofden van de vele bezoekers aan de markt. Zalig wat die man allemaal uitstrooit boven onze hoofden, oa elke woensdag van 11 tot 12u00.
Klokken die luiden voor feest en rouw, voor alle belangrijke momenten in een mensenleven.
De drie dwergen (?trollen?)
Net gespot te (censuur!)... Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld?
