Omdat ik vanmorgen de bui (figuurlijk) al zag hangen - het was namelijk weer schitterend mooi weer - en ik me dus voorbereiden wilde op opnieuw een saaie beursdag besloot ik deze morgen het Atomium te bezoeken. Elke dag van de beurs zag ik dat spel opdoemen een paar honderd meter van mij en ik had dat gedrocht nog nooit bezocht. Op het eerste gezicht vond ik het vrij belachelijk dat men niet het hoogste punt van de omgeving uitkoos om dat gevaarte op te richten, zodat je het heel duidelijk zou kunnen zien bv. vanaf de ring rond Brussel. Maar al bij al is het toch indrukwekkend.
Ik kon de auto vlakbij parkeren en keek vol bewondering naar al die mooi opgepoetste aluminiumkleurige ballen. Gelukkig is het niet al te druk : een honderdtal kinderen met hun begeleiders staan te wachten op de lift. Een ticketje kost 11 eurootjes, wat me aanvaardbaar lijkt. In groepjes van zo'n twintig personen worden we met een lift tot bovenin de bovenste bal getild. De liftgirl, een rondborstige zwarte deerne van zo'n 25 jaar, zegt ons naar boven te kijken. De bovenkant is grotendeels doorzichtig en we zien heel duidelijk de mekaniek van de metalen liftkoker. Deze lift zou sinds haar bouw tot 1970 de snelste ter wereld zijn geweest.
Bovenin is er een schitterend zicht op de ruime omgeving, ik geloof dat we daar zo'n 90 jmeter hoog zaten. Ik zie de beurszaal en de andere hallen van de exporuimte, Mini-Europa, een planetarium, het koning Boudewijn stadion en ook Kinepolis ligt daar elders. Richting centrum is het zicht nogal wazig want er hangt nog serieus veel mist. Het enige dat opvalt in die richting zijn de omtrekken van een groot Disneykasteelachtig gebouw, ik vermoed terecht dat dat de kerk van Laken is. Sprookjesachtig gewoon. Een lokale gids, een man van rond de 60, geeft een boeiende rondleiding aan een groep kinderen van rond de 16 jaar. Hij stelt voortdurend vragen om naar de kennis van de toehoorders te polsen. Onder andere begint hij over het Heizeldrama van 20 jaar geleden en vraagt of iemand weet wanneer die ramp plaats vond. 'In 1890', roept er eentje. De gids is eventjes enigszins uit zijn lood geslagen door dat zotte antwoord maar geduldig zet hij zijn betoog verder.
Nu gaat het weer helemaal naar beneden, terug dus naar de begane grond. Vandaar met een lange roltrap naar de hoger gelegen bollen. Door vensterstjes zie je links en rechts boven de andere bollen verschijnen, heel leuk. Er is hier en daar info te vinden over de wereldtentoonstelling. Wat het meest boeide was een film over de bouw van het Atomium, een hels karwei in voor ons vandaag primitieve omstandigheden. De bouwvakkers lopen heen en weer over metalen balken, op grote hoogte. Geen spraken nog van veiligheidsschoenen of helmen. Maar natuurlijk zullen aangepast schoeisel en een helmpje je niet redden als je 60 meter naar beneden dondert... Ik zie ook wat maquettes van andere gebouwen en affiches voor de wereldtentoonstelling. Eigenlijk had ik heel wat meer gadgets en zo verwacht, er bestaat namelijk nogal wat materiaal rond de wereldtentoonstelling van 1957. Sommige ruimten waren afgesloten. Na de roltrap kon je weer naar ene andere bol via een lange rode metalen trap. Daarna nog zo'n trap naar boven. Nu gaat het via andere trappen weer naar beneden, het laatste stuk met een roltrap. Boven onze hoofden in de smalle koker flitsen vreemsoortige blauwe en rode lampen aan en uit, leuk maar gedateerd. Precies alsof je in een maanraket uit een film uit de jaren '60 zit... Lachwekkend dus. Beneden gekomen kan je allerleid souvenirs kopen. Ook is er een hele stand met allerlei 'lekkers' : échte (?in het buitenland?) fabriekspralienen, wellicht Lidl- of Aldikwaliteit. Ook houten brochettestokjes met telkens twee kanjers van (?Spaanse?) aardbeien op gespietst. Geen reclame dus als men dat 'Belgisch' noemt!!!
Daarna ging het richting kerk van Laken. Ik wilde de kerk, die ik net in de verte ontwaarde, nu eens van naderbij bekijken. Deze kerk is in verschillende fasen gebouwd en men is het gebouw aan het restaureren, mooi gebouw om er een zaak in te beginnen, veel mooier alvast dan dat stulpje in Kaaskerke... Maar zo makkelijk of zo vlug zal deze kerk, blijkbaar een basiliek, dus een kerk gewijd aan een speciale verering, herbergt de graven van de leden van het Belgische vorstenhuis. De kerk is gesloten en blijkt enkel op zondag toegankelijk te zijn. Enkele jaren geleden beloofde een klant me een rondleiding te geven alsook een bezoek aan de koninklijke crypte en onderaardse gangen in de buurt. Er zouden gangen leiden tot in het paleis van Laken... Spijtig genoeg heb ik het telefoonnummer van die mens niet bij. Links van de kerk zie ik een mooi kerkhof. Tussen de graven zie ik wat allochtonen die een sigaretje opsteken, wat doen die daar eigenlijk, zij worden toch in hun eigen a...nland begraven? Met veel verrassend mooie grafmonumenten. Achteraan links wandel ik door rijen met grote, identieke arduinen grafmonumenten. Op een aantal liggen arduinen platen met namen en data, heel vreemd. Blijkbaar konden die losse platen vervangen worden na verloop van tijd, kon men de inhoud van de graven verwijderen. Misschien met het oog op de beperkte plaats die men heeft midden in de stad... In het midden van het wandelpad zag ik vierkante stukken beton met daarin stukken dik glas, blijkbaar was er hier onder een gang of zo... Op een plaats was een stuk glas weg en ik zag een diepe gang onder mij, wat had dat te betekenen? Helemaal op het einde van de gangen gekomen werd dit mysterie opgelost. Twee brede arduinen trappen leidden naar de ondergrond... wel griezelig, en nergens een levend wezen te bespeuren (of wat dacht je wel op een kerkhof?)... Ik huiverde toch wat, stel dat hier een moordenaar huisde of zo... Nu het hoekje om (letterlijk, gelukkig niet figuurlijk) en héél lange gangen met nissen in de muur, drie lagen boven elkaar, allemaal opbergplaatsen voor lijkkisten... Brrrrrrrrrrrrr... Soms zie ik drie of vier gelijke familienamen op cellen naast elkaar. Een twintigtal meter diep in de gangen staat een afsluiting met vermelding van 'Verboden toegang - gevaar', netjes in de twee landstalen. Aan vele afsluitplaten hangen metalen of plastieken bloemen van 40, 50 jaar oud. Heel fris zien die er natuurlijk niet meer uit. Het 'gevaar' waarop gewezen wordt wijst zeker niet op ondoden of zo, of rammelende knoken die uit de muur kunnen vallen, maar veeleer op het plafond, die betonblokken met glas, die naar beneden kunnen donderen. De sfeer is hier nogal akelig en ik voel me hier precies niet helemaal alleen. Ik spurt de trappen weer op en kan weer vrij adem halen. Zo'n kerkhof heb ik nog niet eerder gezien, ik kan deze manier van stapelen niet anders verklaren dan doordat men kampt met plaatsgebrek in dit knekelpark.
Nu wat verder wandelen. Achteraan, meer naar rechts nu, is een 'jong' kerhofgedeelte, met gewone moderne graven. Een rare tiep zit te paffen op een oud grafmonument. De arduinen plaat vooraan is weggenomen, de man was wellicht enkele uurtjes zoet met het graven van een groot gat om een kist van een onlangs overledene bij te zetten in het graf. Wat verder was een recent graf opengemaakt. De zerk boven het graf was met behulp van een graafmachientje (Bobcat) opgetild en een paar meter verder neergelegd. Hier moest de kist via de bovenzijde in de grafkelder bijgezet worden. De man had zijn werk gedaan en wachtte wellicht op de corbeillard... Het grootste gedeelte van het kerkhof bestaat uit mooie grafmonumenten, soms met treurende engelen of een treurende jonge vrouw. Heel roerend. Sommige namen komen ook voor in West-Vlaanderen, bv. Tant. Ook heel wat adelijke namen. Bv. enkele de Ligne's. Begraven in een mini-kapelletje, eentje van de kleinste die ik zag. En dat voor zo'n naam, de naam zoals de prinsen die het kasteel van Beloeil bewonen. Misschien waren dit verarmde familieleden. Dan een rare naam, ik dacht eerst dat ik 'Brulkieken' las, de naam was moeilijk te lezen. Toen ik mijn brilletje opzette zag ik 'Breuls de Tiecken' staan, zoals er ooit woonden op het kasteel in De Moeren bij Veurne.
De meeste grafmonumenten verkeerden in redelijk goede staat. Wel was er hier en daar wat schade aan kapelletje, misschien door vandalen of door de tand des tijds...
In elk geval loonde dit bezoek dubbel en dik de moeite, mijn dag kon niet meer stuk! Daarna passeerde ik het paleis van Laken. Toen ik wat trager reed om het paleis beter te kunnen zien kwamen twee gendarms of zo naar het hek kijken of ik snode bedoelingen had...
