Vanmorgen haalde ik de rest van mijn stand leeg.  Vroeg opstaan was dus de boodschap want de poorten in Brussel gingen open om 8u00 en de morgenstond heeft goud in de mond.  

Wanneer ik arriveerde op de Heizel was de beurszaal bijna leeg, er restten enkel nog de houten, met stof aangeklede wanden.  Op een  twintigtal standen was men nog aan het werk.  Wat me nogal verwonderde is dat vele standhouders derden inhuren om hun standen op te ruimen : alles inpakken en wegvoeren.  Waarom dit niet zelf doen als de tijden wat moeilijker zijn, waarom al die extra kosten?  Het is duidelijk dat al die inpakkers - veelal allochtonen - het heel goed gewend zijn antiek in te pakken (ik herhaal : IN), alles verliep heel vlotjes.  Wel is het zo dat ze graag héél de gang gebruiken dus als je hen wil passeren is dat soms moeilijk.  Iedereen moet voor hen wijken... 

De kleinste en duurste zaken nam ik gisteren al mee naar huis, nu restten nog wat zaken die hoog aan de wanden hingen.  Zo onderandere de Poppkaart van Waardamme.  Ik maakte de kaart voorzichtig los en omdat ik nog een andere kaart wil afnemen terwijl ik boven op de ladder sta te wiebelen liet ik de Poppkaart voorzichtig vallen op een hoop dekens.  Maar wat zag mijn lodderig oog???   Een inpakker van de stand tegenover mij snelt naar de ladder en raapt de Poppkaart aan en maakt aanstalten om die mee te nemen.  Ik roep : 'Ewel ventje wat denk je dat je aan het doen bent?'  De nozem antwoordt dat hij dacht dat ik die kaart niet meer nodig had gezien ik hem liet vallen op de grond.  Waarop ik hem héél duidelijk uitlegde dat ik mijn materiaal leg waar ik wil, dat ik doe met het mijne wat ik wil en verzocht hem mijn kaart onmiddellijk terug te bezorgen, wat met hangende pootjes gebeurde.  Het lef!

Bijna alle standen waren dus aangekleed met stoffen : rode, zwarte, paarse, grijze, enz.  Na de beurs zou alles weggegooid worden dus scheurde ik hier en daar nog een mooie lap stof van de panelen om beelden en zo in te pakken (= inpakken). 

Met een eerder wrang gevoel rijd ik voor de 14e keer (!) terug naar Brugge, het is nu echt welletjes geweest!  Na alles uitgepakt te hebben kan ik de winkel openen.  Er zijn veel Duitsers 'op toer', hopelijk zijn het geen 'Uhlanen', van die Duitse verkennners... 

Ik ben blij dat alles voorbij is, het feit dat door de deelname aan deze beurs een flinke smak geld verloren ging is voor mij niet echt een aanmoediging om het volgend jaar nog eens te proberen.  Tijd breng raad.