Voorlaatste beursdag Eurantica in Brussel : Oh my God!!!
Achterzijde van een oud bidprentje
Verschrikkelijk die verkoop op Eurantica, arm arm Vlaanderen en nog armer Brussel en het arme Wallonië... Vandaag was er redelijk veel volk op de been, wat wil je ook : koud weer buiten en gratis kaarten...
Ik arriveerde nochtans welgemutst, voordien bezocht ik immers de ruilbeurs in Sint-Michiels hier in Brugge en ontmoette er heel wat kennissen. Naast een drietal kleine boekjes vond ik er een viertal negentiende-eeuwse bidprentjes (overleden dus voor 1900) van Eggewaartskapellenaars. Een heel bescheiden maar mooie aanwinst. Jammer echter dat ik er dubbel zoveel moest betalen dan ik zelf vraag voor prentjes uit dezelfde jaren... En... ik moet er van leven en die verkoper niet, maar goed, elk vraagt natuurlijk wat hij wil. Dat ze echter nog één maal durft zeggen dat ik 'te duur' ben, dan zal ze eens wat meemaken... (voor alle duidelijkheid : dan krijgt ze een donderpreek!).
Dus ik welgezind plaatsnemende op mijn stand. De laatste zes dagen heb ik gewoonweg niets verkocht, ongelooflijk toch! Maar je blijft lachen... Hopelijk regent het pijpestelen vandaag en vriest het dat het kraakt, dan moet iedereen wel naar binnen komen.
En ja, er is nogal wat volk. Twee stokoude dames duwen karretjes met nog oudere dametjes voor. Zuchten en kreunen, zagen en klagen, krakend en piepend, snuivend en ... Wellicht zijn ze met zijn viertjes ontsnapt uit het rusthuis van Wemmel. De dames zien al lang niet meer klaar (letterlijk en figuurlijk)... ze kijken nog nooit scheef als ik hen hartelijk welkom heet tussen al de (andere) antiquiteiten. Lap, nog enkele voortvluchtigen, eentje heeft zo'n wit stokje mee, dus dat mens ziet geen meter meer voor haar ogen. Ze kijkt alle kanten uit : vooral naar boven, precies alsof ze denkt dat ze in het atomium rondhost...
De standhouders klagen en zagen dat het een lieve lust is. Alhoewel we reden hebben om niet supervrolijk te zijn ben ik het toch wel wat beu, al dat zagen en klangen brengt immers geen zoden aan de dijk. De zeer lage verkoopscijfers zijn het resultaat van verschillende elementen. Vooreerst is het heel de week warm weer geweest, dus de mensen komen dan niet in een donkere beurszaal. Ook is de paasvakantie begonnen sinds gisteren en velen vertrokken al een of meerdere dagen eerder... Er is de 'crisis' alhoewel de mensen nog nooit méér geld bezaten dan nu, ze zijn bang om geld uit te geven, de slimmerds. En dan heb je natuurlijk ook al die luizigaards en gierigaards die op hun geld zitten, die elke euro in twee bijten, die enkel superkoopjes willen doen. Die de standhouders willen doen lijden en enkel maar willen kopen als de verkoper verlies lijdt (of als ze dénken dat de verkoper verlies lijdt, hahahahaha!).
Op het einde van de beurs krijg ik het bezoek van een lieve dame van een stuk in de zeventig. Enkele dagen geleden beloofde ze me een hele hoop bidprentjes te brengen. Ik dacht al dat het dametje me vergeten was of gewoon zat op te scheppen zoals zoveel bezoekers de afgelopen dagen... Maar ik stond stomverbaasd bij de aanblik van de grote hoop bidprentjes : een zeshondertal stuks waarvan zeker een derde van edellieden, een dertigtal begijntjes en heel wat priesters, allemaal overleden tussen 1825 en 1875, formidabel!!! De keerzijden zijn vaak echte juweeltjes.
Onderweg naar huis kon ik er al een deel van kwijt. Dan verder op bezoek bij een goeie klant maar deze keer ving ik - met alle respect hoor - 'bot' : 'geen geld meer'. Pech dus voor haar maar nog veel meer voor mij. Daarna bij de buren aangeklopt, goeie vrienden van jaren ver, medestudent van de bibschool te Gent met zijn lieve vrouw, zalig om elkaar nog eens te zien.
Zo hier eindig ik vandaag mijn blog want ik kan nauwelijks wachten om mijn aanwinsten volledig te onderzoeken!
