Van waar ik me nu bevind hoor ik de feestelijke paasklokken. Minstens een vier a vijf verschillende klokken strooien hun vrolijk en feestelijk lied, de Paasvreugde, uit over de daken van het stadje...
Deze tekst kreeg ik onlangs van iemand die me heel nauw aan het hart ligt. Hele mooie woorden, heel herkenbaar, heel diep... die uit het hart komen van een heel speciale priester, de abt van Westvleteren.
 Een priester met een gouden hart!!!
De ochtend van Pasenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Verward, het hart doet zeer.
Hij is er niet meer.
Hij, die voor mij alles was en is en zal zijn.
Ik dool rond.
Nergens een steunpunt meer.
Alleen nog doodse duisternis.
Zelfs wat nog overbleef - zijn dode lichaam -
weggenomen, vervreemd.
En plots: een stil woord -
mijn naam in het nog zeer vroege licht.
Een naar mij toegewend gelaat: Hij leeft.
Hij is er -
de Levende.
Hij opent mijn ogen:
een nieuw zien wordt mij gegeven.
Er valt een heel nieuw licht mijn leven binnen:
Paaslicht.
Een open graf en een open hemel.
En ik weet: Hij is er -
Aanwezig.
Ik mag weer leven voor Hem, in Hem, door Hem.
Hij leert mij zien met nieuwe ogen,
met ogen van geloof.
Met die ogen wordt alles anders:
elk mensenkind -
een kind van de Vader;
elk lijden -
doorleden door Hem;
elk sterven -
anders, dieper leven.
Mag ik zo spreken?
Ja, want niets kan mij nog van Hem scheiden.
Hij leeft. Hij is er.
Hij gaat met mij mee,
nu en in het uur van onze dood.
Broeder Manu van Hecke
Abt Sint-Sixtusabdij Westvleteren
|
