Vandaag is het Palmzondag.  De eerste dag van een op liturgisch vlak héél mooie week, de Goede Week.  Een heel zwaarbeladen week, smartelijk maar op het einde heel hoopvol.  Om de misviering op de radio te kunnen volgen vertrok ik vanmorgen even voor tien uur naar Brussel voor de laatste beursdag.  Drie mooie lezingen en de mis werd voorgegaan door EH Bart Rombouts,  in de kerk van Hoogstraten.  Ik ken die priester doordat ik aanwezig was op zijn wijding een tiental jaar geleden, dat was ergens in de buurt van Antwerpen geloof ik. 

De woorden die me vooral bijbleven waren 'Heden Hosanna, morgen Kruisig Hem!'  Woorden die ook vandaag heel actueel zijn, ik denk dat iedereen onmiddellijk snapt over wie ik het hier nu heel speciaal heb...  Hoge bomen die veel wind vangen.  Men ontdekte een fout, een menselijke fout en men wil hem meteen op het kruis nagelen.  Dat nagelen gebeurde gelukkig niet letterlijk maar het resultaat is dat iemand totaal gebroken werd... 

Op de beurs was het weer armoe troef.  Ik snap helemaal niet hoe bepaalde bezoekers in hemelsnaam aan een gratis toegangskaart geraakt zijn...   Een aantal bezoekers is zeker totaal niet geïnteresseerd in Christelijke kunst, ik zal hier geen verdere uitleg geven maar ik denk dat de reden voor de hand ligt...  Ook opnieuw enkele blinden op bezoek gehad.  Wellicht wilden hun begeleiders eens naar wat antiek komen kijken en moesten die slechtzienden blindelings volgen...  Tja, veel keuze zullen die blinden niet hebben zeker?  Nadeel was dat ze alles wilden betasten en dat was dus buiten de waard gerekend en de waard dat was ik...  Gefrustreerd liepen ze verder... 

Uren lang kon ik me gelukkig aangenaam bezighouden met het bekijken van de collectie bidprentjes die ik gisterenavond kon kopen aan een bezoekster van de antiekbeurs.  Mijn belangstelling ging vooral uit naar de bidprentjes van begijntjes.   Er zijn er werkelijk massa's geweest, ik ken een verzamelaar die al duizenden van die prentjes bezit, hij heeft er een fortuin aan uitgegeven hoor ik.  Een oud ventje komt meekijken en vraagt of ik die prentjes verkoop.  Ik zeg hem dat hij nog een uurtje moet wachten en nog een toertje door de beurs mag doen want ik wil zelf eerst alles eens op mijn dooie gemakjes bekijken.  Het ventje verlaat me met tegenzin en ik geniet van de vele mooie gedachtenissen.  Een negental begijntjes wordt afgebeeld met een soort tekening, de zantjes dateren allen van ca 1865-1885.  Nogal zeldzaam in mijn ogen.  Na een halfuurtje is het ventje daar al terug en ik laat hem dan maar meekijken.  Hij koopt de mooiste exemplaren voor een zacht (!) prijsje en zo draai ik toch nog een klein beetje omzet.  De man zegt dat hij eens per maand 'zuster' Marcella bezoekt.  Dat is het laatste begijntje van de hele wereld!  Intussen is ze 91 en verblijft ze in een rusthuis in Kortrijk.  Ik heb wat moeite met dat 'gezuster', dat is immers niet de juiste term om een begijntje aan te spreken, ze is immers geen kloosterzuster of zo.  Maar ja, als ze dat zo wil...  Ook vond ik haar kledij niet echt mooi, zeker geen 'begijnenoutfit', eerder dat van een schamel arm sukkelachtig nonneke!  Ik ken dat begijntje al ongeveer 23 jaar, van in de tijd toen ik in Kortrijk studeerde.  Toen was er nog een ander - nogal dik - begijntje, Laura Deconinck, afkomstig van welgestelde landbouwers uit De Klijte (Heuvelland).   Laatstgenoemde is echter al jaren pap met gouden lepeltjes aan het eten hierboven en het Kortrijks begijntje zal binnen afzienbare tijd wellicht ook haar valiezetje klaarzetten...  Hopelijk bestaan er in de hemel ook brillen want het begijntje ziet al van in haar jeugd bijna geen steek voor haar ogen!



Dit is een foto van het laatste begijntje, Marcella Pattyn.