Twee tachtigplussers kwamen vandaag aan mijn stand. Ze gaven hun ogen goed de kost want kijken kost immers geen geld... En dat is blijkbaar het motto van de meeste bezoekers hier de laatste acht dagen! Ze kijken zich scheel op al die mooie antiek maar hebben helemaal geen zin om ook maar iets te kopen. Slechts enkele standhouders zijn tevreden : enkele verkopers van juwelen en van kasten.
De slimste van de twee oudjes kijkt met halftoegeknepen luizige oogjes naar een grote hoop oude documenten op perkament. Dan kijkt ze naar mij en probeert te peilen of ik zelf wel echt weet wat daar ligt. Dat kan plezant worden... Het mens vraagt me vriendelijk wat dat is en ik antwoord dat dat een grote hoop oud papier is. Het oudje bekijkt me nu heel aandachtig en vraagt wat ik daarmee wil doen. Ik zeg dat ik net een nieuwe open haard heb thuis en dat het 's avons frisjes is als ik thuis kom en dat ik - aangezien niemand dat papier wil - de hele boel in de fik steek vanavond. 'Meent u dat?', vraagt ze met een luizige blik. Ik beaam en het mens steekt haar handen al uit naar mijn perkamenten archiefstukken. Ze denkt echt dat ik zo achterlijk ben dat ik waardevolle documenten op wil branden.
Inwendig lach ik me onnozel maar kan me van de domme houden. Ze vraagt de prijs en ik zeg tien euro. Vlug opent ze haar dure saccoche en haalt er wat kleingeld uit. Dan zeg ik dat ik dat 'papier' niet verkoop omdat ik met die schamele tien euro mijn stove niet kan aansteken.
Het mens heeft eindelijk door dat de bedrieger bedrogen is en verdwijnt met stille trom.
|
