Ontmoeting met Daisy met de mooie ogen, een welkome afwisseling op de sleur op de antiekbeurs
Daisy
Vandaag een verrassende ontmoeting gehad met Daisy, het meisje met de lange haren en de mooie ogen. Ze viel me direct op, ze gedroeg zich duidelijk helemaal anders dan de meeste andere bezoekers. Heel geïnteresseerd, heel lief kijkend met die grote donkere kijkers van ogen. Heel elegant, hartelijk, kortom een lust voor het oog. Bovendien had ze heel lange oren en kwispelde ze onophoudelijk...
U raadt het al, ik heb het hier over een trouwe viervoeter, een hond die naar de mooie naam 'Daisy' luistert. Ze is heel blij dat ze de hele week mee mag naar de antiekbeurs. Haar baasjes zijn trouwens ook heel vriendelijke mensen, hardwerkende antiquairs die ook maar al te blij zijn met de afleiding die hun hond hun bezorgd. Daisy voelde zich hier onmiddellijk thuis. Alhoewel ze een mooie mand heeft verkiest ze zich te nestelen op de verschillende mooie lederen zetels, bij haar baasjes. Ze registreert elke beweging en volgt haar baasjes overal. Dat mis ik wel, een hond. Vroeger toen ik nog thuis woonde op de boerderij hadden we er vier of vijf, wat zorgde voor een gezellige drukte.
Wellicht door het mooie weer was er weeral weinig volk komen opdagen. Drie man en een paardenkop... Vooral vrouwen want het was 'Ladies day' vandaag, alle dames mochten er gratis in. Geen goed idee volgens mij. Zulke dagen trek je vooral van die betweterige types aan, van die oude commeren die zich hier komen amuseren. Met een schoolmeestersmentaliteit, en een aantal waren duidelijk actief in het onderwijs. Die schelle stem, alles beter weten, alles aan een streng onderzoek onderwerpen, over hun brilletje alle kanten uitloeren, die venijnige ogen, Delvaux-saccochen, ...
Eentje had haar mond vol over haar man zaliger, hij gooide een 'enorme' hoeveelheid kostbare antiek in de container, antiek waarvoor hier 'stukken van mensen' werd gevraagd. Blijkbaar ook boeken, boeken nog veel mooier dan wat ze op mijn stand zag liggen. Ik amuseerde me kostelijk. Maar toen ze begon over de vele antiek die in 'al' de kerken gestolen werd en ze zich vervolgens afvroeg of er hier ook gestolen zaken zouden te vinden zijn, kwam ik tussenbeide. Ik zei : 'Madam, gelukkig voor jou en ongelukkig voor mij dat je man zaliger jou ook niet in de container gedumpt heeft. Ik geloof dat je een 'indelijk' groot verstand hebt, je weet werkelijk overal het fijne van! Ik wens je verder, ik herhaal VERDER!!! nog een leuke dag!' En de dames sloegen resoluut andere wegen in.
Vandaag weer allerlei héél interessante aanbiedingen. Oude kerkmissaaltjes, oude boeken in het latijn over recht, oude bidbanken en kaders met afbeelding van het H. Hart van Jezus en Maria, werkelijk te veel om op te noemen. Ik stuurde ze allemaal vriendelijk maar kordaat wandelen... Dat komt hier gratis binnen.. ze krijgen een hand en ze willen een hele arm grijpen...
Met enkele bezoekers uit Limburg had ik een interessant gesprek. Ze wonen in Brussel-stad en hadden het over de verschillende kerkgebouwen die overal te koop zijn. Eentje lijkt echt heel interessant maar ik zeg hier op mijn blog geen gebenedijd woord meer over want de snotrijke boer Bavo (je weet wel, diegene die de katten knijpt in het donker en bij nacht) en zijn gehandicapt zoontje (eerder geïnteresseerd in katers) liggen voortdurend op de loer om onder mijn duiven te schieten. Ik heb mijn lesje wel geleerd intussen dus ik zwijg verder als het graf...
Intussen schreef ik me vandaag in voor een mooie antiekbeurs waar er hopelijk wat meer verkoop zal zijn want ik ben nog lang niet uit mijn kosten hier en we zijn al over de helft van de beurs...
Boer Bavo met zijn nieuwe bijzit, een dom blondje...
Zowat alle standhouders klagen steen en been, er is gewoon geen volk en geen verkoop tot nu toe.
Merkwaardig eigenlijk : zo'n mooie beurs, in de hoofdstad en toch geen deftige verkoop. Blijkbaar is iedereen bang om geld uit te geven.
Vandaag had ik nauwelijks twee bezoekers waarmee ik een deftig gesprek kon voeren. Enkele bezoekers kwamen me allerlei waardeloze rommel aanbieden, ik stuurde hen wandelen met de goeie raad alles meteen naar de kringloopwinkel te brengen. Voor de rest gelukkig geen charlatans zien passeren zoals gisteren...
Het mooie weer zal ons wel parten spelen denk ik. En dat mooie weer blijft nog de hele week duren...
Voor wie rijk wil worden zonder een poot uit te steken....
Net kreeg ik volgend mailtje binnen... Wie heeft goesting om een miljoen euro binnen te halen? Hoe dom zijn ze dat daar één iemand in trapt?
Bonjour, C'est dans le feu que le fer se trempe et devient acier. C'est dans la douleur que l'homme trouve la révélation de sa force. En effet je suis atteinte d'une maladie qui dégrade ma santé de jour en jour et la médecine ne peut plus rien pour me sauver depuis trois. Consciente de ma décision j'ai décider de vous écrire afin d'avoir un accord avec vous pour la réalisation de vous projet Humanitaire. Je veux mettre à votre disposition une somme de UN MILLION D'EUROS que je vous offre pour aider les gens qui sont dans le grand besoin.Toutefois, je comprendrais votre étonnement quant à ma façon de procéder. Vous savez, il existe plusieurs organismes dans le monde que j'aurai pu contacter. Mais je ne préfère pas, j'aimerais plutôt que ça soit une personne comme tout le monde, à qui je confierai cette lourde responsabilité de créer une fondation et qui fera les bonnes uvres comme feu l'Abbé Pierre. Dans le passé, je faisais des dons à des associations déplorablement je n'ai jamais été satisfaite de la gérance de ces dons.Il y a beaucoup de souffrance dans le monde, et il faut que nous les êtres humains qui avons la possibilité d'aider un temps soit peu les personnes qui sont dans les difficultés le fassions.
Tout cet argent, je l'ai acquise toute ma vie et la seule chose que je pourrai faire de bien sur cette terre avant de m'en aller c'est de savoir que cet argent servira à rendre heureux des personnes qui sont dans le besoin. J'espère sincèrement que vous ne refuserez pas ma proposition et que vous m'aiderez à réaliser ce rêve. Ma vie professionnelle a été un véritable tourisme d'autant plus que j'ai toujours vécu loin de mon pays. D'abord au Koweït, où j'ai travaillé dans le secteur pétrolier pendant deux années. Ensuite j'ai été en République du Bénin (année 2001) où j'ai mise en place plusieurs entreprises (immobilières, Ingénieure...). C'est dans ce pays si accueillant que j'ai connu le vrai bonheur, celui du mariage d'avec un Français qui travaillait aussi dans ce pays. Malheureusement nous n'avons pas eu la chance d'avoir des enfants. Après Cinq années de vie commune, mon époux a perdu la vie suite a une longue maladie. Ainsi je suis restée à nouveau seule avec un majordome à ma disposition et un chien jusqu'à ce que ce cancer vienne limiter ma vie. Les jours passent et plus je sens que mes jours entre ces 4 murs de ma chambre d'hospitalisation ne tiennent plus à quelques semaines, alors je veux bien croire que je me suis pas adressée à une personne de mauvaise foi qui saura pas respecter mes derniers engagements et vux. Aussi Je tiens à vous informer que les procédures Juridiques et protocolaires sont préalablement définies et établies, afin que ma banque puisse vous adressez cette somme. Cela fait exactement trois ans que je me bats contre cette maladie et la médecine ne peut plus rien. Vous pouvez contacter mon Docteur D. Rock qui s'occupe de moi actuellement a Londres sur son numéro qui est le suivant : +44 70 111 83 582
J'attends votre réponse dans ma boite privée: mariebrigitteprouvost@hotmail.fr
Ongewenst bezoek op vierde dag van de antiekbeurs : Gerard de clochard en een 'droeve' (stoute) duvel
Gerard alias 'Ze(v)era(a)r' de clochard, vandaag gezien in de beurs.
Een oude Veurnenaar op bezoek..., kennis van Gerard de clochard
Onderweg naar de beurs deze morgen informeerde ik in het tankstation van Drongen even naar de twee autoongelukken gisteren daar in de buurt. Gelukkig waren er geen doden. Enkele dagen eerder was er ook al een zwaar ongeval gebeurd. Een oudijzermarchang stak nabij hetzelfde tankstation de autoweg over via de brug. Plots reed hij door de brugrailing en bengelde met zijn cabine boven de autoweg. Een deel van het oud ijzer vloog alle kanten op, op de voorbijzoevende auto's dus, en zorgde voor enkele gewonden. Stel je maar eens voor dat je een wasmachine op je dak krijgt...
Het brandje in het tankstation van Wetteren was nog niet geblust. Onblusbaar... dus men liet de boel maar ontsnappen en opbranden. Intussen is het tankstation nog steeds gesloten. De dronkaard die het ongeval veroorzaakte zal een Blankenbergse rekening voorgeschoteld krijgen!
Aangekomen op de Heizel, vlak voor elf uur, zag ik al onmiddellijk dat er bijna geen kat zou langs komen. Veel te mooi weer buiten! De verdere dag zou trouwens uitwijzen dat er behalve weinig ook ongewenst bezoek zou komen...
Een Brusseleir zag een gravure met wat Turken in een boek op mijn stand, het betrof één gravure in een oud boek over alle godsdiensten. Hij vroeg me om méér info over de Turken. Ik wilde hem antwoorden : 'Ewel, lees dan toch de krant onder de rubriek...' maar ik zweeg wijselijk. Hij zei me dat ze in Turkije grof geld geven voor boeken over hun volk. Ik vroeg hem hoe dat ze dan aan al dat geld kwamen... maar dat was weer bijna een brug te ver... Mag je dan verdorie nergens meer mee lachen???
Dan was er een bezoekster, een bewonderaarster blijkbaar, die een foto van me wilde maken 'omdat ik toch zo een hoop mooi haar heb'. Ik zei : Non, non et non. Moest je veertig jaar jonger zijn misschien! Het mens kon er gelukkig mee lachen en vervolgde haar weg.
Rood is duidelijk in de mode : één op drie draagt een rode broek. Sommige kindjes zijn volledig in het rood gestoken, heel mooi eigenlijk.
Enkele anderen liepen rond als halve clochards : haveloos gekleed, een lelijke klak op het hoofd, met een ongewassen mu.e, echt niet te doen. Bovendien luizig om zich heen ziend, misschien kijkend om een en ander achterover te drukken. Ik was meteen op mijn hoede.
Plots schrik ik me het lazarus. Een van die minder aangepasten meen ik ergens van te kennen. Hij kijkt me aan met valse koude ogen. Hij doet me denken aan iemand die al decennia geleden aan lager wal geraakte. Opgegroeid voor galg en rad. Heeft een doodarme moeder die zelf wees is geweest en haar hele leven al een half hondenleven heeft moeten leiden. Maar... gelukkig heeft hij een héél rijke papa. Een papa die als het ware al slapend rijk is geworden... een papa die vanalles heeft 'uitgemeten' maa ook heel hard heeft gewerkt en veel zomaar heeft gekregen van de een en de ander, die zelf goed kon commanderen en een ander aan het werk zetten. Maar om een lang verhaal kort te maken : snotrijk dus.
Het ventje trekt rare gezichten, hij kijkt zo ongelukkig dat de tranen mij in de ogen schieten. Is dat nu fake of is dat echt? Is dat ventje echt wie ik denk dat hij is? Hij lijkt fel verouderd maar onkruid vergaat niet zeggen ze. Hij kijkt tevens schuldig, alsof hij een en ander op zijn kerfstok heeft. Hier zit meer achter... Het ventje heeft meer in zijn mars dan men op het eerste gezicht zou zeggen. Hij heeft immers heel wat 'verdiensten' op zijn naam staan... geen verdiensten echter om heel trots op te zijn... maar zijn snode daden hebben hem alvast geen windeieren bezorgd. Al vele jaren lang is hij hierdoor in staat om een liederlijk leven te leiden, om de krekel uit te hangen. Gelukkig heeft hij die heel rijke papa die hem alles geeft wat hij wilt.
In elk geval lijkt hij héél erg veel op dat ventje die zijn moeder heeft betoeterd, belogen en opgelicht. Hij bedondert dus werkelijk iedereen. Gelukkig dat hij zo'n brave eerlijke gulle vader heeft die hem aan de nodige centjes bezorgt als beloning voor al zijn lelijke manieren... Dat komt het ventje heel goed uit want zelf heeft hij een broertje dood aan werken. En wat is de moraal van dit verhaal??? De paarden die de haver verdienen krijgen ze niet!!!
Opeens is dat sujet van het toneel en uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik twijfel wie dat nu werkelijk was...
De rest van de namiddag is nogal eentonig. Om de tijd wat te doden bekijk ik wat moderne schilderijen bij de buren. Ik poog te snappen wat de kunstenaar bezielde om zo'n gedrochten te maken. Ik probeer te snappen wat hier staat afgebeeld maar dat lijkt onbegonnen werk.
Een oude Veurnenaar verschijnt ten tonele. Hij verzamelt vanalles maar 't mag duidelijk geen geld kosten. En vriendelijk of hartelijk is hij ook al niet. Ik voel dan ook niet de minste aandrang om wat dan ook aan woorden aan hem te verspillen. Het ventje heeft een bloedrode kop, zo rood als die van een duivel die al veertig jaar kolen stookt in de hel. Je ziet het vuur in zijn ogen branden... Hij begint te praten over bepaalde kastaars in het Veurnse, mensen die ik ook al lang ken. Hij vraagt of dat familie is die de (censuur!) gekocht heeft... Lap, daar heb je het weer. Het gaat weer over die 'schone' familie. Ik antwoord gewoon niet meer op die idiote vragen. Als het ventje wil lachen dat hij dan naar het circus gaat of daar zelf de clown speelt, een masker heeft hij alvast niet nodig! Plots lijkt het mannetje in rook opgegaan... Wat voor raar volk is dat hier toch allemaal vandaag?
De resterende tijd wil geen zeveraars meer zien aan mijn stand, dit is enkel haalbaar door een oogje dicht te knijpen en aan leukere dingen te denken (oa aan een bezoeker die een bod doet op mijn hele stand...).
Derde dag van antiekbeurs : heel wat hinder'palen'...
Vandaag vertrok ik om tien uur naar Brussel, ik verwachtte niet veel verkeer en in een uurtje moet je toch vooraan in Brussel kunnen geraken. Maar toen ik net in de auto zat hoorde ik dat een zatlap een gasleiding van het tankstation in Wetteren geraakt had en dat de autoweg afgesloten was. Net dat station waar ik normaal gezien enkele belegde broodjes wilde halen...
Er dreigde voor mij dus reêle hongersnood en een laattijdig arriveren op de beurs. Op de expressweg hier in Brugge moest ik vlug beslissen. Ofwel via Kortrijk en Doornik naar Brussel rijden, wat een hele omweg betekende. Ofwel in Wetteren de autoweg verlaten en anderhalf uur opgehouden worden want de alternatieve wegen lagen ook plat door het onverwachte hoge aantal auto's en vrachtwagens... Ofwel via Antwerpen rijden. Omdat ik maar een uurtje had koos ik voor de rit via Antwerpen. Ter hoogte van het tankstation van Drongen waren twee ongevallen gebeurd. Het eerste met een dikke Mercedes, heel de kap was er af, het leek wel op een nieuw en mij onbekend cabriomodel... Een collega uit Brugge die er rond dezelfde tijd passeerde zag kinderschoentjes liggen op het asfalt... wellicht zijn er doden gevallen... Vierhonderd meter nog een auto die nogal beschadigd was. Een ongeluk is echt héél vlug gebeurd, twee seconden afgeleid zijn en je kan er geweest zijn... Nu volle gas tot op de ring van Antwerpen en dan via Mechelen richting Brussel, grote ring naar de Heizel. Ik arriveerde een kwartier na de opening van de beurs, dat viel dus nogal mee.
Maar wat zou ik vandaag eten? Ik hoopte immers in Wetteren enkele broodjes te halen. Alhoewel ze daar enkele gegrilde zaken zullen geserveerd hebben vandaag, gezien de metershoge steekvlam boven hun gastankje... Maar geen nood : ik had nog een en ander aan de kant liggen op mijn stand, een appeltje voor de dorst zeg maar.
De hele dag verliep nogal langzaam : bijna geen volk en voor mij niet de minste verkoop. Iedereen liep er rond met een lang gezicht. Toch had ik enkele aangename gesprekken met bezoekers, mensen die informatie vroegen over van alles en nog wat, oprecht geïnteresseerd in de mooie antiek en boeken. Ook liepen er enkele rare kwibussen rond : een heel gezin in versleten joggingspakken, een lelijk vrouwmens in een soort Friese klederdracht, wellicht al weken op de dool geraakt na deelname aan een of andere carnavalstoet... Ook een dame, verschrikkelijk verminkt in haar gezicht, wellicht weer het resultaat van een jaloerse echtgenoot die een 'pulle' vitriool over haar hoofd goot... Deze vrouw had een grote opening in haar gezicht, op de plaats waar normaal mond en neus zitten. Luguber eigenlijk, te meer daar er toch hulpmiddelen bestaan... zie maar naar Michael Jackson, die had toch een leuke neusprothese? Dat gat in haar gezicht was groot genoeg om er een croque monsieur of een croque madame in één keer binnen te werken, echt gruwelijk! Net een wandelende broodrooster... Met mijn excuses natuurlijk voor mijn woordkeuze maar ik wil de situatie zo duidelijk als mogelijk voorstellen...
Vandaag schitterende aanbiedingen gekregen : allerlei heiligenbeelden, van mottige gipsen exemplaren tot schitterende houten engelen... Ik ben benieuwd wat ik ter plaatse zal aantreffen. Hun gipsen rommel mogen ze alvast houden.
Om het uur passeerde, net zoals de afgelopen dagen, een vriendelijke zwarte man met een kar vol drankjes en hapjes. Eergisteren wilde ik een koffie bestellen maar hij zei dat hij enkel koude koffie meehad, waarop ik hem vroeg waarom hij dan nog bleef rondhuppelen... Vandaag vroeg ik hem of hij nog steeds rondliep met koude kaffie. Hij antwoordde prompt : ja, monsieur. Ik wilde hem toesnauwen dat hij mocht ophoepelen met zijn flutkoffie toen ik ineens besefte dat hij me wellicht verkeerd begrepen had. En inderdaad, 't was zo'n een typische ja-knikker... die bijna geen woord Vlaams verstond. Ik betrouwde het hele zaakje niet meer, wie weet had hij daar in die koffiekannen enkel 'opgewarmde kost' mee, dus bestelden ik gewoon een frisdrankje.
Verschillende collega's uit Knokke, Brugge en het Gentse waren vandaag nog later gearriveerd dan ik, ze namen namelijk een binnenweg via Sint-Niklaas. Daar kan je echter niet echt doorvlammen en dus hadden ze beter net als ik wat meer kilometers afgelegd maar dan aan een iets steviger tempo.
In het terugkeren deze avond hoorde ik op de radio dat de snelweg tussen Brussel en Gent berijdbaar was maar dat je ter hoogte van dat nog steeds brandende gastankje maar 70 per uur mocht rijden, niet omdat er ontploffingsgevaar zou zijn maar louter omdat men veronderstelde dat iedereen zou blijven gapen naar dat vuurtje en dat je dan beter je snelheid aanpast. Ewel, dat was het kijken echt niet waard. Blij dat ik weer heelhuids thuisgeraakt ben!
Over 'schartelaars' en domme opmerkingen vandaag op Eurantica
Zou je hen niet een frang geven? Enkele bezoekers vandaag...
Ik had heel veel aangename contacten met de bezoekers. En al babbelen win ik altijd : is't geen geld dan is't verstand, zoals men zegt.
Hier toch enkele opmerkelijke uitspraken van enkele bezoekers :
Twee oude kramikkels kijken naar een klein beeldje van Sint-Rochus en het ventje vraagt me : 'Menere, waar is da brood van dien oend (hond) naartoe?' En ik : 'Ewe, 't was gistern u lange dag en 'k en ik dat brood opgegeten!'
Tja die aandacht voor het detail... Wat later is een oud madamtje die ook naar dien oend zit te kieken en ze zegt met een zuur gezicht : 'Il manque le petit pain!' 'T is weeral van dat, dat soort mensen ziet werkelijk àlles! Ik antwoord haar dat ik het net opgegeten heb maar dat de bakker straks langskomt met verse pistolets. Al dat gezaag! En het is heel duidelijk : 'Gapers zijn geen kopers!'
Wat later kijken twee betweters naar een oude metalen koffer, onder het deksel zit een heel 'mekaniek' van hefboompjes enzovoort. De twee zeggen : 'Een mooie allaamkoffer!' Ze denken dat die hefboompjes een reeks schroevedraaiers en zo zijn die mooi naast elkaar gemonteerd zijn op het deksel... Ik raad hen aan om eens naar de oogarts te gaan...
'En waarom kiekt (kijkt) dien heilige zo raar? En waarom is dat zwientje van Antonius zo klein?' Ik antwoord dat ik het beeld nog maar pas binnen heb en dat dat zwientje nog vele moet groeien...
Een man gekleed in vrouwenkleuren, moet kunnen natuurlijk, bekijkt al mijn boeken. Met een hoog 'vrouwenstemmetje' vraagt hij uitleg over van alles en nog wat. Die gast trekt écht de aandacht en ik zorg er voor dat ik hem zo lang als mogelijk aan mijn stand bezighoudt want iedereen komt op dat schouwspel af. Enkelen lachen zich bijna onnozel en ik heb de grootste moeite van de wereld om me ernstig te houden...
'Meneer, spijtig dat die Onze Lieve Vrouw een kindje bij zich heeft, ik vind da echt nie mooi wi!' Niet geloven : als er geen kindje bij is kan je het niet verkopen en nu er wel eentje bij is vinden ze het niet mooi! Moet ik dan een bijl bovenhalen en dat mens haar zin geven? Geen haar op mijn hoofd (...) dat daar aan denkt.
Veel aanbiedingen ook van 'prachtige oude Davidsfondsboeken', allerlei tijdschriften die mooi ingebonden zouden zijn, oude kerkmissaaltjes van uit de jaren 1950, een bijbel uit 1968, een hele collectie luciferdoosjes, postzegels, suikerzakjes uit hotels, een verzameling van honderden 'zeepjes', enz. enz. Sommigen hebben tientallen foto's mee van echte rotzooi van meubels en zetels, schaamte kennen ze niet, eigenlijk toch wat grof dat ze die onverkoopbare rotzooi hier op een antiekbeurs durven aanbieden. 'T is hier nog erger dan op de rommelmarkt. Ik raad hen allemaal aan hun rotzooi te dumpen in de plaatselijke kringloopwinkel, of beter nog : op het containerpark!
Het is de derde dag, de dag van de opbouw meegerekend, dat ik hier in de Heizel kom en ik ben het al helemaal gewoon.
Vandaag weinig volk over de vloer gehad. De helft ken ik van andere beurzen en van in de winkel. Iedereen is vol lof over mijn stand, wat me veel deugd doet. De beurs start tijdens de week pas om 14u00 en duurt tot 19u00. Die vijf uurtjes waren dan ook vlug om. Heel veel interesse was er voor mijn oude boeken, als enige standhouder biedt ik boeken aan al zijn er wel een drietal standen die prenten en oude landkaarten meehebben.
De verkoop is héél héél zwak hoor ik van collega's, dus een herhaling van het scenario van gisteren... Wel hoor ik weeral dat de meeste juweliers... gouden... (of zilveren?) zaken doen. Achtduizend eurootjes voor een oude (of nieuwere...) keten om rond je nek te drapperen, dat is toch geen geld?
Vandaag, voor de opening deed ik een toertje door de zaal, om eens te kijken wat er zoal aangeboden wordt. Natuurlijk een groot aantal antiekstanden, ik zie een aantal 'grote' namen maar de prijzen zijn navenant... Houten beelden, oude schilderijen, mooie keramiek, Aziatische kunst, enz. Ook wat meubels. Veel zaken verkopen 'decoratie', ze richten huizen in volgens de wensen van de klant. Hierin kan me heel wat creativiteit kwijt maar... ik zie het eerlijk gezegd ook wat als het niet in staat zijn om of geen zin hebben in het zoeken naar waardevolle antiekstukken. Makkelijker is het om bv. allerlei stoffen aan te voeren uit fabrieken en die aan de man te brengen... Actief zoeken naar antiek kost veel meer moeite dat is zeker. Maar iedereen doet of laat uiteraard wat hij wil.
Wie ik allemaal zag vandaag? Een groot aantal Westvlamingen, de enen al wat toffer dan de anderen. Enkelen die ik een heel warm hart toedraag (ja hoor!), en ook enkelen die ik liever zie gaan dan komen. Gasten brengen immers altijd vreugde aan : is't niet bij 't komen dan bij 't gaan! Ik ben blij dat ik dat stel kabouters die me overal komen ambeteren, nog niet gezien heb. 't Zijn trouwens eerder een soort kwaadaardige dwergen die de pieren uit je neus willen halen... : 'En waddis dadde? En is dat echt zo oed? En waar eje da gekocht? En oevele vraag je doar nog voor?' Grrrrrrrrrrrrr! Ik vrees dat ik nog niet van hen af ben. Denkelijk komen ze zondag plots uit het niets opdagen. Ze zijn al zo klein van gestalte en ze springen altijd als een duiveltje uit een doosje. Vrijkaarten krijgen ze van niemand want niemand wil hun kaboutergezicht aan hun stand zien... Misschien kunnen ze gratis binnen als ze geen 1m20 meten? En als ze wél moeten betalen dan zal dat voor die aartsgierigaards een zwaar offer vergen...
De omzet gisteren bedroeg zoals eerder gezegd 60 eurootjes. Een collega vroeg me hoeveel ik verkocht had. Toen ik '60' zei antwoordde hij : 'Ik ook!' Hij verkocht namelijk heel goed en dacht dat ik 60 000 eurootjes bedoelde... Ja, was dat maar waar!
Begrafenis van busongevalslachtoffers in Leuven : gelukkig toch in de kerk
De slachtoffertjes van de busramp uit Heverlee werden in Leuven begraven, waarom eigenlijk niet in de eigen gemeente? Er zijn toch mogelijkheden genoeg om schermen te plaatsen zodat mensen ook buiten het kerkgebouw kunnen meevolgen?
Maar dat dan terzijde gelaten, ik ben toch blij dat deze afscheidsplechtigheid in een kerk gebeurde... Tien maal meer sfeer, aangepaste sfeer. En ik hoor dat de klokken luidden als teken van rouw. Een heel mooi en heel oud gebaar. Vroeger werden de klokken al geluid van zodra geweten was dat iemand was overleden. Meteen wist heel de parochie dat er in het dorp iemand overleden was. In archieven las ik dat de duur van het luiden veelal afhing van de status van de overledene. Zo kon iemand die bemiddeld was de klokken urenlang laten luiden.
Het luiden naar aanleiding van een overlijden en begrafenis kon en kan heel veel bijdragen tot het creëeren van een passende sfeer van rouw. Als je maar één klok in je toren hebt hangen kan je natuurlijk niet veel uitrichten. Gelukkig kan men dan wel vaak kiezen tussen gewoon en traag luiden. Traag luiden staat dan voor rouwen. Als je meerdere bv. een drietal klokken hebt, kan je een mooi akkoord vormen, dat luiden kan heel traag of op een gewoon tempo verlopen. Zo geloof ik het nog gehoord te hebben in de Sint-Walburgakerk te Veurne, of de Sint-Niklaaskerk. Heel indrukwekkend, het is alsof dan de héle stad meetreurt met de famili en huilt om de overledene. Hier op Sint-Baafs in Sint-Andries heeft men maar één manier van luiden : een zware klok, je weet eigenlijk nooit waarvoor geluid wordt, je kan het enkel vermoeden en afleiden uit het tijdstip van luiden. Vermoedelijk om de omwonenden niet te veel te storen wordt door de week om 8u30 een heel klein klokje geluid.
Over de klokken nog het volgende : ze kunnen ook luiden tijdens een processie. Het 'Bomtje', Veurne's oudste klok (weliswaar hergoten tijdens de vorige eeuw) luidt héél traag, trager dan tijdens een begrafenis zou geluid worden, gedurende héél de Boeteprocessie. Héél mooi!
En natuurlijk zijn er de beiaarden. Woensdag viel me onmiddellijk op dat de immer onvolprezen Brugse stadsbeiaardier, dhr Frank Deleu, héél rustige en ingetogen melodieën liet neerdalen boven de Brugse daken en de hoofden van de vele bezoekers aan de markt. Zalig wat die man allemaal uitstrooit boven onze hoofden, oa elke woensdag van 11 tot 12u00.
Klokken die luiden voor feest en rouw, voor alle belangrijke momenten in een mensenleven.
Eurantica : voor de eerste keer naar deze schitterende antiek- en kunstbeurs
Eurantica, een naam die in de Belgische antiekwereld klinkt als een gong. Nog mooier dan de antiekbeurs Antica in Namen.
Eergisteren heb ik mijn stand opgesteld, nadat ik op de Heizel na wat zoeken de juiste ingang vond, er zijn immers nog andere beurzen lopende in dit uitgestrekte beurscomplex. Er was een heel strenge controle op iedereen die het terrein wilde betreden en maar goed ook.
Dinsdag was de derde en laatste dag dat je je stand mocht komen inrichten, bijna iedereen was al klaar met deze klus en ik kon op het gemak al een eerste wandeling maken doorheen de grote beurszaal. Ik zag mooie antiek maar ook veel standen met eerder decoratie, met meer moderne zaken om je huis in te richten.
Ook heel wat moderne kunst. De organisatoren hebben het niet zo makkelijk meer om genoeg antiquairs aan te trekken... oa wegens het feit dat er hoe langer hoe minder antiquairs overblijven en ook omdat deelnemen veel geld kost. Er wordt dan ook nadrukkelijk beweerd dat een mengeling van oud en nieuw heel goed samengaat... Nu ja, moderne kunst... hoewel het niet mijn ding is kan ik het veelal wel waarderen. Maar of ik er ook massa's geld zou aan kunnen besteden, dat is een andere vraag!
Gisteren woensdag was er 'vetting', experts dweilden heel de zaal af om er op toe te zien dat er kwaliteit op tafel zou komen. Enfin, in elk geval dat de deelnemers een kat een kat noemen en een hond een hond, zodat de bezoeker geen kat in een zak zou kopen. De bezoekers bedriegen heeft uitsluiting tot gevolg, wat ook heel begrijpelijk is. Mensen moeten in vertrouwen kunnen kopen. Daarom moet de verkoper zijn antiek correct dateren en wijzen op eventuele restauraties. Wanneer bepaalde verkoopsobjecten afgekeurd worden voor de beurs, worden deze zaken gemerkt met het verzoek deze onmiddellijk van de stand te verwijderen daags nadien, de experts bezorgen steeds een motivatie in geval van afkeuring. Op mijn stand wordt alles goedgekeurd.
Vandaag donderdag arriveerde ik rond halftwaalf op de Heizel, ik nam uit Brugge nog wat extra boeken mee. Tegen veertien uur moest alles af zijn want dan werden de poorten geopend voor de vooropening, voor de genodigden dus. Een kwartiertje voor tijd waren er nog geen vijftig man te zien aan de deuren, dat beloofde... Maar tegen veertien uur stonden honderden mensen klaar. Tot tweeëntwintig uur was er constant enorm veel volk : de gangen tussen de standen werden gevuld door duizenden kijklustigen... ik herhaal : 'kijk-lustigen' en dit is zeker geen synoniem met 'koop-lustigen'. De hele dag door zag ik weinig mensen met plastic tassen of ingepakte schilderijen of zo rondlopen. Wie wél heel goede zaken deden waren de juweliers. Oudere mannen met jongere vrouwen drumden rond de blinkende hebbedingetjes in de toonkasten. Stukken van enkele tienduizenden eurootjes gingen vlot over de toonbank. En ik maar wachten op mijn eerste klant!
Vele tientallen bekenden passeerden aan mijn stand : antiquairs, antiquairs op rust, vele klanten en kennissen, ja zelfs een nonkel van mij, landbouwingenieur op rust en hier in de buurt wonende. Velen wisten dat ik hier stond want ze kregen massaal uitnodigingen van mij, anderen waren aangenaam verrast en prezen mijn durf om deze uitdaging aan te gaan. Veel bejaarden hoog-bejaarden, na achttien uur ook veel jongere mensen. De 'tofste' en 'slimste' bezoekers, de 'piet-wijsneuzen' van dienst, waren vooral gepensioneerde onderwijsmensen. Alles beter weten, onophoudelijk commentaar spuien, zagen en blijven zagen... ik beklaag de kinderen die daar les van gekregen hebben!
Sommigen kwamen al 'duikenekken' mijn stand binnen. Curieuzeneuzen zonder een 'goeiendag' te komen zeggen, mijn boeken vermassacreren, de prijzen zoeken en dan onophoudelijk met het hoofd schudden... misschien de eerste sympthomen van Parkinson?
Enkele tientallen mensen kwamen oude bucht en rommel aanbieden : heel oude missaaltjes uit de jaren '60, oude tijdschriften, oude go-carts, oude radio's, zelfs een soort van 'riemen waaraan de paters hun peper- en zoutvaten hingen' (vroeger). Dit laatste voorwerp was immers te zien op TEFAF in Maastricht en was daar enorm duur. Nu wilden ze mij hun 'kleinnood' opsolferen voor een gekke Tefafprijs... Plaasteren heiligenbeelden zonder hoofd en armen, houten beelden die het opbranden niet waard zijn, oude kerkkandelaars die geen 'frang' meer waard zijn, ongelooflijk hoe ze zulke vuiligheid durven presenteren. Ik stuurde ze allemaal naar de kringloopwinkel.
Ook kreeg ik heel wat foto's te zien, sommigen hadden vele tientallen foto's mee van rommel die ze van de hand wilden doen, ik bedankte voor de eer!
Alhoewel er dus heel veel volk was kwam de verkoop maar niet op gang. Op het einde van de dag stond de teller, ocharme toch, op 60 eurootjes, net genoeg om mijn parkeerkaart voor de komende tien dagen te kunnen betalen.
Waar is God op de begrafenis van de in Zwitserland verongelukte kinderen
De ramp in Zwitserland laat niemand onberoerd, zo veel is duidelijk. Héél België en veel mensen daarbuiten leven intens mee met de familie van de slachtoffers en gekwetsten.
Het is lente, 21 maart, een stralende dag. Maar voor ons land was het een indroeve dag.
De begrafenisplechtigheid in Lommel was pakkend, ik kon het grootste deel van de dienst volgen in de winkel. Alhoewel ik van Bart Peeters vindt dat hij vaak al te veel opgehemeld wordt en zijn liedjes bulken van de 'karamelleverzen' moet ik toch zeggen dat hij de herdenkingsdienst mooi geleid heeft. Pakkende getuigenissen en zang wisselden elkaar af. Pakkend, die mensen die plots uit hun woorden niet meer raakten, ook volwassenen die - overmand door diep leed - heel veel moeite hebben om te praten over hun geliefden.
Eén ding vind ik wel raar : God kwam niet echt ter sprake, al werd er wel eens 'tot weerziens' gezegd. Het viel me enorm op dat er geen mis was of zo, dat stoorde me wel wat. Misschien is een aantal van de ouders niet katholiek, de Nederlandse ouders kunnen protestants zijn, of sommige ouders zullen geen religieuze viering gewild hebben. Men zal een beslissing genomen hebben die voor iedereen aanvaardbaar was. Ik geloof dat er voor één kindje elders een apparte religieuze afscheidsdienst gehouden werd. De organisator, de stad Lommel, zal bewust gekozen hebben om de afscheidsviering heel neutraal te laten gebeuren.
Persoonlijk vond ik dit een rare ervaring, God is niet meer van doen, zelfs niet op het einde van een (jong) mensenleven... De dienst morgen, in Leuven, vindt wel plaats in de kerk (St-Pieters).
Nu begint voor al die ouders en familie en vrienden een zware periode van (hopelijk) rouwverwerking en afscheid nemen. Mooi vond ik de gedachte dat de kinderen, waar ze ook mogen zijn, niet alleen zijn, want enkele leerkrachten zijn bij hen...
Vanmorgen ben ik naar een ruilbeurs in Nieuwpoort geweest. Een ruim aanbod aan prentkaarten en bidprentjes, ik vond drie bidprentjes die ik nog niet in mijn collectie had en 30 cent is natuurlijk geen zware investering.
De gespreksonderwerpen onder de bezoekers : Eerst en vooral een standhouder die hier wellicht voor het laatst komt daar hij terminaal ziek is. Erg voor hem en zijn familie, hij is een verwoed verzamelaar die al decennia lang overal op beurzen staat. Ook werd er gesproken over zwartwerk en de fiscus die overal zoekt naar mensen die abnormaal veel verkopen zonder dat er ook maar één eurootje belastingen op wordt betaald. Zelf heb ik hier gemengde gevoelens bij. Het is natuurlijk zo dat wie elk jaar bv. voor tienduizenden euro's handel drijft in het zwart wel degelijk oneerlijke concurrentie voert met handelaars die moeten leven van die beurzen. En sommigen zijn zelfs stukken duurder dan mensen die op hun verkopen btw moeten betalen. Handelaars moeten belastingen betalen en hebben het niet makkelijk om te overleven. Iemand uit Oostvlaanderen dient een kleine 200 000 euro op te hoesten aan achterstallige belastingen en moest daartoe zijn huis verkopen. Aan de andere kant is het altijd leuke particulieren en gewone verzamelaars te ontmoeten op beurzen. Vaak hebben ze nteressante dingen mee aan goeie prijzen.
Ik zag er heel wat mensen uit de Westhoek die ik al in tijden niet meer had gezien. Allemaal vriendelijke mensen... alhoewel... Toen ik beneden kwam met mijn aankopen werd ik door een lelijk dik rost monster uitgemaakt voor al wat mooi en lelijk was. Dik kan mooi en elegant zijn, maar dit was er eentje die echt zo rond was dat ze veel bezoekers zou afschrikken om de beurs te betreden... Die rosse ros ging me net niet te lijf! Ze had commentaar op mijn blog, ze denkt (voor zover ze daar niet te dom voor is) dat ik iets schreef over haar eerste of tweede man en ze kon er duidelijk niet mee lachen. Bijna begon ze te tieren en tenslotte krijste ze dat ze uitgepraat was.
Maar die vlieger ging natuurlijk niet op : zottigheid verkopen en dan weglopen. Ik heb haar dan ook een korte repliek gegeven en haar gevraagd of ik soms leugens schrijf in mijn blog. Maar ja, met domme mensen kan je moeilijk discussiëren, ze denken immers altijd dat ze gelijk hebben.
Iedereen leeft natuurlijk mee met het verschrikkelijke busongeval in Zwitserland enkele dagen geleden. Schrijnend : al die jonge kinderen die nog een héél leven voor de boeg hadden, dood... Ik mag er niet aan denken moest het mijn kind zijn...
Zoveel verdriet bij ouders, grootouders, broertjes en zusjes, andere familieleden en kennissen. Als een ouder mens overlijdt is dit ook erg maar zo'n jonge kinderen, dat kan een mens niet aanvaarden.
Ik hoop dan ook van harte dat de vele rouwenden veel steun mogen ontvangen van familie, vrienden en zovele anderen. De bussen van De Lijn hielden daarnet één minuut stilte, een mooi gebaar.
Net kreeg ik een mailtje van een firma uit het Antwerpse die uitverkoop houdt. Toch wel wat ongepast volgens mij is het volgende : 'Anti-indommel-alarm', handig om ongelukken op de weg te voorkomen door bus- en autochauffeurs...
Deze morgen deed ik een toertje door de streek. Eerst naar Geeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeennnnnnnnnnnnnnkkkkkk. Een foeilelijke stad met niets anders dan nieuwe gebouwen die het afbreken niet meer waard zijn. Een grote kerk met vele deuren die allemaal gesloten zijn.
Dan naar Waterschei en andere voormalige steenkoolgemeenten. Soms heel grote kerken, overdreven groot, wellicht werd de bouw gesponsord door de mijnbouw... De kerktoren van Waterschei lijkt heel sterk op die van de Sint-Niklaaskerk van Veurne maar is uiteraard van véél jongere datum. Onderweg zie ik op twee plaatsen verkeersborden die er op wijzen dat het hier vol padden zit. Padden op doorreis... In de berm staat een afsluiting in plastic, honderden meters lang. Regelmatig zal men hier de padden komen zoeken en die over de weg helpen... Als je daar voor tijd genoeg hebt... heel leuk natuurlijk. Overal zie ik grond die niet bebouwd is, begroeid met heidestruiken. Wat een verschil met de vruchtbare landbouwgrond in de Westhoek!
Ik zie door de bomen het bos niet meer en rij terug naar Haaaaaaaaaaasssssselt. Onderweg passeer ik het vlooienkasteel, het hotel waar ik vorig jaar verbleef. Met van die uitbaters die meer klanten zouden hebben moesten ze wat beleefder zijn...
Vandaag is het 'Ladies Day'. Alles wat poten en oren heeft én een rok draagt mag er gratis in. Dat belooft... Ik ben een uurtje voor de opening in de antiekbeurs en zie aan de ingang massa's volk staan... het regent oude wijven!!! Daarmee doel ik natuurlijk op van die zuur en luizig kijkende dames, waaronder veel onderwijzeressen op pensioen... die geen geld in hun zakken hebben (dat zeggen ze toch) en die zich enkel wat komen bezighouden. Vrouwen die de broek dragen...
Om twee uur drummen ze binnen, gelukkig zijn er ook enkele mannen die zich vandaag tot hier waagden. Ik voer heel aangename gesprekken met enkele bezoekers, ze komen oa uit Poperinge (en ik heb het hier niet over die twee kabouters uit de hoppestad, die kabouters die hier al de eerste dag langs kwamen). Neen, dit was deftig volk. Ze hadden het de hele tijd over een tiran, een bruut die zijn gelijke niet kent in Poperinge en omstreken. Niemand durft iets te ondernemen tegen deze rare Karel.
Een zeer aangename man, wat ouder dan ikzelf, komt een babbeltje slaan. Hij vraagt wat ik hem zou aanbevelen om aan te kopen. Hij zoekt een mooie boek. Natuurlijk is hij hier aan het goede adres. We babbelen over mijn vak en over mijn 'zwaar' seminarieverleden. Uiteindelijk koopt hij een pareltje van een boek, een overvloedig geïllustreerd religieus werk. De man is apetrots met zijn aankoop. Zo'n mensen maken mijn dag goed... en ik heb het dan niet over de winst die ik kon maken. Neen, tevreden klanten zorgen er voor dat ik zelf ook veel voldoening heb van mijn job.
Eergisteren zaterdag kreeg ik op de antiekbeurs het bezoek van een gezin uit Genk. Ze toonden me wat foto's van houten heiligenbeelden en schilderijen die ze wilden verkopen. Ik maakte een afspraak voor deze avond want de beelden leken me wel interessant. Aangezien ik vlak voor de grote zaal stond en die mensen net arriveerden, en na mij gesproken te hebben vertrokken, zag ik de zaak heel positief tegemoet want doorgaans lopen die gasten de hele beurs af en lieten een hele stoet van handelaars komen kijken. Resultaat is dan dat je bot vangt... en dat meestal de laatste bezoeker de zaken kan aankopen, mits iets meer te bieden dan de reeds gepasseerde handelaars.
Daar er nog niet veel verkocht was had ik bijna geen geld op zak en daar ik mijn bankkaart niet terugvond was ik verplicht om tijdens de openingsuren van de bank geld af te halen aan de loketten.
De Fortis ligt vlakbij de kleine stadsring. In Hasselt is het soms een hele heksentoer om met de wagen je bestemming te bereiken want veel centrumstraten zijn autovrij en meestal is er eenrichtingsverkeer van toepassing. En ja, natuurlijk had ik het straatje waar ik in moest slaan net gemist... Resultaat : rondom heel die stad rijden en dit maal het straatje tijdig opmerken. Dan de auto geparkeerd op het voetpad want alle parkeerplaatsen waren volzet. Binnen in de bank zie ik maar één dame aan de vier loketten, dat belooft... En er zijn een achttal wachtenden. En de dame aan het onthaal vraagt me waarvoor ik kom en voegt er meteen aan toe dat "ze alles doet maar niets dat te maken heeft met geld!' Wat is dat nu voor gebazel??? Weet ze wel dat ze in een bank werkt?
Ik wacht dus geduldig op mijn beurt, en na een kwartier wordt ik ongeduldig. Al vijftien minuten is de enige loketbediende bezig met een stokoud dametje dat tientallen kleine diepvrieszakjes vol koperen muntjes uit haar saccoche en binnenzakken van haar konijnenvellen mantel haalt. Met een engelengeduld en trage limburgse zinnen spreekt ze minzaam met het madamtje. Ik vraag aan een andere wachtende of de bank ook over de middag open is, op een voldoende luide toon zodat de loketbediende het goed kan horen. De dame is volgens mij al de zestig voorbij, dus zowat 'over datum', bijna op pensioen bedoel ik. Ze kijkt me nijdig aan en praat nu nog langzamer. De wachtenden beginnen te morren. Ik heb gelukkig een boek bij. Ondertussen maak ik de hele tijd grapjes en al gauw heb ik de lachers op mijn hand. Zo vraag ik me hardop af hoe ik het vlugst aan geld zou kunnen geraken... Misschien met een overval? Iedereen giert van het lachen, behalve de loketbediende die doet alsof haar neus bloedt.
Na veertig minuten, het is intussen bijna middag, is het mijn beurt. Ik spurt naar het loket en de dame vraagt : 'Waarmee kan ik u van dienst zijn?' Ik : 'Ik kom hier een hoop geld halen!' Zij : 'Gebruik misschien uw bankkaart.' Ik : 'Heb ik niet bij me.' De vrouw vraagt met een zuinig en zuur gezicht hoeveel geld ik wens. Om zeker genoeg te hebben vraag ik 4000 euro. De vrouw kijkt me raar aan en vraagt men identiteitskaart. Ze zegt dat de foto niet lijkt op mij en hoe dat dat kan. Ik : 'Mijn coiffeur is dood!' De vrouw kijkt me nu ronduit boos aan en zwijgt. Ze hamert met de vingers op haar toetsenbord. Blijkbaar problemen. Het geld bevindt zich in een kleine metalen of kunststoffen bak, links van haar stoel. Je kan er enkel geld uit toveren via de computer. De vrouw bakt er echt niets van en roept luidop in de richting van een muur waarachter zich blijkbaar nog personeel bevindt : 'Wie eeft er ier die cursus gevolgd om geld uit dat machien te krijgen?' Vier andere vrouwen snellen het oudje te hulp, en elk geeft tips om de klus te klaren. Intussen bestudeer ik de bloempotten aan de loketten : sansiveria's of zo, in echte plastic, maar met echt uitziend mos op de bodem... Wat een kitsch! Voor mij staat zowat 300 jaar ervaring te prutsen met de computer. Ik zeg hen dat ze iets vergeten zijn. Vijf paar wantrouwige ogen staren me aan... Ik vervolg : 'Je moet dat spel schudden voor gebruik!' De dames vormen nu één front tegen mij en zeggen dat ik me niet moet moeien. Dus ik besluit geen woord meer te zeggen tot ik mijn centen heb. Eerst halen ze 3000 eurootjes uit die bak, meer komt er niet uit. Dan vragen ze of er wel geld genoeg op de rekening staat. Ik zeg niets meer en knik van ja, geld moet er genoeg zijn want het geld voor de deelname aan de antiekbeurs 'Eurantica' is nog niet gestort. De rest van het geld wordt te voorschijn getoverd, na lang zoeken en prutsen. Intussen is het middag... Wat een service!!!
Dan gaan middagmalen in de Lunchgarden. Normaal vind ik het eten daar helemaal niet super maar ik heb niet onmiddellijk een alternatief. Tijdens het eten krijg ik telefoon uit Genk. De bezoekers van eergisteren laten me weten dat ze de beelden nog niet willen verkopen en dat onze afspraak van deze avond dus niet door gaat. Nu ben ik kwaad, al die moeite in de bank voor niets. Ze zeggen me dat ze me terug zullen opbellen moesten ze die zaken later toch willen verkopen. Ik bedank hen om mij te verwittigen. Enkele uren later, wanneer het kalm is in de beurs, spreek ik hierover met enkele collega's en wat blijkt? Ze toonden de foto's aan verschillende collega's die tussen de ingangsdeuren en mijn stand stonden. Omdat de verkopers geen prijs wilden noemen vingen ze telkens bot. Ik stuurde daarom een smsje met de boodschap : Indien onze afspraak van deze avond niet doorgaat hoeft u me later niet meer op te bellen. Dat ze maar met een ander zijn voeten rammelen!
De hele dag is het redelijk kalm op de beurs, het is namelijk week- en werkdag. Toch had ik enkele aangename gesprekken met bezoekers. Mensen die oprecht interesse hadden in mijn waren en ook in mijn job.
Morgen is het Ladies Day, alle dames mogen er gratis in. Dat belooft... Veel gepensioneerde schooljuffrouwen zullen opnieuw hun opwachting maken... Een wreed publiek, wreed vooral voor de exposanten.
Voor de tweede keer neem ik deel aan de antiekbeurs te Hasselt. Een drietal jaar geleden bezocht ik de antiekbeurs hier en vond het een gezellige bedoening. Opvallend is dat het grootste deel van de standen bestaat uit allerlei meubels : van heel gewone meubels tot het betere werk. Ook stonden er nogal wat heiligenbeelden te koop wat mij persoonlijk het meest aantrok.
Vorig jaar was voor mij de vuurdoop. Ik kreeg een stand helemaal achterin de grote zaal, op zich niet echt een goed plaats maar er was wel het grote voordeel dat ik niet ver hoefde te sleuren met mijn boeken en antiek. Op het einde van de beurs was ik net uit mijn kosten geraakt. Bedoeling was uiteraard om winst te maken maar dat heb je niet steeds in de hand. Net als voor de beurs van Luxemburg gold hier volgens collega's 'dat de bezoekers je moeten kennen'. Ze moeten je zaak dus leren kennen...
Welnu, ik kom nu voor de tweede maal... En inderdaad, vele tientallen mensen zeiden me al : ah ja, je was hier vorig jaar ook al!
De opstelling van de standen is gewijzigd. Vroeger had je een kleine zaal bij de ingang, waar je de mooiere antiek vond. In de grote zaal vond je dan vooral meubels. Nu staat alles door elkaar. Een lange gang met tientallen standen voert de bezoeker naar de grote zaal. Naast antiek is er ook plaats voor moderne kunst, restauratieateliers en een wijnhandel uit Brussel. Een gezellige mengelmoes dus.
Het opstellen van mijn stand duurde zowat een hele dag. Een mens heeft immers hoe langer hoe meer materiaal dat hij wil aan de man brengen. Het is een gezellig weerzien van vele collega's. Enkele collega's haakten af en er kwamen nieuwe standhouders in de plaats.
De eerste dag was gereserveerd voor de handelaars. Zoals altijd zijn er onder die 'handelaars' veel particulieren : verzamelaars en voortverkopers. Er werd echter heel weinig verkocht aan die 'collega's'... iedereen is voorzichtig, bang om te veel aan te kopen, bang omdat de verkoop tegenwoordig zo moeilijk geworden is. Tja, daar zijn we natuurlijk vet mee... Later op de avond, om 18u00, gaan de deuren open voor het grote publiek, voorwaarde is wel dat ze hiervoor een uitnodiging ontvingen. En een uurtje later was er een receptie.
Geloof het of niet maar net als in Luxemburg werd ik opnieuw geconfronteerd met een (bloed?) dorstige massa profiteurs die enkel kwamen om zich te bezatten, op onze kosten dus... De tafel waarop de glazen werden gevuld werd tot tegen mijn stand geschoven en het drinkfestijn kon beginnen. Iedereen greep wat hij kon, daartoe werd gedrumd en geduwd... Net een bende halve wilden. In gedachten zie ik hier een bende oude Belgen met Ambiorixhelmen op het hoofd... Drinken zoveel men kan... Een zeventiger grijpt vier glazen en zegt me dat dit voor zijn klanten is. Ik geloof er niets van want deze man is geen standhouder... Ik volg hem enkele meters en zie hem achter een gordijn duiken, hij kiepert alles naar binnen en komt opnieuw glazen jatten. Na een dik uur is hij 'mule patat' en hij wil naar de uitgang. Ik pak hem bij de arm en duw aan de achterzijde van het gebouw naar buiten. nu moet hij een wandelingetje maken rond heel Plopsa Indoor of rond de ethiasarena en zo. Tegen dat hij dan zijn auto zal bereikt hebben zal hij hopelijk al wat klaarder beginnen zien...
Veel bezoekers dus maar weinig verkoop. Even erg als in Doornik de week voordien.
De tweede dag verloopt wat beter, er is al meer verkoop...
De derde dag is zondag. Het regent zachtjes buiten, ideaal weer dus voor de beurs. Er is heel veel volk op de been. Maar opnieuw minder verkoop. De bezoekers komen meestal met een gratis kaart en hier kunnen ze zich wat opwarmen en opdrogen.
Vandaag 41 jaar geworden. Heel veel leuke en ook lieve attenties gekregen, vooral via facebook.
Op de beurs vandaag heb ik me de helft van de tijd serieus zitten ergeren. De voorbije dagen werd mij vanalles gepresenteerd : interessant oude atlassen, heiligenbeelden, enz. Twee van die aanbieders belden af. Neem ons niet kwalijk hoor maar we doen da nie meer weg. Onze kinderen willen niet dat we dat verkopen. En.. een paar dagen geleden zeiden ze nog dat ze geen kinderen hadden. Wat een smoeltrekkers.
Een vrouw, alvast veel intelligenter blijkbaar dan ze er uit ziet : 'Neen, ik ga dat zelf verkopen, dan krijg ik er vast méér voor. Jij zou daar nog op moeten winnen!' Niet te geloven, die afgunst... Straks belt ze me wellicht opnieuw op, nadat ze vaststelt dat ze het zelf niet kan verkopen. En dan zal ze natuurlijk verwonderd zijn dat ze van mij - enkel figuurlijk natuurlijk - het deksel op de neus krijgt.
Op deze beurs ontmoette ik heel wat sympathieke mensen maar ik zag ook enkele ambetanterikken, van dat volk dat zich komt bezighouden, geld genoeg maar met een dikkop die er voor zorgt dat ze geen cent willen uitgeven. Neen, liever met geld gooien op veilingen... Ik vertik het dan ook om nog enige moeite te doen om iets voor die mensen te vinden... Alhoewel... als ze niet bij mij willen kopen in de winkel of op de beurs, dan steek ik het gewoon op een veiling zodat ze - ze noemen dat ezels - dan lekker veel geld kunnen uitgeven op de veiling, vaak een veelvoud van wat ik er zou (durven) voor vragen. Als de commerce maar draait, zeg ik dan!
Ook vandaag waren er van die 'schartelaars' op toer. Ik gooide stukjes van 1 en 2 cent op het tapijt, op zo'n vijf meter van mijn stand. Eens kijken wie het geld in zijn zakken zou stoppen. Twee gierige oudjes passeerden, met een kromme rug, handig om de vloer in het oog te houden. Een geluk met een ongeluk zeg maar. En ja, het ventje zag met zijn lodderig oog het centje liggen. Hij laat zijn vrouw los en probeert te bukken. Hij kreunt en in mijn verbeelding hoor ik zowaar botten kraken en piepen... Hij kreunt nog meer en met een gvd gaat hij door zijn knieën en grist het muntje mee. Weer een gelukkige mens, is dat niet prachtig? Alle standhouders in de buurt zitten te kijken en schudden van het lachten. Of, hoe je met 1 cent 10 euro plezier kan hebben.
Op het einde van de beurs komt er wéér iemand met een pakje foto's van boeken en antiek dat hij wil verkopen. Ik doe alsof ik doofstom ben, ik begin met handen en voeten uit te leggen dat ik hem niet versta, dat ik potdoof ben. En dat ik niet kan spreken. Dit laatste is eigenlijk wel een beetje waar... ik ben echt sprakeloos... de 'antiek' waarvan hij foto's maakte is van zo'n mottige kwaliteit dat ik op de achterkant van zijn foto's een passende bestemming voorstel : 'stort' of 'kringloopwinkel'. En ik wijs naar hem en tik met een vinger tegen mijn hoofd. Blijkbaar verliest de man nu eveneens zijn spraakvermogen want hij beent weg zonder nog een woord in de mond te nemen.
Het enige wat hier 'draait' is de cafetaria, die zit eivol. Ook in de inkomhal is er gelegenheid om wat te eten en te drinken. Ook daar is het volle bak.
Ik verlang er naar om zo snel mogelijk thuis te zijn, om 'zoals Johan Vandenberghe' ooit zong, verlost te zijn 'van alle gezaag en gezever'. Aangezien de dag bijna te einde is besluit ik het vieren van mijn verjaardag wat uit te stellen. Aangezien er geen cadeautjes waren zal ik mezelf maar een mooi cadeau doen.
In het weekend is weer rommelmarkt, georganiseerd door de werkgroep 'Oekraïne', al jaren een van de betere rommelmarkten in de streek. Nogal duur qua standgeld maar er komt dan ook heel veel volk, 'goed' volk. Mensen met centen dus. Het spijt me echt dat ik er niet bij kan zijn maar ja, ik kan me natuurlijk niet in tweeën delen. Naar het schijnt liggen er heel veel boeken maar ik heb niets kunnen zien want ik was vanavond te laat in Brugge. Sommigen zullen tevreden zijn dat ze geen concurrentie hebben van mij of denken dat ze lekker mijn klanten kunnen inpalmen. Dit laatste spruit uiteraard enkel uit zieke geesten. Voor mij mag iedereen daar staan. Hoe meer boeken'handelaars' er een stand hebben hoe meer aantrek voor de bezoekers. Al zullen velen me daar vandaag wel missen, want hun 'dikste' klant is er niet. Tja, ik heb al boeken genoeg eigenlijk en kan deze veel goedkoper kopen bij échte particulieren. Hier op de beurs probeert men het onderste uit de kan te halen, op veel begrip moet je als handelaar niet rekenen, velen gunnen het je niet dat je één cent wint op boeken die je bij hen koopt... Wat een mentaliteit zeg! Dat ze er hun plan mee trekken.
Foto van een dom blondje dat ik in het weekend echt zal missen, ze zal het hele weeken op de rommelmarkt in Brugge paraderen. Je kan haar enigzins herkennen aan haar lange wenkbrouwen en haar zwoele stem en met het verstand van een bosmier! Rara, over wie heb ik het hier?
Een dom blondje reed midden in de zomer tegen het tuinmuurtje van de buren. Lap, een grote bloempot op haar motorkap met als gevolg een ferme buil in haar carrosserie. Het blondje rijdt naar de garage waar ze hoort dat het herstellen 2000 euro zal kosten.
'Oeioeioei', zucht het blondje, 'Zo duur zeg!' De garagist bekijkt haar eens goed en zegt : 'Maar er is ook een andere, goedkopere oplossing. Je moet gewoon hard blazen in de uitlaatpijp en als je dat hard genoeg doet dan zal de deuk er wel uitgaan.'
Het dom blondje vlamt naar huis, zet haar auto op de oprit en gaat onder de auto liggen. Ze tuit haar lippen en begint te blazen, iets waar ze echt een kei in is... Na een kwartier is ze bek-af. Plots stopt een auto en een ander dom blondje roept : 'Wat ben je wel aan het doen?' Waarop het blazende meisje vertelt wat de garagist haar opdroeg en dat het tot nu toe niet gelukt was om die deuk weg te krijgen.'
Het blondje in de auto denkt heel diep na - zoals enkel domme blondjes kunnen doen... - en zegt : 'Maar natuurlijk lukt da niet, je ramen staan nog open!'
Echt gebeurd? Zou me niet verbazen... Grapje dat ik vandaag van een collega hoorde, maar met enkele aanvullingen...
'Tis carnaval, 't is carnaval, lieve kindren weet je't al?
Ja zo gaat dat kinderliedje van uit de jaren stilletjes... Welnu, op de antiekbeurs in Doornik was het drie dagen lang carnaval! Drie lange dagen zie ik de grootste lelijkaards met rooie koppen en weinig haar passeren. Grote dronkaards en magere gierigaards... niet te beschrijven.
Hun grootste plezier bestaat er in langs de standen te flaneren met hun even lelijke vrouw en kinderen, overal commentaar op te geven en minachtend neerkijken op al die mensen die hun hele weekend opofferen om een centje bij te verdienen. Gekke bekken trekken, misschien zelfs zonder dat ze het zelf beseffen, God beware me om met zo'n volk samen te moeten leven de ene godganse dag na de andere. Velen zijn echt zo lelijk dat ze geen masker nodig hebben om mee te lopen in de carnavalstoet. Gisteren dacht ik echt dat velen de échte plaats van het carnaval niet vonden, in de binnenstoet was er namelijk een carnavalstoet. Ze vonden het leuk om hier op de beurs de clown uit te hangen...
Muletrekkers in overvloed : triestigaards en anderen met een domme grijns op het gezicht, mensen die interesse veinzen en mensen die hun neus ophalen... Enkele mensen zijn 'vaste klant' aan huis, en daarmee wil ik zeker niet zeggen dat ze ooit al één eurootje achtergelaten hebben bij mij. Neen, van die ambetanterikken die al 30 jaar op pensioen zijn en die zich dood-vervelen. Oa een koppeltje uit het Poperingse, precies een kabouterkoppeltje. Met guitige maar toch valse kraaloogjes bekijken en bepotelen ze alles. 'Chipoteurs' zoals ze hier zeggen in de Walen. Een ander koppel, snotrijk maar o zo gierig... Ze komen wat babbelen maar je voelt onmiddellijk dat ze enkel willen ontdekken waar je zelf je materiaal inkoopt. Ze zouden de pieren uit je neus halen. Onnodig te zeggen dus dat je zo'n volk liever kwijt dan rijk bent. Maar : 'zie je ze moe, je zie ze nog nie kwiet'... ze blijven maar leven en zullen blijven komen tot ze er bij neervallen.
Vele bezoekers komen bij mij klagen dat het aanbod niet veel soeps is. Valse houten beelden, 'kristal die geen kristal is', enz. Zelf vind ik dat er toch wel enkele mooie kwaliteitsvolle standen zijn. Maar daarnaast is er natuurlijk een groot aanbod aan quasi waardeloze rommel.
Toch beleef ik ook veel plezier aan de beurs, en ook wat leedvermaak. De bezoekers die de kroon spannen dit weekend zijn enkele Kortrijkzanen. Ze huldigen hetzelfde principe 'Gierig is plezierig!' Het is een aartslelijk koppel, de man tandenloos maar toch met de mond vol tanden, telkens als hij uitgekafferd wordt door zijn halve trouwboek. Ja, waar dat de henne boven de hane kraait, daar is er iets serieus fout in het menagie!!! Ze spreken mij steeds aan met 'vriend', iets waar ik niet mee gediend ben want dat zijn geen vrienden... Gisteren zei ik hen dan ook : 'Vrienden brengen altijd vreugde mee, is't niet bij 't komen, dan wel bij 't gaan. Zouden ze de boodschap begrepen hebben? Ik hoop van wel!
Net gespot te (censuur!)... Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld?
