Waar Barack Obama de mosterd heeft gehaald voor zijn intussen wereldberoemde slagzin "Yes, we can!": Joost mag het weten. Maar ik zou niet Joost niet zijn als ik er geen gooi naar zou doen. Zeker als me dat een onalledaagse openingsalinea oplevert in een voor het overige doordeweekse weekendblog. "Yes, we can!", zo bedacht ik net, zou weleens afgeleid kunnen zijn van "Yes, weekend!", de leuze die op vrijdagnamiddag unisono uit miljoenen monden weerklinkt, doorgaans met minstens evenveel vuur gebracht als de enthousiasmeringsslogan van meneer de president. De fonetische gelijkenissen zijn alvast frappant. Daar houdt elke vergelijking uiteraard ook meteen op, maar geef toe dat het een verdienstelijke poging was om te komen tot het onderwerp 'weekend'.
Niet dat er veel speciaals te vertellen valt over mijn weekeindes in het algemeen of de afzonderlijke componenten ervan in het bijzonder. Nee, zij ontrollen zich meestal volgens een vast patroon. En uit niks kan blijken dat dit vaste patroon tijdens deze, zoveelste, uitgave van het weekend in het gedrang zal komen. Waarom er dan per se over dit onderwerp geblogd moet worden is ook mij een raadsel, als dat een troost mag zijn. Misschien doe ik het wel heimelijk om het geduld en het humeur van de lezers op de proef te stellen. Om het machtsvoordeel, dat het bezit van een eigen blog ontegensprekelijk met zich meebrengt, tot het uiterste uit te buiten. Om mezelf te kwellen, doch met de zaligmakende wetenschap in het achterhoofd dat de lezers nog méér gekweld worden. Ik weet mijn PR wel te verzorgen.
Enfin, het weekend dus. Vrijdagavond wordt traditioneel een stapje in de wereld gezet - meestal in dat specifieke deel van de wereld dat met de plaatsnaam Leuven gezegend werd. Zaterdagmiddag waag ik dan de oversteek naar Limburg, alwaar naast kwaliteitskrant De Morgen kwantiteitskrant Het Belang van Limburg doorgenomen wordt. Een mens dient zich aan te passen aan de plaatselijke gebruiken. 's Avonds is het tijd voor vertier in Bilzen of de gebruikelijke combinatie Belgisch voetbal + kwaliteitsfilm (meestal zeer complementair) vanuit de zetel in Hees. Zondag wordt er normaal gezien gejogd en wordt, sinds enkele maanden, de Kolonisten van Catan-verslaving verse zuurstof gegeven. Zondagavond staat in het teken van 'de blues', en is dan ook geheel gewijd aan het met tegenzin uitkijken naar de aanstaande werkweek, die steeds weer doet wat hij niet laten kan: een aanvang nemen. Ik kan het ook niet helpen, maar dat is dus mijn weekend.
Als iemand ooit op een onbewaakt moment, vele jaren verwijderd van het hier en nu, op het idee komt te peilen naar mijn gevoelens bij de eerste weken van 2009, dan weet ik wat te antwoorden: het was verdomme koud toen. Hierna zou ik langdurig staren naar een onbestemd punt in de verte, teneinde me een houding te geven bij het proces van het laten aanzwellen der stilte. Het duurt niet lang of de vragensteller begint spijt te krijgen dat hij de moeite nam enige interesse voor te wenden. Had hij gewoon zijn bek gehouden, dan zat hij hier nu op zijn gemak en niet met een seniele vent en diens gezwollen stilte. Plots, wanneer alle hoop verloren lijkt, vul ik het eerder gezegde aan. "Wekenlang vroor het stenen uit de grond en bejaarden ín de grond. Niet letterlijk natuurlijk, maar je begrijpt wat ik bedoel." Mijn gesprekspartner knikt en begrijpt niet wat ik bedoel. We gaan beiden terug over tot de orde van de dag, al verschillen die ordes nogal grondig van elkaar. Mijn orde bestaat er bijvoorbeeld uit nog een reflectie te wijden aan die winter van 2009. Zijn orde bestaat bijvoorbeeld uit iets anders.
Ik roep een verzorgster erbij en vraag haar mijn blog te consulteren en terug te bladeren naar de tijd van toen. Zij vraagt: "Die staat nog op het infernet zeker?" Ik antwoord: "Op het internet, inTernet." Zij lacht en zegt: "Tja sorry, dat is van voor mijn tijd." Ik riposteer: "En Udo von Vistroppenoff dan, die is ook van voor uw tijd. Kent ge die ook niet misschien?" Ootmoedig geeft ze toe: "Jawel, die ken ik. Maar hij is dan ook de uitvinder van het f..." "Jaja, al goed! Ik wil over die loser eigenlijk helemaal niks meer horen", onderbreek ik haar. Ik heb even mijn buik vol van Herr Udo, die in 2042 de mensheid met verstomming sloeg met zijn uitvinding waardoor.. ah, eindelijk is die blog geladen! Het is hier verdorie verre toekomst en nog altijd moeten dingen laden vooreer ze tevoorschijn komen. Maar dáár hoor je zo'n von Vistroppenoff natuurlijk niet over. De wereldorde op zijn kop zetten dat wel, maar even zorgen dat een anachronisme zoals 'laden' uit onze futuristische maatschappij gebannen wordt, dat is dan weer teveel gevraagd voor meneer.
Ik laat mijn ogen glijden over de verschillende blogberichten uit deze bar koude periode. Mijn oog valt (glijden resulteert onvermijdelijk in uitglijden, op deze gevorderde leeftijd) op het bericht met als titel 'WK Veldrijden'. De herinneringen komen vanzelf. Over hoe koud het was, en hoe winderig. En dat die wind ook nog eens koud was. Over de winnaar, Philippe Albert maar het kan ook Niels Albert geweest zijn. Nee, het was inderdaad Niels Albert; Philippe Albert was die voetballer en zijn achternaam wordt bovendien anders uitgesproken. Ja, nu weet ik het zeker, een paar jaar geleden zeiden ze nog in Het Nieuws dat hij overleden was. Slachtoffer van de Pnivic. Hij ook al. Maar dat wist ik toentertijd nog niet. Meer zelfs, of zeg maar minder, toen had nog nooit iemand van de Pnivic gehoord. Het kon evengoed de benaming van een ziekte, van een terroristengroep of van bepaalde ruimtewezens zijn, in 2009.
Vreemd genoeg bleek de titel 'WK Veldrijden' niet de vlag over de lading in de vorm van een sfeerverslag van die dag. Mijn verbazing neemt samen met het déjà-vugevoel hand over hand toe. Ik bekijk het een tijdje en hou het dan voor bekeken. Bizar bericht, besluit ik, en net op dat moment lees ik wat ik zonet heb besloten. Verward vraag ik de verzorgster het internet weer af te sluiten en mij ontspanning in te laseren. In de roes die hieruit voortvloeit, komt er één pertinente vraag steeds weer naar boven: wie was in godsnaam toch die Udo von Vistroppenoff?
Op 11 januari deed ik mijn geijkte tactiek in verband met defecte dingen uit de doeken: de boel de boel laten en erop rekenen dat ze zichzelf wel weer herstellen. Nu geloof je het of geloof je het niet (vrijheid van denken is een belangrijk goed in mijn blog), maar mijn internet is alvast overstag gegaan voor deze onweerstaanbare wijsheid. Na een inactiviteit van toch wel een dikke maand marcheert het terug, zomaar. Het is mijn diepste overtuiging dat ook de mp3-speler en stereo nog wel zullen volgen. Ach, de wellusten van het imitatie-effect...
Echter, voor wat hoort wat in deze maatschappij. Ik heb dan wel mijn internet terug, ik ben mijn gezondheid kwijt. Als boetedoening voor zoveel voorspoed werd van hogerhand beslist om mij met de griep op te zadelen. Niet alleen is dat wel erg cliché in deze tijden, het is ook gewoon niet leuk. Zeker niet als de dokter kilometers ver woont en ik zo slap als een vod en met bevroren handen op mijn fiets erheen moet. Die bevroren handen pikte ik pas onderweg op, voor alle duidelijkheid.
De oplossing die de dokter mij aanreikte, vertoont trouwens treffende gelijkenissen met mijn eigen benadering tegenover het niet-functionerende. Wat ik moet doen is namelijk 'uitzieken'. Concreet komt het erop neer dat ik helemaal niks moet doen. Exact hetzelfde als bij het 'inzieken', eigenlijk. Blijkbaar zijn die ziektekiemen zo geprogrammeerd dat na verloop van tijd de verveling begint toe te slaan en ze andere oorden opzoeken. Bert Anciaux weet meteen waar zijn wortels liggen. En ik, ik moet op mezelf gewoon een gelijkaardig herstelplan toepassen als op de dingen rondom mij.
"Een groep die 1 miljoen dollar vangt om twee uurtjes op te treden,
moet voor de hele wei spelen en niet voor 4 à 5000 diehard-fans." Zo
ongeveer luidde mijn reactie op de recensie van het Radiohead-optreden
op de Humo-website, in de nasleep van Werchter 2008. De e-journalisten
van Humo vonden blijkbaar dat er iets te zeggen viel voor mijn
stelling, aangezien deze repliek eruit werd gelicht en getransfereerd
naar de homepage. En terecht. Thom Yorke en de zijnen hadden het
vertikt om ook maar één van hun klassiekers te brengen. Ze speelden een
set zonder crowdpleasers, met als niet geheel onverwachte neveneffect dat de crowd niet gepleased werd. Bij bepaalde woorden dekt de vlag nu eenmaal de lading.
Sommigen gewagen in zulke gevallen van een 'eigenzinnige' set, en loven
de durf en het non-conformisme van de artiest. Anderen, waaronder
ikzelf, noemen het liever misplaatste arrogantie. Het is een dunne lijn
tussen beide, maar wie zoekt, vindt hem op festivals meestal terug ter
hoogte van rij 30. Iedereen ervoor vindt het geweldig en eigenzinnig;
degenen erachter vinden het saai en arrogant. Let wel, mijn mening
heeft enkel betrekking op artiesten op festivals. Wanneer een groep een
tour doet om hun nieuwe, vers van de perse cd voor te stellen, is het
volledig te begrijpen dat het overgrote deel van de mentale, vocale en
instrumentale inbreng ten dienste staat van de jongste worp. Er mag dan
immers aangenomen worden dat de toehoorders willens en wetens hun
Visa-kaart hebben bovengehaald, om die na 16 cijfers 40 euro (+
reservatiekosten) lichter weer naar zijn plaats van oorsprong terug te
voeren.
Ik was een van die willenden en wetenden, toen ik er een maand of twee
geleden door mijn Outlook-assistent (toffe pee toch) op geattendeerd
werd dat de ticketverkoop voor Oasis van start ging. Tegen alle
verwachtingen in was de bijbehorende transactie in enkele minuten
gepiept. Hierin had ik al een voorteken kunnen zien. Je moet weten:
dingen bestellen op internet zonder dat 'het alles dat kan mislopen'
zijn grenzen aftast, is bij mij een rariteit. Maar ik zag het voorteken
dus niet en dat is maar goed ook. Het is leuker zelf vast te stellen
getuige te zijn van een subliem concert, dan dat je je louter komt
vergewissen van een reeds twee maanden daarvoor aangekondigde
zekerheid.
Want subliem, dat waren ze. Oasis heerst alles kapot, als het er echt
op aankomt (lees: wanneer ik kom kijken). Gallacher & Gallacher
koppelden het beste uit hun - steengoede - nieuwe cd aan het beste uit
hun oudere cd's. Dit bleek verrassend genoeg een erg doeltreffende
combinatie. Vorst Nationaal ging uit z'n dak en kon vaststellen dat het
nieuwe werk niet moet onderdoen voor het beste van vroeger. Emotioneel
maar toch nog enige ratio behoudend, zo is Vorst Nationaal wel. Noel
& Liam (ik word familiairder met de minuut) brachten al dat moois
zonder een krimp te geven, als waren ze immuun voor hun eigen
bedwelmende brouwsels. Arrogant in de pose, bescheiden en vrijgevig in
het doen. Zo hebben we ze graag.
"Wat een weer hé." De woordvoerder van de nationale
middenstandsvereniging zal het mij desgewenst ongetwijfeld bevestigen:
"Wat een weer hé" was de voorbije anderhalve week de meest gehoorde
opmerking in de kleinhandel. Zij wordt bij voorkeur uitgestoten op het
moment dat de binnenkomende klant de blik van de winkelier vindt, na
zich eerst, in een moment van diepmenselijk geluk, zonder oog voor wat
dan ook rondom hem te hebben vergewist van de weldadige
binnentemperatuur. Doorgaans stemt de winkelier in kwestie meteen in
met deze meteorologisch gezien scherpzinnige observatie. Dat het koud
is ja, en dat het de volgende dagen naar het schijnt nóg kouder gaat
worden. Tenzij de klant dit betwist en aanhaalt dat er integendeel net
een periode van dooi zit aan te komen en dat de middenstander voor hem
bijgevolg een vorte leugenaar is, kan de bestelling van het grijs
gesneden brood plaatsvinden.
Terwijl de opwarming van de aarde zichzelf een welverdiende rustpauze
gegund heeft (al die mediabelangstelling maakt het mentaal zwaar om
dragen), hebben ook mijn internet, mp3-speler en stereo dit voorbeeld
gevolgd. Alledrie gaven ze de voorbije weken de geest, alsof ze weten
dat mijn eindejaarspremie zo nu ongeveer wel opgestreken moet zijn.
Alsof ze weten dat het stenen uit de grond vriest en dat dit weleens
het ideale voorwendsel kan zijn om het eigen falen te verdoezelen. Ik
reageer hierop met de mij kenmerkende daadkracht: de dingen die kapot
zijn kapot laten en erop rekenen dat ze zichzelf wel weer herstellen.
Ze moeten dat maar leren.
2 januari 2009. Een betere aanleiding om iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen is nauwelijks denkbaar. Uiteraard, haarklovers aller landen zouden kunnen aanhalen dat 1 januari 2009 datumgewijs nog net iets gepaster is. Zij hebben ongelijk. 1 januari is bij mij traditiegetrouw de meest nutteloze dag van het jaar. Wie mij kent, weet dat dat iets wil zeggen. Uitgesloten dus dat op die dag naasten of verren verblijd worden met heilwensen ter wille van een goede gezondheid, dat we ze nog lang mogen mogen en al wat wenselijk is. Liever staat 1 januari in het teken van het omzichtig verjagen van de in recordtempo bij elkaar gezopen kater. De hiermee overeenstemmende passiviteiten situeren zich voornamelijk in de range slapen-zelfbeklag-overwegen om nooit meer zoveel te drinken.
Miserie alom dus. Het voordeel van deze benadering is wel dat het al erg moet tegenzitten eer er zich tussen de volgende 364 onderverdelingen van 2009 nog zo'n door en door troosteloze dag bevindt. Vanaf een bepaald punt kan het enkel maar in stijgende lijn gaan, en dat punt bereik ik wel zo ongeveer op 1 januari. Neem nu 2 januari 2009, als tegenvoorbeeld. Ik zit hier op het werk, ik verdien mijn geld, ik schrijf een blog en wens iedereen een gelukkig nieuwjaar. Dat is toch al een hele vooruitgang, niet? Bovendien laat ik mijn gedachten afdwalen teneinde oudejaarsavond zo goed en zo kwaad als het kan te reconstrueren.
Waarmee we meteen aanbeland zijn bij het gedenkwaardigste moment van de avond: de totaal onverwachte terugkeer van onze huisgenoot-op-wereldreis. Iets na middernacht stond hij daar ineens. Ongeschoren, zoals het een wereldreiziger op de dool betaamt. Zat, zoals het een wereldreiziger op de dool niet echt betaamt. Of misschien ook wel, ik heb nog niet zo heel veel creaturen van dit slag ontmoet. We namen gezamenlijk akte van deze wonderbaarlijke verschijning met het vaste voornemen nooit te vergeten hoe verrassend die eerste uren van 2009 wel niet waren. Dat belooft voor de rest van het jaar. Nog 364 dagen te gaan.
Eindejaarsvraagjes zijn ten zeerste irrelevant. Om over eindejaarsantwoordjes nog maar te zwijgen. Wat doet bijvoorbeeld mijn favoriete film van 2008 er nu toe, in de wetenschap dat ik maar een handvol nieuwe films gezien heb en de exportmogelijkheden mijner smaak eerder beperkt zijn. Gelukkig is het de irrelevantie die mijn blog schraagt. Tel daar mijn voorliefde voor lijstjes bij en je weet het wel: er is geen ontsnappen aan. Vandaar dus, net als vorig jaar, een exclusieve kijk op mijn culturele geneugten van de afgelopen twaalf maanden.
Beste film: No country for old men
Beste lied: 1. Beirut - Nantes 2. MGMT - Kids 3. Yaeli Naim - New soul 4. Sharleen Spiteri - All the times I cried 5. Coldplay - Viva la vida
Beste cd: Viva la vida or death and all his friends (Coldplay) & Vantage point (dEUS)
Beste tv: België - Italië, Usain Bolt en natuurlijk Tia Hellebaut op de Olympische Spelen, overwinningsspeech Obama, Californication
Beste boek: Mogelijkheid van een eiland (Houellebecq)
Beste maand: oktober
Wie wens ik wat toe in 2009? - René Vandereycken: een job die bij hem past. - De gilde der strontrapers achter de trein: niet te veel last met hun nieuwe collega.
Zeggen dat er hier de laatste tijd veel te beleven valt op mijn zeer persoonlijke blogpagina is zoiets als zeggen 'djzidjjifhfjvvnvdllsfg': het slaat gewoon op niks. Des te meer echter, valt er te beleven op mijn werkvloer. Hoho, je moet me daar eens bezig zien. Het scheelt geen haar, of ik kom aan de werkweken van 39 uur waartoe ik volgens mijn contract verplicht ben. En dat kan toch onmogelijk de bedoeling zijn.
De vermeende omgekeerde evenredigheid tussen blog- en werkactiviteit is niet helemaal uit de lucht gegrepen. Ik ben de hele dag zo druk bezig dat ik nauwelijks nog de tijd heb om na te denken wat ik des avonds in mijn blog kan vertellen. Laat staan dat ik uren kan zitten priegelen aan een paar zinnen en mijn wederwaardigheden on the spot in het wereldwijde web slingeren. Nee, ik houd me tegenwoordig onledig met dingen als 'de dertiende maand' en 'de decemberafrekening'. Geheel onbewust heb ik deze begrippen tussen aanhalingstekens gezet, alsof ik er eigenlijk helemaal niks mee te maken wil hebben en ze slechts door een omineuze speling van het lot in mijn schoot zijn gevallen. Nu ze er dan toch zijn, deze subtiele veruitwendigingen van afkeer, laat ik ze in elk geval met mijn volle bewustzijn staan.
Daarbij komt nog eens dat het achtergrondgeluid te wensen overlaat. Studio Brussel mag het dan al doen voor de goede zaak, ik voel bij de zoveelste acute aanval van kinderachtigheid bij Siska Schoeters telkens de aandrang om stante pede richting Gent te trekken en zo alvast voor één extra vrouw op de vlucht te zorgen. In het beste geval. Dat iemand dat kind eens duidelijk maakt dat ze haar kwek dicht moet houden en plaatjes draaien, zoals iedereen. Fuck zeg. Deze cocktail maakt dat ik me al meer op mijn gemak gevoeld heb, tijdens de verplichte uren geprangd tussen het donker van de ochtend en het donker van de avond - mij zal je niet horen ontkennen dat de werkuren hét lichtpunt van de dag vormen. Je zal het me overigens ook niet horen bèkennen. Ik schrijf de naakte feiten liever in alle stilte neer, mijn lot als chroniqueur van de kenniseconomie waardig dragend.
Plaats iemand buiten zijn omgeving en hij wordt een ander mens. Dat zeggen ze toch, met een aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid. Ze, zij die leven bij de gratie van mensen als ik, die hun meest verdienstelijke aforismen op tijd en stond vanonder het stof halen. Uit eigenbelang dan nog wel. Zelf ben ik immers al zeven jaar lang een buiten zijn omgeving geplaatste. Opgegroeid in het verre Limburg, een enclave in het oosten, waagde ik in 2001 de sprong naar Leuven. Eerlijk gezegd denk ik weleens dat ik hierdoor niet buiten maar net ín mijn omgeving geplaatst ben. Als betrof het een voor de hand liggende correctie op een historische dwaling. Maar dat is een ander verhaal.
Dit verhaal gaat over keuzes. Het opteren voor een herlokalisatie (niet alleen bedrijven in moeilijkheden kunnen dat) en de veranderingen die dat bij jezelf teweegbrengt. De ruimte die de tijd een handje helpt bij de persoonlijke ontplooiing. Bij deze heb ik zonder het te beseffen een pasklaar format voor Vitaya ontwikkeld. Het is dus duidelijk dat ook deze blog evolueert - richting afgrond om precies te zijn. Nu goed, ik koos indertijd een ander pad dan de meeste van de mede-Limburgers die in mijn nabijheid de puberjaren doorspartelden. Meer dan waarschijnlijk hebben de jaren weg van de heimat mij aanzienlijk veranderd. Het zou me zelfs niet opgevallen zijn, mocht ik bij tijd en wijle niet geconfronteerd worden met de restanten van mijn jeugd, met mijn vroegere ik.
Vorig weekend diende er zich weer zo'n gelegenheid aan. Een 'uitgaanstweeluik' dat het contrast tussen vroeger en nu op scherp stelde. Vrijdag met de huisgenoten op stap in Leuven. Ik was in mijn sas, en alsof dat nog niet genoeg was maakten 'Celebrate' van Fiocco, 'Innocence' van Mackenzie feat. Jessy en 'Open Sesame' van Leila K mijn oren tijdelijk tot meest geliefde lichaamsdeel. Zaterdag was er dan een soortement reünie in Bilzen. E. (ook iemand van het andere pad) kwam voor een weekje terug uit Schotland en bracht enkele restanten van mijn jeugd weer op de been om samen op stap te gaan. Vroeger hadden we vaak samen in het geweldige café Paperclip gezeten, waarna afgezakt werd naar lagere oorden waar liedjes maximum 10 seconden duren (ze worden dermate gemixt en -remixt, dat Sabam nauwelijks grond heeft om ook maar één cent van de eigenaars te vorderen, volgens mij). We amuseerden ons wel.
Nu was het anders. Natuurlijk, ik was blij om E. nog eens te zien, zeer zeker. Maar toch kon ik niet buiten het unheimlich gevoel dat zich van me meester maakte. Ik moest noodgedwongen aan de film 'Dagen zonder lief' denken en aan drinken. Edoch, ik mocht niet drinken want ik was Bob. Ik verplichtte mezelf dus vooral aan de film 'Dagen zonder lief' te denken. De eenzaamheid van de persoon die in de schoot van zijn oude omgeving zichzelf niet meer herkent, dat speelde dus door mijn hoofd zaterdag. Gebrek aan drank doet veel met een mens.
Is het in de blogwereld done om anekdotes van pakweg twee jaar geleden nog eens boven te halen? Anekdotes die je toen nota bene reeds op een andere blogsite hebt gepost - en waar je nu toevallig nog eens op gestoten bent? Neigt dit niet naar arrogantie, zo'n bloemlezing van vroeger te berde brengen? Is de essentie van een blog niet juist het van-dag-tot-dag-principe? Is het bovenhalen van oud materiaal slechts een lapmiddel om een aanstormende writer's block te camoufleren?
Wie zal het zeggen? Wel, als iedereen ermee akkoord gaat: ik. En rara... het mag! Oef! Hieronder twee schrijfsels die twee jaar en vijf weken geleden nog tijdloos waren.
Trainspotted
Een vrijdagavond op de trein is zelden een opwekkende belevenis. Zeker niet wanneer het de immer drukke lijn Leuven - Tongeren betreft en je omgeven wordt door een pedagogisch verantwoord gezin.
Meestal zie je het meteen: een kekke vrouw en een kalende man, beiden in hun mid-thirties, aangevuld met een nageslacht dat bestaat uit een drietal koters, als het er al geen vier zijn. Het kind-met-de-naam heet Klaas en het correcte je/jij-taaltje is er duidelijk ingedrild. Moeder en vader zijn druk in de weer de kinders middels opvoedkundige leerstellingen diets te maken waar het in de wereld om draait. Gevolg is dat het kind-met-het-vrouwelijk-geslacht dingen zegt als "nu besef ik dat ik er goed aan heb gedaan die pop niet te kopen, mama. Je had gelijk, ik zou het toch snel beu zijn. En in geval van nood kan ik altijd bij m'n vriendinnetjes ermee gaan spelen."
Hierna ontstaat een discussie tussen hogergenoemd vrouwelijk geslacht en het kind-met-de-bril. "Jij was met je voeten over de helft, dit is mijn stuk!" "Nee niet waar, jij was met jóuw voeten op míjn stuk!", enzovoorts. Moeder en vader slaan het tafereel glimlachend gade, ontroerd door zoveel opendebatcultuur. Van deze discussie zullen beide kinderen vast heel wat opsteken, het zal hen helpen om betere mensen te worden.
Ik volg het gebeuren hoofdschuddend zonder al te veel met het hoofd te schudden, en verlang terug naar de tijd dat kinderen nog een pets tegen hun kop kregen bij het etaleren van te veel Hollandse maniertjes.
Antoine: de mythe, de frieten
Het zijn kleine dingen die een mens gelukkig maken. Een grote friet met tartaar en een Bicky Burger, bijvoorbeeld. Meermaals was mij op het hart gedrukt dat ik zéker eens frieten moest gaan halen bij het fritkot van Antoine op het Jourdanplein.
Gedreven door een niet te negeren hongergevoel, een lonkend herfstzonnetje en de wetenschap dat ik deze week op een schaal van 0 tot zeer vettig nog niet echt vettig gegeten had, besloot ik het erop te wagen. Zoals verwacht bleek Antoine al 58 jaar lang een fritkot in hartje Brussel! meer een mythe dan een bestaand persoon. Heden wordt hij vertegenwoordigd door twee vrouwen en één man van middelbare leeftijd. Mocht Antoine ooit echt bestaan hebben, dan twijfel ik er niet aan dat enkel zulk een triumviraat in aanmerking kwam ter zijner vervanging.
In de frieten was de geest van Antoine alvast nog aanwezig. Of het moet nieuw vet geweest zijn. In elk geval is het predikaat beste frituur van Brussel niet uit de lucht gegrepen, al moet ik er eerlijkheidshalve bij vermelden geen andere frituur in Brussel te kennen. Hoe dan ook, mijn collega Ibrahim (een overtuigde moslim in die zin dat hij halsstarrig weigert zout op zijn frieten te doen) en ik hebben het ons laten smaken.
En daar gaat het om, in de maatschappij van tegenwoordig.
PS: dit bericht heeft uitzonderlijk geen titel, omdat het onmogelijk blijkt een titel toe te voegen als er in de inhoud geknipt en geplakt is. De technologie staat voor niks.
Met de nodige fierheid kan ik melden dat er bij ons een gezinsuitbreiding heeft plaatsgevonden. Uiteraard niet in míjn gezin, dat alleen met het hoogstnoodzakelijke geëquipeerd is. Nee, het betreft hier het ouderlijke nest, mijn rustoord tijdens de weekends. Ik weet niet of mijn moeder echt getwijfeld heeft, maar in elk geval heeft ze een negen maanden durende dracht gelaten voor wat het was en gewoon geopteerd voor een hond. Een prachtig anderhalf jaar oud beest werd uit het asiel gevist. De doorsnee asielzoeker heeft minder succes, kan ik me voorstellen.
Onvermijdelijk komt daarna de vraag naar boven: wat voor ras heeft hij nu eigenlijk? Mijn moeder hield het de eerste keer dat ik er (aan telefoon) naar vroeg op 'een kruising'. Daar zijn we vet mee. Intussen lijkt de piste dat het hier om een labradoodle gaat de meest aannemelijke. Een labradoodle, voor de niet-specialisten, is een kruising tussen een golden retriever en een poedel. Hij wordt omschreven als een anti-allergische blindegeleidehond. Dat betekent dat de labradoodle blinden kan begeleiden zonder dat die mensen op gevaar van eigen leven om de haverklap hun witte stok moeten inruilen voor een zakdoek. Which is nice. En alsof dat nog niet genoeg is, heeft de kersvers verkozen president van de US of A zich ook zo'n exemplaar aangeschaft! Wellicht om te anticiperen op het moment dat hij verblind geraakt door de macht.
Algauw hadden wij onze versie van de presidentiële keffer 'Toby' gedoopt. Eigenlijk de enige naam die ter sprake kwam. Toby or not Toby, that was the question. Totnogtoe kan hij het best omschreven worden als schuchter, constant op zijn hoede. Maar dat zal geheid snel beteren. We hebben er hier allemaal vertrouwen in dat Toby binnen enkele weken al even ingeburgerd zal zijn als onze Jack Russell Rakker, die ondanks zijn elfjarige staat van dienst nog nooit de eer heeft gehad in mijn blog op te draven. Ter mijner verdediging: Rakker leest hem toch niet.
Het is nog even 18 november wanneer ik dit bericht begin te typen, en graag had ik hiervan gebruik gemaakt om aan te halen dat het 18 november is. Waarom moeilijk als het ook makkelijk kan. Je mag van 18e novembers namelijk zeggen wat je wil, maar niet dat ze niet midden in de maand november liggen. De 18e november van 2008 vormt daar geen uitzondering op. Nu wil het geval dat de midden novembers van zowel de jaargang van 2006 als van 2007 voor mij een heuse professionele ommezwaai inhielden. Dus dacht ik: ik beschik hier met mijn blog over een medium, laat ik daar dan maar wat over uitweiden ook. Het medium is de boodschap, zoals de filosoof Marshall McLuhan zou zeggen. Niet te verwarren met 'Zuipen is de boodschap', zoals ikzelf zou zeggen, maar dit terzijde.
20 november 2006. Zoals afgesproken arriveer ik rond de klok van elf (vermoedelijk ter rechterzijde ervan) in Zaventem om mijn contract te tekenen. Slechts enkele dagen voordien had iemand van het bedrijf mij gecontacteerd, of ik zin had er te komen werken. Ja, zin had ik zeker. Ik was op dat moment aan de slag als administratief bediende op een verzekeringskantoor, waar mijn bezigheden konden opgedeeld worden in de segmenten 'klasseren van dossiers', 'kopiëren van dossiers', 'coderen van dossiers' en 'faxen van dossiers'. Vooral dossierwerk eigenlijk. En toen kwam er dus opeens dat telefoontje van Woestijnvis. Ze zochten voor twee maanden een researcher voor 'De slimste mens ter wereld' en kwamen uiteindelijk bij mij terecht. Niet omdat ik in zulke mate een researchersaura over mij heb hangen, maar hoofdzakelijk dankzij mijn sollicitatiebrief een paar maanden eerder. Enfin, vermoed ik toch.
Aansluitend op de contractondertekening volgde de eerste werkdag. Mijn taak bestond erin de tekst die op het scherm kwam te controleren op spelfouten enerzijds, en presentator Erik "ex-collega van Tsigalko" Van Looy te voorzien van achtergrondinformatie anderzijds. Voor de goede orde: in die tijd heette hij uiteraard nog gewoon Erik "collega van Tsigalko" Van Looy, dat spreekt. De sfeer op de werkvloer was zoals iedereen die zich voorstelt: relaxed. Ik begon mijn dagen om 10u15 en nam op tijd en stond een pauze om wat te lezen of te pingpongen. Hierdoor eindigden diezelfde dagen wel vaak zeer laat - alles heeft zijn prijs. Zonder overdrijven kan ik zeggen dat ik toentertijd werkweken had van gemiddeld 50 uur. Met overdrijven zou ik kunnen zeggen dat ik werkweken had van wel 90 uur, of 650. Maar zo'n dingen zijn eigen aan overdrijven. Ik had in elk geval een goeie tijd bij Woestijnvis, van midden november tot midden januari, en slaagde er zelfs in Rik Torfs een zelfbedachte Paris Hilton-sekstapegrap te laten afvuren. Een emplooi waar porno kijken rendeert, dat kan niet slecht zijn.
16 november 2007. De eerste werkdag bij de werkgever die mij as we speak nog altijd voor het riool behoedt. 16 november was de eerste dag van de 6 weken durende opleiding. Het was ongelooflijk koud en ongelooflijk vroeg die dag. Om zes uur moest ik uit bed, terwijl ik de maanden ervoor onveranderlijk omstreeks zes uur er ín kroop. Balen. Gelukkig verschoof het moment van opstaan vanaf week zeven naar acht uur. De voordelen van de prille anciënniteit zijn ongekend. Bovendien is het een pak minder koud nu dan in mijn herinnering toen. Reden genoeg dus om op het gebied van carrièrewendingen maar eens een midden november over te slaan.
Het is zover. Mijn blog heeft de kaap van het jaar gerond. En hoe! Niet door een jaar lang de ledigheid te cultiveren maar integendeel, hij vormde de voedingsbodem waarop op ongezette tijden telkens nieuwe, strikt onwillekeurige combinaties van letters konden gedijen. Met het jaar anciënniteit officieel op zak wordt het, dacht ik zo, ook eens tijd om de titel van deze blog de nodige eer aan te doen. Finesses der stoelgang, speciaal voor deze jubileumeditie.
Het gebeurde in New York, in de jeugdherberg waar we verbleven. Een uur of acht 's avonds moet het geweest zijn, toen plotseling de natuur riep. Ik schraapte al mijn zindelijkheid bij elkaar en begaf me naar het dichtsbijzijnde toilet. Geen transatlantische verplaatsing die tornen kan aan het menselijke instinct. Eens daar gezeten, besefte ik meteen: dit wordt me hier een staaltje hogeschoolkakken, een scatologisch nummertje. Zo bleek. Het is niet van mijn gewoonte te snoeven, maar hier kan het echt niet anders: een massieve drol openbaarde zich, excellerend in zowel grootte als consistentie. Werkelijk een prachtexemplaar. Mijn chef d'oeuvre, mijn magnum opus, mijn pièce de résistance, noem het maar op. In feite had de hoeder van het Nederlands indertijd best nog wat extra leenwoorden ingeslagen om adequaat op deze gebeurtenis voorzien te zijn.
Maar ja, dan ligt hij daar te liggen. Wat doe je 'r dan mee? In vroegere tijden was het simpel. Ik zou achteloos de leefruimte binnenwandelen, mijn meesterdrol rond de nek gedrapeerd. "Huh, wat? Oh dat, yep, net gelegd", zou ik vals bescheiden mijn bewonderaars van antwoord dienen. Mannen zouden mij spontaan hun vrouwen aanbieden, vrouwen hun preut, die op haar beurt (in samenwerking met wat andere geslachtsdelen) speciaal voor de gelegenheid haar meest exquise eicellen afvaardigt. Toen had men tenminste nog respect.
De tijden zijn echter veranderd. Mij moet je over de maatschappij niks meer leren; mijn kop eraf of het etaleren van de eigen uitwerpselen, hoe indrukwekkend ook, wordt niet meer getolereerd. Hooguit zegt iemand "ja, mooie drol, maar..." De wereld is nu eenmaal doordrongen van politieke correctheid, tot in het kleinste kamertje toe. Wilde ik mijn kansen op opwaartse sociale mobiliteit gaaf houden, zat er dus niks anders op dan enerzijds níet met mijn kunstwerk te gaan pronken en anderzijds het goedje door te spoelen, en het zodoende zijn welverdiende plaats in de wereldgeschiedenis te onthouden. Doorspoelen, valt mij ineens te binnen, dat is wat sommige lezers bij deze episode van mijn blog ongetwijfeld ook hebben gedaan.
De prijs voor meest toepasselijke filmtitel van het jaar is bij deze bekend. Den Amerikaander heeft nog maar eens bewezen dat hij niet voor één gat te vangen is. De overwinning van Obama is zo ruim, dat hij het waarschijnlijk zelfs zonder ons missionariswerk van vorige week had kunnen halen. Wat hebben we voor de rest zoal gedaan in New York, zou niemand in het bijzonder zich kunnen afvragen. Volgende opsomming geeft een impressie:
- ons vergaapt aan de grootsheid van de wereldstad. De straten, de wolkenkrabbers, de monumenten, de minstens vier tv's in elke bar.
- ons en masse te goed gedaan aan de vele typisch New Yorkse gerechten: bagels, donuts, pretzels, hamburgers, hotdogs,... Hier moet wel aan toegevoegd dat vooral ik zowel de donuts als de hamburgers niet te vreten vond. De plaatselijke pizza's en de 'grab-a-coffee-and-run'-cultuur vielen dan weer wel in de smaak.
- de Knicks hun openingsmatch zien winnen! Voor de tweede keer in zeven jaar dat dit gebeurt. De kans is ongeveer even groot dat je live een vliegtuig zich in een toren ziet boren.
- op verkeerde metro's gezeten.
- cultuur opgesnoven met het bijwonen van 'Phantom of the opera'. Op Broadway uiteraard, cultuur wordt alleen opgesnoven wanneer het aan massatoerisme gelinkt is. Ook in het Guggenheim Museum geweest. Viel tegen, de curatoren hadden er niet beter op gevonden dan op 6 van de 7 verdiepingen Lichtenstein, Warhol, Mondriaan en consoorten in te ruilen voor een moddervette fotografe met pinnen in haar tieten. Ja, ze maakt zelfportretten. Blijkens haar werk zijn overigens ook haar vrienden en vriendinnen door de bank genomen zwijnen met pinnen in hun tieten.
- ons in de winkeltjes laten afzetten door Chinezen én alle andere lokale bevolkingsgroepen die het universum rijk is.
Tot slot moet ik misschien nog vermelden dat een (uiteraard zeer toffe) barmeid mij 'the most fucking gorgeous thing on the planet' noemde. Dit vermeld ik - natuurlijk - enkel om enige nuance aan te brengen. Mijn geile drankbedeelster was wat te voortvarend met die 'on the planet', aangezien ze zich enkel baseert op de pakweg 5 miljoen mannen in New York. Weliswaar mannen uit alle windstreken en culturen, wat voor haar stelling pleit, maar de onderzochte populatie is en blijft de bevolking van één stad (aangevuld met toeristen). Geen echt representatieve steekproef dus. Een juister besluit zou dan ook zijn dat ik waarschijnlijk de mooiste man op aarde ben. En neen, dat is geen valse bescheidenheid maar gewoon de ratio van een realistische, nuchtere Belg.
New York, New York. Daar hing ik dus uit de voorbije week. Een dag langer dan gepland zelfs. Ik had namelijk, zoals het altijd gaat bij die dingen, een terugvlucht te halen. Iedereen kent dat wel: zo laat vertrekt het vliegtuig, zo laat moeten de mensen aan boord, zo laat moet je op de luchthaven zijn etcetera. Nu moet mij van het hart dat ik geen held ben in het op tijd komen. Wat jammer is, gezien het gerust een essentieel aspect van de vliegtuigreisprocedure kan genoemd worden. Een beetje overschat toch wel, als je 't mij vraagt.
Enfin, ik heb al in overvloed aan volgende (niet-exhaustieve) lijst van gebeurtenissen mee geschreven: te laat voor de trein, te laat op examen, te laat op een afspraakje, te laat op een sollicitatiegesprek, te laat voor de zelfhulpgroep voor pathologische telaatkomers (introductie). En ja, ik weet wel dat ik altijd de eerste ben om aan NMBS-bashing te doen vanwege hun stuitende gebrek aan stiptheid maar hey, zíj zijn de overheidsorganisatie, niet ik. Dit keer was het vliegtuig de dader/het slachtoffer ('t is maar hoe je het bekijkt) van mijn eeuwige laattijdig op tijd komen.
Gelukkig kregen mijn reisgenoot (ik besmet in één moeite door ook mijn omgeving) en ikzelf te maken met een begripvolle check-in agente. Andermans begrip voor eigen idiotie, dat is altijd meegenomen. Onze bedremmelde blik moet het gedaan hebben. De behulpzame dame regelde ons een vlucht voor de dag later, zónder extra kosten. En zo was ik dus acht in plaats van zeven dagen a part of New York, waarover meer in de volgende blog.
De NMBS, een mens kan daar boeken over schrijven. Zoniet, dan is een blog al een goed begin. Bij deze dus blog nummer zoveel over schertsorganisatie nummer één. De onbedreigde marktleider van gisteren, vandaag, morgen en alles daartussen.
Ik schets kort de situatie. Het gaat om mijn wekelijkse traject Bilzen - Leuven. Momenteel zijn er werken aan de gang tussen Bilzen en Hasselt. De uurregeling voor bepaalde treinen is hierdoor gewijzigd. Bij de gemiddelde treingebruiker gaat er nu al een rood alarmsignaal flikkeren: werken aan een spoor, aiai, geen twijfel mogelijk, dit is er te veel aan voor de NMBS. 't Is een stevige onderneming die zoveel rampspoed dragen kan. Zo geschiedde. Je kan veel zeggen over onze trotse nationale immobiliteitsmaatschappij, consequent zijn ze wel.
Uiteraard had ik in de loop van vorige zondag, de dag waarover het hier gaat, allang in de mot dat alle elementen aanwezig waren om de zaken duchtig in het op zijn minst honderd te laten lopen. 'NMBS' en 'werken' in één zin, een beetje treinconsument weet dan al hoe laat het is en heeft geen idee hoe laat het worden zal. Ik dus alvast de website geraadpleegd: oké, enkele treinen vertrekken wat vroeger dan normaal, maar de laatste rijdt op zijn vaste uur, 21u52. Dan de infolijn gebeld, want je weet het maar nooit. Neenee, geen zorgen, de trein vertrekt inderdaad gewoon om 21u52. 's Avonds iets vroeger mijn Go Pass gehaald en voor alle, alle, alle maar dan ook echt álle zekerheid nog eens aan de loketbediende gevraagd of de trein rond (ja, zelfs speciaal in het NMBS-jargon) 21u52 verwacht kon worden. Tot mijn verbijstering kreeg ik volgend antwoord te horen: "Nee hoor, de laatste trein is om 21u37, een kwartier vroeger, zoals alle treinen tijdens de werken.... (stilte, ziet de brok stomverbaasdheid voor hem) maar met vertraging zou het toch nog 21u52 kunnen worden natuurlijk.." Een staaltje zelfkennis om ontroerd van te worden.
Dit weekend zal de geschiedenis ingaan als het weekend van de toolkit. Het weekend van de wát? Jaja, de toolkit. Ik moet eerlijk bekennen dat ik tot voor een paar maanden ook nog nooit van zoiets als een toolkit gehoord had, maar het bestaat - in weerwil van onder andere meneer Van Dale ('den Dikke') - dus wel. Meer zelfs, een volledig hieraan gewijd weekend staat op het punt de annalen in te duiken!
Wat een toolkit dan wel mag zijn? Wel, de toolkit is kort gezegd de benaming voor onze jaarlijkse groepsuitstap met het werk. Er zit vast een bijzonder interessante redenering achter het gebruik van dit leenwoord, maar die is me onbekend en dus onbemind. Het belangrijkste is dat we met onze afdeling op kosten van het bedrijf eens mochten gaan doen wat we wilden. Met als voornaamste beperking dat er naast het drinken ook minstens één andere activiteit moest plaatsvinden. Dat lukte wonderwel. Lasershooten, fonduen, een city game spelen,... noem het op en we hebben het gedaan. Locatie van dit alles was tot mijn grote vreugde toevallig Gent, een stad die ik nog niet kende. Nou ja, zo heel toevallig was die locatie misschien ook niet, aangezien ik de organisator van het hele gebeuren was. 't Is zoals ze zeggen: geluk, dat dwing je af.
Wij hebben in elk geval twee dagen lang ons best gedaan om al lasershootende, fonduende, drinkende en citygamende het voornoemde geluk af te dwingen. Het geluk nodig om geluk te kennen, zullen we het noemen. Naar mijn oordeel is dat vrij goed gelukt.
Ik ben een man van principes. "Wanneer je op verplaatsing werkt, schrijf dan een blog", is er een van. Waarbij de je in kwestie ik is, de verplaatsing Leuven, mijn werk nog altijd payroll consulent en de blog het conglomeraat van letters dat op dit eigenste moment voor jullie ogen halt houdt. Duidelijkheid gaat voor alles.
Het motief voor de tijdelijke verbanning naar mijn thuisstad is hetzelfde als de vorige keer: stakende treintrollen. Een tijdje geleden heeft iemand het allesomvattende woord 'koopkracht' uit zijn koker geschud, en sindsdien wordt dat te pas en te onpas aangewend om allerlei ongein te verantwoorden. Zoals het land platleggen. Het is wachten op de eerste notabele die de ballen heeft om te zeggen waar het op staat, zijnde: "Wie nu nog over die fucking koopkracht durft te zaniken wordt stante pede buitengejast en vervangen door een goedkoop Chinezeke, stelletje rotverwende 2 auto's-bezittende, 3 maal per jaar op vakantie gaande zeikzakken! En ik sla op jullie smoel erbovenop!" Inderdaad, als het op werkethiek aankomt, ben ik er eerder eentje van de Duitse slag. Meldde hij al bloggend vanop de werkvloer.
Laat u evenwel niet misleiden door mijn jolige vlijt, want ik beleef moeilijke werkweken nu. Het academiejaar is pas terug begonnen en het kriebelt langs alle kanten om mij terug vol overgave in het nachtleven te storten. Zwelgen in drank wil ik, in warme cafés waar eentje geentje is en hondenweer slechts een dankbaar excuus om minstens te blijven tot het weer opklaart. Bij deze is het woord 'zuipzekerheid' geboren. Dáár, enkel daar heeft de modale mens recht op. Vergeet die oervervelende koopkracht, nu is het aan de zuipzekerheid. Het betekent zoveel als 'het aantal keer dat de werkende mens zich zonder schroom lazarus kan slempen'. In de toekomst zal het werkvolk er alles aan doen om zijn zuipzekerheid te verhogen. Verminderde zuipzekerheid staat gelijk met crisis. Zijn we tenminste van dat idee-fixe van de dalende koopkracht verlost.
We moeten er niet flauw over doen: Feest met bier III was een sof. Vijftien bakken bier werden er verzet, tegenover 28 de vorige editie. Een simpele berekening leert dat het feest dus 46,5 % minder plezant was dan vorig jaar. Bier blijft willens nillens de enige objectieve indicator van geluk.
Wat zijn nu de oorzaken van deze neergang? We hebben er ons suf over gepiekerd zaterdag, maar een pasklaar antwoord werd niet gevonden. Was het in laatste instantie verschuiven van de datum in al zijn nefastheid funest? Gedijt een feest als dit beter in het voorgeborchte van de winter, in de rol van baken van gezelligheid? Heeft het grote publiek zoals wel vaker ongelijk? Is ons feest gemeden uit vrees voor terroristische aanslagen? Zijn wij gewoon niet tof genoeg? Dat laatste is uiteraard een grapje.
In elk geval mag duidelijk zijn dat er koppen moeten rollen. Zonder bloederige interne afrekening gaan we nooit ofte nimmer het juk van dit echec kunnen afwerpen. Elk van ons zal een berooid leven kennen, getekend door schaamte en schuld. Er moet dus iemand geofferd worden, een zondebok voor het waarschijnlijke einde van de Feest met bier-saga aangeduid. Alleen zo kunnen we verder in vrede met onszelf, voor een berooid leven, gevrijwaard van schaamte en schuld.
De moderne mens heeft alleen nog tijd op zijn werk. Deze boutade had van een groot hedendaags denker kunnen zijn, maar helaas, hij is gewoon van mij. Ik moet dringend eens afleren om aldoor het grote hedendaagse denkers-heir het gras voor de voeten te maaien. Die mensen moeten ook eten. Maar kom, iedereen heeft zijn mindere kanten. Het feit dat de avondlijke uren tegenwoordig nog weinig ruimte laten voor blogvertier, heeft veel te maken met ons op til zijnde 'Feest met bier III'. Inderdaad, een feest, met bier, en dat al voor het derde jaar op rij. Soms dekt de vlag gewoon de lading. De slemppartij in kwestie begon twee jaar geleden als 'housewarming' voor ons toenmalige nieuwe gemeenschapshuis. Wegens succes besloten we er dan maar meteen een jaarlijks terugkerend evenement van te maken. Zo zijn we dus bij de derde editie aanbeland, die straks plaatsvindt in ons huidige twee jaar oude gemeenschapshuis. Na 23 geabsorbeerde bakken bier in het eerste jaar en 28 in het tweede, hopen we morgen bij het opmaken van de balans met nieuwe groeicijfers te kunnen uitpakken.
Teneinde me met een fris gemoed te kunnen overgeven aan deze maalstroom van kapitalistische (groei) en hedonistische wetmatigheden ('eentje is geentje'), bracht ik vorig weekend nog eens drie dagen aan de kust door. In het mondaine Knokke, waar honden gevousvoyeerd worden en pruiken geparfumeerd. En waar mijn tante vandaag dag op dag ongeveer 15 jaar geleden een appartement kocht. Dat treft. Enige minpuntje van de driedaagse was dat cultdiscotheek 'Scoop' de lange leegte tussen twee zomers had aangewend om failliet te gaan. Oké, de drank was er duur, het decor lelijk en de muziek niet om aan te horen, maar een bezoek aan de Scoop hoorde nu eenmaal bij Knokke, net zoals de zee zelf. Nog een geluk dat deze laatste, behoudens ongelukken, relatief weinig risico loopt op korte termijn op de fles te gaan.
