Het is zover. Mijn blog heeft de kaap van het jaar gerond. En hoe! Niet door een jaar lang de ledigheid te cultiveren maar integendeel, hij vormde de voedingsbodem waarop op ongezette tijden telkens nieuwe, strikt onwillekeurige combinaties van letters konden gedijen. Met het jaar anciënniteit officieel op zak wordt het, dacht ik zo, ook eens tijd om de titel van deze blog de nodige eer aan te doen. Finesses der stoelgang, speciaal voor deze jubileumeditie.
Het gebeurde in New York, in de jeugdherberg waar we verbleven. Een uur of acht 's avonds moet het geweest zijn, toen plotseling de natuur riep. Ik schraapte al mijn zindelijkheid bij elkaar en begaf me naar het dichtsbijzijnde toilet. Geen transatlantische verplaatsing die tornen kan aan het menselijke instinct. Eens daar gezeten, besefte ik meteen: dit wordt me hier een staaltje hogeschoolkakken, een scatologisch nummertje. Zo bleek. Het is niet van mijn gewoonte te snoeven, maar hier kan het echt niet anders: een massieve drol openbaarde zich, excellerend in zowel grootte als consistentie. Werkelijk een prachtexemplaar. Mijn chef d'oeuvre, mijn magnum opus, mijn pièce de résistance, noem het maar op. In feite had de hoeder van het Nederlands indertijd best nog wat extra leenwoorden ingeslagen om adequaat op deze gebeurtenis voorzien te zijn.
Maar ja, dan ligt hij daar te liggen. Wat doe je 'r dan mee? In vroegere tijden was het simpel. Ik zou achteloos de leefruimte binnenwandelen, mijn meesterdrol rond de nek gedrapeerd. "Huh, wat? Oh dat, yep, net gelegd", zou ik vals bescheiden mijn bewonderaars van antwoord dienen. Mannen zouden mij spontaan hun vrouwen aanbieden, vrouwen hun preut, die op haar beurt (in samenwerking met wat andere geslachtsdelen) speciaal voor de gelegenheid haar meest exquise eicellen afvaardigt. Toen had men tenminste nog respect.
De tijden zijn echter veranderd. Mij moet je over de maatschappij niks meer leren; mijn kop eraf of het etaleren van de eigen uitwerpselen, hoe indrukwekkend ook, wordt niet meer getolereerd. Hooguit zegt iemand "ja, mooie drol, maar..." De wereld is nu eenmaal doordrongen van politieke correctheid, tot in het kleinste kamertje toe. Wilde ik mijn kansen op opwaartse sociale mobiliteit gaaf houden, zat er dus niks anders op dan enerzijds níet met mijn kunstwerk te gaan pronken en anderzijds het goedje door te spoelen, en het zodoende zijn welverdiende plaats in de wereldgeschiedenis te onthouden. Doorspoelen, valt mij ineens te binnen, dat is wat sommige lezers bij deze episode van mijn blog ongetwijfeld ook hebben gedaan.
