.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Niet de Bende van Nijvel hoort hier thuis

Maar 5 tot 6 van de partij-kopstukken die onderhandelen…

***********************

De Nieuwe Zakelijkheid
28-08-2010 - Isabel Albers - de standaard

Via Iskander

Bijna kwansuis zit een nieuwe generatie Vlaamse politici aan het roer. Hun zakelijkheid valt op. Di Rupo heeft dat begrepen. Maar of iedereen volgt? Bart De Wever, Wouter Beke, Caroline Gennez en Wouter Van Besien hebben meer gemeen dan hun visitekaartje van partijvoorzitter. Ze zijn allen dertigers. Ze zaten allen begin jaren negentig op de Leuvense universiteitsbanken. Ze zijn de generatie die opgroeide met oppersaneerder Jean-Luc Dehaene, met eindeloze berichten over onze schuldenberg, met Maastrichtnormen en globale plannen.

Die generatie moet nu een uitweg uit de communautaire doolhof vinden. De erfenis die de dertigers op hun schouders hebben gekregen oogt niet fraai: een land met een verziekt communautair klimaat, een vergrijzing waarvan iedereen wist dat ze eraan kwam maar waarvoor nog niets opzij is gelegd, ontspoorde staatsfinanciën.

Het is een generatie van nieuwe zakelijkheid, die Vlaamse voorzitters. 'Uw generatie is ánders', stelde oude krokodil Philippe Moureaux (PS) met open mond vast aan de onderhandelingstafel deze week, nadat N-VA'er Ben Weyts heel sec en becijferd had uiteengezet waar hij heen wou met Brussel. 'Wij riepen en tierden tenminste tegen elkaar.' Versta: het ging er hard aan toe, maar aan het einde van de dag vonden we elkaar, we schreven een hoofdstuk van het Belgisch labyrint en spoelden het door met een whisky.

Voor sommigen is het wennen. De Vlaamse nieuwe zakelijkheid wil zonder stemverheffing discussiëren over een staatshervorming, BHV en Brussel. Ze schuwt niet dat het daarbij over de centen moet gaan en eist daar transparantie over. Als het lang moet duren, dan moet dat maar. De generatie-Moureaux vraagt zich enigszins verbijsterd af of, als het moet, die 'nieuwe Vlamingen' aangevoerd door N-VA ook in staat zouden zijn om zonder verpinken over te gaan tot een discussie over boedelscheiding.

De Nieuwe Zakelijkheid was in de literatuur een reactie op al te veel pathetiek en maniërisme. Bordewijk of Willem Elsschot: geen woord te veel, geen genereus geborstel met sentiment. Maar o zo treffend.

Hoe divers hun achtergrond ook is, de Vlaamse onderhandelaars dragen elk op hun manier een stuk van die Nieuwe Zakelijkheid in zich. De pathetiek van de afgelopen drie jaar - van 'On n'est demandeur de rien' tot hysterische vergadersessies over menu's voor een onderhandeling en de karaktermoord op Yves Leterme - was er zo over, dat de kiezer vooral 'iets anders' wou. Geef ons een oplossing. Kom terug tot de zakelijkheid.

Het gaat niet om een soort naïef geloof dat jeunisme in de politiek alles zal oplossen. Jonger is niet noodzakelijk beter. Het is ook geen synoniem van een onverzettelijkheid waarbij 'niks toegeven' de enige logica is. De generatie die nu aan tafel zit, De Wever incluis, beseft dat het Vlaamse kiespubliek een oplossing wil. Dat ze voor een akkoord met een nieuwe financieringswet en een deal voor BHV best wat toegevingen kunnen slikken, al zal De Wever zijn achterban dan eens diep in de ogen moeten kijken.

Hoe zit het in Franstalig België? 'Het is een génération décomplexée die België zal herdenken', zei Jean-Marc Nollet, zelf een exponent van die generatie, vorige week in Le Soir. Maar Ecolo zit niet aan het stuur. Joëlle Milquet heeft vele jaren communautair gehakketak en drie jaar imbroglio op haar harde schijf staan. Alleen als ze dat kan wissen - en de voorbije 48 uur waren helaas niet erg hoopgevend - is een akkoord mogelijk.

Preformateur Di Rupo is een krijger van vele oorlogen. Zijn stijl van aan politiek doen staat ogenschijnlijk haaks op die nieuwe zakelijkheid. Toch heeft hij die tijdsgeest begrepen. Toen één van de Franstalige kopstukken het princiepsakkoord over de financieringswet samenvatte als ''t is uitgesteld', heeft hij voor het eerst publiekelijk gereageerd. Hij weet dat hij deze generatie Vlamingen alleen kan overtuigen met vaste afspraken, op papier, becijferd plaatje inbegrepen. Ook het veel te geladen BHV kan alleen zo worden opgelost.

Deze preformatie is nu al heel anders dan de processie van Echternach in 2007. De gesprekken staan net zo goed de ene dag aan de rand van de afgrond en de andere op een zucht van een akkoord. Maar dat stoelt tenminste al meer op zakelijke discussies over principes, centen, bevoegdheden, met alles erop en eraan. Als het deze keer afspringt, is het vele malen erger. Dan gaat het niet om de foute aanpak van Elio Di Rupo of x of y. Dan is er alleen nog de zakelijke vaststelling dat het echt niet meer kan.

************************

Pssst

In mijn titel ben ik vriendelijk gebleven, nietwaar? Eerst had er gestaan ‘De bla-bla van de peuter’ en met peuter bedoel ik niet Isabel Albers, maar de figuren die ze opvoert.

Staatsmannen, zegt U? Één man, één woord, bestaat dat nog? Of is dat geleden uit de tijd van Ambiorix?

Men kan evengoed spreken van een ‘Kinderparlement’ waar men, zoals op de Pont d’Avignon, al maar danst ‘en rond’……tot jolijt van de toeschouwers.

Kijk, Bart had het volgens mij anders kunnen doen. We mogen toch even dromen, niet? Op de verkiezingsavond was zijn vaststelling perfect : met 30% kan men niets alleen doen. Met het tweede deel van zijn vaststelling zat hij reeds verkeerd, toen hij de medewerking van de anderen voorstelde. Het zou ideaal geweest zijn, had hij het als volgt gesteld, zoals trouwens de feiten waren. Vlaanderen met 6,5 miljoen inwoners kleurt Geel en Rechts, de Franstaligen met 3,5 miljoen inwoners kleuren Rood en Linx. Door al die grendelwetten, die belangenconflicten en die andere veto’s uit het verleden, bestaat er in dit land geen echte democratie meer. Wij zullen er dus ook deze keer niet uit geraken, en zowel Vlaanderen als Wallonië zitten dringend verlegen voor goed bestuur. Zonder mij kan niemand iets doen en dus besluit ik tot nieuwe verkiezingen reeds voor volgende zondag. Laat het materiaal dus gewoon staan, dat bespaart tijd en geld. Laten wij de bevolking opnieuw laten stemmen voor meer duidelijkheid : wilt U dat wij er uit geraken, stem dan ja voor een Vlaams Eenheidsfront. Wilt U de chaos verder zetten, kies dan voor de tegenpartij. Zelfs in een neger bananen-republiek zou men voor die oplossing gekozen hebben. De kosten beperkten zich tot een simpel drukwerk dat binnen het uur kon klaargemaakt worden….

Is dat geen zuivere koffie? Wedden dat 80 % van de Vlamingen Bart op het schild zouden geheven hebben en dat er voor we een maand verder waren, een normale regering had gefunctioneerd, hoogst waarschijnlijk heel erg tegen de zin van de verliezers. Maar zonder grendels en ander marteltuig zou het land dan onderweg kunnen zijn naar een normale democratie….

Tiens! Tiens! Als ik dit herlees, blijk ik ineens een belgicist te zijn geworden! Wat nu precies ook niet de bedoeling is. Laten wij gerust de peuters dus maar verder de pieren uit elkaars neus peuteren….