Rudy Aernoudt, co-voorzitter van de PP, liet vorige week in een interview met de Franstalige krant La Dernière Heure volgende opmerkelijke uitspraak noteren: «Vlamingen zijn, diep vanbinnen, landbouwers die vasthouden aan hun grond. Ze zijn niet bereid om er ook maar een centimeter van op te geven.» Voor die uitspraak zal hij zonder twijfel in bepaalde Brussels salons op enig instemmend gemonkel hebben kunnen rekenen, maar zo'n uitspraak schreeuwt natuurlijk wel om een antwoord.
Citeren we voor alle duidelijk even Rudy Aernoudt letterlijk zoals het in de krant gedrukt stond:
LDH: Politiquement, un de vos chevaux de bataille personnels est lélargissement de Bruxelles
RA: Dans ce dossier, les francophones oublient que les Flamands sont, à la base, des agriculteurs qui tiennent à leurs terres. Ils ne sont pas prêts à céder 1 cm de celles-ci.
Rudy Aernoudt houdt het dus al bij nog beleefd bij «des agriculteurs/landbouwers», maar iedereen begrijpt natuurlijk dat hij het wel degelijk over Vlaamse boerkes heeft. En niet in het minst in de Brusselse salons, waar men dit interview niet nodig had om te weten dat flamins zich nog zo beschaafd kunnen voordoen als ze willen, zolang ze geen vlekkeloos Frans spreken blijft de stank van de mesthoop rond hen hangen. (* door Digitalia)
Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar die «verdediging» van Rudy Aernoudt voor de hardnekkigheid waarmee de Vlamingen vasthouden aan elke morzel Vlaamse grond roept het beeld op van, inderdaad, een Vlaamse boerke die op zijn klompen en heftig zwaaiend met de riek in de hand dreigend een «van m'n èèèrf» roept tegen de nietsvermoedende en totaal onschuldige kampeerder toevallig een Franstalige. Die alleen maar even zijn tentje wou opslaan voor deze nacht. En de nacht daarna. En eigenlijk alle nachten daarna. En wil dat het boerke dat niet alleen duldt, maar ook nog eens elke morgen een kan melk voor zijn tent komt zetten, met de klak in de hand en met er nog eens een vriendelijke s'il vous plaît bovenop. Als het boerke dan geluk heeft, spuwt de kampeerder alleen maar in de klak, en niet recht in het gezicht. En vooral wordt van het boerke verwacht dat als hij niet hard op het veld staat te werken om dagelijks zijn tienden te kunnen afdragen aan de kampeerder, hij tenminste diens oren niet teistert door in zijn nabijheid allerlei Germaanse geluiden te staan uitbraken. Dat de kampeerder ondertussen al zijn hele familie uitgenodigd heeft en er op het erf amper nog wat plaats overblijft voor de kinderen van het boerke zelf, dat is een detail waar we Rudy Aernoudt dan nog niet eens mee willen lastigvallen.
Kampeerders? Mogen we even de metafoor van Rudy Aernoudt doortrekken, en de Franstaligen gewoonweg jagers noemen? Jagers die jachtgebied nodig hebben vandaag Halle-Vilvoorde, morgen de rest van Vlaams-Brabant, en op termijn heel Vlaanderen. Of zijn we nu onwelvoeglijk? Ik kan me in ieder geval geen enkele Vlaamse partij voor de geest halen die ergens in haar programma zou staan hebben dat het Waals Gewest dringend gebied zou moeten afstaan aan Vlaanderen of Brussel. Ze zouden eens moeten durven! Nog maar pleiten voor de strikte naleving van de taalwetgeving in Brussel is al een gedurfd standpunt, maar wanneer de Franstaligen vlotjes de aanhechting van half Vlaams-Brabant bij Brussel bepleiten, en tegelijkertijd de déflamandisationvan Brussel, dan kraait daar geen haan naar in de Vlaamse pers. En komt een Mischaël Modrikamen zich niet in een Vlaamse krant verontschuldigen voor zulk gedrag met de dooddoener dat Walen nu eenmaal jagers zijn die jachtgebied nodig hebben.
Meer zelfs, onlangs kreette Laurette Onkelinx het nog uit dat als de verkiezingsuitslag in Vlaanderen nog maar in de buurt zou komen te liggen van wat de laatste peiling van Vers l'Avenir weergaf, er wel eens gevaar zou bestaan voor een vervlaamsingvan Brussel. Ja, stel je dat eens voor zeg! «Brüssel Vlaams, ça jamais!», was dat niet ooit de verkiezingsslogan van een partij waar Laurette Onkelinx deze keer als het even kan liever niet mee onder de federale lakens wil duiken? Dat de noodkreet dan nog eens komt van de volledig verwaalste dochter van een Vlaamse inwijkeling maakt de zaak niet minder ironisch. Wie haar op TV al eens bezig gezien heeft wanneer ze zich nog eens verplicht voelt de taal van haar vader in de mond te nemen, weet genoeg. Maar misschien is Laurette Onkelinx ondertussen wel verveld tot een Brussels stadslandbouwster, die als puntje bij paaltje komt even goed geen centimeter heilige verfranste grond wil afstaan? Rudy Aernoudt kan er bij een volgend interview misschien ook eens zijn licht over laten schijnen (*bis)
(*) Over dat vlekkeloos Frans hoorde ik onlangs een interview met een of andere pipo op een Franse zender, die een boek geschreven had over Comment parler le Belge Echt iets om de Brusselse en Waalse malloten, in hun hemd gezet, van schaamte onder de grond te doen kruipen. Onder de grond van die Vlaamse boerkes dus Zelfs in de vergelijking met de Congolese évolués .waren zij nog de mindere Want van een zwarte, dat ziet men van ver dat het een zwarte is. Maar een peti belge beweegt zich als hun gelijke tussen de fijne meneertjes, tot zij hun mond opendoen .Ze kunnen nog niets eens in deftig Frans, wel tot 3, maar niet tot honderd tellen ..Het verwondert niemand toch, als ik meteen aan Mangain; dat vulgaire advocaatje van 13-in-een-dozijn dacht? .Wat moet zijn Vlaamse moeder beschaamd zijn geweest over haar zoontje .Le Crédo du Paysan
(*bis) : De ouders van ons Lauretteke? Vader, GASTON is de zoon van een uitgeweken Limburger, die in Charleroi café is gaan houden, op 10 meter van de staalfabriek aldaar. Het gezin is rijk geworden van het zweet van de uitgedroogde zwoegende Waalse arbeider, die na de shift liters bier kwam zwelgen in dat café. Fiston Gastonneke ging toen te vrijen in het café rechtover stoefte hij ooit op TV, om er zijn Germaineke te leren kennen, de maman van Lauretteke. Wat hij er niet bij vertelde, was dat Germaineke een Marokkaanse moeder had (wat zeker geen schande is); zodat ons Luaretteke voor /4de Marokkaanse is. Wt haar is aan te zien. Maar waarom verzweeg Gastonneke dat op TV? Zou dit gegeven de carrière van Lauretteke kunnen schaden, misschien? Of is hij er beschaamd voor?
Neen, beste lezer, mijn titel is totaal naast de waarheid. Er staan namelijk 2 zware onwaarheden in. Ten eerste het was niet Zuster Monica van de Antwerpse C.O.O.
Ik zet speciaal Centrum voor Openbare Onderstand (COO), zijnde de vroegere veel duidelijker benaming van het OCMW (Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn), dat verdoezelt en zand in de ogen strooit. Openbare Onderstand is tenminste duidelijk! In Italië heet zoiets een Berg van Barmhartigheid (Monte di Paschi), zoals bij ons, ten tijde dat barmhartigheid een kerntaak van de Kerk moet geweest zijn, eeuwen en eeuwen voor er sprake was van burgerlijke concurrentie .Barmhartigheid, de klanten worden immers de mond opengehouden met openbare middelen, en iedereen begrijpt dat dit ook een beetje met zijn eigen geld is. Maatschappelijk Welzijn! Dat is een begrip zonder begin noch einde net zoals de middelen (= ons geld) dat ervoor uitgegeven wordt, zonder einde, maar wel met een dagelijks hernieuwbaar begin!!
maar, voor wie beschikt over nog een beetje Bijbelse kennis (een uitstervende soort!), het was de Profeet Daniel die belandde in de leeuwenkuil. Die beestjes waren uitgehongerd, volgens het verhaal, maar ze bleven braaf luisteren naar de wijze woorden van de Profeet. Althans voortgaande op de verslaggever van ter plaatse, toen. Het zal wel iemand van de BRT-voorloopdienst geweest zijn, met een goede partijkaart! Een waarheidsgetrouw verslag van de reporter ter plaatse .opgenomen in de aanpalende studio ..We kennen dat.
Tweede onwaarheid in mijn titel zijn de leeuwen. Zuster Monica is niet in een leeuwenkuil, maar in een slangenkuil terecht gekomen. Of beter nog : in een krokodillen-kuil, waar men onderling, mens en dier, de grootste muil opentrekt om elkaar te verslinden. De Fedasil-strijders gehuld in tricolore vlag met op hun schild de Waalse Rode Haan, in het verweer, terug gedrongen door Krokodil Monca, gekapt en gelaarsd, werpend met de afgehakte handjes van al de criminelen uit haar Vaderstad Hant-Werpen .
De strijd der Titanen! En het is De Morgen die bericht! In twee delen. Vooral is Deel II de moeite : Smetje-himself beschimpt de arme asielzoekers als menselijk wrakhout, dat aanspoelt in de steden .Zelfs de meest verstokte vreemdeling-hatrer van het land heeft die sukkelaars ooit durven vergelijken met aangespoeld wrakhout. Want wrakhout, dat dient toch alleen maar om de ovens te stoken?! Desmet moet voor het Volkstribunaal gebracht worden om nog de dag zelf te worden gelyncht!
Deel I
OCMW Antwerpen dagvaardt Fedasil
De Antwerpse OCMW-raad heeft Fedasil gedagvaard voor openstaande rekeningen voor de opvang van asielzoekers. Dat maakte Hendrik Boonen, fractieleider van Vlaams Belang-Vlott, bekend en werd bevestigd door de woordvoerster van OCMW-voorzitter Monica De Coninck (sp.a).
Het gaat om de hotelkosten in twee verschillende dossiers van asielzoekers voor wie er geen plaats meer was in Brusselse asielcentra. Ondanks verschillende aanmaningen en ingebrekestellingen heeft Fedasil de facturen nog niet terugbetaald.
Begrotingstekort "De totale som van twee dossiers schommelt rond 12.500 euro", zegt Boonen. "Net nu het OCMW met een begrotingstekort kampt en in opdracht van de gouverneur waakzaam moet zijn en alle beschikbare middelen verstandig moet inzetten, is het wraakroepend dat Fedasil, dat mede aan de basis ligt van de financiële belasting van de begroting, alle verplichtingen aan zijn laars lapt."
Volgens Boonen is dit slechts het topje van de ijsberg. Hij verwacht dat er nog verscheidene dossiers zullen volgen. (belga/sps)
18/05/10 18u38 De Morgen
Deel II
Asiel
Het Antwerpse OCMW heeft het federale agentschap Fedasil gedagvaard voor openstaande hotelrekeningen, die gemaakt werden om asielzoekers op te vangen. Fedasil weigert die te betalen, ook al is de opvang van asielzoekers hun verantwoordelijkheid. Het is tekenend voor het totale failliet van het asielbeleid van deze regering dat overheidsinstanties elkaar nu beginnen te bekampen voor de rechtbank. Het is ook symptomatisch voor verschillende disfuncties binnen het systeem. Zo is het niet toevallig de grote stad Antwerpen die de kat de bel aanbindt.
De OCMW's van grootsteden worden immers bovenmatig bevraagd door hulpbehoevenden die de anonimiteit van de stad opzoeken, zonder dat daarvoor proportioneel middelen worden vrijgemaakt. En de kleinere gemeenten zien het maar al te graag gebeuren dat al het menselijke wrakhout in de steden aanspoelt, zodat zij er minder last van hebben. Die tweedeling tussen stad en platteland wordt ook inzake fiscaliteit en gemeenschapsvoorzieningen steeds groter.
Daarnaast is het ook het falen van een asielbeleid dat hier nog eens scherpgesteld wordt. Fedasil doet ook maar wat het kan, en als de regering niet voldoende middelen vrijmaakt voor bijkomende opvangcapaciteit, kan het ook niet anders dan proberen de asielzoekers zo goed en zo kwaad mogelijk kwijt te geraken.
De reden voor dat gebrek aan opvangcapaciteit is niet zo moeilijk te achterhalen: er zijn weinig stemmen te verdienen met een goede opvang voor asielzoekers en dus staat zoiets op de laatste plaats in het rijtje van beleidsprioriteiten. Vaak met zeer oneigenlijke argumenten. De regering betoogt bijvoorbeeld dat voldoende opvangcapaciteit een pervers aantrekkingseffect zou uitoefenen op nieuwe asielzoekers. Terwijl het verhaal dat je als asielzoeker in België een hotelkamer krijgt bij gebrek aan andere opvang, waarschijnlijk motiverender is.
Het probleem dateert ook niet van gisteren. Herinner u de warme oproep even voor Kerst om kamers ter beschikking te stellen voor mensen en gezinnen die anders met hun kinderen in de vrieskou in stationshallen moesten doorbrengen. Na deze warme humanitaire oproep gebeurde er vrijwel niets meer.
Men zegt wel eens dat het niveau van beschaving van een samenleving wordt afgemeten aan de aandacht die men aan de zwaksten besteedt. In dat geval scoort deze regering niet erg hoog.
Yves Desmet, die in dit artikel nog net niet spreekt als Benno Barnard, die Filip De Winter zodanig gelijkgaf, dat hij hem een Profeet durfde te noemen .Dit artiekl zou zelfs door Filip De Winter, op een rustig moment met geen verkiezingen in het vooruitzicht, kunnen geschreven zijn Het zegt mat andere woorden, dat wij niet het OCMW van de ganse wereld kunnen zijn .Of dat wij maar zoveel nieuwelingen mogen toelaten, als wij menselijkerwijze aankunnen ..
Natuurlijk zijn het weer de duiveltjes-uit-de-doosjes (Angeltjes dus) die de kat de bel aanbinden. Zie hieronder. Maar de video die zij publiceren hier neerzetten, gaat mijn petje te boven. Als U dus de bloedmooie Pamela aan het woord wil zien en horen dan dient U bij de Meesters te zijn. Niet bij het knechtje ..Om deze eerste zomerse dag af te sluiten kan dit verhaal tellen. Morgen regent het weer pijpenstelen .Je zou voor minder opstandig worden .Het moet gezegd, zowel die sakkerse Pamela als Angeltjes hebben niet 200 %, maar 2000 % gelijk.Op deze voor de Amerikanen heilige grond op een heilige verjaardag (10 jaar na 9/11) nl op 11 september 2011 een moskee zelfs al is het ook maar plannen is, sorry voor het toepasselijk woord, hemeltergend.
Als de Moslims al diep beledigd zijn over een teddy-beertje in een stripverhaal die zou luisteren naar de naam Mohammed
om nog maar te zwijgen van de gemanipuleerde opstootjes na de door Moslims met schunnige uitwijdingen aangevulde cartoons in de Zweedse dagbladen (de originele tekeningen waren maanden, zo niet jaren oud en geen haan die er naar kraaide tot de bijvullingen uit geheimzinnige hoe opdoken en het georchestreerd vuur meteen wereldwijd in de pan sloeg
hoe moet de doorsnee-Amerikaan zich dan niet voelen door deze uitdaging?
Maar laten we bij ons, in onze contreien blijven. Amerika voor de Amerikanen, en op Sint Anneke mosselen, ik bedoel : Vlaanderen voor de Vlamingen.
Op gevaar af van uitgejouwd te worden, moet ik hier van de gelegenheid gebruik maken om terzake de laffe aanval, de duizenden onschuldige doden en het geschonden imago van al de Yankees samen, mijn eigen individueelste expressie van mijn aller individueelste emotie te ventileren.
De Yankees, die o zo gaarne elders gaan bombarderen, of zelfs atoombommen gooien met hondedduizenden onschuldige burgers tot gevolg, hebben op eigen bodem op 11/9 een koekje van eigen deeg gekregen. Niet dat zoiets mij verheugt, verre van. En ik weet dat er geen toestand van oorlog heerste tussen de Islam en Amerika maar dat is een pure Amerikaanse benadering. De Moslims voelden zich wel degelijk n oorlog, net zoals de Jappen dat voelden ten tijde van Pearl Harbour. Ik weet het, het is niet mooi zo te denken. Maar er zijn nu eenmaal gedachten die spontaan opkomen en die men niet zomaar kan onderdrukken. Mortsel was ook niet in oorlog met Amerika, toen in WO II, noch waren de burgers van Dresden dat. Ze hadden niet eens het minste greintje militair nut. En toch werden ze van de kaart geveegd door Amerikaanse cowboys. JaJan het hemd is nader dan het rokje!
En nu terzake.
Waarom aanvaarden de Amerikaanse burgers deze challenge niet? Ze hebben de kans om geheel Amerika alsmede geheel het Vrije Westen achter zich te krijgen, tegen de gemeenschappelijke indringers. De bouw van de moskee biedt het forum! Het kleinste kind in de verst afgelegen rimboe-dorpen weert en kent het verhaal van Ground Zero. Iedere reactie, aan dat begrip vastgeknoopt, zal dus dezelfde echo hebben, en als een bliksem de aardbol rond gaan.
Vandaar mij idee (er kan gestort orden op mijn bankrekening) : stel de bouw afhankelijk van een tegen-gebaar. Alle Moslim-landen, van de kleinste tot de grootste, bieden bij monde van hun regeringen, hun excuses aan aan het Amerikaanse Volk. Zij zorgen er voor, dat in iedere hoofdstad, deze Amerikaanse burger kan bijdragen voor een 9/11 Memorial, die, zoals de grond waarop de Ambassade, Amerikaans grondgebied en dus onschendbaar zal zijn. Deze laatste situaties zijn overbekend voor iemand die de Gemenebest-begraafplaatsen kent op de slagvelden van WO I : daar staat dat deze grond ten eeuwigen dage geschonken werd door een dankbare bevolking en voortaan als Brits grondgebied geldt.
Ik denk dat de moskee er in die omstandigheden er nooit komt. En dat dus de kous af is : De Muzelmannen en de internationale Islam-oorlog hebben weer een veldslag verloren .
Na Poitiers, voor de Poorten van Wenen en na Ground Zero zal hun derde invasie-leger afgeblokt zijn. De lust zal hen voor een paar eeuwen misschien wel weer vergaan. En kan de reconquista weer ingezet worden. Filips III van Spanje zette in de late jaren 1700 de toon .
En met een visademke kijk ik uit naar de andere mogelijkheid : de Islam geeft toe en eindelijk is het bewijs geleverd dat de Islam ook vredelievend kan zijn. Al zal een levendige waakzaamheid geboden blijven! In alle eeuwen der eeuwen. Amen.
o-o-o-o-o-o-
Bij Angeltjes stond er dus:
Amerikaanse moslims plannen de oprichting van een grote moskee nabij Ground Zero (waar de WTC Towers door moslim-extremisten werden neergehaald). De opening is gepland op 11 september 2011 tien jaar na de afschuwelijke misdaad die 3000 onschuldigen het leven kostte. Het is alsof Duitsers nabij Auschwitz een monument zouden oprichten ter ere van het Derde Rijk en zijn deugnieten.
U hoort in deze reportage van Fox News, Pamela Gelller aan het woord : het meisje dat niet op haar mond gevallen is en verwijzingen maakt naar de manier waarop andere religies behandeld worden in de Prachtlanden. New York is verdeeld over deze doordachte onbeschaamdheid van de moslims. Een kaakslag, een uitdaging voor velen en voor een aantal simpele duiven is het een mooie geste.
Een andere kwestie is de financiering van dit project : het blijft duister waar de gelden vandaan komen. "Uit onze gemeenschap" liegt een woordvoerder, die zich steunt op de koran, want liegen is gans normaal, zeker als het tegen ongelovigen is.
In het raam van de verovering van het Westen door de islam, wordt geld geleverd uit Arabische en alleszins extremistische hoek. Wat een cynisme : zij die de laffe aanval organiseerden op het hart van de Vrije Wereld, laten 10 jaar later op diezelfde symbolische plaats een monument oprichten voor de religie die waar zij ook verschijnt dood en verderf zaait. En er zijn idioten die dit slikken.
Vlaams Belang : Nieuwsbrief Alexandra Colen: Weg met de Vangheluwes !
(17/05/2010) Vlaanderen is geTRAUMAtiseerd: * De Grondwet wordt niet nageleefd. * De politie wordt met kalashnikovs beschoten. Vandaag in Brussel. Morgen in uw straat. * Er moet een einde komen aan de alles-kan-alles-mag-mentaliteit die tot normvervaging leidt en uitwassen zoals pedofiele bisschoppen heeft mogelijk gemaakt.
De Vangheluwes zitten niet alleen in de kerk, maar ook in de media en de politiek. Normale gezinnen vaders en moeders en kinderen, die trouw zijn aan elkaar wie spreekt er nog voor hen? Kerk en samenleving lieten hen in de steek. Maar er komt verandering. Als de mannen niet vechten, zullen de vrouwen het doen. Alexandra Colen roept de ouders en grootouders van Vlaanderen op om respect voor wet en orde te eisen en te strijden voor het herstel van het fatsoen in onze samenleving. Maak aan media en politiek duidelijk dat er een einde moet komen aan de permissiviteit die onze kinderen bedreigt. Steun Alexandra. Stel op 13 juni in het stemhokje EEN KLEINE DAAD MET GROTE CONSEQUENTIES: Stem de alles-kan-alles-mag-mentaliteit weg! Help de boodschap van Alexandra verspreiden. Stuur deze email door. Alexandra Colen, de zuiverste stem Lijstduwer provincie Antwerpen www.alexandracolen.nu
Met de reproductie van onderstaand artikel, belegen als oude wijn, sluit ik mijn achterstand in de politieke actualiteit af. 28 April, het lijkt de pre-historie van de politieke crisis. Sedertdien heb ik duizenden kilometers afgelegd naar en weg van het Land der Oude Gewaden en heb ik moeten vaststellen dat al-bij-al mijn nieuwe Vaderland nog zo slecht niet is. Hier heeft men een Premier die zich kan en mag verlustigen in de beschrijving der Italiaanse Schonen, maar ondertussen, volgens de opeenvolgende stembus-uitslagen, met de dag sympathieker overkomt, niet door leuke one-liners, maar door degelijk bestuur. Daar in de Heimat lopen rancuneuze lastigaards rond, die geen oog hebben voor de Gaven der Natuur. Zeker niet voor de noden van hun Eigen Volk. En van de wederomstuit geen oog hebben oor de werkelijkheid van elke dag, en zeker niet voor degelijk bestuur. Zij moeten daar de illusie van Eendracht in stand houden, en hier smeden ze eendracht!
Marc Platel is geen dwazerik, al kan ik zijn artikel vandaag afronden met bovenstaande titel. Zoals de pastoor vroeger zong toen de Hoogmis uit was : gaat allen heen, het feest is over. Ite missa est!
Politiek Vlaanderen wil nieuwe verkiezingen, Franstalig België wil vooral geen verkiezingen. De Wetstraat zit met smachtende ogen te kijken naar de koning der Belgen, die nu maar een Belgisch salomonsoordeel moet uitspreken: toch naar de stembus en dus voortaan als de Belgische koning der Vlamingen door het koninklijk leven gaan of geen verkiezingen en koning van Franstalig België worden! En dat voor een koning van wie men ons vertelt dat men hem de overblijfselen van zijn politieke macht wil ontnemen! Wie kan nog langer ontkennen dat we nog altijd niet aan de definitieve epiloog van het Belgische verhaal toe zijn?
Epiloog of proloog? Zo staat het boven het slotwoord van mijn boekje België op zijn kop (1). Het was een poging om het trieste verhaal te brengen van de pijnlijke mislukking van Yves Leterme, die er na zijn indrukwekkende electorale overwinning van juni 2007 niet in slaagde echt Belgisch premier te worden. Ik schreef dat besluit begin augustus 2008: Het verhaal is natuurlijk niet af. Zo schreef ik in die zomermaand, bijna twee jaar geleden. Of er ooit een einde aan komt en zo ja, hoe dat einde er zal uitzien kan niemand einde augustus 2008 met enige zekerheid voorspellen. De enige zekerheid is dat er geen staatshervorming kwam, dat er geen oplossing voor BHV kwam. Yves Leterme kon of wilde zijn Vlaamse verkiezingsbelofte niet waarmaken. Weinigen geloven dat hij die belofte ooit nog zal kunnen waarmaken. Het traditionele Belgische overlegmodel is immers aan het einde van zijn Latijn. Zoals Yves Leterme zelf toegaf. Geen Belgisch politicus waagde het tot nu toe om dat zo openlijk toe te geven. We zijn nu net geen twee zomers verder: weinigen ontkennen vandaag nog dat het toen inderdaad de epiloog van het Belgische verhaal was, een epiloog die vooral een proloog zal blijken te zijn. (p. 110) Het België van vandaag kan zelfs niet meer kiezen tussen verkiezingen of niet? Meer nog, als er dan toch verkiezingen komen dan kan niemand ons vandaag vertellen of we dat volgens de letter van het Belgische boekje wel kunnen doen zonder het vooruitzicht van nadien een juridische chaos te moeten vrezen. Er is nu eenmaal een Belgische rechtbank die ooit stelde dat nieuwe verkiezingen alleen maar konden als men eerst grondwettelijke orde op zaken bracht in de grondwettelijke foute organisatie van die stembusgang. Het schijnt nu dat we ons over die gerechtelijke uitspraak geen zorgen moeten maken: het nieuw verkozen parlement kan na de stembusgang immers beslissen dat de verkiezingen wel volgens het grondwettelijk boekje verliepen. Zo maar....Men kan er zich alleen nog over verwonderen waarom de rechters van het grondwettelijk hof er niet als één groep de brui aan geven, hun uitspraken hebben politiek toch geen enkel belang. Uitspraken die nochtans het gezamenlijk werk zijn van evenveel Nederlandstalige als Franssprekende rechters. Het zieltogende Belgische federale model Het was toen dus inderdaad de proloog van de epiloog, die twee zomers lange zoektocht naar een Belgisch onderdak voor de winnaar van de Belgische verkiezingen van 2007 in Vlaanderen. De epiloog van het Belgische verhaal is vandaag onomkeerbaar ingezet. Met nog meer al dan niet Koninklijke bemiddelaars die toch of te Vlaams of te Fransgezind zijn, nog andere ministers van staat, nog meer wijzen die een schoteltje staatshervormende borrelnootjes mogen achterlaten, komen we er nooit meer uit. Het bewust torpederen van wat Dehaene na vijf maanden discretie voorstelde, was het nekschot voor het toch al zieltogende Belgische federale model. Dit is uiteraard geen inhoudelijke uitspraak. De man uit Vilvoorde had het trouwens snel door dat er rond de zoveelste staatshervormende tafel geen Belgische eer meer te rapen viel. Hij was zo vriendelijk zijn telefoonnummer achter te laten voor het geval men hem misschien toch nog iets wilde vragen. Van Gaston Eyskens wordt verteld dat hij begin van de jaren zeventig op eenzelfde manier afscheid nam van de Belgische Wetstraat. Dehaene begreep dat een Belgische oplossing niet meer kon, dat de middelpuntvliedende krachten die men door de jaren heen in dat Belgische zogenoemde overlegmodel inbouwde hun verwoestend mollenwerk gedaan hadden. Middelpuntvliedende krachten die nochtans bedoeld waren om dat toch al wankele Belgische kaartenhuidje na weer flink wat Vlaamse storm en Waals onweer toch nog iets langer overeind te houden.(2) Onbetwistbaar goed bedoeld, ik maakte er zelfs een boek over met tekeningen om duidelijk te maken hoe het voortaan in dat andere België zou verlopen.(3) En inderdaad, het Belgische model bleef langer overeind dan men ooit had kunnen hopen, maar nu is het gedaan. We kunnen vandaag zelfs niet meer beslissen of we naar de stembus gaan of niet! Een Vlaamse bemiddelaar alleen kan niet meer, ze moeten met hun tweetjes zijn beide landstalen! Er zijn er die ons nu willen doen geloven dat het na die stembusgang allemaal beter wordt, dat we een nieuwe start zullen kunnen nemen. Dat we dan een regering in elkaar zullen knutselen die werk zal maken van de problemen die de mensenecht bezig houden. Dat is een zonder twijfel prijzenswaardige instelling. Alleen zitten na de verkiezingen dezelfde mannen en dezelfde vrouwen rond weer een andere tafel om met dezelfde dikgevulde mappen dezelfde oplossingen voor dezelfde problemen voor te stellen. Dezelfde mensen die nu onder het oog van de televisiecameras weigeren om elkaar nog de hand te geven. En dat alles omdat politiek België nog altijd niet wil zien wat iedereen die niet ziende blind wil blijven al langer dan gisteren ziet. Wat zelfs Yves Leterme twee jaar geleden al wist: het aloude Belgische model dat zonder twijfel heel lang een prima instrument was, heeft zijn onomkeerbaar eindpunt bereikt. Nog meer knutselwerk is nog meer tijdverlies. Het moet dit keer iets helemaal anders worden. Dit is niet eens een gezamenlijk falen, het is een feitelijke vaststelling. Niemand moet zich daarvoor schuldig voelen, iedereen heeft ooit zijn steentje bijgedragen om dat toen al doodzieke België toch zo ongeschonden mogelijk overeind te houden. Zelfs wat toen nog de Volksunie was, zat meer dan eens met veel inzet mee rond de tafel. Hoe dat anders er moet uitzien? Misschien kunnen we van wat nu een vechtscheiding wordt toch nog een onderhandelde echtscheiding met wederzijdse toestemming maken? Een confederaal model met onafhankelijke deelstaten die willen afspreken wat ze nog samen willen doen? Het is niet aan de niet-politieke koning om op die vraag een antwoord te geven, wel integendeel, het zijn ook niet de zelfverklaarde deskundigen die elkaar en ons om de oren slaan met hun uitleg vaak zonder veel historische achtergrond, het zijn integendeel zij die nu de onomkeerbare epiloog schrijven van het Belgische verhaal die moeten leren weten wat ze willen en dat dan ook durven zeggen. Die moeten durven toegeven dat inderdaad het aloude Belgische model naar het woord van Yves Leterme tegen de muur is gelopen. Dat het tussen Vlamingen en Franstaligen nooit meer zal zijn zoals het ooit misschien was. Nog meer Belgavoxconcerten en commissies van tien provinciegouverneurs om het huishouden in Vlaamse randgemeenten onder controle te houden zullen daaraan niets verhelpen.
(Marc Platel is oud-journalist en leidde de studiedienst van Volksunie en N-VA)
"Als ik mij niet vergis , wat overigens altijd best mogelijk is , hebben wij zoiets van een 55 ministers en secretarissen in een land ter grote van een keukenschort , als je weet dat deze gemiddeld tussen 17000 en 15000 ontvangen elke maand , ga jij maar werken , inleveren en veel belastingen betalen om deze profiteurs samen met circa 300.000 inwijkelingen en nieuwe belgen een opperbest bestaan te geven. Onkelinx ,Reynders ,Milquet, Vandeurzen, De Crem ,De Gucht ,Michel Ch, Dewael, Laruelle , Magnette ,Turtelboom ,Vervotte , Arena , Van Quickenborne allemaal 16.667 per maand Schouppe , Devlies ,Laloux, Wathelet , Chastel ,Clerfayt , Fernandez , Demotte , Daerden, Simonet, Fonck , Lalaan ,Tarabella,Antoine , Courard , Marcourt , Donfut , Lutgen, Peeters , Van Mechelen ,Vandenbroucke, Vanackere , Anciaux ,Bourgeois , Crevits , Keulen ,Van Brempt , Ceysens , Piqué ,Vanhengel ,Cerexhe ,Smet, Huytebroeck, allemaal 15.000 per maand - Staatssecretaris Depuis ,Kir , Grouwels , Minister CG Karl-Heinz Lambertz , Gentges ,Paasch , Weykmans ook allemaal 15.000 per maand - Totaal 55 ministers 10.209.000 + 55 CHAUFFEURS : 2.310.000 + circa 55 mensen personeel van ministers : 26.400.000 + 503 gedeputeerden 35.210.000 - Frankrijk en Engeland hebben veel meer inwoners en elk hebben zij 15 ministers ! Tis maar dat je weet voor wie je alle dagen je nikkel gaat afdraaien en denk eraan als je in dat hokje staat op 13/06 En ja laat Belgie nu echt een keertje echt ROCKEN !!!"
Mogen wij stellen dat deze man van 99% der Vlamingen een decoratie mag verwachten? De 1% die denkt van niet, dat zijn de mininstriëlen die aan het bewind zijn.
Toch maakt de Heer Snaremans één kapitale fout. Al kan het ook, dat Knack een beetje creatief heeft omgesprongen met zijn lezersbrief. Van Knack kan men inderdaad alles verwachten en daarom is dat roddelblad van de familie Nolf dan ook te weren als de pest. Met wie men verkeert, wordt men vereerd : de nog resterende lezers wezen gewaarschuwd! Knack is duizendmaal erger dan Humo en Dag Allemaal samen!
Meneer Snaremans maakt dus de enige mogelijke conclusie niet, en het is nochtans de innige wens van meer dan 50% van de Vlamingen (de V-partijen) Stop met dat federaal gedoe. Vlaanderen, minder dan 10 % groot van Frankrijk en/of Engeland, kan dus ook perfect bestuurd worden door hooguit 10% van de Ministers aldaar. Allez, laten we breed denken : door 50% ervan, wat dan zou neerkomen op 7-8 stuks (gedreven en bekwame) Excellenties die trouw moeten zweren aan de Wetten van het Vlaamse Volk.
Zou Gendarm Genez niet ergens in die richting beginnen denken, om het nodige geld te vinden voor de beloofde pensioen-opslag van 200 per man en per maand? Met de uitgespaarde Koninklijke Dotaties daarbij, zou dat zelfs 250 kunnen worden. Dan hebben de meesten van ons meteen de benodigde cash om zich een abonnement op een digitaal Pallieterke te kunnen veroorloven .
A propos : U weet toch dat het Zwart Moniteurke vandaag zijn 65ste Verjaardag viert? Van uit mijn persoonlijke getuigenis, kan ik bevestigen dat dit rioolkrantje er beter uitziet dan ondergetekende op zijn 65ste ..Niet te geloven, maar waar! Tegen de dag dat er maar 7-8 Ministers meer zouden zijn (=doordenkertje) worden er best geldschieters aangetrokken om van dit weekblad een dagblad te maken. Mijn voorstel aan de Hoofdredacteur is nu al geweest de zieltogende De Morgen over te nemen. Niet om deze te redden van het faillissement, maar om op een goedkope manier aan de benodigde infrastructuur (tegen een schappelijk prijske) te geraken. We zouden als titel De Nieuwe (Morgen) kunnen nemen, in zwarte letters op geluw veld, geflankeerd door twee klauwende leeuwen. Met in beide bovenhoeken op het mantelblad de letters AVV-VVK. Zulks om duidelijk te maken dat de lezers van De Standaer voortaan weer weten waar ze hun eigen vertrouwde nieuwsbron kunnen terugvinden.
Ten gerieve van onze Franstalige Zuiderburen zou een binnenbladzijde kunnen toegevoegd worden, in de taal van Robespiere. Het zou hen aanzetten met weemoed terug te denken aan de belgique-de-papa. Wie weet zou het hun intellect wat bijscherpen, zodat ze in staat zouden zijn om onze taal te begrijpen. En vooral om te begrijpen wat ze weggegooid hebben.
Moraal van dit verhaal : op 12 Juni kunnen wij de eerste stap zetten om tegen aan de 50 werkloosheidsformulierenC4 uit te reiken aan de overtollige ministers en staatssecretarissen. Een Onafhankelijk Vlaanderen heeft genoeg aan 7-8 Ministers. Die we goed kunnen controleren of ze wel goed werk leveren. En indien niet : hen het gat van de timmerman wijzen!
Meisjes en jongens : wat beleven we spannende tijden! 180 jaar uitbuiting volstaan!
Pssst
Voor geval 13 Juni tegenslaat, bied ik aan de Heer Snareman aan, om politiek asiel te vragen in Berlusconi-land. Sedert de communistische socialisten hier op hun bakkes gekregen hebben, is democratie hier de regel. Wat meer is, nergens ter wereld zijn de Signoras zo bevallig als hier. Gewoon altijd indachtig zijn dat de meesten de beschikking hebben over een jaloerse echtgenoot, en Kees is klaar. Kees mag dus kijken, maar niet aankomen ..
Nader bij U mijn God, U naderbij .Het waren de laatste noten van het scheepsorkest op de zinkende Titanic .Net zoals de aterlingen nu door elkaar kronkelen, in de hoop de dans van 17 Juni te ontspringen.
Er wordt gereisd dat het een lieve lust is. Voor velen de reis van de laatste kans op kosten van de gewone belastingsbetaler.
Zijne Hoveerdigheid, de Graaf van Vlaanderen (overigens een titel die hem staat als een tang op een varken! : hij spreekt niet eens de taal!) Philps de Taaie, kan nu eindelijk, 50 jaar oud geworden, bewijzen wat hij waard is. Niet veel dus. Maar nu Mattil blijkbaar niet mee is, kan hij met gerust hart de bloemetjes buiten zetten. De vrouwtjes in Brazilië zijn als warm ebbenhout en vallen zeker bij bosjes voor zijn reputatie! De toekomstige koning van een land dat zo rijk is als de zee diep, ant het kan alle armoezaaiers ter wereld onderhouden!
Maar wat ik niet begrijpt: als het om Vlaamse ondernemers gaat, in een materie waarvoor Vlaanderen bevoegd is (Buitenlandse handel) dan zie ik niet goed wie of wat die hansworst vertegenwoordigt. Men kon, waarschijnlijk met meer effect, beter de Lorre afgevaardigd hebben. Die kan tenminste lollig uit de hoek komen. Om aapjes te laten dansen op zijn kop, bijvoorbeeld.
Mattil tot haar Prins-Gemaal : Mais non cher Philippe, en Flamand on ne dit pas wat maakt U, mais hoe maakt U het. Niet WAT, maar HOE! Oefen dus maar van nu tot dan, dat ge daar weer niet staat lijk Petit Pierre Snot .Ik schaamde me dood, die vorige keer, met de cameras op U gericht! Het gezicht van de aangesproken ondernemer viel de een na de ander in een komische plooi, bij Uw begroeting, waarin gij U sympathiek probeerde te doen overkomen: Ik ken U. Wat maakt U?, daar waar gij geleerd werd te zeggen : Ik herken U (van vroeger). Hoe maakt U het .En dat wil koning worden!
Niet één minister van de federale regering begeleidt prins Filip op handelsmissie naar Brazilië, nochtans een van 's werelds belangrijkste economische grootmachten. Dat is nooit eerder gebeurd. De prins zal bij officiële ontvangsten met Braziliaanse hoogwaardigheidsbekleders enkel minister van Staat Jos Chabert (CD&V) naast zich hebben.
Prins Filip staat aan het hoofd van de economische missie die gisteren afreisde naar Brazilië maar de verantwoordelijkheid en de organisatie ligt bij de federale regering. Bij officiële ontvangsten is het de geplogenheid dat naast de prins ook een minister van de federale regering aanwezig is.
Niet deze keer dus en dat is nooit eerder gebeurd. Te druk met campagne voeren voor de nakende verkiezingen? 'Daar heeft het niets mee te maken', zegt woordvoerder Bart Ouvry ter verdediging van zijn minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere (CD&V). 'De minister is zaterdag naar Egypte afgereisd voor een diplomatieke missie door het Midden-Oosten. Hij heeft een keuze moeten maken en dacht dat deze reis relevanter zou zijn zeker nu ons land binnenkort het Europese voorzitterschap op zich neemt. Het was voor alle partijen de enige datum die nog kon.'
Geen tijd
In zijn plaats had minister van Ondernemen Vincent Van Quickenborne (Open VLD) kunnen meegaan. De reis naar Brazilië is immers in hoofdzaak een handelsmissie, vergezeld van 227 Belgische zakenmensen en met als hoofddoel belangrijke deals te kunnen afsluiten. Maar ook minister Q heeft forfait gegeven omdat hij in een federale regering in lopende zaken zetelt.
'Het is aan elke minister om voor zichzelf uit te maken welke activiteiten kunnen worden uitgevoerd als lid van een ontslagnemende regering', zegt zijn woordvoerder Timothy Verhoest. 'Minister Van Quickenborne heeft beslist om niet deel te nemen aan geplande buitenlandse activiteiten tot de verkiezingen van 13 juni.'
'Trouwens waarom is de Vlaamse minister-president Kris Peeters niet mee op deze missie?' De voormalige minister van Buitenlandse handel Patricia Ceysens neemt het op voor haar partijgenoot én co-ondervoorzitter Van Quickenborne. 'Het agentschap buitenlandse handel, waar de prins voornamelijk mee meereist, is in handen van de gewesten niet van de federale overheid. Ik vind het vreemd dat de Vlaamse minister-president nooit meegaat op prinselijke missies.'
Een scherpe uithaal waarover Kris Peeters officieel geen polemiek wil starten. Maar hij wil ook niet als reservespeler aantreden. Vlaanderen is overigens wel vertegenwoordigd met leden van Flanders Investment and Trade. Peeters was eerder al in Brazilië en vertrekt volgende week op missie naar China, een reis die meer dan een jaar geleden werd gepland en voorbereid.
Als de verzamelde media ons doodzwijgen, brengen we onze boodschap en onze standpunten zélf tot bij de kiezer. Daarom pakte het Vlaams Belang zaterdag uit met zijn eerste online campagnejournaal. Tot de verkiezingen krijgt u elke week campagnenieuws, interviews, reportages en een voorstelling van de lijsttrekkers.
15-05-2010 - Julien Borremans & Johan Sanctorum - knack
Bron Iskander
In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie, kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor een onafhankelijk Vlaanderen, lidstaat van een democratisch Europa.
Dit staat te lezen in de beginselverklaring van de N-VA van 13 oktober 2001. In een interview in een aantal interviews van de afgelopen dagen maakt Bart De Wever daar komaf mee.
Separatisme heeft volgens De Wever een groot nadeel, het heeft een zeer revolutionaire bijklank. Vlamingen en revolutie gaan niet samen. Zo zitten wij niet in elkaar. Volgens de N-VA-voorzitter zijn wij meer Lamme Goedzak, dan Tijl Uilenspiegel. Onlangs verklaarde hij nog dat separatisme beelden oproept van Joegoslavië, miserie, ellende en burgeroorlog.
Daarmee maakt de voorzitter duidelijk dat hij de N-VA in het politieke landschap wil herpositioneren. Hij wil af van het rauwe onafhankelijkheidsdiscours.
In 2006 dacht hij daar nog anders over. Onder de veelzeggende titel Waarom Montenegro Vlaanderen kan inspireren hield hij toen een vurig pleidooi voor een maximale soevereiniteit binnen een supranationale samenwerking.
Dat lijkt toch op een beduidende koerswijziging. We gaan niet kleinzerig doen en Bart De Wever verdenken van plat politiek opportunisme. We gaan ook niet zeuren over een aantal ferme standpunten die de N-VA overboord heeft gekieperd inzake houding naar de media toe (Enkele jaren geleden pleitte Geert Bourgeois nog voor een verbod om als politicus deel te nemen aan spelprogrammas...).
Wel verontrustend lijkt ons dat Bart De Wever zijn partij wil omturnen naar een uitgesproken Vlaamse CD&V-versie. De komst van Siegfried Bracke is daarom een geschenk van de goden. De gewezen journalist pleit voor een confederalisme en zegt daarmee wat de N-VA niet openlijk kan proclameren.
De nieuwe Belgische structuur zal een confederaal model worden, dat het licht zal zien via lange, nachtelijke onderhandelingen en ingenieuze, surrealistische deals, zoals we ze altijd al hebben gekend in dit land. De eigenlijke drijfveer daarvan is machtsbehoud en streven naar status-quo. De N-VA heeft la grande boucle ingezet en zal na de verkiezingen de grote staatsraison van de CD&V overnemen.
Net als zijn leermeester Hugo Schiltz beseft Bart De Wever dat een eventuele doorbraak in de machtsdeelname ligt. Hij bereidt zijn partij daarop voor en iedere vorm van separatistisch elan moet worden weg gemasseerd. De defenestraties zijn al bezig, ook persoonlijke zuiveringen horen bij die bocht.
Machtsdeelname vraagt immers een reiniging van de partij van haar pioniersretoriek. Speciaal in de Belgische context van het eeuwige compromis zijn partijen met een duidelijke missie stoorzenders. Dus staat men voor de keuze: het spel weigeren en verder radicaliseren, of verwateren.
Zoals de Volksunie koos de N-VA voor het tweede. Maar de tragedie is, dat de mislukking zich nu al aankondigt. Het Belgisch compromis is namelijk de wortel van het kwaad, waardoor dit land niet meer functioneert.
Om zijn ideeën te realiseren koos Hugo Schiltz voor een deelname aan de macht en was hij bereid om compromissen te sluiten en toegevingen te doen. Net als zijn leermeester is de N-VA voorzitter uit op een historisch vergelijk, een pact. Hij heeft lessen getrokken uit het conventio ad excludendum, waardoor de Italiaanse communisten decennia verstoken bleven van iedere vorm van machtsdeelname en uiteindelijk ten onder gingen.
Bart De Wever trekt parallellen met de Belgische context en ziet ook hoe het Vlaams Belang, als anti-establishmentpartij, door dat politieke establishment deskundig wordt geïsoleerd, met behulp overigens van de cultuursector en de media. De strategie is vervolgens om dat cordon mee in stand te houden en er tegelijk zorgvuldig buiten te blijven. Hij maakt zich bij de traditionele partijen aanvaardbaar door zijn communautaire verhaal wat te milderen maar ook door het cordon in stand te houden. Alles wat maar enigszins radicaler klinkt dan zijn retoriek, wordt als onhaalbaar, onverantwoordelijk en compleet misplaatst beschouwd. Zo neemt hij stilaan het discours van de gevestigde partijen over. Opdracht geslaagd? Of...terug naar af?
Maar even terug naar het Italiaanse verhaal. Door de onafgebroken regeringsdeelname van de centrumpartijen kon de corruptie welig tieren, terwijl een daadkrachtig economisch herstel uitbleef. Toen de Milanese onderzoeksrechter Antonio di Pietro in 1992 een aantal corruptiezaken begon uit te spitten, barstte de etterbuil open. In een mum van tijd bracht de operatie Schone Handen vrijwel het volledige politieke establishment in diskrediet.
Dit leidde, samen met de kieshervormingen van 1993, tot de implosie van de gevestigde partijen en het einde van de Eerste Republiek.
Bart De Wever, die zich opwerpt als leider van de Lamme Goedzakken, is verwittigd wanneer hij de manoeuvres van zijn leermeester volgt. De gelijkenissen zijn frappant. Net voor zijn fatale botsing met de onhaalbaarheid van een stapsgewijze hervorming van de federale structuren genoot Hugo Schiltz een enorme populariteit. Hij was erudiet en scherp van tong. Hij dwong ontzag af.
Enkele jaren later was het sprookje uit en was diezelfde Hugo Schiltz, dé zondebok van de Vlaamse Beweging, die zich opnieuw radicaliseerde. De N-VA kan maar beter twee keer nadenken voor ze zich waagt aan de zoveelste Copernicaanse revolutie om creatief bezig te zijn van wat er van België overblijft.
En misschien moet toch eens opnieuw overwogen worden hoever de macht reikt van een radicaal Vlaams onafhankelijkheidsfront, gemaakt door de drie V-partijen. Hun antwoord op de Belgische chaos zou wel eens veel verreikender én realistischer kunnen zijn.
Julien Borremans (sociaal-flamingant) Johan Sanctorum
Wij hebben, in lang vervlogen dagen, toen we hakkelden ongeriefd van woorden waren, met velen de lokstem van deze voorvechter van Vlaanderens grootheid gevolgd. Schiltz met de pijp in de mond was het boegbeeld van de Vlaamse Ontvoogdingstrijd. Zelf vereerd zijnde met een congé payé op Staatskosten in de onzalige repressie-tijden in een of ander HK (Hechteniskamp), werd hij aanzien als een der onzen .Zijn partij, de Volks Unie, kon Vlaanderen jarenlang smeden en begeesteren tot er een ogenblik kwam waarop de Held in de huid van een overtuigde belgicist kroop, nadat hij door de slogan Gedaan met geven en toegeven aan de macht gebracht, dacht dat hij zich werkelijk alles kon permitteren. Zelfs de uitverkoop van Vlaanderen.
Toen haakten de meesten af, afkerig van al dat politiek gedaas, dat louter op eigenbelang gericht scheen. We lazen interviews van de Held, vriendelijk koutend met Franscouillonse verdrukkers. Hij verscheen in de tuinen en in de salons der elite, deed zaken en zaakjes met hen en keek steeds van hoger neer op de volkse massa die hem groot had gemaakt.
Ondergetekende dacht hem definitief te hebben doorzien, toen hij beroepsmatig ergens in Brussel bij ergens een Departement van Financiën Hugo Schiltz in de gang tegen het lijf liep. Letterlijk omver liep. Hij, verstrooid-weg, lurkend aan zijn pijp de deur uitkomend en bijziend turend naar het papier in zijn hand, ik haastig de hoek omlopend met een zware boekentas. Spontaan groetten we elkaar, en mijn Dag, Mr Schitlz moet opgewekter geklonken hebben dan bedoeld, want hij reikte mij joviaal de hand, kwansuis zoekend in zijn geheugen naar mijn naam alsof ik zijn beste vriend was. Hij kwam niet verder dan : Dag Meneer , want hem helpen wilde ik niet. Toen droop hij af, nog even omkijkend, verwonderd dat er mensen waren die hem, de Grote Schiltz, durfden negligeren
Toen dacht ik : wat een komediant: die eet van alle walletjes, het is een omnivoor, die vreet wat hem voor de voeten komt. Het is een politieker, en die soort lustik niet. Ik lust ze niet, zeker niet rauw en alleszins al niet als ze badend in zelfvoldaanheid, lopen te blinken in hun eigen vat.
Een Heer-van-Stand, in zijn positie, zou de nobele onbekende die ik toch voor hem was, in die duistere gang, met een hoofdknikje voorbij zijn gelopen. Voor zo iemand had ik respect kunnen opbrengen. Nu was hij voor mij op dat ogenblik gewoon een clown.
Jarenlang heb ik me toen afzijdig gehouden, want al dat geruzie is voor niemand goed. Inzake de politiek had ik voortaan mijn eigen mening : als men iets wil, neme men het als kan. En als het niet kan, zwijge men er over. En gaat men over tot de orde van de dag.
Tot in 2004 het Hof van Beroep in Gent met zijn uitspraak tegen het Vlaams Blok mij ineens terugbracht naar de Krijgshoven van 1945-1950 : de repressie was terug in het land. Even hard als toen en even onverbiddelijk. Nog dezelfde dag schreef ik mij in als strijdend lid van de NieuwePartij, omdat ik las dat de rechtbank oordeelde dat elk lid even hard diende gestraft te worden als de mandatarissen. Zij werden gewoon buiten de Wet gesteld, en daar wilde ik bij horen!
Achteraf heeft men die redenering niet meer durven doortrekken : de verkiezingsuitslag was inderdaad niet van aard om de Flaminganten nog verder te treiteren ..
En nu lees ik de latere uitspraken van Hugo Schiltz Post mortem stijgt hij weer een beetje in mijn achting. Want hij is niet te beroerd geweest om de dwalingen zijns weegs in te zien. Al hebben we er niet veel meer aan .
En het zoontje?
Ach, met het voorbeeld van Thomas Leysen, zoon van die andere Zwarte voor ogen, durf ik wedden dat Willem-en-nog-wat zijn kinderen thuis opvoedt in het Frans .
Siegfried Bracke wil 'in de traditie van Hugo Schiltz' stappen. Willem-Frederik Schiltz (Open VLD) grijpt (DS 5 mei) deze passage aan om te benadrukken dat die traditie zou betekenen 'niet onverzettelijkheid etaleren, maar wel op zoek gaan naar banden van vertrouwen, over partij- en taalgrenzen heen'. Dat is dan toch helemaal niet in overeenstemming met wat Schiltz in een van zijn laatste interviews aan het maandblad Doorbraak (oktober 2005) vertelde. Over 'Vlaamse wil' zei hij toen het volgende: 'De socialisten plakten voor de Eerste Wereldoorlog heel Vlaanderen vol: Heel het raderwerk valt stil, als uw sterke arm het wil... Waar zit die sterke arm van de Vlamingen? Het zijn uiteindelijk de Vlamingen zelf die het zullen moeten doen hé! Als men morgen zegt: Het heeft nu lang genoeg geduurd, sorry, er komt geen regering meer!,, wat zou er dan gebeuren? Als de Vlaamse regering de macht in handen neemt, wie zou dat kunnen tegenhouden?'
Uit die passage blijkt dat vader Schiltz - in tegenstelling tot wat zijn zoon nu suggereert - alvast in zijn laatste levensjaren al helemaal niet zo'n voorstander was van 'de delicate balans tussen krachtige overtuiging en realistische haalbaarheid', maar vijf jaar voor de politieke crisis van vandaag - behoorlijk helderziend - de weg wees waar zijn zoon hem niet volgt: trek de stop uit het federale niveau. Het Vlaams Parlement moet de autonomie grijpen.
De schrik voor de internationale gemeenschap noemde Hugo Schiltz 'het meest belachelijke argument' tegen Vlaamse autonomie. 'Wat kan de internationale gemeenschap doen als men dat wil, op voorwaarde natuurlijk dat de Vlaamse bevolking aantoont dat ze dat ook wil? Tsjechië en Slowakije waren in een-twee-drie gesplitst... Nationalisme, als het goed opgevat is, leidt tot pacificatie.'
Open VLD deed de regering-Leterme vallen. Schone schijn? Dat was 'a' zeggen, maar geen 'b'. De erfenis van de 'flamingante Belg' Guy Verhofstadt bepaalt nog iets te veel het denkkader van de partij. Aangemoedigd door een vrij gunstige peiling trok Open VLD de stekker uit de regering. Tactisch slim gespeeld, zo denkt men, want CD&V had dit in het najaar liever zelf gedaan. Maar het manoeuvre was wellicht meer geïnspireerd door electorale berekening dan door een plots herwonnen Vlaams-radicale reflex.
Beide traditionele partijen willen zich blijkbaar blijven profileren als gematigd, en op zoek naar 'banden van vertrouwen over de taalgrenzen heen', op het pad van 'de dialoog'. Hugo Schiltz wist in 2005 wel beter. Het is niet denkbeeldig dat zijn inzichten meer kiezers zullen overtuigen dan die van zijn zoon. Open VLD moet nog veel pap eten om mee 'de sterke arm van de Vlamingen' te kunnen zijn. De tijd is kort.
Pleidooien voor samenvallende verkiezingen (Filip Rogiers, DS 5 mei) en een federale kieskring (Pavia-groep, idem), kaderen volledig in dezelfde sfeer van 'dialoog' en 'vertrouwen'. Maar op een gegeven moment is een mens wel eens uitgepraat. Het zijn sporen waarvoor vader Schiltz zonder de minste twijfel zou hebben gepast.
September 1955 Kazerne Etienne de Hemtinne/Heverlee. Een bende pummels bij elkaar gedreven om afgebeuld te worden binst de dag door schoonmoeders-sergeanten, en om savonds bij elkaar op een klontje, de lange uren door te brengen. Een lichting KROOs, onderweg om te leren roken als Turken en om met drie strepen op de mouw, het Vaderland te dienen.
Een kale soldaten-kamer, een van de velen op rij Links (net zoals rechts) een lange rij ijzeren stapelbedden. Met gemillimeterde gevouwen matrassen overspannen met het onderste deel van de matras-beschermer. Alles strak gespannen en militair in t gelid .Ge-inspecteerd met het liniaal en goedgekeurd Eerste bed: boven : de Karel,onder ikzelf. Aan het andere uiteinde, tegen het venster,: een West Vlaamse blozend-gezonde brul-aap, die iedereen die hem niet aankon, bij t couilloneren aansprak met Pee Krieke Die gast tiranniseerde de ganse groep .
En de Karel was zijn geprivilegieerd slachtoffer. Die zei nooit iets terug, bang voor de grove grappen, en las s avonds Goethe uit een pocket-boek. Karel was veel te stil om de plaaggeest van antwoord te dienen. Daarom nam ik het, in hetzelfde West Vlaams als de plaaggeest, op voor mijn kameraad, wat algauw de rust in de kamer terugbracht. Pie Krieke had schrik van mijn vuisten .
Karel en zijn Goethe (of was het Schiller?) is mij bijgebleven als de dag van gisteren, maar ook de onhandige rekel die hij was, om zijn lange benen in zijn te korte broek te beheersen bij de lange dagmarsen. Karel was, dat zag je zo, geen buitenjongen. De fourier had hem voorzien van een helm die veel te klein boven op zijn (groot) hoofd stond te dansen en iedere keer dat ik mijn souvenir-fotos boven haal, zie ik dat gepijnigde bezwete gezicht voor mij van de Karel. Die had een hele resem broers thuis (en zussen? daar hoorden we niets van) waar later ene rebel, ene zekere Johan Anthierens voor mij compleet het tegendeel scheen van de brave Karel.
Ennu vind ik die Karel, na al die jaren, ineens terug. Op de barricaden. En deze keer laat hij zich niet ringeloren door die andere Pee Krieken ..
Dag Karel : hoe ist jong?! Weette nog wier ik ben? Toendertijd moet ik U veel verteld hebben over mijn lief, ik was er vol van. Dat moette gij nog weten, want gij vond dat fijne zever
Lang ben ik daar op die kamer niet gebleven, want van gebuisde KRO liep mijn weg over de Gerbe de Blé-kazerne in Leuven naar de TTR Team Supply in Sijssele, voor 10 of meer lange maanden. Tot ik via het Kamp van Beverloo (Leopoldsburg) en de Pantzers begin 1956 eindelijk aan mijn burgerleven en aan een nieuw lief kon beginnen.
Weet U, in al mijn naïviteit had ik mijn toegangsexamen voor KRO in Everberg afgesloten met een verplichte verhandeling over Mijn Vaderland of zo. Ik had daar met vuur het ros bestegen van de Fronters van 14-18, zodat ik verhoopte Vlaanderen het best te kunnen dienen als Vlaams-bewuste meerdere. Dat moet minder goed bevallen zijn bij de examinatoren, want na 3 dagen werd ik uit de vlaggengroet (!) weggeroepen naar de Korps-Commandant, kreeg daar een serieuze preek over de ware vaderlandsche gevoelens en werd overgeplaatst naar de KROO-afdeling. Samen met nog een tiental balorige universitairen, die na een paar dagen naar Duitsland vlogen .
Waarom ik den Armee Belge als officier wilde vervoegen? De soldij was heel wat aantrekkelijker, want als soldaat-milicien Nr 55.53173 bedroeg deze de ronde som van 10 BEF Ons moeder had die centjes als KRO goed kunnen gebruiken! Het was trouwens zij die mij opgestookt had : het nuttige aan het aangename paren, zei ze ..Ja, ons Moeder is altijd een beetje fier geweest op haar stand .
Och, Karel, we hebben over die dingen vroeger veel en lang gepraat maar dat zal je wel vergeten zijn. Ik niet. Want sedert die tijd heb ik geleerd dat men beter vuisten maakt in zijn broekzakken
Pssst.
Onnodig te vermelden dat daar in Heverlee, in September 55, mijn laatste vlaggengroet werd gebracht?
Over Lars Vilks
(Artikel gepikt bij Angeltjes)
In de rechterbenedenhoek van pagina 43 in DM 12/5 vind ik een acht centimeter hoog berichtje: 'Zweedse Mohammedcartoonist aangevallen'. Het gaat om Lars Vilks, die ooit Mohamed heeft getekend met het lijf van een hond, en vorige dinsdag in Uppsala een lezing wilde houden over - uitgerekend - vrijheid van meningsuiting. Twintig mensen hebben geprobeerd Vilks aan te vallen, hij kreeg een kopstoot en verloor in het geharrewar zijn bril.
En dat staat dus onderaan pagina 43 (drieënveertig!), niet op de voorpagina. Zijn wij allemaal gek geworden? Vinden wij de vrijheid van meningsuiting dan geen heilig goed meer? Of hangt het er maar van af over wiens en over welke mening het gaat?
Ik heb hetzelfde, bijna misselijk makende gevoel gehad bij de reacties op de geaborteerde lezing van Benno Barnard in Antwerpen. Ineens werden ook door goede, zeg maar linkse, vrienden van mij allerlei argumenten aangedragen die er twijfel over moesten zaaien of het Barnard wel paste te praten waarover hij wilde praten, of zijn stellingname wel koosjer was en of hij zelf niet een onverdraagzaam mannetje was. Met andere woorden: wij zijn voor vrije meningsuiting, op voorwaarde dat het over een mening gaat waarmee wij het eens zijn, en over een spreker (tekenaar, schrijver) van in onze ogen onverdachte levensbeschouwelijke overtuiging.
Tot voor kort dacht ik dat het niet uitmaakt wat iemand wil zeggen en hoe hij dat wil doen, wat hij in het verleden beweerd, geschreven, verklaard heeft: iedereen moet voor om het even welke mening kunnen uitkomen. Maar ook het incident met de Zweedse cartoonist bewijst dat wij ons hoe langer hoe minder verzetten tegen aanslagen op de vrijheid van meningsuiting en dat wij er blijkbaar mee leren leven. Daarom bereiken berichten daarover hooguit nog een hoekje op pagina 43.
Karel Anthierens, voorzitter Press Cartoon Belgium
Wie gelooft die mensen nog, en nu dus ook onze vriend Roeland? Hij kletst maar wat uit zijn nek. Bijvoorbeeld dat de nobele vriendin des Konings/Du Roi gisteren bij de betoging waarover de Staatszender zo enthousiast bericht uitbracht, geld zou opgehaald hebben. Wij geloven dat niet, anders had de BRT dat wel vermeld. En wij geloven alleen wat de BRT vertelt, want gewoonlijk wordt dat de volgende dag in De Morgen bevestigd, en die gazet schrijft, zoals U weet, alleen de waarheid. Blog-schrijvers zijn stoorzenders en die moesten, zoals tijdens de Oorlog, abgeschossen worden. Of bij elkaar gertrommeld en op transport gezet, richting N und N. Nacht und Nebel, als U dat beter begrijpt.
Het crimineel verleden van deze mieve hondsgetrouwe belgica-vriendin ophalen, dat kan ie, maar de aanwezigheid in de rangen bij de Goede Vaderlanders van zowel Bracke als De Tjever laat ie onverlet Als dat geen kiezersbedrog is!
Vandaar dat wij bij deze oproepen om beginselvast en standvastig te blijven : Lijst N° 1 wil geen revolutie (zoals Dewever beweert), maar stelt gewoon de Vlamingen Eerst! Als U Vlaming bent en dat bent U toch, zelfs als U dat niet wil!) kan dat alleen in Uw belang zijn! Wij willen gewoon in vrede leven met iedereen, maar ook baas zijn in eigen huis!
Wat een flop die belgenbetoging
De betoging kwam op initiatief van Marie-Claire HOUARD, de Luikse madam die in 2007zogezegd 140.000 (voornamelijk Franstalige) handtekeningen verzamelde voor haar petitie voor de eenheid van België.
Vandaag stapten er 1800 (nieuwe belgen inb.) mee in de betoging voor de eenheid van dit onzalige land.
Het persagentschap belga heeft met een vergrootglas moeten zoeken naar bekende belgen. Ze vonden er drie: oud-judokampioene Ingrid Berghmans, madame Non en Isabelle Durant (die het luchtverkeer in Zaventem om zeep heeft geholpen).
Misschien was de aanwezigheid van de initiatiefneemster Marie-Claire HOUARD een doorn in het oog van de eventuele deelnemers die hun tricolore kat stuurden. De angst om bestolen te worden. Ja, want een mens vergeet vlug.
Even ter herinnering: dat vrouwmens kwam in opspraak omdat ze in 2000 200.000 oude belgische franken (zowat 4.900) gestolen had van klanten van De Post. .
Houarddie in die periode in een Luiks postkantoor werkte haalde onrechtmatig geld van de rekeningen van voornamelijk oudere klanten. Zij misbruikte het vertrouwen van deze bejaarden.
Ook op de betoging van vandaag was ze geld aan het ophalen. Voor wie dat bestemd is laat ik in het midden.
We zullen het geweten hebben! En de kleine man is weer de pineut!
Beide kunstmatige opgeblazen waterhoofden staan op springen: de vraag is alleen wie als eerste de lucht ingaat. Halen ze zelfs 1 Juli, de datum waarop het on-land belgië de voorzittershamer mag hanteren van het groter geheel, geschapen naar zijn beeld en gelijkenis, namelijk op de uitbuiting van de gewone man, die overal buiten gehouden wordt.
Inspraak in de open gezette sluizen der volksverhuizingen? Inspraak in de opgelegde regelneving en hoogmoedswaanzin van een natte dweil als Président? Inspraak in het opzij zetten van elk nationaal volksbesef? Inspraak in de werkingskosten en de verloning van deze seuper hovaardigheidsbekleders?
Op Amerika willen gelijken, maar dan reus zijnde op lemen voeten: geen leiding, geen gezag, geen leger .maar wel veel bla-bla-bla .
Moeten wij nu triomferen?
Verre van! Integendeel! De idee van een Verenigde Staten van Europa is een noodzakelijk kwaad, maar dan moet het geheel gebaseerd zijn op een Europa der Volkeren en niet op een Europa der Nationale Staten, die allemaal gebaseerd zijn op een 19de of 20ste Eeuwse diplomatie à la Bismarck die al jaren zonder zin of betekenis elkaar in wankel evenwicht proberen te houden. Het zijn die artificiële Staten die in 2 verschroeiende wereldoorlogen elkaar hebben geprobeerd uit te roeien en vandaag onderduims elkaars bloed nog altijd kunnen drinken.
Het is spijtig om zeggen: maar laat inderdaad de Amerikaanse natie-vorming als voorbeeld dienen. Na een harde confrontatie tussen Noord en Zuid was daar het menselijk potentieel aanwezig die een duurzame vrede kon bewerkstelligen die alle verschillen kon overbruggen.
Ik hoop dus dat men op het hoogste niveau tot inzicht komt. Zo niet wacht ons eenzelfde pijnlijke bevalling als die waarin The Founding Fathers de teugels opnamen. Weet dat The Constitution amper meer woorden telt dan het Onze Vader. En die woorden zijn universeel en voor iedereen duidelijk zonder meters dikke wetboeken.
Weet U, de Europese Grondwet mocht niet verwijzen naar de christelijke wortels van onze beschaving In Amerika lezen we als eerste zin : In God we trust .
En als vandaag onze Superman Guynokkio uit na-ijver de Europese Leiders vraagt te stoppen met hun gekakel dan weten we pertinent dat deze Staatsman die de wereld ons benijdt, klaar staat om de fakkel over te nemen en om Europa definitief te kelderen, zoals hij zijn eigen no country om zeep heeft geholpen.
Mensen als Nigel Fargare hebben we nodig! En Presidenten als natte dweils dienen afgevoerd naar het borstelkot, waar ze thuishoren!
EU-ministers radeloos: Hoe komen we uit de 'euro-hel'?
zondag 16 mei 2010 11:31 ELSEVIER
De ministers van Financiën in de eurolanden gaan maandag opnieuw in overleg over de eurocrisis en de aanhoudende ellende op beurzen. Ze snappen niet waarom de munt in waarde blijft dalen ondanks de reddingsplannen.
De euro zit in een 'hel' en de EU-ministers hebben geen oplossing
Redding? Maandag komen de ministers bijeen op zoek naar een oplossing voor de eurocrisis. Namens Nederland neemt minister Jan Kees de Jager (CDA, Financiën) plaats in het overleg. Vorige week kondigden de zestien eurolanden een groot reddingspakket voor de euro aan, dat bestaat uit een investering van 500 miljard euro. Het IMF pompt nog eens 220 miljard euro in de euro.
De munteenheid en de Europese beurzen zakten de afgelopen weken steeds verder weg door de schuldencrisis in landen als Griekenland, Spanje en Portugal.
Einde euro De reddingsplannen van vorige week leken een eind te maken aan die vrije val, maar dat bleek van korte duur. Vrijdag sloten alle Europese graadmeters in de min en de euro staat momenteel op 1,236 dollar. Dit is het laagste niveau sinds september 2008, toen de Amerikaanse bank Lehman Brothers failliet ging.
Onlangs waarschuwde de Duitse bondskanselier voor het einde van de EU en de euro en dreigde de Franse president Nicolas Sarkozy uit de euro te stappen.
De president van de Europese Centrale Bank, Jean-Claude Trichet, noemt de huidige gang van zaken 'de meest moeilijke situatie sinds de Tweede Wereldoorlog'.
Een oud symbool wordt verboden, in de tricolore schuilt
voortaan zeker geen Leeuw meer .
LE CVP NOUVEAU EST ARRIVÉ
Als Yves Desmet een zeldzame keer een citaat correct weergeeft, is dat 1° een uitzondering, en 2° kan U gerust zijn dat er iets achter steekt. Een dubbele bodem, een geheime agenda? Die man is dermate vervalst ingesteld, dat hij van niemand een hand mag krijgen, zonder dat deze zijn vingers natelt. Of controleert op aids, of erger.
Dat hij Marianneke-sausepanneke, die notabene zwaar moet afdokken om haar politieke boodschap in De Morgen verkocht te krijgen, dezelfde dag een sneer nageeft : je moet maar Desmet heten! Niet getreurd echter, als de ene krokodil de andere aanvalt en verslindt : het spektakel kan maar leerzaam zijn.
En of het leerzaam is!
Even vertalen : Marianne, aan het vissen naar stemmen, bedreigt haar stemmers die de afgelopen jaren misschien gedacht hebben dat de CVP Vlaamser zou geworden zijn : daar mag geen twijfel over bestaan : die Vlaamse houding (extremisme voor haar) wordt afgezworen, en vervangen door het verlangen naar evolutie in de zin van het mordicus in standhouden van toestanden die het land linea recta naar de afgrond voeren Ik heb die zinsnede in vetjes gezet, hieronder en onderlijnd.
De eigen ruiten insmijten, beste troela, noemen wij dat.
Inderdaad, nu er vandaag nog 28 dagen te gaan zijn, wordt het zicht op de landing steeds helderder. Kan het nog helderder? De naam zelfs van het Vlaams Belang, is gewoon het Vlaams belang. De Vlaming 1st, op Lijst N° 1 ..
Marianne
In een interview met Zeno (vandaag in De Morgen op Zaterdag) schetst Marianne Thyssen duidelijk de campagneboodschap van haar partij: "Kiezen we voor extremisme, voor nog meer blokkeringen, voor de grote clash en uiteindelijk voor het uitblijven van oplossingen? Of willen we een kans geven aan de redelijkheid en de dialoog, aan oplossingen?" Het spreekt vanzelf dat CD&V voor het tweede staat, mocht daar de afgelopen jaren enige twijfel over gerezen zijn.
Het helpt wanneer je in de politiek met een stalen gezicht en zonder blos op de wangen keihard kunt afbranden wat je tot gisteren bewierookt hebt.
Want we hebben toch niet gedroomd dat in 2007 diezelfde CD&V uit de oppositie brak met de slogan van haar kopman Yves Leterme dat "slechts vijf minuten politieke moed voldoende was" om de communautaire impasse rond B-H-V op te lossen? Diezelfde Leterme die vervolgens "nooit in een regering zou stappen zonder grote staatshervorming" en die enkele maanden later "nooit uit een federale regering zou stappen zonder een grote staatshervorming"? Het was toch diezelfde man die een federale regering zonder Vlaamse meerderheid met alle wapens zou bestrijden, om er vervolgens zelf zo een te vormen?
De electorale strategie van 2007 heeft de partij veel stemmen opgeleverd, maar tegelijk het land drie jaar lang zogoed als onbestuurbaar gemaakt, met een triest wereldrecord tot gevolg: liefst vijfmaal moest Leterme in drie jaar tijd zijn ontslag bij de koning gaan geven. Na die glansprestatie is hij teruggekeerd naar West-Vlaanderen, bang voor de confrontatie met zijn eigen 800.000 voorkeurstemmen, en moet Marianne Thyssen de kastanjes voor hem uit het vuur halen, in een onmogelijke communicatie: 180 graden van koers veranderen zonder haar voormalige voorman af te branden.
Daarom wordt nu een Rik Torfs bovengehaald, van wie men hoopt dat hij enig intellectueel weerwerk kan leveren tegen N-VA. Daarom wordt de meer Vlaamsvoelende fractie van de partij vriendelijk opgedragen al te Vlaamse oprispingen even achterwege te laten. Na drie jaar communautair radicalisme en electoraal opbod wil CD&V weer de partij van het goed bestuur worden. En wie weet lopen er genoeg kiezers zonder geheugen rond, die niet de vraag opwerpen: "Wie gelooft die mensen nog?".
(Tot zover deze lezing volgens Yves Desmet in De Morgen.)
Omdat het Vlaams Belang zoveel mogelijk wordt doodgezwegen, moeten wij, de Overtuigden, zoveel mogelijk op de barricaden klimmen om de boodschap met eigen middelen te verspreiden. Ik had gehoopt dat de procedure om de partij-fianciereing af te nemen van het Vlaams Belang, zogezegd wegens racisme (!) dezer dagen zou voorgekomen zijn, desnoods met een veroordeling, zoals door di Rupo en Genez (maar ook door de NV-A) geëist, maar het Establishment durft zich geen tweede arrest in die zin veroorloven. Ze zitten immers met de vrees, dat, zoals in 2004, het Arrest van Gent een golf van sympathie bij de bevolking zou opwekken met als resultaat de stijging tot bijna 25%, ei zo na meer dan de almachtige CVP ..
Het tweede proces door Freddy Willockx (Socialist) aangespannen voor het vermeende pers-delict onder verantwoordelijkheid van onze ex-voorzitter, Frank Van Hecke, blijft eveneens achterwege ..
Zou het misschien kunnen, dat de Heren Rechters met een bang hartje de uitslag der verkiezingen afwachten?.....Voor geval van meevallende verkiezingen (voor het Vlaams Belang) zouden beide zaken wel eens in de doofpot kunnen geraken : wie riskeert er nu zijn vel als hij plotseling in het verkeerde kamp blijkt te zitten? Maar o wee als het Vlaams Belang klappen zou krijgen (wat zij vurig verhopen en waaraan Ward De Bever en Siegfried Schiltz dapper meewerken) : dan zouden zij onder luid gejuich de genadeslag toedienen : het Vlaams Belang voor een jaar op droog zaad zetten, en Van Hecke voor 10 jaar zijn burgerrechten ontnemen.
Wie kan de zaken helderder formuleren dan de onvoprezen Gerolf Annemans? Hij is niet voor niks meer dan 30 jaar volksvertegenwoordiger voor het Vlaams Blok/Belang en als hij spreekt over Hugo Schiltz, dan spreekt hij uit eigen ervaring. Inderdaad : die had het eindelijk door, en het speet hem de klok niet te kunnen terugdraaien.
Die getuigenissen werden later vakkundig de kop ingedrukt, verdraaid en verzwegen. Maar er is nog één levende getuige van diens ommezwaai op het einde van zijn leven, waarin hij toegaf verkeerd te zijn geweest. Dat is de compagnon van het advocaten-kantoor Schiltz, die, als hij niet gemuilkorfd wordt, vroeg of laat als een duivel-uit-een-doosje kan tevoorschijn springen .In dat geval zou dat het einde betekenen van de Schiltz-manie, en meteen van de NV-A Moet die man dan niet vrezen voor zijn leven? We weten uit ondervinding dat, in s Lands belang, en/of in t belang der Sex-en Coburgers, er niet terug geschrikt wordt voor moord.
Wie zei daar ook weer: TO BE OR NOT TO BE, THATS TGE QUESTION ..Ja waarlijk, ook deze keer weer gaat het ons ons naakte bestaan!
Tataa ! Wie had dàt gedacht ?
zaterdag 15 mei 2010
De incidenten rond de vrij metselende Siegfried Bracke leggen - reeds enkele dagen na zijn aantreden in de politiek - het probleem bloot waar de wijze en nadenkende kiezers (dat zijn de meesten volgens mij) de komende weken mee zullen worstelen.
Bij de vorige verkiezingen voor Kamer en Senaat van 2007 hebben de Vlamingen massaal de rekening gepresenteerd aan Verhofstadt. Die had met een aangescherpt Vlaams imago (herinner u: De Belgische Ziekte) heel wat stemmen behaald in 1999 maar hij had ze vrijwel meteen misbruikt om een neo-belgicistisch alternatief van onderhandelde oplossingen op grond van Franstalige desiderata te introduceren. Resultaat was een status quo, want Franstaligen wilden geen verandering meer. Meer autonomie, de resoluties van het Vlaams Parlement en zeker een splitsing van BHV werden door hen als Vlaams extremisme afgeschilderd. Dus veegde Verhofstadt alles onder de mat van zijn paarse goed-nieuws-show.
Die komedie van Verhofstadt werd door de CD&V ontmaskerd. Leterme kreeg in 2007 vanwege een wat dwalende NV-A een Vlaams kwaliteitslabel opgespeld in ruil voor een kartel. Hij beloofde een beter bestuur voor Vlaanderen, een staatshervorming en een splitsing van BHV. Leterme won de verkiezingen, maar werd bijna meteen gesaboteerd door de Franstaligen. Hij beging ook een fatale vergissing door alvast in een federale regering te stappen. De Franstalige politieke elite hield woord alsmede het been stijf; dus kwam er niks in huis van de beloofde hervormingen. Leterme schoof alles voor zich uit, maar belandde in de sloot.
En wat gebeurt er nu? Alle Vlaamse partijen treden opnieuw aan en zeggen aan de kiezers dat ze gààn voor (dat zeggen ze zo tegenwoordig : we gààn er voor) een beter bestuur voor Vlaanderen, een staatshervorming en een splitsing van BHV! Tataa !
Nu vraagt de wijze en nadenkende kiezer: is dat niet hetzelfde als drie jaar geleden ? CD&V, Open VLD, SP-a en zèlfs N-VA: beloven die nu net hetzelfde als in 2007? Ja, inderdaad, ze beloven hetzelfde als in 2007.
Maar er is een verschil. Er is een accentverschuiving. Nu nog het woord Franstalige gebruiken wordt als nationalisme veroordeeld. Ook het been stijf houden of geen toegevingen wordt als radicale taal bestempeld. De opper-goeroe van de paarse duiding Yves Desmet stelt zelfs onomwonden dat deze verkiezingen gaan over toegevingen. Vlamingen moeten leren toegeven. Niet meer een beter bestuur voor Vlaanderen, maar de dialoog met de Franstaligen staat voorop in de communicatie van de CD&V.
Zèlfs de NVA doet mee. Met een verwijzing naar Hugo Schiltz gaf Bracke al aan dat Vlaamse-Waalse autonomie met unilaterale Vlaamse toegevingen mag ontsierd worden. En wie niet op de N-VA stemt, maar op het Vlaams Belang, die kiest voor revolutie of voor chaos, aldus een behoorlijk zelfvoldane Bart De Wever, die er nog aan toevoegt dat het verbodsbord met het strikje (van 2007) een vergissing was, want dat Di Rupo en de PS niet meer een deel van het probleem zijn. Wat hem betreft mag Di Rupo premier worden. Sinds gisteren komt daar dus nog iets bij. Als het in een groter pakket zit, mogen Vlaamse toegevingen inzake BHV geen taboe zijn volgens Bracke.
Hoe dan ook: u voelt het. Niet 'meer Vlaanderen' is zoals dat in 2007 nog het geval was - the issue. Niet 'meer Vlaanderen' is het uitgangspunt, maar België. Mogen we de dialoogproblemen van België oplossen door de Franstalige eisen in te willigen ook als die eigenlijk strijdig zijn met de Vlaamse belangen? Dàt lijkt de vraag te zijn die de onderhandelingspartijen voorleggen aan de kiezer.
De partijnaam van het Vlaams Belang krijgt dus deze keer een zeer uitgesproken symboliek.
Want de keuze van de wijze en nadenkende Vlaming wordt dus steeds duidelijker afgelijnd. Aan de ene kant staan alle partijen van het establishment. De meesten in een of andere regering, het weze de federale Belgische regering, het weze de Vlaamse regering. En liefst volgens hun eigen wensen blijkbaar ook de nieuwe Belgische regering. De meeste van hun lijsten zijn opgeleukt door TV-sterren. Journalisten, actrices, quiz-panel-clowns. Het zijn de onderhandelingspartijen.
Aan de andere kant staat wellicht slechts één partij. Een partij die naar zon onderhandelingen zou trekken met een alternatief in de binnenzak. Een alternatief voor eindeloze onderhandelingen waar in een groot pakket Vlaanderen het gelag zou betalen. Zo mag het niet langer meer zijn. Niet teruggrijpen naar Hugo Schiltz, maar vooruitkijken. Want zelfs Schiltz zei op het einde dat België voor Vlaanderen geen meerwaarde meer had
De keuze is simpel: Belgische onderhandelingspartijen. Of Vlaamse vrijheidspartij. België besturen of Vlaanderen besturen.
Net als vorig jaar bij de regionale verkiezingen staat Jos Verstraeten (70), de Vlaamsgezinde pastoor die in 2002 door kardinaal Danneels in die functie werd afgezet in de Sint-Pietersparochie in faciliteitengemeente Wezembeek-Oppem, ook dit keer op de N-VA-lijst.
Verstraeten is met name lijstduwer bij de opvolgers op de Kamerlijst die de N-VA heeft ingediend in de kieskring Leuven. Theo Franken is lijsttrekker.
De minderbroeder Verstraeten werd in 1995 pastoor in Wezembeek-Oppem waar hij in aanvaring kwam met Franstalige katholieken omdAt hij onder meer weigerde eentalige Franse misvieringen te doen. Hij werd er door het aartsbisdom uit zijn functie ontheven op beschuldiging zijn pastoorsfunctie te misbruiken voor politieke doeleinden. Diverse solidariteitsacties konden Danneels niet van gedacht doen veranderen en hij werd overgeplaatst naar Vossem
Wezembeek-Oppem, zoals U ziet aan de naam een door en door Franse Gemeente, wordt sedertdien geclaimd als gebied voor de droit des gens en dus Franstalige .droit du sol .Anders gezegd : had de Kardinaal zijn Ambt niet misbruikt om de Franscouillons ter wille te zijn, dan had Pastoor Verstraeten op zijn eentje deze gemeente Vlaamser kunnen houden.
Het is maar dat we het weten en vooral dat we het blijven onthouden Misschien een hint voor Voorpost? Om met vlag en slaande trom in Vossem Pastoor Verstraeten te vieren?
De dag dat als die noodlottige onderhandelingen er ooit komen waarop de Tjeven zitten te wachten om Wezembeek-Oppem zijn criminele burgemeester te geven, eenmaal overgeheveld bij le très grand Bruxelles, zal deze corridor met Waals-Brabant als hefboom gebruikt worden om Brussel aan Wallonië te hechten. Vergeet niet dat de stafkaarten reeds bestaan waarop de jonction staat uitgetekend.
Waarom zouden we de Godfried-de-Afvallige daar niet eens aan herinneren? Hem belonen bijvoorbeeld. Met een uitkijkpost bijvoorbeeld aan de boord van de verbindingsweg door het Zoniënwoud. De hoogste boom bijvoorbeeld is wel genoeg! De man is van Kanegem (West Vlaanderen) maar heeft zijn afkomst ten eeuwigen dage verbeurd. Iedereen die daar langs komt, kan in het Gulden Boek in de kerk van Kanegem zijn mening kwijt.
En Pastoor Verstraeten? Al staat hij verkiesbaar op een lijst die niet onze voorkeur wegdraagt, wij wensen hem het allerbeste! Dank zij SeniorenNet.be kan hij misschien een paar stemmen méér krijgen. In ieder geval : als aanmoediging voor de Lauwen in zijn partij, kan hij het goede voorbeeld geven!
Misschien eens op bedevaart gaan naar Kanegem? Om een par lijntjes mee te schrijven over de landverraders-carrière van een aan kindermisbruik medeplichtige Kardinaal?
Ik Zou zeggen: mê hiel Aaantwaarpe, mô nie mê ma .
Natuurlijk is droit des gens een andere manier om droit du sol op te eisen, dat is klaar als een glas troebel pompwater, maar om ons gezicht te redden voor de stricte toepassing van de Grondwet, daarvoor drie Gemeenten moeten laten voorgoed afnemen, stelen dus, is niet een brug te ver, maar een hele stroom vol bruggen te ver!
Daarvoor komt dit artikel hieronder goed op tijd. Als we als Vlaming niet opletten, worden we er in geluisd!
Alleen het Vlaams Belang wil geen millimeter toegeven, om, zoals de andere partijen willen, het on-land te redden, maar juist om de onzin te doen ophouden! Nu toegeven is het koloniaal verleden een nieuwe kans geven!
Als de verfransing toegelaten wordt in de Phériferie (*) zitten de Franscouillons meteen in een nieuwe loopgracht om verder te kunnen oprukken .Dat is de manier waarop bezetters zich gedragen tegenover te bezetten grondgebied.
06-05-2010 - Philippe van den Abeele - In Flanders fields
Bron : ISKANDER
De Vlamingen zijn (minstens) nationalisten, als verdedigers van le droit du sol, terwijl de Franstaligen het o-zo-nobeler "droit des gens verdedigden. Waardoor zij overal in het Frans terecht moeten kunnen. Ook Dehaene haalt deze tegenstelling aan in zijn 'afscheidsnota'. Twee prominente Franstaligen prikken dit echter door. Vincent de Coorebyter (CRISP) stelt vast dat de Franstalige partijen alleen opkomen voor stemrecht van Franstaligen in Halle-Vilvoorde voor Brusselse kandidaten, en ze de enigen zijn die meer grondgebied opeisen, meer 'droit du sol' dus... Prof. Philippe Van Parijs prijst de wijsheid van het invoeren van het territorialiteitsbeginsel. Zowel in België als elders, is «le droit des gens» een kolonialistische houding die eens en voor goed verlaten moet worden voor een duurzame pacificatie. Er zijn veel belangrijker uitdagingen dan het taalcomfort van de bewoners van enkele van de rijkste gemeenten in dit land. Een samenvatting, met commentaar.
In zijn 'afscheidsnota' op het einde van zijn gesprekken over een onderhandelde oplossing om BHV te splitsen, einde april '10, vermelde Jean-Luc Dehaene de tegenstelling in de uitgangspunten van de twee taalgemeenschappen: "De ene gemeenschap gaat uit van het territorialiteitsbeginsel; de andere van het personaliteitsbeginsel. Beide staan haaks op elkaar. Een compromis is maar mogelijk als elke partij bereid is voor een deel haar eigen logica te verlaten, om elementen van de logica van de gesprekspartner te integreren en omgekeerd. Dit was het geval in de compromisakkoorden die bij elke fase van de staatshervorming werden afgesloten."
Het territorialiteitsprincipe primeert
Bij die uitspraak van Dehaene heeft Vincent de Coorebyter, algemeen directeur van het socio-politiek onderzoeks- en informatiecentrum (CRISP) nogal wat kanttekeningen (Le Soir, 27 april '10). Historisch gezien geeft hij Dehaene gelijk, vooreerst wat het territorialiteitsbeginsel betreft. Voor de Vlaamse beweging moest, eenmaal de taalgrens vastgelegd in 1962-63, het territorialiteitsbeginsel worden toegepast. Vlaanderen was eentalig Nederlands, behalve voor enkele afgesproken punten. De Franse Gemeenschap kon hier geen enkele bevoegdheid uitoefenen. Historisch gezien geeft hij Dehaene ook gelijk, dat het personaliteitsbeginsel het basisprincipe was van de Franstaligen. Vooral sommige Franstalige partijen hebben lang gemeend dat de bevoegdheid van de Gemeenschappen ook toeliet voorbij de taalgrens activiteiten te steunen. Er zijn herhaalde tussenkomsten van het Arbitragehof nodig geweest voor alle Franstaligen aanvaardden dat elke Gemeenschap niet alleen een territorium heeft waarop ze bevoegd is, maar er ook een exclusieve bevoegdheid heeft. Ook de Gemeenschappen zijn dus bevoegd volgens het principe van territorialiteit.
Toch bleef er in de jaren 1980 en 1990 een bepaalde Franstalige tendens bestaan om het personaliteitsprincipe te verdedigen, ten minste met de bedoeling een zekere band met de Franstaligen in de Brusselse rand te behouden.
Maar dat is geschiedenis volgens de Coorebyter, en het personaliteitsprincipe heeft geen juridische erkenning gekregen. Maar kan men los van geschiedenis en recht stellen dat de Franstaligen vandaag nog verdedigers zijn van het personaliteitsprincipe? Als de Franstalige partijen vandaag de rechten van de Franstaligen rond Brussel verdedigen, en het recht van tussenkomst van de Franse Gemeenschap in de faciliteitengemeenten, is het niet zeker dat dit nog gebeurt in naam van het personaliteitsbeginsel. Er zijn twee indicaties hiervoor. De Franstaligen vragen in de onderhandelingen over BHV niets buiten het arrondissement Halle-Vilvoorde, en ze eisen al helemaal geen rechten op, op basis van het personaliteitsbeginsel, voor de Franstaligen in Vlaanderen in het algemeen. Bovendien hebben alleen de Franstaligen een territoriale eis gesteld: de uitbreiding van het Brussels Gewest. Hij ziet eerder een tegenstelling in de verschillende interpretaties van de grondwet aan beide kanten van de taalgrens, op basis van de afgesloten akkoorden bij de opeenvolgende staatshervormingen.
Terecht of ten onrechte, zegt hij, menen de Franstaligen dat het behoud van de kiesomschrijving en het gerechtelijk arrondissement BHV, alsook de faciliteiten, integraal deel uitmaken van het 'compromis' van 1962-63, waarbij onder Vlaamse druk de taalgrens werd vastgelegd. Dat was niet een echt compromis met de Franstaligen, maar toch moeten minstens deze rechten behouden blijven bij nieuwe Vlaamse eisen. Voor de Vlamingen daarentegen is de splitsing de logische voleinding van de in 1962-63 ingezette hervormingen, de verdere taalhomogeniteit van Vlaanderen, ingevoerd met de vastlegging van de taalgrens. Het zijn volgens de Coorebyter vooral deze verschillende interpretaties van de geschiedenis, veel meer dan het personaliteitsbeginsel, die een zekere oppositie van de Franstaligen tegen de Vlaamse eisen voedt: de enen hebben het gevoel onderdrukt te zijn sinds tientallen jaren, aan herhaaldelijke invraagstellingen van hun verworven rechten onderworpen te zijn, terwijl de anderen in de traagheid van de veranderingen die ze eisen, er de slechte wil van de Franstaligen in zien om het primaat van het territorialiteitsbeginsel te aanvaarden.
In zijn artikel (Le Soir, 29 april '10) maakt prof. Philippe Van Parijs de vergelijking van België met Israël/Palestina. Dat kan u in zijn artikel nalezen, daar ga ik hier niet verder op in. Het gaat hier bij ons gelukkig wel om compromissen, en niet om gewelddadige acties. De ene institutionele hervorming, gebaseerd op die compromissen, is al verstandiger dan de andere om de verhoudingen vreedzaam te houden. Maar tot de meest verstandige behoren volgens hem deze die gradueel het principe van taalterritorialiteit hebben ingevoerd, vanaf de taalwetten in 1932 tot de taalgrens in 1962 en de gedwongen verhuis van de UCL in 1968. De Franstaligen hebben er lang over gedaan om de wijsheid van die maatregelen te verstaan. Zowel in België als elders, is «le droit des gens» een kolonialistische houding die eens en voor goed verlaten moet worden voor een duurzame pacificatie.
Maar de splitsing van het kiesarrondissement BHV heeft volgens hem allemaal niets te maken met «le droit des gens». Het verandert het taalregime van geen enkele school, geen enkele administratie, geen enkel parlement. Met of zonder splitsing behouden de Franstalige inwoners van Halle-Vilvoorde het recht om voor Franstalige kandidaten op Franstalige lijsten te kiezen. Maar natuurlijk is het laten stemmen van de Franstalige inwoners van Halle-Vilvoorde op dezelfde lijsten als de andere inwoners, eerder dan op dezelfde lijsten als de Brusselaars, de bevestiging van het onomkeerbaar Nederlandstalig karakter van dit gebied.
Het is volgens hem evident dat BHV moet gesplitst worden. De kleinste reden is de anomalie in ons kiessysteem. De grootste reden: het moet duidelijk zijn dat wie zich in Vlaams-Brabant komt vestigen, evenzeer als in Waals-Brabant, dit inhoudt dat men aanvaardt dat men volwaardig Vlaamse of Waalse burger wordt, en de moed en de nederigheid moet opbrengen om de officiële taal van zijn streek te leren. De splitsing moet echter gebeuren in het kader van een compromis, waarbij elk er met geheven hoofd uit komt. Maar het moet vooral een intelligent compromis zijn, dat duurzaam de problemen oplost, en er geen nieuwe creëert. Men kan dus van de gelegenheid gebruik maken om van een ongelukkige componenten van het compromis uit 1962 af te geraken: de 'faciliteiten' voor de Franstaligen in de zes randgemeenten. Een voorstel is, zoals Etienne Vermeersch (De Standaard, sept '07) voorstelde, de vier kleinste faciliteitengemeenten bij Brussel voegen, en in de twee grootste de faciliteiten laten uitdoven (*). Een tweede voorstel komt van historicus Bruno De Wever (Kanaal Z, 16.11.07), waarbij alle zes faciliteitengemeenten bij Brussel gevoegd worden, gezien het percentage Nederlandstaligen er maar ongeveer 20% meer bedraagt. Een evenwichtig compromis volgens Van Parijs, als dit gepaard gaat voor de Franstaligen met de erkenning dat de 'rechten van de minderheden' perfect compatibel zijn met maatregelen die overal in Vlaanderen de kennis en het gebruik van het Nederlands aanmoedigen, Wooncode inbegrepen. Als Franstalige geste zouden dezen de Duitstalige Gemeenschap als volwaardig Gewest moeten kunnen erkennen.
Als een dergelijke stap vandaag nog niet haalbaar lijkt, kan men ondertussen rustig het arrondissement BHV splitsen, en als overgangsmaatregel elke inwoner van de zes faciliteitengemeenten de individuele keuze geven om zijn stem uit te brengen voor kandidaten uit Brussel of uit Vlaams-Brabant, naar analogie van de situatie vandaag in Brussel, waar de kiezer bij de regionale verkiezingen kan kiezen voor Franstalige of Nederlandstalige kandidaten. Maar dat men dus zeker niet het aantal gemeenten met een bijzonder statuut nog uitbreidt. Een akkoord op die basis zou de leidingevende politici de schaamte besparen het Europees voorzitterschap niet eervol te kunnen vervullen, maar vooral de ramp niet tijdig de andere veelvoudige en veel belangrijkere problemen voor de Belgische bevolking aan te pakken dan het taalcomfort van de bewoners van enkele van de rijkste gemeenten in dit land
Zover een samenvatting van hun betoog
Ik ben het niet eens met de analyse van Dehaene, die stelt: "De ene gemeenschap gaat uit van het territorialiteitsbeginsel; de andere van het personaliteitsbeginsel. Beide staan haaks op elkaar. Een compromis is maar mogelijk als elke partij bereid is voor een deel haar eigen logica te verlaten, om elementen van de logica van de gesprekspartner te integreren en omgekeerd. Dit was het geval in de compromisakkoorden die bij elke fase van de staatshervorming werden afgesloten. De grote verdienste van de Belgische politici sinds 1970 is dat zij er in opeenvolgende fasen in geslaagd zijn de nodige institutionele hervormingen door te voeren op basis van onderhandelde politieke compromisakkoorden die door een ruime meerderheid in Kamer en Senaat werden goedgekeurd."
Bij de Staatshervormingen vanaf 1970 waren de taalwetten (jaren '30) en de vastlegging van de taalgrens (jaren '60) reeds achter de rug. De staatshervormingen hadden niets meer te maken met territorialiteits- versus personaliteitsbeginsel. In geen enkele staatshervorming ging het nog om gebiedswijzigingen of veranderingen van taalregime, maar om machtsverdeling tussen de federale en de 'gefedereerde' instanties Gewesten en Gemeenschappen. Meteen al bij de eerste staatshervoming in 1970 kregen de Franstaligen pariteit in de regering en de alarmbelprocedure, in 'ruil' voor autonomie op het vlak van taal en cultuur van de drie cultuurgemeenschappen, met cultuurraden, met wetgevende bevoegdheden door decreten en één minister van cultuur voor elke taalgroep, in de nationale regering. Pariteit, alarmbel, dat heeft niets te maken met 'le droit des gens' (het personaliteitsbeginsel), zelfs verstaan als het recht om overal in België in het Frans bediend te worden, maar alles met het blokkeren van een Vlaamse meerderheid op federaal niveau...
Dat een compromis maar mogelijk is als elke partij bereid is voor een deel haar eigen logica te verlaten, om elementen van de logica van de gesprekspartner te integreren en omgekeerd, heeft met de discussies van vóór de staatshervormingen te maken: taalwetten, taalgrens. Daarna gaat het om machtsverdeling, niet meer om discussies over grondgebied of taalstatuten. Natuurlijk waren er nog rellen in Voeren en de faciliteitengemeenten, en bleef voornamelijk het FDF, partij opgericht als reactie op het vastleggen van de taalgrens, vanaf zijn ontstaan in 1964 een uitbreiding van Brussel eisen, maar bij geen enkele staatshervorming werd die eis ingewilligd. Brussel bestaat nog steeds uit 19 gemeenten, dezelfde tweetalige gemeenten als bij de vastlegging van de taalgebieden in 1962-63. Pas met BHV komen nu schijnbaar de oude tegenstellingen territorialiteit versus personaliteit weer hun kop opsteken. Alleen schijnbaar, want het gaat nu niet meer om taalrechten voor Franstaligen in (heel of gedeelten van) Vlaanderen, maar om terreinafstand en -verovering. Les 'gens' willen nu 'du sol'... Het is duidelijk dat Brussels FDF-kopstuk Maingain een van de grote stemmenverliezers wordt bij de splitsing van BHV. Daarom de eis voor een 'onderhandelde oplossing' met minstens het overhevelen van de faciliteitengemeenten naar Brussel om een deel van de stemmen te behouden en meteen ook meer geld te ontvangen. En liefst nog een inschrijvingsrecht in heel Halle-Vilvoorde om in Brussel te mogen blijven stemmen. Desnoods uitdovend, tot Maingain met pensioen gaat? Zo kan Maingain geruster zijn dat hij zijn politieke carrière kan verder zetten met een zitje in het federaal parlement. Dat heeft dus allemaal niets met 'les droits des gens' te maken, ook niet in de foutieve Franstalige interpretatie, maar alles met geld en stemmen halen.
Dat de beide schrijvers de 'nobele' eisen gebaseerd op 'le droit des gens' doorprikken, is hierbij een hele - en binnen Franstalig België een moedige - stap. Zoals in een eerder artikel uitgelegd, is de tegenstelling tussen 'droit du sol' en 'droit des gens' een kwakkel, die helemaal niet opgaat ('België IS gebarsten'). Ook de Gemeenschappen hebben een gebied, en de grenzen hiervan respecteren is de enige basis om vreedzaam samen te leven. Vincent de Coorebyter stelt op een diplomatieke manier de vraag of de Franstaligen vandaag nog wel de verdedigers zijn van het personaliteitsprincipe. Prof. Van Parijs gaat een stap verder en stelt duidelijk dat de splitsing van het kiesarrondissement BHV helemaal niets te maken heeft met «le droit des gens», en taalterritorialiteit een basiselement is om in vrede samen te leven. Voor hem hoeft er dus geen grote 'prijs' betaald te worden voor de splitsing van BHV, hoogstens wat wisselgeld in de zes faciliteitengemeenten, met een tijdelijke keuze voor twee lijsten.
Als het helemaal losgekoppeld wordt van de splitsing van BHV is er veel te zeggen voor het voorstel van Van Parijs om enkele faciliteitengemeenten bij Brussel aan te hechten, in ruil voor het uitdoven van de faciliteiten in de andere gemeenten. Dan zijn we van al die herrie af. Maar waarom in die zes gemeenten geen referendum organiseren met de vraag: of naar Brussel gaan, of bij Vlaanderen blijven, maar dan ook de faciliteiten afschaffen? Dan is Vlaanderen al minstens een klein stapje aan het zetten op weg naar een federatie naar Zwitsers model. Of is men hier bang voor meer democratie?
(*) De 2 die bij Vlaanderen zouden blijven: Sint-Genesius-Rode en Wemmel. De 4 die bij Brussel zouden komen: Linkebeek, Kraainem, Wezembeek-Oppem en Drogenbos.
Beide hiervoor samengevatte teksten verschenen als 'Carte Blanche' in Le Soir. Territorialité contre personnalité : lopposition ultime ? Vincent de Coorebyter Directeur général du Centre de recherche et dinformation sociopolitiques (Crisp), mardi 27 avril 2010
BHV : place à la sagesse et à lambition Philippe Van Parijs Université de Louvain Chaire Hoover déthique économique et sociale (Tevens woordvoerder van de Pavia-groep en van Re-Bel), jeudi 29 avril
(*) Het woord alleen draagt reeds de betekenis in zich, als de rand van iets, een rand die niet meer bestaat op zichzelf, maar toebehoort tot het eigenlijke centrum ..
Als een Nederlander een Vlaamse school bezoekt, houdt hij daar meestal een positieve indruk aan over. Vlaamse docenten zijn net zo hartelijk op hun leerlingen betrokken als hun Nederlandse collega's, maar zij blijven beter in hun rol. In het algemeen lijkt het Vlaamse onderwijs meer structuur bewaard te hebben en behoedzamer te zijn omgegaan met de onderwijskundige modes en ideologische bevliegingen, die in Nederland zoveel schade hebben aangericht. Niet voor niets sturen ouders in de grensstreken hun kinderen graag naar een Belgische school.
Maar natuurlijk wordt het Vlaamse onderwijs geteisterd door dezelfde maatschappelijke problemen. Drie op de tien Vlaamse scholen geven aan het onderwijs nauwelijks meer aan te kunnen. De actualiteitenrubriek Terzake liet afgelopen week een reportage zien van de lagere school Maria Boodschap in de Antwerpse wijk Luchtbal. Van de 256 scholieren uit 36 nationaliteiten daar zijn er welgeteld drie autochtoon. De directeur van deze pikzwarte school (maar met kruisbeeld in het klaslokaal) liet zich daar kijk je als Nederlander toch van op interviewen terwijl de leerlingen achter zijn rug rustig hun gang gingen, zonder te storen. Van alle kinderen die bij de schoolpoort worden afgeleverd, is de kennis van het Nederlands volgens deze directeur nul. Het onderwijs kan dus nooit normaal beginnen: eerst moet de talige communicatie op gang worden gebracht. Alleen jonge leerkrachten houden het er vol. Want tegelijk spelen er dezelfde leerproblemen als op alle andere scholen: het hele palet aan labels waaraan maar weinig kinderen meer ontsnappen: ADHD, dyslectie, ADD enzovoort. En natuurlijk zijn de kinderen vaak afkomstig uit gebroken en sociaal zwakke gezinnen, die zich met een uitkering door het leven slaan.
De reportage raakte aan nog een complicerend aspect. Net als Nederland heeft België in VN-verband het Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap' ondertekend. Dat verdrag definieert handicap' zeer fluïde, en eist dat iedere discriminerende' behandeling van bijvoorbeeld leerproblemen wordt tegengegaan. Speciaal onderwijs voor moeilijk lerenden is in die visie een vorm van discriminatie en stigmatisering. Daarom heeft België zich verplicht tot inclusief onderwijs'. Tegen ieders belang in, betekent dit dat leerlingen met soms zeer zware leerproblemen moeten instromen in het reguliere onderwijs om dat zo nog verder te ontregelen. Om dat weer op te vangen, dreigt het onderwijs er nu dezelfde weg op geduwd te worden als het Nederlandse is gegaan: afschaffing van klassikaal, en doordrijving van zelfstandig' onderwijs op het eigen niveau' en competentiegericht'. In de praktijk betekent dat een dramatische niveaudaling.
Een schip op het strand is een baken in zee, luidt het spreekwoord. Laat Nederland in die zin een baken zijn voor het Vlaamse onderwijs. Zijn we toch nog gidsland geworden
O_O_O_O_O_O_
Schrijver van dit artikel, de Heer Henk Rijkers, mag blij zijn dat hij s morgens om 05 uur (= Gestapo-methode) niet van zijn bed werd gelicht door de Nederlandse Staatsvuiligheid! Want noch min noch meer ondermijnt hij, net als Gregorius Nekschot, de illustrator, de Veiligheid van de Staat!
Waar gaat het immers naartoe, als iedereen zo maar kritiek kan spuien op ons zo geroemd onderwijs-systeem! Dat notabene gepatroneerd wordt door de Europese bobos in Strassburg en in Brussel. .
Ja, goed, in de verre Middeleeuwen leerde men lezen, schrijven en rekenen op school : maar waar is dat thans nog goed voor? In Antwerpen zou men dat moeten leren in minstens 36 talen, en zeg nu zelf: welke leerkracht zou dat kunnen? Beter is het dus de jeugd in klas (en dus van de straat) te houden van uit de wieg tot hun meerderjarigheid (18 jaar) zodat ze allemaal, onafgezien hun ras of afkomst, als debielen de klas verlaten en als debielen en nutteloze eters door het leven gaan. Als men de eigen Vlaamse jeugd op dezelfde manier behandelt, dan zijn die op dezelfde manier klaar gestoomd voor de samenleving : op het niveau van ongeletterde woestijn- of oerwoud-bewoners. Onderwijs of niet : allen zullen ongeschoold zijn, zodat dat kostelijk Ministerie evengoed kan afgeschaft worden.
Er gaan zelfs stemmen op, om het Arabisch als eebheids-onderwijstaal te gebruiken. Meteen kan de 3% Vlaamstaligen meteen gelijk geschakeld worden met de 97% vreemdelingen!
Na verloop van tijd kan op die manier de Islam ingevoerd worden, die zal overkomen als een welkome verademing. Zodat er dan in Koranscholen, kan geoefend worden om de Koran van voor naar achteren, en van achteren naar voor op te zeggen .
Neen, de Heer Henk Rijkers, noch Het Katholiek Nieuwsblad zullen ooit geridderd worden, noch door Trezebees Trix, noch door Albert de Sexer : ze kunnen hoogstens rekenen op een vrijkaart als erelid van de PVV of van het Vlaams Blok/Belang.
Hoe echter dit ooit kan goed gemaakt worden? Ik geloof nooit dat iemand dat nog weet. Tenzij er op 13 juni een aardbeving gebeurt .Zodat dit feit alleen al dermate ontradend werkt, dat er een spontane terugkeer in gang wordt gezet naar de prachtlanden van herkomst .Want treinwagons voor paardenvervoer (4 Paarden 73 personen) inzetten voor de eliminatie, dat blijft voorbehouden voor Linkxe wereldverbeteraars
Psst
In Rdam werd het bombardement van 14 mei 1940 herdacht : Duitse socialistische bommen voor de vrede zullen we maar zeggen Wat deed, 70 jaar later een Arabische burgemeester op deze herdenking? O Ja! De Heer Achmed Markouch zal een dubbeldekker zijn met 2 nationaliteiten
Zeg nu zelf: de overgang van Nederlandse identiteit naar die nieuwe Multi-Culti non-identiteit is met deze figuur toch in goede handen?
Op die avond, verkiezingsavond en verkiezingsnacht 13 Juni, zal de Partij die nooit opgeeft omdat ze een eindeloos geduld heeft, de wet van de logica moeten ondergaan.
Dezelfde logica die Yves Desmet van De Morgen plotsklaps ontwaart als hij kijkt in de glazen bol van Madame Blanche. Zeg niet dat hij niet heeft gewaarschuwd! Al vergeet hij daarbij natuurlijk de consensus van wat de mensen denken : die kleurpartijen hebben ons blijkbaar in Juni 2007 niet goed begrepen (of niet willen begrijpen) : we zullen dus duidelijker moeten zijn. En dat houdt in : dat meer en meer kiezers afvallen. Vlaanderen heeft genoeg van de CVP en van het geven en toegeven.
Gedaan dus met luisteren naar de zwanenzang van al de versleten kleurpartijen : die hebben er met zijn allen niets van gebakken, we geven die anderen, de standvastigen en de rechtlijnigen, nu een kans De anderen, die, zoals Smetje zegt, de bginselvaste niet-toegevers zijn .We zouden in deze omstandigheden zelf supporters van De Morgen kunnen worden .want als de oplossing te moeilijk wordt, is er altijd een partij die de juiste remedie heeft. Kijk, de sympathie werkt al : hij mag het zelfs twee keer zeggen :
Hoe meer versnipperd het politieke landschap, hoe groter het gewicht van beginselvaste niet-toegevers, hoe moeilijker een oplossing wordt. Dat is niet eens een politieke overtuiging, maar een simpele toepassing van de elementaire wetten van de logica
Foei
(zegt Smetje van t Gazetje,
terwijl hij schaapachtig grijnst op de foto)
Dom was dat, van de kopstukken van de christelijke arbeidersbeweging, Luc Cortebeeck en Jan Renders, om een oproep te lanceren om te stemmen voor partijen die verantwoordelijkheid willen nemen en compromissen sluiten, en niet op radicale zweeppartijen die ieder compromis afwijzen. Bart De Wever, die zich niet onterecht geviseerd voelde, had hem er maar in te koppen: "De tijd dat vanop de kansel werd opgeroepen voor wie je moest stemmen, is inmiddels voorbij."
Strategisch en psychologisch is de oproep vanuit het christelijke middenveld inderdaad een staaltje van wat reverse psychology heet: het zorgt ervoor dat je misschien net het omgekeerde bereikt van wat je wilt. Ook Stijn Meuris mag dat inmiddels ondervinden. Het aantal mensen dat op socialenetwerksites weet te melden dat ze deze keer zeker gaan stemmen, is inmiddels vele malen groter dan de fanclub van de mensen die ditmaal met hun voeten willen stemmen.
Maar dat neemt niet weg dat Cortebeeck en Renders inhoudelijk wel perfect juist de inzet van de kiesstrijd hebben benoemd, en de kiezer met zijn neus op zijn verantwoordelijkheid hebben gedrukt. Een kiezer die immers nog steeds blijft geloven dat zijn twee primaire opdrachten aan de politici, met name 'Los het op' en 'Geef niet toe', allebei tegelijk in de praktijk omgezet kunnen worden. Nochtans is dat niet het geval, omdat de twee opdrachten elkaar wederzijds uitsluiten. De twee tegelijk kunnen namelijk niet, het is het een of het ander. Hoe meer versnipperd het politieke landschap, hoe groter het gewicht van beginselvaste niet-toegevers, hoe moeilijker een oplossing wordt. Dat is niet eens een politieke overtuiging, maar een simpele toepassing van de elementaire wetten van de logica. Die, voor zover dat nog nodig was, de afgelopen drie jaar op overtuigende manier hun geldigheid hebben bewezen.
Wil men een radicale stem uitbrengen, dan is dat eenieders volste democratische recht, maar dat moet men daarna niet komen zeuren dat de oplossingen verder af zijn dan ooit. Kiest men voor partijen die een vergelijk willen en dus compromissen willen sluiten, dan moet men daarna niet komen zeuren dat er ook toegevingen zijn gedaan. Veel moeilijker dan dat is politiek deze keer niet.
Beter laat dan nooit. Precies vandaag komen de Tjeven met hun wit konijn uit hun hoge hoed getoverd : geduld moeten wij als Vlamingen beoefenen .Ze zeggen er net niet bij dat het een goddelijke deugd is die best door alleen de Vlamingen beoefend wordt. Dat cynisme laten ze alleen onderbelicht doorschemeren .
Hebben we nogal wat geduld moeten oefenen voor wij deze slogan van de laatste kans mochten horen! .De schrik zit er inderdaad diep in! Nietszeggender dan heb geduld kan men echt niet brengen om de eigen besluitloze schrik te camoufleren .Of is het onkunde, zoals bij de BRT, als er op het scherm verschijnt even geduld .
Hun spitsbroeders, die veeleer langs onze kant zouden dienen te staan, vragen naar change .terwijl de Rode Broederschap het nogmaals probeert à la Tobback, die ooit beweerde: Kies socialist, omdat wij nodig zijn Deze keer tappen ze à la Leterme uit het vaatje der loze verkiezingsbeloften .Vijf minuten politieke moed om voor iedereen 200 meer pensioen te beloven, uit een lege pensioenkas .
Drie partijen; drie keer uit hetzelfde vaatje verschaald bier, waarop in onzichtbare letters geschreven staat: Redt ons postje, want wij zijn tot niets anders in staat
Één partij steekt er met kop en schouders boven uit, nochtans ook weer met hetzelfde enig programmapunt als strijdmotief: eigen volk, de Vlaming, eerst ; De rest komt vanzelf! Wij zijn er klaar voor, op alle gebied!
De rest, dat is werk, welvaart, eigen baas in eigen huis, rechtvaardigheid en eerlijkheid. Waar de leiders politiek bedrijven voor het volk, en niet voor hun eigen glorie. Waar hun aantal en dat van hun kabinetten beperkt blijft tot het strikt noodzakelijke. Waar de hefbomen van de macht aan het volk toebehoren, en niet aan een Brusselse elite die neerkijkt op datzelfde volk.
Waar er niet alle soorten verkiezingen om de haverklap gehouden worden voor nog maar eens een ander parlement, maar éénmaal om een beperkt aantal jaren, en voor de ganse legislatuur. Waar de blanco check aan Europa voor herziening voorgelegd wordt bij referendum aan het volk. Waar de natte dweil terug in het bezemkot gaat en de territoriale Vlamingen die in het verkeerde kamp gediend hebben in het Rijk der Sex-en Coburgers ter verantwoording worden geroepen.
Kiezen is delen!
We houden het goede, en verwijderen het slechte! Als zelfstandige natie zijn wij beter geplaatst om rechtsreeks met Wallonië te onderhandelen van natie tot natie, zonder de bemoeienissen van de Brusselse stiefmoeder.
Het Volk der Lage Landen heeft, na jaren slavernij, de kracht in zich om te herleven. Weg met de Zuiderse francofone dwingelandij à la Mangain. De Onkelinxen, de Milquets, de di Rupos mogen hun kuren voortaan tonen in eigen land, beneden de taalgrens. Nous en avons marre! Ik verhoop dat ze de toespraak in het Parlement van de afscheidnemende Francis Van den Eynde (VB) in hun eigen taal goed beluisterd hebben. Wij zijn haast allen Flamingant geworden door de schuld van de Francouillons. En deze klok kan niet meer teruggedraaid worden! Belgie moet niet meer barsten, het IS gebarsten! Want alles, zelfs het weerbericht, is communautair ..
Klein kind Luc Van der Kelen van het Laatste Nieuws, die zich vrolijk miek over de slogan van het Vlaams Belang (ze zouden bij de lottrekking best eens het laatste nummer kunnen krijgen : zou me dat mooi zijn: N°1 op de laatste plaats waar ze thuis horen ). Wel, Klein klein Kleuterke : we horen U niet!? Belachelijk ventje! Onnozel manneke!
My kingdom for a horse of, zoals Willem van Saeftinge zong:
1. "Jutho, vooruit en dapper, Jutho, mijn paard! Mijn harte draaft nog rapper Te strijdewaart. Te Kortrijk in de beemden Wordt 't pleit beslecht; Daar gaapt een graf voor vreemden Of voor ons recht".
2. 't Was Willem, die uit 't klooster Kwam van ter Doest. Een vrome zieletrooster, Die strijden moest. Hij droeg op priesterkleren Het pantser zwaar, Om 't Vaderland te weren Uit groot gevaar.
3. Harop ! De zwaarden sidd'ren, daar valt het hoofd Van Robrecht, 't hoofd der ridd'ren. God zij geloofd! Nu met gerust geweten naar 't klooster weer. Is niet mijn plicht gekweten naar recht en eer?"
4. En toen uit elke toren De zege klonk, De slag der Gulden Sporen De vrijheid schonk, Toen bad in 't stille duister Van 't kloostergraf De held die roem en luister Aan Vlaand'ren gaf .
Robbrecht = dat was toen Robert dArtois (Artesië), onze Zuiderbuur, die als leider der Franse ridders, bij Philips le Bel probeerde op een goed blaadje te komen. Enfin, nu zijn er een heleboel prominenten die op kap van hun Vlaamse volksgenoten, bij die andere Philps op een goed blaadje trachten te komen. Die is wel vanaf zijn geboorte Graaf van Vlaanderen! Philps de Taaie, Comte de Flandres, vazal van Sarco, de Hongaarse edelman uit Parijs .
