Eerst al die crematie, die gelukkig meer en meer ingang vindt, maar dan die stille ceremonie waarbij een voorgang in zwart pak met een koperen urne rondgaat en de nog warme asse overlevert aan de wind en het gras....
En de treurende geliefden die wezenloos toekijken...
Dit is dus het einde van een intens mensenleven, alles materieel herleid tot het zogoed als niets, een zachte bries tilt het op, neemt het mee quod pulveris es et ad pulverem reverteris het is geen aswoensdag maar ook op een zomerse dag: het verhaal van die asse,
Wel ik had daarbij een andere gedachte.
Inderdaad, je tuurt naar die zwevende deeltjes die zich nooit nog zullen samenvoegen, dat lichaam herleid dus tot hun puurste essentie, elementaire deeltjes, inderdaad.
Maar ineens besef je, (en noem dat dan als je wil maar een religieuze opstoot) dat die stofdeeltjes onmogelijk kunnen samenvallen met "onze lieve zus" en dat die bries, bijlange niet "heel ons Ria" meevoert.
Dat leven, wat ze betekende voor anderen, wat ze betekende voor zichzelf, wat ze ooit zegde of niet zegde, deed of naliet, streelde of afwees, elke lach elke traan, elke gedachte, elke emotie die ze beleefde, dat kan toch onmogelijk samenvallen met die stofdeeltjes?
Dat kan toch niet anders dan nog een tijd doorleven in de mensen die ze graag gezien heeft, voor wie ze ooit iets betekend heeft?
Natuurlijk gaan ook die mensen dood, en dan pas komt het Mysterie in beeld....
Al het voorgaande brengt mij bij een televisiereeks bij de EO (Evangelische omroep).
Ik weet je niet of je ooit een van die afleveringen zag, moet je zeker eens doen, want ze loopt nog verder op Ned2.
Kort waarover het gaat.
uitzending (19/7) met Leontien van Moorsel oud-wielerkampioen
De EO (je zou het niet zo direct uit die hoek verwachten) installeert een setting ergens in een oude kerk of gewoon in de studio, maar met als vast gegeven een groot plaasteren heilig hartbeeld (met open armen) tussen interviewer en geïnterviewde.
In zulke setting wordt een bonte rij van BN's (tegenhanger van de BV) geînviteerd waarvan geweten is dat hij of zijn diep gelovig, hervormd of katholiek, zijn opgevoed en dat zij op een moment radicaal met dat geloof hebben gebroken.
De vaste interviewer is de bijzonder invoelende en meedenkende Tijs van den Brink die probeert in het gesprek erachter te komen waarom. En of de afscheid van een kerk ook een afscheid van God was. En of er zelfs in de tweede geval, ergens nog een zweem van "God" is blijven hangen.
Zeer indringende verhalen.
En nu mijn crux. Ik zet er geen cijfer op want ik heb ze niet geteld, maar de grote meerderheid van die BN-kerkverlaters geven aan als breekpunt een totaal fout gevallen taal of uitspraak van een pastoor of dominee of predikant op een uitvaart van een geliefde.
Als jij gebroken van verdriet op die eerste rij zit en die verklede man vooraan denkt je te troosten met onwezenlijke, zelfs stuitende bespiegelingen over het huidige lot van je geliefde (we kennen ze allemaal die foute verhalen) ... de oneindig goede God in zijn wijsheid en liefde ... zij zal van boven over u waken ... (het ergste !) een engeltje hierboven ... hij zal nu de volle glorie zien ... zij zullen daar nu al hun geliefden weerzien en samen op u wachten
"En toen werd ik zo kwaad, is dat nu alles wat die kerk mij in dit zware moment te bieden heeft?"
En ik heb nooit nog een voet in een kerk gezet.
Ik weet het, niets uit zijn context halen, maar nu is het wel genoeg geweest. Generaties lang hebben mensen wèl troost gevonden in die sinterklaasverhalen.
Ik lees werkelijk alles wat er in de kranten over het WK in Brazilië geschreven wordt. Vanochtend nog vier kranten gekocht om het ongelooflijke verhaal te lezen hoe Oranje toch doorging. Ik lees echt alles, gewoon om de tijd tussen de rechtstreekse uitzendingen te vullen.
En zo las ik, maar vraag mij niet waar, dat de FIFA bedongen heeft dat de Braziliaanse regering, na afloop van het WK, al die voetbalpleinen ter beschikking stelt van de sloppenwijkbewoners.
Bedoeling is die grasmatten allemaal om te vormen tot een groot Werk van den Akker. Zodat die mensen daar vanaf volgende maand, een moestuin kunnen aanleggen.
En zo komt het dus toch nog goed met die overbodige heisa rond het WK.
Best zo. Dank u Lieve Heer dat ge dat weeral zo goed geregeld hebt.
goed voor het gazon, nefast voor de fiets en de terrasjes
Om die twee kwade dagen heelhuids door te komen
daarom deze aanreiking.
Een kleine filosofische denkoefening
(je hebt er niets anders voor nodig dan een frisse kop)
De filosoof zegt:
als wat is, al wat gebeurt is steeds een effect van oorzaak en gevolg.
Die filosoof zegt dus: niets gebeurt/bestaat zomaar. Alles heeft een oorzaak. Komt ergens vandaan. En het is niet omdat je de oorzaak niet direct ziet dat er geen oorzaak is. Niets komt "uit de lucht gevallen".
En het is, sinds het overlijden van God, de taak van de wetenschap om op zoek te gaan naar al die oorzaken.
Nu de (denk)oefening:
Is dat zo?
Kun jij iets bedenken in je bestaan dat werkelijk zonder oorzaak zou zijn?
????
en zo zullen we, met wat doordenken, alras uitkomen bij de vraag naar "De Eerste Oorzaak" (de kip en ei toestand). Maar daartegen schijnt de zon alweer en kunnen we stoppen met denken.
Ooit bestond de droom (het geloof) dat de wetenschap zou uitkomen op een theorie van het AL, één grote samenhangende theorie die verklaring zou brengen van al wat ooit was, is en (!!!) nog zal gebeuren. Zo grondig zou men dat oorzaak gevolg verhaal doorgrond hebben dat niets nog verborgen zou zijn.
Daar is dus niets van in huis gekomen, integendeel, hoe meer de avant garde wetenschap vordert hoe groter de vraagtekens waarop zij stuit. De wetenschap zal het mysterie nooit uitschakelen.
Mag ik nog even doorgaan op mijn vorige post. Met de non fictie versie van de film Deux Jours et une Nuit.
Natuurlijk zuigen de Dardennes die verhalen niet uit hun geniale duim,
ze doen gewoon het verhaal van de alledaagse realiteit in hun regio, de wijde omgeving van Luik en Charleroi, niet zo lang geleden het kloppende hart van industrieel Europa. Een soort Ruhrgebied. Totdat het hyperkapitalistisch bestel vaststelde dat de streek (en de mensen) leeggezogen was en zich verplaatste naar oorden waar de bonussen alweer voor een tijd konden worden veilig gesteld.
Wat zij achterlieten, dat laten de gebroeders Dardenne zien in hun sociaal bewogen films: een grof vervuilde schroothoop met mensen die zich als schroot gingen voelen en gedragen. Weggeworpen. Je moet zowaar geen communist zijn om dat te erkennen.
En dan is er natuurlijk de PS, die aparte Waalse vorm van socialisme. In Vlaanderen is de meerderheid overtuigd dat de PS-staat niet de oplossing maar de drive van het probleem is. Zij houden het in stand om hun incontournabele status te consolideren.
U zegt het maar vanuit uw villa in Sint Martens Latem of 's Gravenwezel.
Vorige week hoorde ik op RTBF Radio Jo Libeer van VOKA die zwaar onder vuur gelegd werd met een aantal zeer directe vragen over het sociaal economisch programma van de NVA, waar twee op de drie Vlamingen achter staan. In een onberispelijk Frans kon de VOKA-man het spervuur pararen met zuiver rationele argumenten. Ik kon de man alleen maar beamen.
Maar na het zien van die film dacht ik ook: oké mijnheer Libeer, oké mijnheer Torfs, maar ga jij dat "juiste" verhaal maar eens doen bij de mensen uit deze film. Kom daar maar eens af met het ondernemingsvijandig klimaat, met te zwakke rentabiliteit van de ondernemingen, met hoogste belastingdruk, met onbetaalbare sociale zekerheid, met dringende correcties in de werkloosheid, de pensioenen en de index, het verhaal van het vangnet dat hangmat werd enz..., maar dat is niet het probleem van deze mensen.
Daar gaat het iedere dag om overleven, werk of veel meer het gebrek eraan, schulden, verslaving, kapotte cohesie en de alle soorten sociale problemen die, één op één, uit die neergang voortkwamen en komen.
Of het PS recept: "NON, wij vertrouwen u niet, u wilt onze totale neergang", of dat de oplossing is?
Natuurlijk niet. Alleen zou zo'n film ons van al te straffe en al te snelle oordelen moeten weerhouden.
Dit ter attentie aan de vele mensen die mij haast dagelijks mails in die sfeer bezorgen.
Het was lang geleden, maar ik heb deze week nog eens de weg naar de bioscoop gevonden.
Geef toe dat het doordeweekse aanbod in onze zalen er niet toe aanspoort. Natuurlijk zijn die filmuitbaters ook niet gek en programmeren die de films waar ze volk voor krijgen. En dat zijn dus duidelijk niet mijn films.
Godzilla, Hoe tem je een draak (2), Koemba, Tinkesbell en de piraten, X-man Days of the fiture past die titels alleen al. Actie, geweld, science fiction, extra terrestrials zijn zeer geliefd, special effects in de hyperlatief, knotsgekke debiele kluchten of gewoon de wereld van de games op reuzenscherm in langspeelfilm gezet, elke week is er nieuwe aanvoer.
Geen oordeel, wel een besluit: ik schrijf voorlopig de cinema af. Totdat de tijd van de grote festivals eraan komt waar dan eindelijk nog eens de kwaliteit komt bovendrijven. Met als topper voor mij: de Gouden Palm van Cannes.
De verwachtingen voor Cannes lagen dit jaar zeer hoog voor een derde Palm voor onze landgenoten de gebroeders Dardenne met hun nieuw sociaal drama: Deux jours, une nuit. Na Rosetta (1999) en LEnfant (2005) zou deze derde palm (een record) de bekroning van hun carrière uitmaken.
België in de wereldtop
Het heeft niet mogen zijn, de palm ging dit jaar naar de film Winter Sleep van de Turkse regisseur Nuri Bilga Ceylan. Maar niet getreurd, wij hebben er in ieder geval alweer een onvergetelijkeBelgische film aan overgehouden.
Het decor is alweer de stad Luik en zijn grijze troosteloze outskirds, zeg maar een thuismatch voor het kiesvolk van de PS, maar dit keer focussen de Dardennes op een milieu net boven de sociale onderkant. Mensen die het nog een beetje redden, een stukje proto middenklasse, maar waar niets mag mislopen of ze tuimelen in de armoede. En dan hoopt alle menselijke, psychologische en maatschappelijke miserie zich zeer snel op.
afscheid van de collega's
Ik ga u zeker niet het scenario verklappen, ik VERPLICHT u gewoon om te gaan kijken. Alleen zal dat voor u niet simpel zijn.
Ik kon mij voor de zoveelste keer behelpen met de Cartoons (gelukkig weer open !) maar reken niet op de grote zalen van UGC of Kinepolis, want daar lusten ze van dit soort film geen pap. Alleszins niet hun getrouwe cinemapubliek. Dus verwacht Dardenne zeker niet In Lier of Mechelen of een ander provinciaal nest. Jawel, deze week waren er in de UGC vorige dinsdag drie vertoningen geprogrammeerd. Maar daar ben je vandaag dus te laat voor.
Vanochtend op het Radionieuws (mijn nieuwsbron bij uitstek, daar verneem ik het als Christus weer eens verrijst) gehoord dat de Brusselse voetbalclub RWDM ermee stopt.
RWDM zelf al een fusie van drie zieltogende grootheden uit het vooroorlogse Belgische voetbal: Racing Brussel (de chique) met stamnummer 6 gesticht in 1891, White Star uit St.Pieters Woluwe (met de rosse Jean Straetmans) en Daring Molenbeek de ploeg van de echte ketten.
Geen licentie, dus degradatie naar derde en Johan Vermeersch die nu eindelijk besloot ermee te stoppen. Nu redt zelfs hij het niet meer. Schulden, geen aanhang, geen sponsors, wegvallen politieke steun, geen persaandacht, hoognodige investeringen en kas is leeg en nu geeft Vermeersch het dus zelf op om er nog verder zijn eigen centen in te steken.
Allemaal: over en out.
Union 60, zestig wedstrijden zonder nederlaag 1933 1935
Doet me eraan denken hoe het voetbal als volksvermaak er helemaal onderdoor ging. Een tijd toen het voetbal een zaak was van gemeente tegen gemeente. Soms twee clubs per gemeente (niet zelden van verschillende politieke huize) wat aanleiding gaf tot heroïsche confrontaties (de derbys in Brugge, Mechelen, Lier, Tongeren, Ronse enz.) Toen was voetbal leuk, echt leuk.
De flamboyante zakenman Vermeersch, nooit van relletje vervaard, mijmerde vanmorgen op de radio dat het nu helemaal onmogelijk was geworden nu in Brussel alle aandacht naar Anderlecht stroomt, een club die in feite door geheel Vlaanderen wordt gefinancierd. En verder doodgaan in derde klasse was voor hem geen optie meer.
En dan denk ik aan dat vooroorlogse voetbal met in Brussel alleen al, zeker 8 clubs die naar de Belgische top speelden: Union St. Gilles, Racing Brussel, Daring Molenbeek, White Star, Forestoise, Ukkel Sport, Crossing Molenbeek, en natuurlijk Anderlecht. Elke week een Brusselse derby. In Antwerpen, zelfde verhaaltje: Antwerp, Beerschot en Berchem Sport, de grote drie konden regelmatig bij de buren gaan spelen: Olse Merksem, Racing Borgerhout, Tubantia, Belgica Edegem In Luik, idem dito: F.C. Luik als de ploeg van t stad, moest naast zich Standard zien opkomen, maar er waren ook Tilleur, Seraing, Fléron, Herstal. Allemaal derbys. En om dan toch één super hoogdag te kunnen vieren was er de jaarlijkse België Holland, eigenlijk ook een derby, en le match sympathique Belgique France, met Luc Varenne in de hoofdrol, steevast op11 november.
Lierse Lyra 1951
En dat hebben we dus allemaal ingeruild in naam van het Grote Voetbal, dat alleen Europees denkt (daarbeneden ben je so wie so bladvulsel), dus het grote geld dat het overnam en waarin de Business Seats oneindig belangrijker zijn dan de volksplaatsen op de staantribunes. En de champagne de hot dog en de frisco verving.
In de plaats krijgen we nu: België Zuid Korea. Of S.C. Lokeren dat in de derde voorronde van ik-weet-niet welke cup uitkomt tegen het Oekraïnse (even diep adem halen) FC DNIPRO DNEPROPETROVSK. 't Is eens iets anders dan tegen Vigor Hamme.
Nostalgie? Natuurlijk, maar het legt toch een vinger op de wonde in onze samenleving: de bovenmenselijke schaalvergroting van alles wat er is. Of noem het een doorgeschoten neo-liberalisme in de voetbalsport waar de markt het helemaal overnam van de clubliefde. Vlaggen, fanfares, optochten, supportersclubs rond een wijkcafé, lokale idolen die s maandags na de match gewoon weer in hun slagerij, bakkerij of achter de toog van hun café stonden. Folklore.
Nostalgie, jazeker, maar wat is daar eigenlijk mis mee?
(iets over negen, 3 minuten en je bent klaar met de nationale pers)
dat de commentator van Gazet van Antwerpen hoopt of verwacht (dat heb ik niet goed gehoord) dat de nationale cohesie die dezer dagen door het voetbal uit de lucht is komen vallen , zich de komende dagen, maanden, jaren zal doorzetten in heel ons publieke leven.
Hij bedoelt duidelijk: in onze alledaagse omgang met elkaar.
dus ook op perron 6 van "de Nord"
HOPEN mag je doen wat je wilt,
ik kan hopen dat koning Filip met zijn belle Mathilde, met die rode sjaal, zich de komende maanden ongegeneerd zal mengen onder eender welke massa: met een volle kar in de rij aan de kassa van een Lidl, op de cyclocross van 10 november in Hamme Zogge (de bollekescross) en waarom nu niet volgende maand al op het Sfinx Festival in Boechout met de klein mannen erbij?
Maar dat zal echt niet gebeuren. Niet getreurd, op de bollekescross zitten ze er niet op te wachten.
Maar VERWACHTEN
Dan zeg ik even stellig als bij Filip in Hamme Zogge, daar komt ook niks van. Zo zit dat zoogdier "mens" niet in elkaar.
Hij (de mens, niet ik natuurlijk) bedoelt het soms wel goed, en soms zou je zeggen: ja hij kan het, maar dan ineens is hij weer helemaal zichzelf: ikke, ikke en nog eens ikke. Tussen droom en daad ligt dat restje krokodillenbrein onder zijn schedel .
Daarom getreurd? Wel nee, gewoon beseffen: hij kan niet beter, het zit er niet in en we zijn al blij als hij het soms eens goed bedoelt.
Zoals gister namiddag, net nadat wij gezamenlijk Rusland vernederden.
* * *
Ook gemerkt dat in die commentaar van GVA heel het probleem van de DUURZAAMHEID gesteld wordt?
Duurzaamheid, een gegeven dat zich op elk menselijk niveau stelt, voorbij de waan van de dag, voorbij de roes van het goedkoop succes.
Na wekenlang weerstand tegen de voetbalgekte geef ik het op: I join them..
Ik maak mij klaar voor vanavond de schok tussen België en Rusland
Bak Jupiler (ah ja, sponsor van de Rode Duivels) in huis gehaald een mega pak chips binnen handbereik. Passende kledij ligt klaar.
Na de implosie van de USSR einde vorige eeuw komt er vanavond de tweede vernedering in één eeuw aan van dat berenland, een rammeling van jewelste door de Rode Duivels.
Het zal vast Poetin's mooiste avond niet worden. Maar ja, dat hij zich troost met de Krim en als we met 3 goals verschil winnen, krijgt hij er Oost Oekraïne nog bovenop.
dobra nasja straneirej do ottsizne ma marcelleke
wat betekent : En vanavond zal ik mijn marcelleke eens uitschieten....
---------------------------
zondagavond 20.15 u.
1- 0 voor de Belgen
Kom, we gaan niet krenterig doen...
van mij krijgen ze Oost-Oekraïne.
Al ga ik vanavond mijn marcelleke toch maar aanhouden
Iedereen ziet hem graag, omdat hij, zelfs bij het aankondigen van de grooste rampen, zo'n rust uitstraalt. Het komt heus wel goed.
In die mate dat hij, naar het schijnt, alle records van kleurloosheid op zijn naam heeft. Een muis die tussen duizend muizen nog zou opvallen door haar extra grijsheid.
Ik vind dat van niet, maar dat doet er nu even niet toe.
Welnu, die brave Jan Becaus out zich, - horresco aan de Reyerslaan ! - als een infiltrant van de NVA. Zo geniepig dat die charels zijn...
Al beloning krijgt Jan het zo gegeerde gecoöpteerd senatorschap. Van harte gegund. Op dat pluche hebben al grotere oenen gezeteld.
Maar wat mij beklijfde (bekleef? nee...) is zijn verklaring:
"Ik ben van nature een man van het consensus, nooit de dingen op de spits drijven, op scherp zetten."
"Maar dat betekent niet dat ik geen diepe overtuiging heb, dan kan perfect samen met het vorige."
Komaan Jan, laat het "geen kattepis" worden, dat gele senatorschap van jou.
Voor mij niet gelaten sinds "wij" Algerije vernederden met 2-1.
Maar nu denk ik aan iets....
Is het u nog niet opgevallen dat drie op de vier sterspelers op dat toernooi een zwarte of een donkere huiskleur hebben?
En dat een zwarte/donkere trainer/coach, in driedelig pak met stropdas, die langs de lijn staat te staan, in geen velden te bekennen valt? Graag een met dikke lippen en kroezelhaar. Of met dreadlocks, mag ook.
Maar ja, dat soort zwarte is er niet om te bevelen, die is gemaakt om te gehoorzamen. Je moet de dingen niet op hun kop zetten.
Behalve dan bij de Lierse, maar dat is dan ook het laagst denkbare niveau... (opmerking van een gefrustreerde Lyraman die net zijn honderd jaar oude stadion zag verkavelen)
Om maar te zeggen dat discriminatie en racisme een hardnekkiger bestaan leiden dan op het eerste gezicht lijkt.
Volledig over de nu echt over het hele land uitdijende Rode Duivels gekte.
Het wordt echt leuk om te aanzien.
(vanmorgen kwam mama Ellen dochtertje Marie -15 maand- tonen aan oma Suzanne voor ze haar schatje naar de kinderkribbe voerde: uitgedost in zwart rokje, geel bloesje en rood jakje)
Het VRT Journaal was gaan kijken in de Vrije Basisschool van Merksplas
(tussendoor een kijkje op de onwaarschijnlijke degelijkheid van ons Vlaams basisonderwijs)
Daar hadden de leerkrachten gevraagd dat vandaag alle kinderen zich zouden uitdossen 1/3 in zwart, 1/3 in geel, 1/3 in rood, inclusief de leraars en leraressen. En ze waren er, prachtig zicht zo'n tricolore opgestelde speelplaats. Echt een vondst. De kinderen joelden.
zoiets maar dan beschaafder
En toen lieten ze de kleuters aan het woord:
- Wie gaat er vanavond winnen en wie gaat er voor de Belgen scoren?
Als laatste stelden ze de vraag aan bedeesd schattig meisje,ik schat haar 5.
- Wie gaat er scoren voor de Belgen?
Antwoordt dat hummeltje stilletjes: Bart De Wever.
Wie, dringt de reporter nog aan, wie ?
- Bart De Wever.
Prachtig toch.
Nu al een historisch faits divers Zoiets als de Stomme van Portici
Zich ergeren.. het mag niet. Ik weet het, het is dom, je bent er ongemakkelijk bij, en het lost niets op.
En toch, Soms, zo heel soms, vind ik dat er geredelijk plaats is voor een serieuze ergernis.
Kom, een voorbeeld.
opzij opzij opzij, de poppenstoet....
Vorige week. Heerlijk fietsweer. Feestelijk gevoel behalve die ene dag. Op het jaagpad van het kanaal Herentals Bocholt. Ik hou er al trappend een behoorlijk tempo in (naar mijn normen dan) als ik op een ogenblik met belgerinkel wordt opzij gefietsebeld door achterliggende fietsers. Geen probleem, denk ik.Even inhouden en doorlaten. Een jonge gast die zichzelf wil overtreffen of zo. Kom maar. Maar wat zien ik? Een grijzend /greinzend echtpaar, in volledig glitter fietsoutfit, op twee blinkende peperdure elektrische fietsen, met hun cruise control op 26 km/u., die mij duidelijk te traag vinden rijden en om doorgang vragen. Ik zie ze genieten van hun superioriteit als ze me inhalen. Dat durfden wij vorige maand niet dromen dat wij den Torfs zouden voorbijsteken zie ik ze denken. Even verder zie ik hun blinkende fietsen netjes gestald voor een geurige taverne. Pannenkoekengeur.
Einde verhaal.
En nu even serieus.
Eigenlijk een goed voorbeeld van redeloze ergernis. Telkens hetzelfde patroon: ik doe een bepaalde waarneming, en die waarneming brengt bij mij een stroom van bijgedachten en vooral bijgevoelens op gang die dan steevast uitmonden in: dat kan niet > ergernis.
Ga nu eens na wat ik er allemaal bijsleur als ik me opwind in die twee voorbij zoemende fietsende oudjes. Te gek toch. Misschien denken die oudjes wel helemaal niks? En fietsen die gewoon heel graag snel. En haasten die zich naar die pannenkoeken? Of moeten ze op tijd thuis zijn om hun kleinkinderen op te vangen.
en meer was er niet aan de hand
En zo is het altijd met ergernis: we stellen ons van alles voor.
Dus van nu af , u doet maar ik mijn bijzijn, het zal mij niet meer raken.
(dat begint met na 5 minuten een owngoal van een Braziliaan, prachtig toch!)
maar...
waarom altijd voetbal?
Ik dacht zo:
Als ze nu eens, met dezelfde inzet van middelen,
een wereldkampioenschap VELDRIJDEN organiseerden
(noem het dan desnoods CYCLOCROSS)
met twee jaar op voorhand al voorrondes van in Kameroen tot in Benin of op de Maagdeneilanden (je vindt toch overal wel een zompige wei of een plek met modder, en ne velo is nu ook de kost niet).
En dan, om de vier jaar, een opgeklopte finale ergens in een groot land met veel geld en heel schoon volk (waarom niet Quatar, als ze maar betalen).
En dan zullen wij Belgen nog eens klappen....
komaan Sven, doet er nog een paar jaartjes bij
de Mundial Cyclo Cross komt eraan
met de Belgen in een glansrol.
Misschien eerst eens proberen er al een Olympische discipline van te maken,
maar het gebeurt niet, zo'n schrik hebben ze van de Belgen.
Een stille vrijdag voor ons.
België in de wereldtop
afscheid van de collega's
Union 60, zestig wedstrijden zonder nederlaag 1933 1935
Lierse Lyra 1951
zoiets maar dan beschaafder
