Van de Balk en de Splinter

Weer zo’n schoolvoorbeeld waarbij blijkt dat er voor mensen van mijn generatie, geen woord uitleg nodig is bij deze twee  woorden: de balk en de splinter. Komt zo uit de Bergrede, Koninginnestuk van het christendom waar Jezus waarschuwt voor de scherpzinnigheid voor splinter in het oog van uw broeder en de blindheid voor de balk in het eigen oog.

Wij zijn er mee groot gebracht.

Maar nu, vele jaren later, heb ik zoals bij bijna alles uit die tijd, wel enige bedenkingen.

Die Bergredenaar formuleert dat wel mooi, maar hoe gaan we om met de balk in het oog van “uw broeder”? Zal ik die dan maar onder het tapijt vegen? En zal ik dan altijd maar met die balk in mijn eigen oog verder rondzeulen? Nee toch.

Alweer toepasselijk zowel in de grote maatschappij als in het kleine dagelijkse samenleven.

Twee voorbeelden.

In het groot.

De interreligieuze dialoog. Het oecumenisch gesprek. Hoe beginnen we daar aan? Zullen we ons eerst uitputten om van alles liefs over die andere te zeggen, en hoe superieur zijn religie wel is en dan een duif loslaten? Of zouden we niet beter ineens zeggen waarop het staat en de juiste vragen stellen: is jullie God de enige echte? Is jullie godsdienst alleenzaligmakend? Is jullie paus de directe plaatsvervanger van God op aarde, en blijft u bij zijn onfeilbaarheid? Als het antwoord drie keer nee is, wat is dan verder het probleem?  Is het antwoord ja, dan zijn we toch uitgepraat?

In het klein.

 de rijdende rechter, moet je eens naar kijken...

Een familieruzie die met de jaren een vete is geworden. Je denkt, laat ons dan eens aan tafel gaan zitten en die zaak uitpraten. Dat moet toch kunnen? Hoe beginnen we daar  dan aan? Eerst een paar uur rond de pot draaien en nog eens herhalen hoe’n goede thuis wij toch hadden en hoe’ne plezante nonkel Frans toch was enz.? Of ineens op tafel leggen waarover het echt gaat: waar is die 700.000 frank gebleven die in 1983 plotsklaps van het spaarboekje van moemoe is verdwenen, of waarom hebben we jullie geen een keer gezien toen de vava in het rusthuis zat? Goed mogelijk dat na tien minuten de twee takken rollend over het tapijt mekaar de kamer uitvechten. Maar ja, wat was de bedoeling van die stoelen rond de tafel zetten? De Rijdende rechter neemt de Bergrede alleszins niet letterlijk.

????

Moeten we, uit schrik voor die splinter bij die andere, alles dan maar blauw blauw laten?

Ons neerleggen bij dat onfeilbaar oppergezag van de paus of zand gooien over dat jarenlange profitariaat van die ene tak van de familie? Zo kan ik ook overeenkomen.

Alweer… ik weet het niet, maar de Bergrede maakt het iets te simpel.

Zalig de zachtmoedigen… nog zoiets.

29-06-2013, 19:40 Geschreven door torfsherman  

Ik weet het zo goed,

zich veelvuldig ERGEREN is een ouderdomskwaal.
Dus te vermijden indien vermijdbaar.
(goede) Redenen:
1. denk je nu echt dat je de wereld alsnog gaat veranderen ?
2. Ben jij dan altijd zo onberispelijk geweest ?

En toch…

Ik erger mij groen aan…
die hippe, slanke, mondaine vrouwtjes
die met niet te tillen koffers en een of twee aankomende kinderen
een week voor het eind van het schooljaar in Zaventem aan de in checkbalie staan.

Doktersbriefje.
En ze doen toch niets meer op school, dus…
Helemaal geen probleem, zeker geen gêne.

Twee snel interviews voor het TV1 nieuws.

En waarom ze die anderhalve week school aan hun sandaaltjes lappen?
 “De prijs mijnheer, ik ben alleenstaande moeder, en ik kan me het prijsverschil niet permitteren.”

En wat is de vakantie bestemming?
De eerste checkte in voor een trip naar Mexico, de tweede koos voor Las Vegas…..

Tuiteretetuiuiui….
maar vooral niet ergeren.

27-06-2013, 17:08 Geschreven door torfsherman  

En nu nog dat boekje dat ik kocht bij het Buchhaus Stern-Verlag.

Ik weet niet of het een genetische of een opvoedkundige afwijking is, maar in dit soort boekhandel beland ik binnen de kortste keren steevast bij de afdeling Religion. Het was bij Stern niet anders. En daar viel mijn oog direct op een dikke stapel van het laatste boek (in paperback) van Hans KÜNG  met als titel “Jesus”.

Het moet in 1974 geweest zijn dat mijn zoon P. een jaar in Cambridge studeerde en mij met kerstmis verraste met een door Hans KÜNG gesigneerd exemplaar van zijn toen ophefmakend boek To be a Christian. 
 

 Hans Küng

Voor de niet ingewijden, Hans Küng (°1928) is een Zwitsers katholiek theoloog, die na zeven studiejaren aan de Pauselijke Gregoriaanse Universiteit op zijn 32 professor werd aan de beroemde Katholiek-Theologische faculteit van Tübingen, en die wat later door Johannes XXIII  als expert werd bijgeroepen op Vaticanum II.(1962).  Al sedert die tijd is Küng, vanuit een “kritische loyaliteit”, zowat de nachtmerrie is van de behoudende Curie in het Vatikaan. Een vrijheid van spreken die hem zijn professoraat kostte.
Küng is vooral bekend als president van zijn Stiftung Weltethos. (zie Google)

Heel bijzonder is dat Küng willens nillens de diametrale tegenhanger is van zijn vroegere taal- en studiegenoot en collega Ratzinger, de afgetreden paus , met wie hij een levenlang in op ramkoers ligt.

En nu lag hier pas verschenen (2012), in paperback het boek van Küng met dezelfde titel als de alles verklarende triologie “Jesus” van Ratzinger. Wilden die twee hier in een laatste duel wellicht hun conflict op scherp stellen?

Ik heb natuurlijk het boek van Küng nog niet gelezen (302 p.) – en dat van Ratzinger helemaal niet - maar reeds in het Voorwoord “Wie ich mich Jesus annäherte”, laat Küng er geen twijfel over dat dit ook de bedoeling is: de twee Jesusbeelden tegenover elkaar stellen.

Kortweg komt het hierop neer: een Jesusbeeld von oben tegenover een Jesusbeeld von unten.

Jezus gezien allereerst als God (tweede persoon) die mens werd, tegenover de persoon Jezus die door sommigen God genoemd werd. 

Deze discussie boeit me en tegelijk begrijp ik het niet.

Maar dat is ‘een mening’ en die verstop ik liever in een apart attachment, enkel te openen door geïnteresseerden.

Bijlagen:
089 Jesus Ratzinger versus Küng.doc (138 KB)