10-04-2014, 11:26 Geschreven door torfsherman  

Ik ben geen buitenbeentje     

Gehoord dat ik niet alleen ben met mijn ervaring dat ik het liefst  en ook het comfortabelst lees in een volle brasserie, omringd door allemaal tafeltjes met pratende mensen en rinkelende kopjes. Liefst aan het raam,  nog liever op terras.
Dat geroezemoes leidt mij helemaal niet af, integendeel het concentreert me.

  bekende materie?


In diezelfde geest zijn waarschijnlijk die leeszalen in onze bibliotheken bedoeld. Doorgaans gezellig  ingericht, met naar keus een rechte stoel aan een ruime tafel of in een doorgezakte zetel. Vast ingrediënt het verzorgde  drankenbuffet.

 van alle tijden
 

De beste plaats in de stad om te toeven, denk ik soms. Je ziet er allemaal gelijkgestemde zielen van alle leeftijden, rangen en standen. Gemeenschapsbevestigend noemen ze dat.

Maar er is daar een probleem.
Vaak is die leeszaal door het stadsbestuur ook bedoeld als een ontmoetingsruimte voor de burgers. En wie ontmoeten zegt die zegt conversatie. En wie converseert  breekt de stilte.

Vandaar de paradox:

ik zoek de volle brasserie op als ik eens echt intens wil lezen of schrijven,  maar in de leeszaal van de bib erger ik mij dood aan kakelende koffiekransjes of gepensioneerden die er al hun gemeenplaatsen nog eens op een rijtje zetten. Ik krijg geen letter meer gelezen.  En nog merkwaardiger, vanaf een bepaald ogenblik erger ik me dood.

Ik heb er geen uitleg voor. Zo’n vreedzaam persoon als ik ben.
In zo’n leeszaal apprecieer ik enkel het geritsel van omgedraaide bladen en à la limite het getingel van een neergezet kopje op een onderbordje. En verder stilte.

In dezelfde geest: de incompatibiliteit tussen lezen/schrijven/denken en muziek. Het mag klassiek  of Tibetaanse monnikengezang zijn, ik verdraag NIETS.  Ik heb ook last van klassieke muziek die bijwijlen toch zo opdringerig kan zijn. Krijsende violen, schetterende kopers, gillenden zangeressen die zinloze teksten brengen. Vooral de romantiek speelt bijwijlen zwaar op mijn systeem, meestal grijs gedraaid repertoire, barok en renaissance genieten een licht gunstregime.  

Of…. beste bezoeker, ben ik misschien wat overspannen en moet ik zohaast mogelijk deskundige hulp zoeken? 

Ik zal eens beginnen met een half valiumke als ik nog eens naar de bib trek.

Of rubber oordopjes, dat help ook en die hebben praktisch geen bijwerkingen.
Maar de ervaring met zo’n rubber dopjes is een oneindig gevoel van alleen zijn.
Zo moet ongeveer doof zijn aanvoelen, vermoed ik.

10-04-2014, 11:25 Geschreven door torfsherman  

De dood in de pot voor de speelgoedindustrie.

Marie Pinson. Onthoudt die naam. Ze is nu 15 maanden oud, maar alleen haar naam al belooft volgens mij een niet gewone carrière. Marie is het jongste kleinkind van Suzanne, mijn levensgezellin, en ik mag, nog voor een laatste keer vermoed ik, een ontluikend leven meemaken.   

Vooral interessant om te kijken is hoe dat klein nieuwe mensje zichzelf die grote wereld inkruiffelt (niet zoeken in van Dale). Zo merk je dat Marie vooral geboeid is door variatie, veelheid van inkomende impulsen die ze dan probeert te schikken in haar nog kleine wereldje.

Een voorbeeld: ouders, familieleden, vrienden putten zich uit in het bedenken van altijd nog snoeziger speelgoed dat Marie zou moeten boeien. Maar haar grote speelgoed is nou net die wereld waar ze elke dag verder verkent. Papa die hout hakt of mama die de kippen voert.

Of de oma dat erop uit kwam dat Marie het liefst van al speelt met een korfje plastiek wasknijpers in vier kleuren. Om dat mandje telkens leeg te maken en weer te vullen of zo’n speld ergens op te knijpen. Liefst op de tien vingers van oma. Uren als je wilt.

  deel van La Vie de Marie

 

Maar Marie is niet alleen met dit soort voorkeur.
Wat heeft de spelletjesindustrie allemaal niet bedacht om ons “bezig te houden”. Hetzelfde met de entertainindustrie. Gewoon money making business is dat.  Terwijl ook wij onze mandjes met wasknijpers hebben als we ze maar willen zien.

Taalspelletjes bijvoorbeeld.

Amper materiaal nodig. Desnoods een oude Dikke Van Dale. Kan je alleen, met twee of met de hele familie spelen. Bestaat in verschillende variaties.
De groep krijgt een willekeurig woord, bijvoorbeeld Boosaardig.

   uren spelplezier....

1. Variant één: iedere deelnemer zet in zijn woorden en zo accuraat mogelijk  zijn definitie op een papier. Men verzamelt de verschillende definities en voegt er de versie van Dale aan toe. Opdracht is nu de van Dale versie eruit te halen.
2. Variant twee: je kan ook een discussie beginnen wat er volgens de groep aan de verschillende definities teveel of te weinig is.
3. Variant drie: welke definitie is van wie? Potje Karakterologie.

Of nog simpeler: de leider slaat van Dale open op een willekeurig bladzijde en leest de definitie die bij een bepaald (onbekend) lemma hoort. Opdracht is wie tijdens het lezen als eerste het lemma herkent.

Of nog zoiets: weer van Dale: drie willekeurige gekozen woorden en opdracht van de spelers is een mooie volzin te schijven, desnoods een verhaaltje, waarin de drie woorden zinvol en liefst met een snuifje humor voorkomen.

Ik probeerde het zelf met BOOSAARDIG  (uit het vuistje)
“adjectief dat de onvriendelijke tot bedreigende aard van het bijhorende object benadrukt.”
Nadien lees ik bij van Dale is dat: “kwaadwillig, venijnig, boos in de betekenis vijandig, kwaadwillig met de bijgedachte van sluwheid of van het zich vermeien in eens anders leed”

Ik geef toe: van Dale – OPUS1932 tussenstand 1 – 0.

Je ziet, het mandje met wasknijpers  is nooit ver weg. Alleen wat verbeelding.

10-04-2014, 08:10 Geschreven door torfsherman  

Averechts statussymbool.    

De boekskes en hun lezers zijn er blijkbaar dol op: een interview met een BV die eindelijk eens openhartig vertelt over zijn leven achter de schermen van zijn bekendheid. Het interview waar iedereen op wachtte. Dat is dan met een snol of een macho die een “grote” rol kreeg in een soap van 38 afleveringen, op een zender waar een normale mens nooit passeert, op een uur dat diezelfde mens nooit voor zijn TV zit. Soit.

Maar het zijn natuurlijk niet alleen snollen en macho’s die dit soort belevingsjournalistiek garneren. In de serieuzere bladen en op meerwaardezoekende zenders gebeurt hetzelfde met politici, succesvolle zakenmannen en vrouwen, professoren, wetenschappers, kunstenaars en natuurlijk, vaste waarde: sportmannen.

Op de vragen zit doorgaans niet zoveel variatie of inspiratie; “wanneer hebt u voor het eerst…” of ook altijd prijs “gelooft u in God” en die toestanden. En als het een paus of een non is, is de klassieker: “en bent u ooit verliefd geweest”. Brrrr.

Is het u bij die laatste categorie ook al opgevallen hoe daar acht keer op tien sprake is van een ASE  Averechts Status Exposee? ‘Mijn ouders waren simpele mensen.’ Hoog scoort altijd : ‘mijn vader was een simpele werkman, mijn moeder een eenvoudige huisvrouw die haar handel vol had met zeven kinderen’. Maar altijd ‘had mijn vader niet gestudeerd maar was zeer verstandig” of “mijn moeder moest op haar 14 van school om voor haar 12 broertjes en zusjes te zorgen, maar ik herinner me dat mijn moeder, tussen der strijk en de was, Shakespeare of Spinoza las.  Dat soort werk, niet geleerd maar zo verstandig.

Nog nooit heb ik zo’n beroemdheid horen zeggen dat zijn vader “ne lompen boer was” of zijn moeder een ‘slons’ of ‘een trut’. En nog nooit heb ik een horen zeggen dat zijn vader sacochen verkocht op de zaterdagse markt in Zelzate, of buitenwipper was in een hoerenkot. Maar ja, dat soort volk heeft wellicht nooit zo’n geniale zonen of dochters dat ze de boekskes halen.

Averechtse status, bewijst dat dan ook dat vaders of moeders die ooit wel carrière maakten, onmogelijk kinderen kunnen maken die wél de boekskes halen? Met Mark Eyskens dan als enige uitzondering. En dan nog.

10-04-2014, 07:55 Geschreven door torfsherman  

Feiten    Meningen     

Ik stel mij soms voor…

Ineens zou het plein voor het Atomium wereldnieuws zijn.
Opgeroepen door de sociale media verzamelen zich daar een grote menigte jongeren die duidelijk tegen iets of iemand zijn maar niet zo duidelijk waar ze wel voor zijn. Maar ze zijn met velen en ze roepen luid. Er het gaat er plezant aan toe alhoewel ze zeggen heel boos te zijn.

  zoiets maar dan veel wilder, met kampvuur en zo


Kader bekend: tentenkamp, kampvuur, gitaarmuziek, zingen en dansen en wat drinken, nerveuze Brusselse politie, gretige internationale pers moet het verder vertellen: “ dat wij hier niet weggaan tenzij voor volgende zondag België (niet) gesplitst wordt….”. 

De wereld houdt de adem in,  wat gebeurt daar, die gasten menen dat ?

In Pervijze en in Zoerle Parwijs weten de mensen van niets. Die kijken zoals gewoonlijk naar Blokken, Thuis of naar Familie.

Déja vu natuurlijk, Tahrirplein in Caïro, Marjehplein in Damascus, Tacsimplein in Turkije, Kiev en Donetsk en Bangkok en nu weer de Grote Markt van Brazilië.
De twitter revolutie is een feit, weet je wel.

 Ik denk dan…

dat ergens in het noorden van Canada of in het zuiden van Japan de lokale media verslag willen uitbrengen en aan hun bevolking uitleggen hoe het  in België allemaal zo ver is kunnen komen met die communautaire tegenstellingen. Wie er gelijk heeft en wie ongelijk. De goeden en de slechten.

Wie moeten zij dan aanspreken om dat eens netjes uit de doeken te doen?

Wat komen zij aan de weet als zij alle Belgische kranten uitpluizen?

En wat gaan zij vernemen uit een aantal lukrake straatinterviews van modale Belgen?

NIETS.

al wat zij hierover aan hun kijkers en luisteraars verder communiceren is gewoon uit hun mediatieke duim gezogen.

Omdat elke informant die zij aanspreken gewoon zijn mening geeft. Of vaker nog geen mening heeft.

Bestaat er dan geen Belgische waarheid?

Neen dus.

Intussen heeft vorige zondag in Hongarije een perfide gevaarlijke boef (houden linksige onze media ons voor)met 66% meerderheid de verkiezingen gewonnen.

Ge zou voor minder seingever worden bij de Ronde van Vlaanderen.

10-04-2014, 07:51 Geschreven door torfsherman  

OCCUPY

Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit met een spandoek of een bord door een straat ben gelopen. Laat staan op een marktplein overnacht.

Niet dat ik denk dat alles in de wereld volgens  mij ideaal is
Evenmin omdat ik geen idee heb hoe het allemaal beter zou kunnen.
(zoals bijvoorbeeld: geen gezeik, iedereen rijk)
En alvast niet omdat ik te pretentieus ben om in een betoging voor of tegen ik weet niet wat te stappen.

Ik heb daar wel drie redelijk goede redenen voor, denk ik.

1. om de triviale redenen dat die spandoeken en borden en zo, bijna altijd te smal om heel mijn overtuiging te bevatten.   
2.  Wegens een te diep bewustzijn van de complexiteit van elk probleem dat mij raakt en het vermoeden dat ik nog te weinig weet
3. Omdat ik schrik heb dat ik gefilmd wordt met zo’n spandoek en dat ik over een maand helemaal anders denk.

    nog te weinig uitgelegd....

Dus bel mij niet op voor zo’n uitstapje.
Occupy Alone.

10-04-2014, 07:45 Geschreven door torfsherman