22-11-2013, 11:25 Geschreven door torfsherman  

        Endimancher 
iets of iemand op zijn schoonst voorstellen, met weglating van alle negatief, op zijn zondags

                                                       Een “achteraffer”, 
            iemand die allerlei initiatieven in het vernietigende licht ziet
            van hoe het verder ging. 

                             De bekoring van de abstractie
                              zo comfortabel

21-11-2013, 11:21 Geschreven door torfsherman  

Xenofobie,
dat ken je natuurlijk: een allergie aan alles wat niet eigen is. De oorlog verklaard aan het/de vreemde. Cultus van het eigene.

  IJzerbedevaart 1941 (!!!)

Maar wist u dat er ook OIKOFOBIE bestaat?

Oikos is het Grieks voor huis, thuis, eigen dus.
Oikofobie is dus, voor sommigen onbegrijpelijk, een afkeer van het eigene, altijd is het gras in de belendende weide veel groener. Wat zijn wij toch een klootjesvolk, een kloteland.  Dat soort werk.

Nu ik er eens goed over nadenk,  moet ik eigenlijk oppassen voor een begin van deze emotionele aandoening die OIKOFOBIE heet.

Natuurlijk heb ik een excuus:  mijn hartsgrondige aversie van elk soort nationalisme, chauvinisme, particularisme: ik zie zo helder het spoor van ellende dat deze passies in de geschiedenis hebben getrokken.  En nog trekken.

Dulci est pro patria mori: hoe zoet is het om voor het vaderland te sterven.
Tot daaraan toe, als je dan zelf maar sterft en niet andere laat sterven.
 
Maar als de andere (wie hij ook zij) per definitie de vijand wordt, de slechte, de barbaar, de agressor , de bedreiger, hij die het ongelijk aan zijn zijde heeft en dus moet bestreden worden…
dan neig  ik lichtjes  richting oikofobie.  

Mijn Vlaaaaanderen  heb ik (inderdaad) niet (zo) hartelijk lief….
Wel   heel  veel Vlaamse mensen.

21-11-2013, 10:13 Geschreven door torfsherman  

  Collegium Trilingue

Het was in 1518 dat Erasmus in Leuven zijn befaamd Collegium Trilingue in gang zette. Aan de Vismarkt nog wel. Het was in die zin een Europese primeur dat op die plaats voor het eerst in Europa in de drie grote cultuurtalen van die tijd werd gedoceerd: Grieks, Latijn en Hebreeuws.

Vorig weekend. Brief Encounter op een feestje. Met een sympathiek jong koppel.
Hij, Antwerpenaar, zij , Griekse. Mekaar ontmoet op hun werk in de City van Londen. Twee kindjes, meisje vijf,  jongetje drie.

Hun mini collegium trilingue als volgt geregeld: moeder spreekt met de kindjes consequent Grieks. Koppel spreekt met mekaar Engels. En op school horen en spreken de kindjes Nederlands.
EN HET WERKT.

Meer nog , als je die kleine dreumes aanspreekt, hij zat naarstig  bezig in zijn dikke kleurboek,  dan weet die intuïtief in welke van zijn drie talen hij u moet te woord staan.

Dan denk ik terug aan mijn jeugd. Uit de strijdperiode van de Vlaamse Beweging (natuurlijk was het franskiljonisme in die tijd een hatelijk fenomeen) dat de grote voormannen van die beweging op leven en dood de oorlog verklaarden aan een tweetalige (Nederlands/Frans natuurlijk) opvoeding. Vanuit hun geleerdheid verklaarden zij dat, als je een kind te vroeg een tweede taal aanleert, dat kind uiteindelijk geen enkele taal nog behoorlijk zal spreken. Vanaf je 15 is er misschien een gaatje voor een tweede taal…

Zo decreteerden toen die gebaarde Vlaamse bewegers .  Domheid of kwade trouw? Of een combinatie?
En wij geloofden het.
Om maar te zeggen: hoe en in welke mate ideologie  wetenschappelijke uitspraken kan beïnvloeden

Enthauten exelaunei parasangas treis…

From there they went on for a few miles......

Van daaruit zijn ze een boogscheut verder gegaan….

Het kan dus ook vandaag nog !

DOEN, jonge ouders.

21-11-2013, 10:07 Geschreven door torfsherman  

In het Teatro Palazino in Milaan, van waaruit in de jaren ‘70 Dario Fo (Nobelprijs Literatuur 1997) opereerde met zijn Nuova Scena hing bij de stencilmachine een bordje:
 
“Maak geen rommel. De tijd die je nodig hebt om iets te zoeken kun je niet besteden aan de klassenstrijd."




           

20-11-2013, 19:15 Geschreven door torfsherman  

Als je bedenkt wat een media-aandacht de nieuwe Michelin sterrenregen krijgt , dan gaat een normaal mens toch eens nadenken. Wat is hier aan de hand?

Is dat nu één groots opgezette oplichting van het domme snobisme van bepaalde mensen?
Of bestaan er echt meetinstrumenten om een twee- van  een driesterren haarscherp te onderscheiden?
Of ligt het aan mij en moet ik naar de specialist om mijn disfunctionerende smaakpapillen te laten behandelen?  Misschien wel een transplant voorzien?

Eerste normale vraag die je moet stellen: wat heet 'lekker eten'?
Voor een geslaagd etentje zijn voor mij deze vijf elementen in die volgorde bepalend:

1.       Hoe ik mezelf voel op dat ogenblik  

2.        het gezelschap waarmee ik aan tafel ga

3.        het kader  en de bediening (en dat neem ik héél breed)

4.        Mijn goesting van dat ogenblik   -ik heb inderdaad van die filet américain dagen-

5.        En dan de menukaart waarbij de linkerkolom (de gerechten) en de rechter kolom (de prijzen) in evenwicht moeten zijn.

Natuurlijk is dit ook een verhaal van mythen en riten, en dat is bekend: geen mens kan zonder. Alleen lopen de soorten mythen en riten nogal uiteen. Geen mens die ontsnapt aan de kleine verhalen en die niet meespeelt in de cinema er omheen. En dat is maar goed ook, het leven is op zich al triviaal genoeg.
Endimancher l’existence heet dat in het Frans.

Ik denk aan het gedoe rond een klassiek concert, ik denk aan de chrysanten van Allerheiligen, ik denk aan de  eraankomende kerstsfeer, ik denk aan het academisch milieu met zijn toga’s,  ik denk  aan het wijngebeuren, ik denk aan de rituelen rond geboorte-huwelijk-sterven enz…
En zo dus ook het Michelin sterren geval.

Niks mis mee dus.
Wel één méchant vraagje in dit verband:

Hoeveel bezoekers van zo’n sterrenrestaurant  slagen erin om, in de maand na hun bezoek, daarover tegen niemand met één woord te reppen?  Ook niet in de Rotary of op de golf of bij uw Zilveren Passer of in de cursus Kunstgeschiedenis.  
Dat is dan voor mij een toppunt van “chique”:   La bonne bouffe pour la bonne bouffe. Puur.
Maar ik vrees dat ze niet talrijk zijn.

Misschien is het, liefst achteloos,  ter sprake brengen  van je culinaire trip  (zo van: ach ja… moest gisteren in Brugge zijn, ben NOG eens bij de De Karmeliet geweest), misschien is dat wel DE clou van het gebeuren?  

Menschlich, alzu menschlich zou Nietzsche zeggen.  

19-11-2013, 17:16 Geschreven door torfsherman