-          Hoe is’t

-          Ach, nog steeds stinkend rijk, gelukkig getrouwd, gezonde kinderen, maar het gaat.

24-10-2013, 14:53 Geschreven door torfsherman  

Weer taal…

J.L. Heldring,
de onlangs op  96 jarige leeftijd overleden columnist bij de NRC  (hij schreef  zijn afscheidscolumn in 2012 !) trekt in een column uit 2010 de aandacht op het feit dat wij in het Nederlands voor het tegengestelde van vriend alleen het woord vijand kennen.

Dat is spijtig, want het Latijn had er twee woorden voor:

Inimicus bedoelt ten volle de vijandschap, de zelfs persoonlijke afkeer van die persoon., wiens ondergang mijn hoofddoel is.

Hostis daarentegen is en blijft mijn tegenstrever, opponent, maar ik kan met hem alleszins eerbiedig , en soms zelfs vriendschappelijk omgaan. Dat is pas beschaving.

Heldring bracht dit onderscheid ter sprake nu in de politiek de politieke andersdenkende meer en vaker een inimicus wordt. Denk bijv. aan de behandeling van Bart De Wever . En anderzijds diens reactie toen men hem vroeg of hij nu genoot van zijn overwinning op Patrick Janssens. Bart ging naar huis, voor hem was het feestje over.

Heldring haalt dan ook dat schitterende voorbeeld aan van generaal Douglas MacArthur , die in 1945 de keizer van het verslagen Japan eerbied betoonde  - en daarmee eerbied aan het Japanse volk. Lees het pas verschenen Dezer Dagen, een door Heldring zelf samengestelde verzameling van zijn ‘betere’ columns.

Chapeau voor de tegenstrever. Dat is puur beschaving. 

24-10-2013, 14:43 Geschreven door torfsherman  

Wilfried A Dieu 

De echte en de Fictie versie

Wilfried Martens kreeg een, laat ons toegeven, verdiende staatsbegrafenis.

Goed voor 3 volle uren bekijkenswaardige TV.

die onvergelijkelijke Sint Baafs kathedraal,

dat onevenaarbare Roomse ritueel (alleen daarom zal ik nooit helemaal losraken van die kerk)

de verzamelde Europese Groten der aarde stilletjes bij elkaar,

acht pareltjes van tot reflectie stemmende toespraken  

de aangrijpende zang en muziek (Laudate omnes gentes... en Angela zong mee) 

en daartussenin toch nog wat familie dat moet proberen zijn echt verdriet te verwerken.

In het tableau van die zaterdagvoormiddag ontbrak één figuur, de moeder van die drie kinderen. In geen velden te bekennen.

Om dit Petit Tableau Manqué te beschrijven leen ik mijn pen even aan  Rob De Nijs.

Male Babbe.

(…)

En zondags in de kerk
dan zit daar zo'n meneer,
stijf als een houten plank
met spijkers in zijn kop
te kijken in zijn bank.
Een zwart laken pak
om zijn zondige lijf,
bang voor de duivel
en bang voor zijn wijf.
En zuinig een cent
in het zakje doen.
Zo koopt hij zijn ziel weer terug
en zijn fatsoen.
(…)

Onmiddellijk eraan toegevoegd: dit is natuurlijk FICTIE.

24-10-2013, 14:18 Geschreven door torfsherman  

Johnny Thijs

Decor : een net postkantoor helemaal op maat en naar de wensen van Mr. B-Post Thijs gesneden.

Open loketten, bedienden die goede morgen zeggen, veel licht, alles netjes, gerieflijke wachtbanken, nummertjes machine aan de ingang en een scherm waarop je je nummertje moet afwachten.(waar is de tijd dat je de goede rij moest kiezen om aan te schuiven, en dat jouw rij altijd de traagste bleek?)

Een betere wereld dus in de ambtelijke sfeer

Aan loket 3,  een man en een vrouw. 

Ze zijn bijna klaar. Het bleek een heel ingewikkelde operatie, zo te zien, ze moesten een aangetekend schrijven afhalen. Niet thuis toen de facteur passeerde. Kan gebeuren.

De vrouw, klein, redelijk corpulent, beetje uitdijend silhouet (voor zover daar nog sprake van is), ver achteraan in de zeventig, in de weer met een onmetelijk grote “netzak” waar zo goed als haar hele hebben en houden insteekt. En waar zij alleen de weg in weet, zij dat het wat tijd  vraagt. Maar ze vindt het wel.

De man, een halve meter achter die vrouw. Duidelijk haar zoon. Vijftig schat ik. Zijn broekspijpen mochten gerust 10 centimeter langer. Hij heeft een grote Aldi zak in zijn handen, waar wellicht de rest van het huisraad insteekt.

Met het aangetekend schrijven nog stevig in haar hand - wat gaat daar weer instaan dat ze niet begrijpt, zeker weer iets om te betalen, dieven allemaal… -  schuifelt het koppel het postkantoor uit. Hand in hand, zoon op de protocollaire halve meter achter de moeder. Samen de vijandige wereld in.

Ik kijk ze na, en ik krijg het even heel warm van binnen: daar loopt een klein heldenleven.
Niet in de kijker.....

24-10-2013, 00:00 Geschreven door torfsherman